Gyula Grosics




.mw-parser-output .infobox td>.kariera td{padding:2px}.mw-parser-output .kariera td:nth-child(1){min-width:61px}.mw-parser-output .kariera td:nth-child(2){width:100%}.mw-parser-output .kariera td:nth-child(3){text-align:right}.mw-parser-output .kariera td:nth-child(4){text-align:right}
































Gyula Grosics


Ilustracja
Gyula Grosics (2005)
Data i miejsce urodzenia

4 lutego 1926
Dorog, Węgry
Data i miejsce śmierci

13 czerwca 2014
Budapeszt, Węgry
Wzrost
180 cm
Pozycja

bramkarz
Kariera seniorska












































Lata
Klub
Wyst.
Gole
1945–1947

Dorogi AC
61
(0)
1947–1949

MATEOSz Munkás SE
55
(0)
1949–1950

Bp. Teherfuvar
30
(0)
1950–1957

Bp. Honvéd SE
125
(0)
1957–1962

Tatabánya Bányász SK
123
(0)

W sumie:
394
(0)

Kariera reprezentacyjna














Lata
Reprezentacja
Wyst.
Gole
1947–1962

 Węgry
86
(0)

Kariera trenerska


















Lata
Klub
1963

Tatabánya Bányász SK
1964–1965

Salgótarjáni BTC
1966
KSI

Dorobek medalowy















Reprezentacja  Węgry

Igrzyska olimpijskie
złoto Helsinki 1952
Piłka nożna



II miejsce Szwajcaria 1954 piłka nożna


Gyula Grosics [ˈɟulɒ ˈɡroʃiʧ] (ur. 4 lutego 1926 w Dorog, zm. 13 czerwca 2014 w Budapeszcie[1]) – węgierski piłkarz, bramkarz i członek „Złotej Jedenastki” reprezentacji Węgier w latach 1950. Rozegrał w niej 86 spotkań.


Przyszedł na świat jako syn ślusarza, dorastał w górniczej osadzie Dorog. Początkowo grał na pozycji prawoskrzydłowego, jednak w swoim pierwszym profesjonalnym meczu zagrał na bramce. Nazywany „czarną panterą” (A fekete párduc) od koloru stroju bramkarskiego, który zakładał na mecze. Był typem piłkarza „sweeper – keeper” – często grał jako dodatkowy, ostatni obrońca swojego zespołu. W 1949 stał się ofiarą intrygi. Dostał fikcyjną propozycje opuszczenia kraju. Węgierski związek piłkarski zawiesił go na rok. Wziął udział w trzech mundialach (1954, 1958 oraz 1962). Karierę zakończył w 1962.


Następnie jako trener prowadził Dorogi FC oraz drużyny w Kuwejcie, bez sukcesów. W Budapeszcie otworzył salon mody. W 1979 objął pierwszoligowe Volán SC. Podczas przemian demokratycznych na Węgrzech przystąpił do Forum Demokratycznego. W ostatnich latach życia Grosics mieszkał w Budapeszcie.




Spis treści






  • 1 Kariera reprezentacyjna


  • 2 Przypisy


  • 3 Bibliografia


  • 4 Linki zewnętrzne





Kariera reprezentacyjna |


20 sierpnia 1947 zadebiutował w meczu z Albanią, wygranym przez Madziarów 2:0. Szczytowy okres formy osiągnął podczas igrzysk olimpijskich w 1952. 25 listopada 1953 wziął udział w wygranym przez reprezentację Węgier meczu z Anglią. W ojczyźnie futbolu, na Wembley, Madziarzy pokonali Anglików 6:3. Przed mistrzostwami świata 1954, drużyna węgierska, określana jako Złota jedenastka była uznawana za faworytów. Na początku turnieju wszystko szło po myśli trenera Gustáva Sebesa, jednak w finale mimo prowadzenia 2:0 Węgrzy przegrali z RFN 2:3. Było to wielkie rozczarowanie. Grosics obwiniał kolegów za porażkę, zarzucając im samolubstwo. Podczas mistrzostw świata 1958 Węgrzy nie dotarli nawet do ćwierćfinałów. W 1962 w Chile, po kolejnych nieudanych mistrzostwach (Węgrzy przegrali w ćwierćfinale z Czechosłowacją), Grosics zakończył reprezentacyjną karierę. Jego ostatnim meczem było spotkanie z Jugosławią w październiku 1962.



Przypisy |




  1. Zmarł członek węgierskiej „Złotej jedenastki”, Eurofutbol.pl, 13 czerwca 2014 [dostęp 2014-06-13] .



Bibliografia |



  • Profil w bazie National Football Teams (ang.)


Linki zewnętrzne |



  • BrianB. Glanville BrianB., Gyula Grosics obituary, theguardian.com, 17 czerwca 2014 [dostęp 2014-06-17]  (ang.).

  • IvanI. Ponting IvanI., Gyula Grosics: Trailblazing member of 'the Magnificent Magyars’ who became arguably football’s first ‘sweeper-keeper’, independent.co.uk, 25 czerwca 2014 [dostęp 2014-06-25]  (ang.).












這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

Rikitea

University of Vienna