Gyula Grosics [ˈɟulɒ ˈɡroʃiʧ] (ur. 4 lutego 1926 w Dorog, zm. 13 czerwca 2014 w Budapeszcie[1]) – węgierski piłkarz, bramkarz i członek „Złotej Jedenastki” reprezentacji Węgier w latach 1950. Rozegrał w niej 86 spotkań.
Przyszedł na świat jako syn ślusarza, dorastał w górniczej osadzie Dorog. Początkowo grał na pozycji prawoskrzydłowego, jednak w swoim pierwszym profesjonalnym meczu zagrał na bramce. Nazywany „czarną panterą” (A fekete párduc) od koloru stroju bramkarskiego, który zakładał na mecze. Był typem piłkarza „sweeper – keeper” – często grał jako dodatkowy, ostatni obrońca swojego zespołu. W 1949 stał się ofiarą intrygi. Dostał fikcyjną propozycje opuszczenia kraju. Węgierski związek piłkarski zawiesił go na rok. Wziął udział w trzech mundialach (1954, 1958 oraz 1962). Karierę zakończył w 1962.
Następnie jako trener prowadził Dorogi FC oraz drużyny w Kuwejcie, bez sukcesów. W Budapeszcie otworzył salon mody. W 1979 objął pierwszoligowe Volán SC. Podczas przemian demokratycznych na Węgrzech przystąpił do Forum Demokratycznego. W ostatnich latach życia Grosics mieszkał w Budapeszcie.
Spis treści
1Kariera reprezentacyjna
2Przypisy
3Bibliografia
4Linki zewnętrzne
Kariera reprezentacyjna |
20 sierpnia 1947 zadebiutował w meczu z Albanią, wygranym przez Madziarów 2:0. Szczytowy okres formy osiągnął podczas igrzysk olimpijskich w 1952. 25 listopada 1953 wziął udział w wygranym przez reprezentację Węgier meczu z Anglią. W ojczyźnie futbolu, na Wembley, Madziarzy pokonali Anglików 6:3. Przed mistrzostwami świata 1954, drużyna węgierska, określana jako Złota jedenastka była uznawana za faworytów. Na początku turnieju wszystko szło po myśli trenera Gustáva Sebesa, jednak w finale mimo prowadzenia 2:0 Węgrzy przegrali z RFN 2:3. Było to wielkie rozczarowanie. Grosics obwiniał kolegów za porażkę, zarzucając im samolubstwo. Podczas mistrzostw świata 1958 Węgrzy nie dotarli nawet do ćwierćfinałów. W 1962 w Chile, po kolejnych nieudanych mistrzostwach (Węgrzy przegrali w ćwierćfinale z Czechosłowacją), Grosics zakończył reprezentacyjną karierę. Jego ostatnim meczem było spotkanie z Jugosławią w październiku 1962.
Przypisy |
↑Zmarł członek węgierskiej „Złotej jedenastki”, Eurofutbol.pl, 13 czerwca 2014 [dostęp 2014-06-13].
Bibliografia |
Profil w bazie National Football Teams (ang.)
Linki zewnętrzne |
BrianB.GlanvilleBrianB., Gyula Grosics obituary, theguardian.com, 17 czerwca 2014 [dostęp 2014-06-17](ang.).
IvanI.PontingIvanI., Gyula Grosics: Trailblazing member of 'the Magnificent Magyars’ who became arguably football’s first ‘sweeper-keeper’, independent.co.uk, 25 czerwca 2014 [dostęp 2014-06-25](ang.).
Gyula Grosics • Jenő Buzánszky • Gyula Lóránt • Mihály Lantos • József Bozsik • József Zakariás • László Budai • Sándor Kocsis • Nándor Hidegkuti • Ferenc Puskás • Zoltán Czibor • trener: Gusztáv Sebes
p•d•e
Jedenastka gwiazd Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 1954
Gyula Grosics • Ernst Ocwirk • Djalma Santos • José Santamaría • Fritz Walter • József Bozsik • Nándor Hidegkuti • Zoltán Czibor • Helmut Rahn • Ferenc Puskás • Sándor Kocsis
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No. built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
