Architektura neobarokowa
Neobarok – nurt w architekturze historyzmu, nawiązujący formalnie do baroku, szczególnie w dekoracji elewacji, rozpowszechniony w końcu XIX wieku (od 1880).
W stylu neobaroku wznoszono przede wszystkim budynki użyteczności publicznej (Pałac Ziemstwa Pomorskiego w Szczecinie, w Warszawie gmach Towarzystwa Zachęty), zwłaszcza teatry, gdyż włoskie i francuskie korzenie baroku kojarzyły się z rozwojem opery i dramatu. Jednocześnie powstawały neobarokowe budynki mieszkalne, jednocześnie z neorenesansowymi. Neobarok niekiedy występował też w architekturze sakralnej (np. Kościół Trójcy Świętej w Korfantowie). W końcowej fazie neobarok współistniał z secesją, style wzajemnie na siebie wpływały. Sporadycznie był spotykany jeszcze do lat 20. XX wieku.
W Austrii neobarok kojarzony był z patriotyzmem, gdyż nawiązywał do stylu panującego w okresie największej potęgi politycznej tego państwa w początku XVIII stulecia.
Charles Garnier: Opéra Garnier w Paryżu
Stefan Szyller: Galeria Zachęta
Józef Święcicki: Kamienica Plac Wolności 1 w Bydgoszczy, 1898 r.