Egftnjytyk

Terytoria kontrolowane przez Normanów w XII wieku

Normanowie (staronord. Norðmenn, „ludzie północy”; l. poj. Norðmaðr) – określenie stosowane w zachodniej Europie dla określenia mieszkańców Skandynawii od VII do XII wieku w okresie ich ekspansji handlowej i terytorialnej.

Historia |

Od IX wieku Normanowie na podbijanych terenach tworzyli nowe organizacje państwowe, np. Normandię czy Islandię.

Począwszy od X wieku znaczenie terminu Normanowie zostało praktycznie ograniczone do powstałej w Normandii silnej grupy feudalnych rycerzy rządzących tym państwem, będących potomkami wikingów, nawróconych na chrześcijaństwo i zasymilowanych z Francuzami. Normanowie w tym sensie stali się integralną częścią rycerstwa zachodniej Europy, osiągając wiele sukcesów w licznych podbojach. Do najbardziej znanych zalicza się zdobycie Anglii pod wodzą Wilhelma Zdobywcy w 1066 roku, zdobycie przez Roberta Guiscarda najpierw Sycylii, a potem także południowych Włoch, prowadzona przez Roberta Guiscarda wojna z Bizancjum, która doprowadziła do całkowitego wyparcia Bizancjum z Włoch, oraz udział w pierwszej i trzeciej wyprawie krzyżowej silnych kontyngentów normańskich z Anglii, Normandii i Włoch. W Normandii, Anglii, Włoszech i Grecji rycerstwo normandzkie powoli wtopiło się w miejscową ludność, choć do dziś w tych krajach wiele rodów arystokratycznych wywodzi swoje początki od normańskich przodków. Na części greckich wysp do dziś funkcjonują parafie katolickie, a ich wierni nazywani są Frankami (greckie określenie Normanów). W zamieszkiwanym przez potomków Spartan okręgu Mani, wciąż widoczny jest dominujący wpływ średniowiecznej normańskiej architektury obronnej.

Bibliografia |

• Brown R. Allen, Historia Normanów, Marabut, 1996

W Wikimedia Commons znajdują się multimedia związane z tematem: Normanowie