Egftnjytyk

Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: Bizancjum – państwo.

Położenie miasta

Bizancjum, obecnie Stambuł (stgr. Βυζάντιον Byzántion, łac. Bysantium) – starożytne miasto leżące nad cieśniną Bosfor, łączącą morze Marmara z Morzem Czarnym, nad zatoką Złoty Róg. Powstałe jako kolonia grecka w VII wieku p.n.e. W 324 roku cesarz rzymski Konstantyn I Wielki zdecydował o przemianowaniu miasta na Nowy Rzym później zwanym Konstantynopol, a w 330 roku przeniósł do niego stolicę swojego państwa.

Według źródeł starożytnych Bizancjum zostało założone około 660 p.n.e. przez kolonistę z Megary – Byzasa. Wczesne, legendarne dzieje miasta opisał Tacyt. Zgodnie z jego opowieścią Byzas toczył wojny m.in. ze Scytami i Trakami, a także poślubił córkę miejscowego wodza, Fidalię. Historie te zapewne stanowią, do pewnego stopnia, odbicie burzliwych losów kolonii we wczesnych latach jej istnienia^[1].

Początkowo było to niewielkie, otoczone murami miasto, które rozwój zawdzięczało dogodnemu położeniu na szlaku handlowym łączącym Europę z Azją. Symbolem Bizancjum był księżyc Hekate, dzięki poświacie którego zauważono przygotowujące się do oblężenia miasta wojska Filipa Macedońskiego w 340 p.n.e. i je odparto. Od 149 p.n.e. Bizancjum było sprzymierzone z Rzymem, natomiast od 73 n.e. oficjalnie wchodziło w skład Cesarstwa. W 195 roku n.e. miasto, popierające uzurpatora Pescenniusza Nigra, zdobył i zrównał z ziemią Septymiusz Sewer. Odbudowano je na polecenie Karakalli. W 258 wraz z Chalkedonem zostało zdobyte przez Gotów.

Zobacz też |

• Byzantion (czasopismo)


• Konstantynopol

Przypisy |

Bibliografia |

• 
  Konstantynopol: Nowy Rzym. Miasto i ludzie w okresie wczesnobizantyjskim, pod red. Mirosława Leszki i Teresy Wolińskiej, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, ​ISBN 978-83-01-16521-5​.