Egftnjytyk

Ten artykuł dotyczy piłkarza grającego w Chelsea. Zobacz też: jego ojca o tym samym nazwisku.

Frank Lampard
Pełne imię i nazwisko	Frank James Lampard, Junior
Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1978 Romford
Wzrost	184 cm[1]
Pozycja	pomocnik
Informacje klubowe
Klub	Derby County (menadżer)
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1994–2001 West Ham United 148 (24) 1995–1996 → Swansea City (wyp.) 9 (1) 2001–2014 Chelsea 429 (147) 2014–2015 Manchester City 32 (6) 2015–2017 New York City 29 (15) W sumie: 647 (193)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole  Anglia U-18 1997–2000  Anglia U-21 19 (9) 1998  Anglia B 1 (0) 1999–2014  Anglia 106 (29)
Kariera trenerska
Lata Klub 2018– Derby County
Multimedia w Wikimedia Commons

Frank James Lampard, OBE (ur. 20 czerwca 1978 w Romford) – angielski piłkarz, który występował na pozycji defensywnego, jak i ofensywnego pomocnika. Lampard z 147 bramkami na koncie jest najlepszym strzelcem w historii Chelsea oraz drugim pomocnikiem w Premier League, który przekroczył próg stu goli, wcześniej uczynił to Matthew Le Tissier. Od maja 2018 menadżer Derby County.

Swoją karierę piłkarską rozpoczynał w zespole West Ham United, byłym klubie jego ojca. Do juniorskiego zespołu dołączył w roku 1994 i w sezonie 1997/1998 zapewnił sobie miejsce w pierwszym składzie. Rok później pomógł swojej drużynie zająć najwyższe miejsce w Premier League w całej historii klubu. W następnym sezonie grając w linii pomocy zdobył 14 bramek we wszystkich rozgrywkach. W roku 2001 przeszedł za 11 milionów funtów do lokalnego rywala West Hamu, Chelsea.

Od czasu debiutu w nowym zespole był podstawowym graczem Chelsea, pobił rekord 164 kolejnych występów w Premier League. W klubie z zachodniego Londynu pierwsze ważniejsze trofeum zdobył w roku 2005, wygrywając rozgrywki o mistrzostwo kraju oraz zdobywając Pucharu Ligi. Pod wodzą José Mourinho osiągnął więcej sukcesów; zdobył mistrzostwo Anglii w sezonie 2005/2006 oraz dublet pucharów krajowych w roku 2007. Następnie podpisał nowy kontrakt z klubem, stając się najlepiej zarabiającym piłkarzem ligi. W tym samym roku zdobył bramkę w swoim pierwszym finale Ligi Mistrzów, przegranym z Manchesterem United. W sezonie 2009/2010 razem z Chelsea ponownie sięgnął po dublet. W 2012 roku wygrał z klubem Ligę Mistrzów, a w kolejnym sezonie zdobył Ligę Europy.

W reprezentacji Anglii zadebiutował w roku 1999 i wystąpił w jej barwach na Euro 2004 (gdzie zdobył trzy gole w czterech spotkaniach), Mistrzostwach Świata 2006, 2010 oraz 2014. Z Elen Rives piłkarz ma dwójkę dzieci: Lunę i Islę.

2 lutego 2017 ogłosił zakończenie kariery piłkarskiej^[2].

Życiorys |

Urodzony w Romford w Londynie Frank Lampard jest synem Franka Lamparda seniora, byłego obrońcy, reprezentanta Anglii oraz dwukrotnego zdobywcy Pucharu Anglii z West Ham United. Jego matka, Pat zmarła na zapalenie płuc 24 kwietnia 2008 roku^[3] i od czasu jej śmierci po każdym strzelonym golu patrzy się w niebo i unosi ręce oddając jej cześć^[4]. Jego wujkiem jest szkoleniowiec Harry Redknapp^[5], zaś kuzynem Jamie Redknapp^[6], który grał przez 12 sezonów w Liverpoolu oraz 17 razy wystąpił w reprezentacji Anglii, po czym w roku 2005 zakończył karierę^[7].

Lampard uczył się w Brentwood School w Essex, gdzie jego klasową koleżanką była osobowość telewizyjna Jodie Marsh. W GCSE z łaciny otrzymał ocenę A*^[8]; był to jeden z 12 egzaminów jakie wykonał. IQ Lamparda wynosi więcej niż 150, przez co mieści się w 0,1% społeczeństwa, którzy mają taki iloraz inteligencji^[9].

Kariera klubowa |

West Ham United |

Lampard karierę rozpoczynał w sierpniu 1992 roku w West Ham United^[10]. Dwa lata później jego wujek, Harry Redknapp został szkoleniowcem klubu a jego ojciec asystentem^[11][12]. W październiku 1995 roku został wypożyczony do grającego w Division Two Swansea City i w tym zespole zadebiutował w wygranym 2:0 meczu z Bradford City, zaś pierwszą bramkę strzelił w meczu z Brighton & Hove Albion^[13]. W Swansea rozegrał łącznie dziewięć ligowych meczów i w styczniu 1996 roku powrócił do Londynu. Tego samego roku wraz z zespołem juniorów West Ham, którego był kapitanem doszedł do finału FA Youth Cup^[14]. 5 maja w meczu z Sheffield Wednesday zadebiutował w West Ham, zaś resztę sezonu spędził na rezerwie^[15].

Rok później w marcowym spotkaniu z Aston Villą doznał kontuzji nogi po rozegraniu 13 ligowych meczów^[16]. 9 sierpnia 1997 roku w meczu z Barnsley zdobył swoją pierwszą bramkę dla zespołu^[17] i stał się podstawowym graczem klubu występując w ponad 30 meczach. W sezonie 1998/1999 zagrał w każdym spotkaniu Premier League^[18] i West Ham rozgrywki Premier League zakończył na piątym miejscu, przez co zakwalifikował się do europejskich pucharów^[19]. W sezonie 1999/2000 zdobył 13 bramek i był trzecim najlepszym strzelcem zespołu^[20]. Zdobył także swoją pierwszą bramkę w europejskich pucharach, w meczu Pucharu Intertoto z FC Jokerit. Łącznie strzelił trzy gole w tych rozgrywkach oraz w Pucharze UEFA^[21]. Po sprzedaniu Rio Ferdinanda do Leeds United po sezonie 2000/2001 oraz odejściu jego ojca oraz wujka Redknappa z zespołu, Lampard przeszedł za 11 milionów funtów do Chelsea^[22]. Wcześniej otrzymał także ofertę od Aston Villi^[14].

Chelsea |

Lampard w czasie rozgrzewki

Lampard pierwszy raz w Premier League dla nowego klubu wystąpił 19 sierpnia w zremisowanym 1:1 meczu z Newcastle United, zaś w spotkaniu z Tottenhamem Hotspur otrzymał pierwszą czerwoną kartkę^[23]. Sezon 2001/2002 zakończył z 37 ligowymi występami. Zdobył pięć bramek w Premier League i siedem we wszystkich rozgrywkach^[24]. W pierwszym meczu następnego sezonu, z Charlton Athletic zdobył bramkę dającą Chelsea zwycięstwo 3:2. Był podstawowym graczem zespołu i wystąpił we wszystkich meczach ligowych (38). W 48 wszystkich swoich spotkaniach zdobył osiem bramek^[25].

We wrześniu 2003 roku został wybrany najlepszym piłkarzem miesiąca w Premier League, zaś w październiku najlepszym graczem miesiąca PFA według kibiców. W sezonie 2003/2004 po raz pierwszy zdobył dwucyfrową liczbę bramek w lidze (10); poza tym strzelił cztery gole w rozgrywkach Ligi Mistrzów^[26], w której Chelsea dotarła do półfinału.

Lampard w 2007 roku

W lipcu 2004 roku przedłużył swoją umowę z klubem o pięć lat^[11]. Został również mianowany drugim kapitanem zespołu przez José Mourinho^[10]. W sezonie 2004/2005 zagrał w 28 ligowych spotkaniach. Strzelił również 13 bramek (19 we wszystkich rozgrywkach) i poza tym z 16 asystami na koncie został najlepszym asystentem w lidze^[27][28]. Wraz z Chelsea zdobył także mistrzostwo Anglii^[29]. W Lidze Mistrzów jego klub odpadł po półfinałach z Liverpoolem, zdobył natomiast Pucharu Ligi. W tych rozgrywkach Lampard wystąpił sześciokrotnie i strzelił dwie bramki^[28]. Został również wybrany najlepszym piłkarzem roku według FWA^[10].

W sezonie 2005/2006 zdobył 16 bramek w 35 meczach^[30]. We wrześniu 2005 roku Lampard znalazł się w najlepszej jedenastce na świecie według FIFPro. 28 grudnia opuścił mecz ligowy z powodu choroby i tym samym zakończył serię 164 kolejnych występów w Premier League; pobił rekord, który należał wcześniej do Davida Jamesa (159 spotkań)^[31][32]. Pierwszy występ z tej serii zaliczył 13 października 2001 roku, w czasie pierwszego sezonu w Chelsea. Na gali Piłkarza Roku FIFA oraz w plebiscycie na Złotą Piłkę zajął drugie miejsce, za Ronaldinho^[33][34].

Z powodu kontuzji pleców Johna Terry’ego Lampard większą część sezonu 2006/2007 grał jako kapitan. Zdobył także swoją 77. bramkę dla klubu i stał się najbardziej bramkostrzelnym pomocnikiem Chelsea, bijąc rekord Dennisa Wise^[35]. Lampard sezon zakończył z 21 golami we wszystkich rozgrywkach, w tym rekordowej liczbie sześciu bramek zdobytych w Pucharze Anglii. 6 stycznia 2007 roku w trzeciej rundzie tych rozgrywek w spotkaniu z Macclesfield Town strzelił natomiast swojego pierwszego hat-tricka dla Chelsea. W meczu ćwierćfinałowym z Tottenhamem Hotspur zdobył dwa gole wyrównując zarazem wynik z 3:1 na 3:3; został również wybrany najlepszym graczem rundy za ten występ^[36]. Po wygranym finale z Manchesterem United Lampard powiedział, że chciałby zostać w klubie „na zawsze”^[37].

Lampard podpisuje program meczowy

W sezonie 2007/2008 Lampard zmagał się z kontuzją i wystąpił w 24 ligowych spotkaniach, najmniej od sezonu 1996/1997. 16 lutego 2008 roku w meczu Pucharu Anglii z Huddersfield Town zdobył setną bramkę dla Chelsea stając się ósmym graczem, który tego dokonał^[38]. 12 marca 2008 roku zdobył cztery bramki w wygranym 6:1 meczu z Derby County. Mimo śmierci matki Lampard zagrał w półfinałowym spotkaniu Ligi Mistrzów z Liverpoolem, w którym jego zespół wygrał dzięki jego bramce strzelonej z rzutu karnego w dogrywce. W finałowym meczu z Manchesterm United zdobył bramkę na 1:1 w 45. minucie, jednak jego zespół przegrał po serii rzutów karnych.

13 sierpnia 2008 roku przedłużył swój kontrakt z klubem o pięć lat. Ma w tym czasie zarobić 39,2 milionów funtów^[39]. W pierwszych jedenastu spotkaniach sezonu 2008/2009 zdobył pięć bramek. 2 listopada strzelił swojego setnego gola w Premier League. 17 stycznia 2009 roku w meczu ze Stoke City po raz 400. wystąpił w Chelsea. W drugim ćwierćfinałowym meczu z Liverpoolem strzelił dwie bramki, zaś w następnym meczu z Arsenalem również zdobył gola. Sezon zakończył z 12 bramkami na koncie oraz został wybrany najlepszym piłkarzem roku w klubie. W finale Pucharu Anglii z Evertonem strzelił gola a Chelsea wygrała 2:1^[40].

W sierpniowym spotkaniu o Tarczę Wspólnoty z Manchesterem United zdobył bramkę, a Chelsea wygrała po serii rzutów karnych. W 2010 roku Chelsea zdobyła Mistrzostwo Anglii i Puchar Anglii. Lampard z liczbą 22 goli w lidze został drugim strzelcem zespołu i czwartym całej Premier League. Był też najlepszym asystentem na angielskich boiskach.

5 maja 2012 roku wraz z zespołem Chelsea zdobył Puchar Anglii sezonu 2011/12. Był to 7. w historii triumf Chelsea w Pucharze Anglii. Londyński klub z Lampardem w składzie dotarł do finału Ligi Mistrzów sezonu 2011/12, w którym zmierzył się z Bayernem Monachium 19 maja 2012 na stadionie Allianz Arena, gdzie odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w finale Ligi Mistrzów.

11 maja 2013 roku Lampard w meczu z Aston Villą pobił rekord strzelonych bramek dla The Blues; razem ma ich 211, zaraz za nim jest Bobby Tambling.

Manchester City |

W lipcu 2014 roku jako wolny agent podpisał kontrakt z nowo utworzonym klubem MLS New York City FC^[41]. Według mediów Lampard nie podpisał kontraktu, tylko krótkoterminową umowę z klauzulą od jej odstąpienia 31 grudnia 2014^[42][43]. W klubie z Nowego Jorku miał stawić się 1 stycznia 2015, w dniu, od którego nowy kontrakt miał obowiązywać^[44][45]. Pod koniec grudnia oficjalna strona klubu Manchester City poinformowała, że Lampard przedłuży umowę z tym zespołem, obowiązującą do końca sezonu 2014/2015^[46], co wywołało oburzenie wśród kibiców nowojorskiego klubu^[47].

Pierwszą bramkę w barwach The Citizens zdobył 21 września 2014 w meczu przeciwko swojemu byłemu klubowi Chelsea rozegranym na Etihad Stadium^[48]. Bramka Lamparda zapewniła podział punktów między obiema drużynami.

New York City FC |

W styczniu 2015 podpisał kontrakt z New York City FC, obowiązujący od 1 lipca 2015^[49]. 14 listopada 2016 roku, klub New York City FC ogłosił, że Lampard opuści szeregi drużyny wraz ze zbliżającym się końcem kontraktu zawodnika. Po wygaśnięciu kontraktu Lampard zakończył karierę^[50].

Kariera reprezentacyjna |

W kadrze do lat 21 Lampard zadebiutował 13 listopada 1997 roku w meczu z Grecją. Do roku 2000 wystąpił w tej kategorii wiekowej niemal 20 razy^[11]. Był również kapitanem swojego zespołu^[14]. W drużynie seniorów po raz pierwszy wystąpił 10 października 1999 roku w spotkaniu z Belgią. W sierpniu 2003 roku w meczu z Chorwacją zdobył pierwszą bramkę^[40]. Brał udział w Euro 2004 i Mistrzostwach Świata w 2006 roku. Podczas Euro 2004 zdobył gola przeciwko reprezentacji Francji, która wygrała tamten mecz po dwóch bramkach Zinedine Zidane’a. W roku 2005 został również wybrany najlepszym graczem reprezentacji^[10]. Na Mistrzostwach Świata w RPA w meczu z Niemcami w 1/8 finału strzelił wyrównującego gola, który jednak nie został uznany. Lampard został powołany na Euro 2012, ale z udziału w turnieju wykluczyła go kontuzja uda odniesiona na treningu.

26 sierpnia 2014 roku zawodnik ogłosił zakończenie kariery reprezentacyjnej^[51].

Kariera szkoleniowa |

31 maja 2018 został menadżerem Derby County^[52].

Rekordy |

Lampard był rekordzistą w Anglii pod względem serii nieprzerwanie rozgrywanych meczów w Premier League, rozpoczynający się 13 października 2001, a kończący 26 listopada 2005 i wynoszący 164 gry^[53]. Ten wynik prawie dwukrotnie (310 spotkań) poprawił w latach 2003–2012 Brad Friedel. Frank pobił wcześniejszy rekord 159 występów z rzędu zdobyty przez Davida Jamesa^[53].

16 bramek Lamparda w sezonie 2005/2006 było rekordem w Anglii w klasyfikacji bramek zdobytych przez pomocników. W sezonie 2009/2010 Lampard pobił swoje osiągnięcie, trafiając do siatki aż 22 razy w sezonie. 27 marca 2010, podczas meczu z Aston Villą, wygranym przez Chelsea 7:1, Lampard zdobył 4 gole i zanotował swoje 150. trafienie dla londyńskiego klubu. 17 marca 2013 zdobył swoją 200. bramkę dla The Blues, po trafieniu do bramki głową w wygranym 2:0 meczu z West Hamem. Dwa miesiące później, strzelając dwa gole w meczu z Aston Villą, pobił rekord strzelonych bramek dla Chelsea, należący do tego momentu do Bobby’ego Tamblinga^[54]. Lampard zdobył 211 bramek dla Chelsea, co stawia go na 1. pozycji w klasyfikacji najlepszych strzelców klubu oraz sprawia, że jest najskuteczniejszym pomocnikiem Chelsea w historii. Jako jeden z dwóch zawodników w historii Premier League zdobywał co najmniej 10 bramek w dziesięciu kolejnych sezonach (drugim jest Wayne Rooney). Jest czwartym najlepszym strzelcem w historii Barclays Premier League (wyprzedzają go Alan Shearer, Andrew Cole i Rooney)^[55].

Łącznie w lidze angielskiej rozegrał 48 904 minut i średnio co 278 minut zdobywał bramkę^[56].

Życie prywatne |

Lampard ma dwie siostry o imionach Natalie i Clare^[3]. Mieszka w Surrey i ma dwójkę dzieci z Elen Rivers, z którą był zaręczony, Lunę oraz Islę; ta druga urodziła się kilka godzin po tym jak Chelsea zdobyła Puchar Anglii w roku 2007. W sierpniu 2006 roku opublikował swoją autobiografię zatytułowaną Totally Frank. W lutym 2009 roku Lampard rozstał się z Rives^[57][58]. W tym samym roku zaczął spotykać się z dziennikarką Christine Bleakley. 20 grudnia 2015 para wzięła ślub. Uroczystość odbyła się w Katedrze Św. Pawła w Londynie^[59]. Za zasługi dla angielskiego futbolu został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego^[60].

Styl gry |

Lampard był uważany za gracza nieustępliwego. Dysponował silnym strzałem^[14] oraz potrafił tworzyć okazje strzeleckie^[32]. José Mourinho opisał go jako gracza „unikalnego”. Wyróżniał się boiskową „inteligencją”^[32].

Sukcesy |

Klubowe |

West Ham |

• 
  Puchar Intertoto: 1999

Lampard wraz z kolegami świętujący triumf w Lidze Mistrzów.

Chelsea |

Zwycięstwo

• 
  Premier League: 2004/2005, 2005/2006, 2009/2010
  


• 
  Puchar Anglii: 2006/2007, 2008/2009, 2009/2010, 2011/2012


• 
  Puchar Ligi: 2004/2005, 2006/2007


• 
  Tarcza Wspólnoty: 2005, 2009


• 
  Liga Mistrzów: 2012
  


• 
  Liga Europy UEFA: 2013
  

Drugie miejsce/Finalista

• 
  Premier League: 2003/2004, 2006/2007, 2007/2008
  


• 
  Puchar Anglii: 2001/2002, 2006/2007, 2008/2009, 2009/2010, 2011/2012
  


• 
  Puchar Ligi: 2004/2005, 2006/2007


• 
  Tarcza Wspólnoty: 2006, 2007, 2010


• 
  Liga Mistrzów: 2007/2008
  

Reprezentacyjne |

• FA Summer Tournament: 2004

Indywidualne |

• Drużyna roku PFA: 2004, 2005, 2006


• Piłkarz roku Chelsea: 2004, 2005, 2009


• Piłkarz roku FWA: 2005


• Piłkarz roku PFA według kibiców: 2005


• Piłkarz roku w Premier League: 2005


• Jedenastka roku FIFPro: 2005


• Jedenastka roku ESM: 2004/2005, 2005/2006, 2009/2010


• 
  Piłkarz Roku FIFA: drugie miejsce 2005
  


• 
  Złota Piłka: drugie miejsce 2005
  


• Piłkarz roku w Anglii: 2004, 2005


• Najlepszy pomocnik sezonu UEFA: 2007/2008


• Zawodnik dekady w Premier League (2000-2009)


• Piłkarz miesiąca w Premier League: wrzesień 2003, kwiecień 2005, październik 2005, październik 2008

Przypisy |

Linki zewnętrzne |

• 
  Frank Lampard w bazie Soccerbase (ang.)
  


• 
  Profil na oficjalnej stronie Chelsea (ang.)
  


• 
  Frank Lampard w bazie National Football Teams (ang.)
  

Składy reprezentacji Anglii p • d • e Skład reprezentacji Anglii na Euro 2004 1 James 2 G. Neville 3 A. Cole 4 Gerrard 5 Terry 6 Campbell 7 Beckham 8 Scholes 9 Rooney 10 Owen 11 Lampard 12 Bridge 13 Robinson 14 P. Neville 15 King 16 Carragher 17 Butt 18 Hargreaves 19 J. Cole 20 Dyer 21 Heskey 22 Walker 23 Vassell Trener: Eriksson O występie Anglików na Mistrzostwach Europy 2004 czytaj tutaj. p • d • e Skład reprezentacji Anglii na Mundialu 2006 1 Robinson 2 Neville 3 A. Cole 4 Gerrard 5 Ferdinand 6 Terry 7 Beckham 8 Lampard 9 Rooney 10 Owen 11 J. Cole 12 Campbell 13 James 14 Bridge 15 Carragher 16 Hargreaves 17 Jenas 18 Carrick 19 Lennon 20 Downing 21 Crouch 22 Carson 23 Walcott trener: Eriksson p • d • e Skład reprezentacji Anglii na Mundialu 2010 1 James 2 Johnson 3 A. Cole 4 Gerrard (c) 5 Dawson 6 Terry 7 Lennon 8 Lampard 9 Crouch 10 Rooney 11 J. Cole 12 Green 13 Warnock 14 Barry 15 Upson 16 Milner 17 Wright-Phillips 18 Carragher 19 Defoe 20 King 21 Heskey 22 Carrick 23 Hart trener: Capello p • d • e Skład reprezentacji Anglii na Mundialu 2014 1 Hart 2 Johnson 3 Baines 4 Gerrard (c) 5 Cahill 6 Jagielka 7 Wilshere 8 Lampard 9 Sturridge 10 Rooney 11 Welbeck 12 Smalling 13 Foster 14 Henderson 15 Oxlade-Chamberlain 16 Jones 17 Milner 18 Lambert 19 Sterling 20 Lallana 21 Barkley 22 Forster 23 Shaw trener: Hodgson