Egftnjytyk

Anna Kurnikowa
Państwo	Rosja
Data i miejsce urodzenia	7 czerwca 1981 Moskwa
Wzrost	173 cm
Masa ciała	56 kg
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	październik 1995
Zakończenie kariery	2003
Trener	Larysa Preobrażenska
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	0 WTA, 2 ITF
Najwyżej w rankingu	8 (20 listopada 2000)
Australian Open	QF (2001)
Roland Garros	4R (1998, 1999)
Wimbledon	SF (1997)
US Open	4R (1996, 1998)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	16 WTA, 0 ITF
Najwyżej w rankingu	1 (22 listopada 1999)
Australian Open	W (1999, 2002)
Roland Garros	F (1999)
Wimbledon	SF (2000, 2002)
US Open	QF (1996, 2002)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Anna Siergiejewna Kurnikowa, ros. А́нна Серге́евна Ку́рникова (ur. 7 czerwca 1981 w Moskwie) – rosyjska tenisistka, posiadająca również obywatelstwo amerykańskie; mistrzyni Australian Open z lat 1999 i 2002 w grze podwójnej; finalistka Wimbledonu w 1999 i US Open w 2000 w grze mieszanej; dwukrotna zwyciężczyni mistrzostw WTA w grze podwójnej (1999, 2000); liderka rankingu gry podwójnej; reprezentantka Rosji w Pucharze Federacji i na letnich igrzyskach olimpijskich.

Kariera tenisowa |

Anna Kurnikowa rozpoczęła treningi tenisowe w wieku pięciu lat. Pomiędzy 1992 a 1997 trenowała w Akademii Tenisowej Nicka Bollettieriego na Florydzie w Stanach Zjednoczonych. W 1994 rozpoczęła występy w rozgrywkach juniorskich Międzynarodowej Federacji Tenisowej. Jeszcze w tym samym sezonie zagrała w ćwierćfinale Wimbledonu, zatrzymana przez Martinę Hingis. Rok później w Londynie była w półfinale, pokonana przez Tamarine Tanasugarn. W 1995 w parze z Polką Aleksandrą Olszą odnotowała wicemistrzostwo US Open. Według notowań z 31 grudnia 1995 była najlepszą juniorką świata w rankingu singlowym.

Status profesjonalnej tenisistki otrzymała w 1995 roku. We wrześniu tego roku zadebiutowała w turnieju WTA w grze pojedynczej, przechodząc pomyślnie eliminacje w Moskwie. Pierwszy mecz w ramach drabinki głównej rozegrała z Niemką Marketą Kochta i wygrała 6:4, 3:6, 6:3; w drugiej rundzie po wyrównanym pojedynku musiała uznać wyższość Sabine Appelmans (28 WTA). Przełom w jej karierze nastąpił w sierpniu 1996, kiedy to po przejściu kwalifikacji doszła do czwartej rundy wielkoszlemowego US Open – był to jej wielkoszlemowy debiut i dopiero drugi zawodowy występ. W trzeciej rundzie ograła Barbarę Paulus (14 WTA), a uległa Steffi Graf. Awansowała do czołowej setki rankingu WTA.

W maju 1997 w Berlinie ograła Arantxę Sanchez Vicario, a wkrótce w swoim wimbledońskim debiucie doszła aż do finału. To był drugi przypadek w erze open, gdy kobieta w pierwszym swoim występie osiągnęła półfinał (poprzednia była Chris Evert, 1976, a następna Alexandra Stevenson w 1999). Na liście wyeliminowanych przez Kurnikową tenisistek znalazły się Anke Huber, Helena Suková i Iva Majoli; przegrała natomiast z Hingis. W Miami w 1998 po raz pierwszy w karierze awansowała do indywidualnego finału. Ograła same wybitne rywalki: Mirjanę Lučić, Monicę Seles, Conchitę Martinez, Lindsay Davenport i Arantxę Sanchez Vicario, nie dając rady jedenastej w światowym rankingu Venus Williams. Występ ten dał jej miejsce w gronie dwudziestu najlepiej grających kobiet świata. W maju po raz pierwszy zwyciężyła Hingis (ówczesną liderkę tenisa damskiego, stało się to w ćwierćfinale w Berlinie). Była to pierwsza porażka Szwajcarki z tenisistką młodszą od niej. W Eastbourne Rosjanka awansowała po raz pierwszy do półfinału na kortach trawiastych, po trzysetowym zwycięstwie z Graf oddała walkowerem mecz z Sanchez Vicario. Podczas pojedynku z Niemką niefortunnie upadła, czego skutkiem była kontuzja prawego nadgarstka i rozbrat z tenisem na kilka tygodni. Powróciła latem, dochodząc do czwartej rundy US Open. Po raz pierwszy zakwalifikowała się do mistrzostw WTA, rozgrywanych systemem pucharowym. W pierwszym meczu nie dała rady Monice Seles.

Regularnie dochodziła przynajmniej do turniejowych ćwierćfinałów. W marcu 1999 zagrała w finale w Hilton Head, gdzie poległa z Hingis, swoją deblową partnerką. W Amelia Island wyeliminowała Jennifer Capriati i wiceliderkę klasyfikacji światowej, Lindsay Davenport. Odnotowała czwarte rundy trzech imprez wielkoszlemowych (w czwartej, US Open, nie wystąpiła; przyczyną była kontuzja prawej stopy, której nabawiła się w Kanadzie). Jednocześnie zakończyła rok jako najlepsza deblistka świata.

Po serii półfinałów, w październiku 2000 otrzymała kolejną szansę na zdobycie singlowego tytułu WTA. Zagrała w finale w Moskwie, ale na jej drodze do pucharu ponownie stanęła Hingis. Szwajcarka wyeliminowała też Kurnikową w półfinale mistrzostw WTA, choć i tak był to najlepszy jak dotąd występ Rosjanki w tej imprezie. W grze podwójnej Hingis i Kurnikowa zdobyły główne trofeum.

Kontuzja lewej stopy znacznie zredukowała kalendarz startów Anny w roku 2001. W styczniu osiągnęła ćwierćfinał Australian Open i półfinał w Tokio (obydwa mecze przegrała z Davenport). Po wielomiesięcznej przerwie dopiero w październiku w Luksemburg udało się jej wygrać mecz, doszła do ćwierćfinału pokonana przez Kim Clijsters. W styczniu 2002 doszła do jednej drugiej finału w Auckland, ale z kretesem przegrała w spotkaniu otwarcia w Melbourne z Justine Henin. Była w najlepszej czwórce w Tokio, Acapulco i San Diego. Jesienią w Szanghaju po raz ostatni doszła do finału zawodów WTA, jednak i tym razem nie zdołała sięgnąć po mistrzostwo, zdobywając tylko pięć gemów w konfrontacji z Anną Smasznową.

W sezonie 2003 walczyła z kontuzją pleców i seryjnie odpadała we wczesnych fazach imprez. Jej ostatni mecz w WTA Tour miał miejsce w kwietniu w Charleston w rundzie numer jeden; skreczowała w starciu z Conchitą Martinez przy stanie 4:6, 1:1. W maju próbowała jeszcze swoich sił w zawodach Międzynarodowej Federacji Tenisowej w Sea Island i Charlottesville; w tym drugim turnieju przegrała z Brazylijką Bruną Colosio (384 WTA) w trzech setach i to był jej ostatni oficjalny pojedynek.

Anna Kurnikowa to utytułowana deblistka. Passa jej sukcesów rozpoczęła się w 1995 roku finałem w Moskwie, osiągniętym w parze z Aleksandrą Olszą. Pierwsze mistrzostwo zdobyła w 1998 w Tokio w duecie z Monicą Seles. Jej drugi tytuł był jednocześnie jej pierwszym triumfem w Wielkim Szlemie – w finale Australian Open 1999 razem z Hingis pokonały Lindsay Davenport i Natallę Zwierawą. W tym samym sezonie wygrały Mistrzostwa WTA w Nowym Jorku po finale z Łarysą Sawczenko i Arantxą Sanchez Vicario. W tym samym turnieju okazały się najlepsze w edycji 2000, ale tym razem ograły w decydującym spotkaniu Nicole Arendt i Manon Bollegraf. W styczniu 2002 Kurnikowa wygrała swój ostatni turniej wielkoszlemowy w ramach Australian Open. Finałowymi rywalkami Rosjanki i partnerującej jej niezmiennie Szwajcarki były Daniela Hantuchová i Sanchez Vicario. Ostatni tytuł Anna zdobyła we wrześniu 2002 w Szanghaju w parze z Tajwanką Janet Lee. Jej partnerkami deblowymi były również Julie Halard, Natalla Zwierawa, Barbara Schett i Lindsay Davenport. Rosjanka przez dziesięć tygodni, od 22 listopada 1999 do 30 stycznia 2000, zajmowała pierwsze miejsce w światowej klasyfikacji deblistek WTA; jak dotąd jest jedyną kobietą z Rosji, która była najlepszą deblistką globu.

Kurnikowa regularnie brała udział w rozgrywkach gry mieszanej, dwukrotnie kończąc swoje występy na finałach. W 1999 z Jonasem Björkmanem została wicemistrzynią Wimbledonu, przegrali wówczas z Lisą Raymond i Leanderem Paesem. Po raz drugi zagrała w decydującym meczu podczas US Open 2000 u boku Maksa Mirnego, nie sprostali Arantxy Sanchez Vicario i Jaredowi Palmerowi. Najlepszy wynik Rosjanki w Australian Open to półfinał (w edycji 1997 z Markiem Knowlesem i w 2000 z Bjorkmanem), a we French Open ćwierćfinał w 1997 z Knowlesem.

Reprezentowała Rosję w Pucharze Federacji w latach 1996–2000. Zadebiutowała w konfrontacji Rosjanek ze Słowenkami w ramach strefy Europy i Afryki. Dopiero cztery lata później miała szansę zagrać w Grupie Światowej, ale wygrała spośród sześciu pojedynków jedynie deblowy mecz z Australijkami w parze z Jeleną Lichowcewą. Jej bilans meczów singlowych w tym turnieju to 2-5, deblowych natomiast 10-2. Została najmłodszą tenisistką, która brała udział w tych zawodach.

W 1996 w Atlancie zadebiutowała w letnich igrzyskach olimpijskich. W grze pojedynczej przegrała w pierwszej rundzie w trzech setach z Belgijką Laurence Courtois. Podobnie zakończył się jej występ deblowy u boku Jeleny Makarowej, ale tu trafiły na dużo bardziej utytułowane przeciwniczki z Czech, Janę Novotną i Helenę Sukovą, które później sięgnęły po srebrne medale.

Kurnikowa otrzymała od WTA nagrody za Debiut Roku w 1996 oraz razem z Martiną Hingis dla Debla Roku w 1999.

Rosjanka zakończyła swoją sportową karierę w 2003 roku z powodu chronicznego urazu pleców. Mimo że zajmowała ósme miejsce w rankingu WTA (2000), nigdy nie wygrała turnieju zawodowego w grze pojedynczej (była w czterech finałach). Zdobyła szesnaście tytułów deblowych, w tym dwa wielkoszlemowe i dwa podczas mistrzostw WTA, była jedyną w dziejach rosyjską liderką deblowego rankingu kobiet. Dochodziła do finałów imprez Wielkiego Szlema w grze mieszanej.

Po zakończeniu kariery tenisowej |

Kurnikowa od 2003 roku występuje w ligowych rozgrywkach na terenie Stanów Zjednoczonych, znanych jako World Team Tennis. Do 2007 broniła barw Kansas City Explorers, potem przeniosła się do Sacramento Capitals, a obecnie gra dla St. Louis Aces.

Regularnie bierze udział w meczach pokazowych i charytatywnych. W 2004 była gościem trzech pokazówek zorganizowanych przez Eltona Johna z udziałem Sereny Williams i Andy’ego Roddicka. W styczniu 2005 zagrała po to, by zebrać pieniądze dla ofiar tsunami w Azji Południowo-Wschodniej; towarzyszyli jej Roddick, John McEnroe i Chris Evert. We wrześniu 2008 wzięła udział w Nautica Malibu Triathlon, który odbywał się na Zuma Beach w kalifornijskim Malibu. Wygrała ten wyścig dla kobiecego zespołu K-Swiss. W październiku grała w corocznym meczu charytatywnym, z którego dochód wspiera fundację Eltona Johna pomagającą ludziom chorym na AIDS. Zwyciężyła wówczas w spotkaniu mikstowym w parze z Andym Roddickiem.

2 maja 2009 wystąpiła w Legendary Night w Nowym Jorku razem z McEnroe, Tracy Austin i Jimem Courierem. W czerwcu 2010 po raz pierwszy od siedmiu lat zagrała w parze z Martiną Hingis. Panie wzięły udział w turnieju legend podczas wielkoszlemowego Wimbledonu.

Kariera medialna |

Anna Kurnikowa uważana jest za jedną z najpiękniejszych kobiet świata. Jej urodę dostrzeżono podczas US Open 1995, gdy miała piętnaście lat. W 2002 magazyn FHM nazwał ją najseksowniejszą kobietą świata, w tym samym roku wystąpiła też w teledysku Enrique Iglesiasa do piosenki Escape oraz w filmie Me, myself and Irene, w którym grał również Jim Carrey. W 2003 zajęła szóste miejsce w zestawieniu magazynu Forbes na najbardziej zaangażowane w karierę medialną kobiety; wyżej od niej notowane były tylko dwie tenisistki – siostry Williams.

22 sierpnia 2003 prowadziła otwarcie NASDAQ Market razem z Jeffem Bezosem i Bobem Greifeldem, współprowadziła World Music Awards 2003 i była prezenterką podczas GQ Men of the Year Awards 2003. Występowała też w licznych filmach dokumentalnych o tematyce tenisowej.

W 2010 wystąpiła w programie telewizyjnym zatytułowanym Co masz do stracenia? jako instruktorka w jednym z tenisowych zadań, wykonywanych przez uczestników programu. W maju 2011 ogłoszono, że tenisistka będzie regularnym gościem dwunastej edycji tego programu w Stanach Zjednoczonych.

Życie prywatne |

Anna Kurnikowa jest córką Siergieja Kurnikowa i jego żony Ałły. Ma młodszego brata Allana. Jej bliskim kuzynem jest kazachski tenisista pochodzenia rosyjskiego, Jewgienij Korolow. Wychowała się w Moskwie, ale po dziesięciu latach razem z rodziną emigrowała do Stanów Zjednoczonych. Mieszka w Miami. Jej brat otrzymał amerykańskie obywatelstwo pod koniec 2009 roku, ona sama rok później.

W 1997 porzuciła jedną z wyższych szkół rosyjskich i rozpoczęła studia na Rosyjskiej Akademii Wychowania Fizycznego.

Kurnikowa związana była z dwoma rosyjskimi hokeistami, Siergiejem Fiedorowem (pojawiły się nawet spekulacje o ich ślubie, który miał mieć miejsce w 2001, małżeństwo miało zakończyć się rozwodem dwa lata później) oraz starszym od niej o dziesięć lat Pawłem Bure. Od 2001 jest partnerką piosenkarza Enrique Iglesiasa, z którym od 2017 roku ma dzieci – bliźnięta Lucy i Nicholasa^[1].

Historia występów wielkoszlemowych |

Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

     A, brak startu

Występy w grze pojedynczej |

Występy w grze podwójnej |

Występy w grze mieszanej |

Finały turniejów WTA |

Gra pojedyncza 4 (0-4) |

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Finalistka	1.	29 marca 1998	Miami	Twarda	Venus Williams	6:2, 4:6, 1:6
Finalistka	2.	4 kwietnia 1999	Hilton Head	Ceglana	Martina Hingis	3:6, 4:6
Finalistka	3.	29 października 2000	Moskwa	Dywanowa (hala)	Martina Hingis	3:6, 1:6
Finalistka	4.	15 września 2002	Szanghaj	Twarda	Anna Smasznowa	2:6, 3:6

Gra podwójna 28 (16–12) |

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Finalistka	1.	24 września 1995	Moskwa	Dywanowa	Aleksandra Olsza	Meredith McGrath Łarysa Neiland	1:6, 0:6
Finalistka	2.	15 lutego 1998	Paryż	Twarda (hala)	Łarysa Neiland	Sabine Appelmans Miriam Oremans	6:1, 3:6, 6:7(3)
Finalistka	3.	1 marca 1998	Linz	Dywanowa (hala)	Łarysa Neiland	Alexandra Fusai Nathalie Tauziat	3:6, 6:3, 4:6
Zwyciężczyni	1.	27 września 1998	Tokio	Twarda	Monica Seles	Mary Joe Fernández Arantxa Sánchez Vicario	6:4, 6:4
Finalistka	4.	11 października 1998	Filderstadt	Twarda	Arantxa Sánchez Vicario	Lindsay Davenport Natalla Zwierawa	4:6, 2:6
Zwyciężczyni	2.	31 stycznia 1999	Australian Open	Twarda	Martina Hingis	Lindsay Davenport Natalla Zwierawa	7:5, 6:3
Zwyciężczyni	3.	28 marca 1999	Indian Wells	Twarda	Martina Hingis	Mary Joe Fernández Jana Novotná	6:2, 6:2
Zwyciężczyni	4.	9 maja 1999	Rzym	Ceglana	Martina Hingis	Alexandra Fusai Nathalie Tauziat	6:2, 6:2
Finalistka	5.	24 maja 1999	French Open	Ceglana	Martina Hingis	Venus Williams Serena Williams	3:6, 7:6(2), 6:8
Zwyciężczyni	5.	20 czerwca 1999	Eastbourne	Trawiasta	Martina Hingis	Jana Novotná Natalla Zwierawa	6:4, krecz
Finalistka	6.	1 sierpnia 1999	Stanford	Twarda	Jelena Lichowcewa	Lindsay Davenport Corina Morariu	4:6, 4:6
Zwyciężczyni	6.	21 listopada 1999	Chase Championships	Dywanowa	Martina Hingis	Łarysa Neiland Arantxa Sánchez Vicario	6:4, 6:4
Zwyciężczyni	7.	9 stycznia 2000	Gold Coast	Twarda	Julie Halard-Decugis	Sabine Appelmans Rita Grande	6:3, 6:0
Finalistka	7.	19 marca 2000	Indian Wells	Twarda	Natalla Zwierawa	Lindsay Davenport Corina Morariu	2:6, 3:6
Zwyciężczyni	8.	7 maja 2000	Hamburg	Ceglana	Natalla Zwierawa	Nicole Arendt Manon Bollegraf	6:7(5), 6:2, 6:4
Finalistka	8.	6 sierpnia 2000	San Diego	Twarda	Lindsay Davenport	Lisa Raymond Rennae Stubbs	6:4, 3:6, 6:7(6)
Zwyciężczyni	9.	8 października 2000	Filderstadt	Twarda (hala)	Martina Hingis	Arantxa Sánchez Vicario Barbara Schett	6:4, 6:2
Zwyciężczyni	10.	15 października 2000	Zurych	Dywanowa (hala)	Martina Hingis	Kimberly Po Anne-Gaëlle Sidot	6:3, 6:4
Finalistka	9.	29 października 2000	Moskwa	Dywanowa (hala)	Martina Hingis	Julie Halard-Decugis Ai Sugiyama	6:4, 4:6, 6:7(5)
Zwyciężczyni	11.	12 listopada 2000	Filadelfia	Dywanowa (hala)	Martina Hingis	Lisa Raymond Rennae Stubbs	6:2, 7:5
Zwyciężczyni	12.	19 listopada 2000	Chase Championships	Dywanowa (hala)	Martina Hingis	Nicole Arendt Manon Bollegraf	6:2, 6:3
Zwyciężczyni	13.	13 stycznia 2001	Sydney	Twarda	Barbara Schett	Lisa Raymond Rennae Stubbs	6:2, 7:5
Finalistka	10.	4 lutego 2001	Tokio	Dywanowa (hala)	Iroda Tulyaganova	Lisa Raymond Rennae Stubbs	6:7(5), 6:2, 6:7(6)
Finalistka	11.	5 sierpnia 2001	San Diego	Twarda	Martina Hingis	Cara Black Jelena Lichowcewa	6:4, 1:6, 4:6
Zwyciężczyni	14.	7 października 2001	Moskwa	Dywanowa (hala)	Martina Hingis	Jelena Diemientjewa Lina Krasnorucka	7:6(1), 6:3
Finalistka	12.	13 stycznia 2002	Sydney	Twarda	Martina Hingis	Lisa Raymond Rennae Stubbs	walkower
Zwyciężczyni	15.	27 stycznia 2002	Australian Open	Twarda	Martina Hingis	Daniela Hantuchová Arantxa Sánchez Vicario	6:2, 6:7(4), 6:1
Zwyciężczyni	16.	15 września 2002	Szanghaj	Twarda	Janet Lee	Rika Fujiwara Ai Sugiyama	7:5, 6:3

Gra mieszana 2 (0–2) |

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalistka	1.	3 lipca 1999	Wimbledon	Trawiasta	Jonas Björkman	Lisa Raymond Leander Paes	4:6, 6:3, 3:6
Finalistka	2.	9 września 2000	US Open	Twarda	Maks Mirny	Arantxa Sánchez Vicario Jared Palmer	4:6, 3:6

Występy w Turnieju Mistrzyń |

W grze pojedynczej |

Rok	Rezultat	Rywalka	Wynik
1998	1 runda	Monica Seles	4:6, 3:6
1999	1 runda	Mary Pierce	7:6(3), 6:7(5), 0:6
2000	Półfinał	Martina Hingis	6:7(2), 2:6

W grze podwójnej |

Rok	Rezultat	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik
1998	Ćwierćfinał	Łarysa Neiland	Lindsay Davenport Natalla Zwierawa	2:6, 3:6
1999	Zwycięstwo	Martina Hingis	Łarysa Neiland Arantxa Sánchez Vicario	6:4, 6:4
2000	Zwycięstwo	Martina Hingis	Nicole Arendt Manon Bollegraf	6:2, 6:3

Turnieje rangi ITF |

Gra pojedyncza 2 (2-0) |

Rezultat	Data	Turniej	Naw.	Przeciwniczka	Wynik
Zwyciężczyni	18/02/1996	Midland	Twarda (hala)	Lindsay Lee-Waters	7:6(2), 6:1
Zwyciężczyni	10/03/1996	Rockford	Twarda	Yuka Yoshida	6:1. 6:4

Gra podwójna 1 (0-1) |

Rezultat	Data	Turniej	Naw.	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik
Finalistka	10/03/1996	Rockford	Twarda	Ludmila Varmužová	Elly Hakami Valda Lake	2:6, 3:6

Występy w igrzyskach olimpijskich |

Gra pojedyncza |

Runda	Przeciwniczka	Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Atlancie 1996, reprezentując państwo  Rosja
I runda	Belgia: Laurence Courtois	6:1, 2:6, 2:6

Gra podwójna |

Runda	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Atlancie 1996, reprezentując państwo  Rosja
I runda	Jelena Makarowa	Czechy: Jana Novotná / Helena Suková [2]	2:6, 2:6

Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych |

Gra podwójna |

Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Finalistka	1995	US Open	Twarda	Aleksandra Olsza	Corina Morariu Ludmila Varmužová	3:6, 3:6
Finalistka	1996	French Open	Ceglana	Ludmila Varmužová	Alice Canepa Giulia Casoni	2:6, 7:5, 5:7

Przypisy |

Bibliografia |

• 
  


• Profil na stronie WTA (ang.). wtatennis.com. [dostęp 31 sierpnia 2013].


• Profil na stronie ITF (ang.). itftennis.com. [dostęp 31 sierpnia 2013].


• Profil na stronie Pucharu Federacji (ang.). fedcup.com. [dostęp 31 sierpnia 2013].


• 
  


•