Egftnjytyk

Polibiusz, Polybios z Megalopolis (ur. ok. 200, zm. ok. 118 p.n.e.) – grecki historyk i kronikarz imperium rzymskiego w okresie republiki. Ze względu na dbałość o prawdę i krytycyzm wobec źródeł jest uważany za wybitnego przedstawiciela historiografii greckiej obok Tukidydesa. Z jego dzieł korzystali między innymi: Liwiusz, Pliniusz Starszy, Plutarch czy Appian.

Życiorys |

Pochodził z Megalopolis w Arkadii, był synem Lykortasa, stratega Związku Achajskiego. W latach 169–168 p.n.e. był hipparchą (dowódcą jazdy). W czasie podboju Macedonii przez Rzym, w roku 168 p.n.e., po bitwie pod Pydną dostał się do niewoli i został przewieziony do Italii. Tam dostał się pod protekcję konsula Emiliusza Paulusa, zwycięzcy spod Pydny. Z czasem stał się wychowawcą i towarzyszem jego synów, Fabiusza i Scypiona. Z tym drugim nawiązał przyjacielskie stosunki. Później stał się jego doradcą wojskowym i wraz z nim brał udział w wyprawie przeciw Kartaginie i Numancji. Podróżował i poznał Galię, Hiszpanię oraz północną Afrykę.

Po zajęciu Grecji przez Rzymian w roku 146 p.n.e. został wyznaczony przez senat rzymski do pomocy w zarządzaniu tym krajem.

Był pełen uznania dla Rzymu, jego ustroju politycznego, potęgi militarnej i podbojów. Napisał "Dzieje Rzymu" (dotyczą lat 264–146 p.n.e.), rodzaj historii powszechnej, które miały 40 tomów, jednak do naszych czasów zachowały się tylko księgi 1–5 i obszerne fragmenty pozostałych.

Bibliografia |

Hammer S.: Wstęp, [w:] Polibiusz, Dzieje, t. 1, Wrocław, 2005, s. VIII–XV.

Linki zewnętrzne |

• tekst grecki


• tekst ang.


• tekst polski

Zobacz też |

Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów z Polibiusza

• Szachownica Polibiusza