Egftnjytyk

; ;	; Sukcesja apostolska;
	; Sukcesja apostolska;
Data konsekracji;	16 lipca 1724;
Konsekrator;	; Benedykt XIII;
Współkonsekratorzy;	; Giovanni Francesco Nicolai; Nicolò Maria Lercari;
Konsekrowani biskupi;
; Ottavio Ringhieri;	; 12 kwietnia 1736;
; Giovanni Battista Scarselli;	; 2 października 1740;
; Ludovico Merlini;	; 8 grudnia 1740;
; Giorgio Doria;	; 8 grudnia 1740;
; Pio Gallizia;	; 29 stycznia 1741;
; Ferdinando Romualdo Guiccioli;	; 19 marca 1741;
; Pierre François de Sales de Thorens;	; 23 kwietnia 1741;
; Giuseppe Filippo Porporato;	; 23 kwietnia 1741;
; Giambattista Pensa;	; 23 kwietnia 1741;
; Charles-François Cantoni;	; 23 kwietnia 1741;
; Michele Vittorio Villa;	; 25 kwietnia 1741;
; Carlo Felice Sanmartino;	; 25 kwietnia 1741;
; Giuseppe Filippo Felissano;	; 25 kwietnia 1741;
; Girolamo Curlo;	; 2 lipca 1741;
; Francesco Landi Pietra;	; 12 listopada 1741;
; Josef Maria von Thun und Hohenstein;	; 18 lutego 1742;
; Silvestro Merani;	; 4 marca 1742;
; Nicola Manciforte;	; 4 marca 1742;
; Giuseppe Gallarati;	; 25 kwietnia 1742;
; Juan Mateo López Sáenz;	; 15 lipca 1742;
; Giuseppe Stella;	; 15 lipca 1742;
; Michele Maria Vincentini;	; 9 września 1742;
; Antonio Cantoni;	; 23 grudnia 1742;
; Giuseppe Palma;	; 10 lutego 1743;
; Klemens XIII;	; 19 marca 1743;
; Giuseppe Pozzobonelli;	; 21 lipca 1743;
; Felice Amato;	; 26 lipca 1743;
; Gian Pietro Solaro;	; 26 lipca 1743;
; Martín Barcia Carrascal;	; 26 lipca 1743;
; Martino Ignazio Caracciolo;	; 21 grudnia 1743;
; Filippo Acciaioli;	; 21 grudnia 1743;
; Enrico Enríquez;	; 29 grudnia 1743;
; Luigi Gualterio;	; 19 stycznia 1744;
; Giuseppe Alfonso Miroglio;	; 22 marca 1744;
; Giovanni Francesco Cavallini;	; 22 marca 1744;
; Girolamo Spinola;	; 19 kwietnia 1744;
; Alessio Ignazio Marucchi;	; 19 kwietnia 1744;
; Paolo Francesco Giustiniani;	; 21 czerwca 1744;
; Gherardo Antonio Volpe;	; 21 czerwca 1744;
; Antonio Marulli;	; 27 czerwca 1745;
; Ignazio della Chiesa de Rodi;	; 4 grudnia 1746;
; Pietro Cristiani;	; 16 kwietnia 1747;
; Giovanni Battista Minucci;	; 23 maja 1747;
; Carlo Vittorio Amadeo delle Lanze;	; 24 września 1747;
; Giovanni Battista Spínola;	; 9 kwietnia 1752;
; Giovanni Carlo Molinari;	; 27 stycznia 1754;
; Vincenzo Malvezzi Bonfioli;	; 19 marca 1754;
; Carlo Camuzi;	; 28 października 1756;
Współkonsekrowani biskupi;
; Ferdinando Agostino Bernabei;	; 18 kwietnia 1728;

; ;	; Benedykt XIV; Benedictus Quartus Decimus;
	; Benedykt XIV; Benedictus Quartus Decimus;
; ;	; Prospero Lorenzo Lambertini;
	; Prospero Lorenzo Lambertini;
	Papież; Biskup Rzymu;
	; ;
; ;	; ;
	; ;
Data i miejsce urodzenia;	; 31 marca 1675 ; Bolonia;
Data i miejsce śmierci;	; 3 maja 1758 ; Rzym;
	Papież;
Okres sprawowania;	17 sierpnia 1740 – 3 maja 1758;
	Arcybiskup Bolonii;
Okres sprawowania;	30 kwietnia 1731 – 14 stycznia 1754;
	;
; Wyznanie;	; katolicyzm;
; Kościół;	; rzymskokatolicki;
; Diakonat;	1713;
; Prezbiterat;	między 12 czerwca a 16 lipca 1724;
; Nominacja biskupia;	12 czerwca 1724;
; Sakra biskupia;	16 lipca 1724;
; Kreacja kardynalska;	9 grudnia 1726 (in pectore, publikacja 30 kwietnia 1728); Benedykt XIII;
; Kościół tytularny;	; Santa Croce in Gerusalemme (10 maja 1728);
; Pontyfikat;	17 sierpnia 1740;
; ;	; Multimedia w Wikimedia Commons;
; ;	; Cytaty w Wikicytatach;

.mw-parser-output table.duchowny-ksiadz td.naglowek{color:white!important;background:black!important}.mw-parser-output table.duchowny-biskup td.naglowek{color:white!important;background:#E56DC4!important}.mw-parser-output table.duchowny-patriarcha td.naglowek{color:white!important;background:#BA55D3!important}.mw-parser-output table.duchowny-kardynal td.naglowek{color:white!important;background:#FF2400!important}.mw-parser-output table.duchowny-papiez td.naglowek{color:black!important;background:gold!important}.mw-parser-output table.duchowny-cywil td.naglowek{color:black!important;background:#C0C0C0!important}.mw-parser-output table.duchowny-ksiadz tr.naglowek{color:white!important;background:black!important}.mw-parser-output table.duchowny-biskup tr.naglowek{color:white!important;background:#E56DC4!important}.mw-parser-output table.duchowny-patriarcha tr.naglowek{color:white!important;background:#BA55D3!important}.mw-parser-output table.duchowny-kardynal tr.naglowek{color:white!important;background:#FF2400!important}.mw-parser-output table.duchowny-papiez tr.naglowek{color:black!important;background:gold!important}.mw-parser-output table.duchowny-cywil tr.naglowek{color:black!important;background:#C0C0C0!important}

Benedykt XIV (łac. Benedictus XIV, właśc. Prospero Lorenzo Lambertini; ur. 31 marca 1675 w Bolonii, zm. 3 maja 1758 w Rzymie^[1]) – włoski duchowny katolicki, 247. papież w okresie od 17 sierpnia 1740 do 3 maja 1758^[2].

Spis treści

1 Życiorys
- 1.1 Wczesne życie
- 1.2 Wybór na papieża
- 1.3 Pontyfikat

2 Przypisy

3 Zobacz też

4 Bibliografia

Życiorys |

Wczesne życie |

Urodził się w rodzinie szlacheckiej; był synem senatora Marcello Lambertiniego i Lucrezii Bulgarini^[3]. Studiował teologię w Collegium Clementinum w Rzymie, a następnie w Sapienzy, gdzie uzyskał tytuł doktora utroque iure^[3]. Pracował m.in. w inkwizycji rzymskiej, był kanonikiem Bazyliki Laterańskiej i prałatem Jego Świątobliwości^[3]. W 1713 przyjął święcenia subdiakonatu^[3]. Po błyskotliwej karierze w Kurii Rzymskiej w 1724 został biskupem tytularnym Teodozji, a w 1727 biskupem Ankony^[3]. Benedykt XIII wyniósł go do godności kardynalskiej 9 grudnia 1726, jednak nominację tę ogłosił publicznie dopiero 30 kwietnia 1728^[3]. W 1731 Klemens XII nadał mu arcybiskupstwo w Bolonii^[2]. Miał znaczny wpływ na rozwój prawa kanonicznego, zaś jego dzieło De synodo dioecesana przez długi czas wywierało wpływ na sposób przeprowadzania synodów diecezjalnych^[1]. Jego drugie dzieło było podstawą do przeprowadzania późniejszych procesów beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych^[2].

Kardynał Lambertini był członkiem pięciu kongregacji kurialnych: Świętego Oficjum, Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników, Kongregacji ds. Obrzędów, Kongregacji ds. Soboru Trydenckiego i Kongregacji ds. Dyscypliny Zakonnej^[4].

Wybór na papieża |

Po śmierci Klemensa XII konklawe należało do najdłuższych w ostatnich stuleciach i trwało ponad pół roku^[2]. Wybory utrudniał brak jednomyślności w bloku Burbonów, ostatecznie głosami wszystkich kardynałów (poza własnym) 17 sierpnia 1740 wybrany został na papieża i przyjął imię Benedykt XIV.

Pontyfikat |

Benedykt XIV, papież, nakazuje arcybiskupom i biskupom w Królestwie Polskim ogłosić, że na 2 lata zostaje zawieszone prawo azylu dla chroniących się w kościołach zbiegłych żołnierzy.

Główną linią jego pontyfikatu było zrezygnowanie ze sztywnej postawy oraz uznanie sytuacji jaka powstała w wyniku XVI-wiecznej reformacji. W polityce odznaczał się tolerancją i ustępliwością w zakresie tradycji i spraw prestiżowych kierując się jedynie interesami Kościoła i religii nawet za cenę ofiar, które dotąd uznawane były za niemożliwe. Ta ugodowa postawa wobec żądań władców zarówno katolickich, jak i protestanckich przyczyniła się do poprawy sytuacji Kościoła^[2].

Dzięki pojednawczej naturze i częściowej rezygnacji z uprawnień Stolicy Apostolskiej doprowadził w 1741 do rozwiązania sporu z Sardynią i Królestwem Neapolu^[1]. W 1753 udało mu się zawrzeć konkordat z Hiszpanią, a cztery lata później z Austrią^[1]. Porozumienia z państwami z półwyspu iberyjskiego, były daleko idące i dawały ich władcom duże uprawnienia w kwestii nominacji kościelnych^[1]. W uzgodnieniach z Portugalią, papież przyznał królowi Janowi V tytuł „najwierniejszego”^[1]. Uznanie przez papieża Królestwa Prus znacznie poprawiło sytuację katolików pruskich zwłaszcza na obszarze Śląska zaanektowanego przez Prusy^[1]. Benedykt XIV uznał także tytuł króla Fryderyka II, dzięki czemu zapobiegł utworzeniu niezależnego Kościoła pruskiego^[1]. Zdecydowanie gorzej poszło papieżowi w czasie walki o sukcesję austriacką, po śmierci cesarza Karola VI – najpierw papież zbyt późno poparł kandydaturę Marii Teresy (córki cesarza), a następnie uznał elekcję Karola VII^[1]. Po jego śmierci, zachował neutralność w czasie elekcji Franciszka I^[1].

Papież Benedykt XIV występował przeciw tajnym stowarzyszeniom, był przeciwny wolnomularstwu, które potępił w 1751, katolikom zakazał przynależności do masonerii pod karą ekskomuniki. Zwalczał także jansenizm. Papież Benedykt XIV zatwierdził regułę redemptorystów i redemptorystek – Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela. W odpowiedzi na wnioski wielu książąt i rządów, dążących do zracjonalizowania procesu pracy, zmniejszył liczbę obowiązujących świąt kościelnych, które w ciągu wieków w niektórych państwach stale narastały^[1]. W 1742 rozstrzygnął spór o ryty – zabronił używania rytu chińskiego i malabarskiego, co utrudniło pracę misyjną^[2]. Doprowadziło to do sporu z jezuitami, na tyle poważnego, że w owych czasach pojawiały się prośby o jego rozwiązanie^[2]. Krótko przed swoją śmiercią wystąpił przeciw zakonowi w Portugalii, nakazując kardynałowi Saldanha da Gamie dogłębne zbadanie działalności jezuitów, zwłaszcza w kontekście oskarżeń o nieprzestrzeganie reguł i zajmowanie się handlem^[1].

W Państwie Kościelnym zredukował podatki, wprowadził oszczędności w utrzymaniu dworu papieskiego, zmniejszył wydatki na wojsko^[1]. Popierał rozwój handlu i rolnictwa. Ustanowił kongregację do oceny prac biskupów oraz kongregację odpowiadającą na pytania biskupów^[1]. Zobowiązał także biskupów do szkolenia księży, wizytowania parafii i propagowania misji, a także wydał konstytucję nakazującą biskupom zamieszkać w swoim diecezjach^[1]. Konstytucją Dei miseratione ustanowił 3 listopada 1741 urząd obrońcy węzła małżeńskiego w procesach o nieważność małżeństwa. Bullą Matrimonia wydaną 4 listopada 1741, znaną jako Declaratio Benedictina, która częściowo nadal obowiązuje, uregulował sprawy małżeństw mieszanych^[1]. Zapoczątkował reformę brewiarza, w 1748 wydał nowe martyrologium, 1752 ceremoniał i pontyfikał biskupi^[1].

W konstytucji Vix perventi z 1 listopada 1745 zajął stanowisko w sporze o lichwę. Wyraził negatywne stanowisko Kościoła w sprawie oprocentowanych pożyczek pieniężnych, jednakże uznał za godziwe dochody z innych kontraktów nie posiadających formy umowy pożyczkowej. Kongregacji Indeksu ksiąg zakazanych przekazał w 1753 nowe dyrektywy, które wskazują jak szanował swobodę wyrażania poglądów^[1]. Jego starania doprowadziły do uchylenia wielu zakazów – z indeksu wykreślone zostały między innymi dzieła Galileusza.

Benedykt XIV był mecenasem sztuki i nauki, jego działalność uzyskała uznanie i szacunek nie tylko wśród katolików, ale także protestantów^[2]. Monteskiusz nazwał Benedykta XIV papieżem uczonych, a wielu uczonych dedykowało papieżowi swoje prace. W 1740 filozof francuski Wolter dedykował mu swą tragedię Mahomet^[1]. Wzbogacił Bibliotekę Watykańską, nabył posągi do muzeum na Kapitolu i stworzył galerię obrazów. W Pałacu Watykańskim utworzył Muzeum Chrześcijańskiej Sztuki Antycznej. Odrestaurował również wiele kościołów. Założył 4 akademie papieskie: historii Kościoła, historii prawa kanonicznego, badań nad starożytnością chrześcijańską i rzymską oraz liturgiki. Przeprowadził reformę Accademii dei Lincei w Rzymie, zlecił jej badania przyrodnicze. W uniwersytecie Sapienza ufundował katedry chemii oraz matematyki^[1]. Za jego pontyfikatu Rzym stał się jednym z ośrodków oświecenia chrześcijańskiego. W czasie jego pontyfikatu ozdobiona została portretami wszystkich papieży rzymska Bazylika św. Pawła za Murami. Od tego czasu mozaikowe portrety papieży są systematycznie uzupełniane. Z jego polecenia architekt Ferdinando Fuga wzniósł nową bazylikę św. Apolinarego.

Kreował 64 kardynałów na siedmiu konsystorzach^[3]. Papież Benedykt XIV został pochowany w Bazylice św. Piotra^[3].

Przypisy |

↑ ^a^b^c^d^e^f^g^hⁱ^j^k^l^mⁿ^o^p^q^r^s^t John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 415-417. ISBN 83-06-02633-0.

↑ ^a^b^c^d^e^f^g^h Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 151-152. ISBN 83-7006-437-X.

↑ ^a^b^c^d^e^f^g^h Lambertini, Prospero Lorenzo (ang.). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-09-16].

↑ Notizie per l’anno 1740, Rzym 1740, s. 179.

Zobacz też |

Beatyfikowani i kanonizowani przez Benedykta XIV

Bibliografia |

Pope Benedict XIV (ang.). Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-09-16].

Benedykt XIV w bazie catholic-hierarchy.org (ang.)

[Kelly-1] ↑ ^a^b^c^d^e^f^g^hⁱ^j^k^l^mⁿ^o^p^q^r^s^t John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 415-417. ISBN 83-06-02633-0.

[Wollpert-2] ↑ ^a^b^c^d^e^f^g^h Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 151-152. ISBN 83-7006-437-X.

[FIU-3] ↑ ^a^b^c^d^e^f^g^h Lambertini, Prospero Lorenzo (ang.). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-09-16].

[Notizie-4] Notizie per l’anno 1740, Rzym 1740, s. 179.

搜尋此網誌

Egftnjytyk

Benedykt XIV

Spis treści

Życiorys |

Wczesne życie |

Wybór na papieża |

Pontyfikat |

Przypisy |

Zobacz też |

Bibliografia |

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

Rikitea

University of Vienna