Egftnjytyk

.mw-parser-output table.duchowny-ksiadz td.naglowek{color:white!important;background:black!important}.mw-parser-output table.duchowny-biskup td.naglowek{color:white!important;background:#E56DC4!important}.mw-parser-output table.duchowny-patriarcha td.naglowek{color:white!important;background:#BA55D3!important}.mw-parser-output table.duchowny-kardynal td.naglowek{color:white!important;background:#FF2400!important}.mw-parser-output table.duchowny-papiez td.naglowek{color:black!important;background:gold!important}.mw-parser-output table.duchowny-cywil td.naglowek{color:black!important;background:#C0C0C0!important}.mw-parser-output table.duchowny-ksiadz tr.naglowek{color:white!important;background:black!important}.mw-parser-output table.duchowny-biskup tr.naglowek{color:white!important;background:#E56DC4!important}.mw-parser-output table.duchowny-patriarcha tr.naglowek{color:white!important;background:#BA55D3!important}.mw-parser-output table.duchowny-kardynal tr.naglowek{color:white!important;background:#FF2400!important}.mw-parser-output table.duchowny-papiez tr.naglowek{color:black!important;background:gold!important}.mw-parser-output table.duchowny-cywil tr.naglowek{color:black!important;background:#C0C0C0!important}

Paschalis III Guido di Crema
antypapież
Elekcja Paschalisa
Data i miejsce urodzenia	ok. 1110 Crema
Data i miejsce śmierci	20 września 1168 Rzym
antypapież
Okres sprawowania	1164 – 1168
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Kościół tytularny	Santa Maria in Trastevere
Pontyfikat	22 kwietnia 1164
Multimedia w Wikimedia Commons

Paschalis III, właśc. Guido di Crema^[1] (ur. ok. 1110 w Cremie, zm. 20 września 1168 w Rzymie^[2]) – włoski duchowny katolicki, kardynał, antypapież w okresie od 22 kwietnia 1164 do 20 września 1168^[1].

Życiorys |

Pochodził z miasta Crema w Lombardii z rodziny hrabiów Camisano. W 1144 roku Lucjusz II mianował go kardynałem diakonem, a w 1145 papież Eugeniusz III nadał mu kościół tytularny S. Maria in Portico. W 1148 był legatem w Polsce w celu upomnienia się o prawa księcia Władysława II, pierworodnego syna Bolesława Krzywoustego, wygnanego przez młodszych przyrodnich braci. Guido rzucił wówczas klątwę na braci Władysława i ich stronników, nie zdołał jednak wyegzekwować przywrócenia go na tron. W następnych latach był jednym z liderów frakcji procesarskiej w kurii papieskiej. Na przełomie 1152/53 uczestniczył w negocjacjach, które doprowadziły do zawarcia tzw. Traktatu z Konstancji między cesarzem Fryderykiem I a Stolicą Apostolską. Traktat ten nie przetrwał długo, gdyż już wkrótce wybrany w 1154 papież Adrian IV popadł z cesarzem w konflikt i zawarł sojusz z sycylijskimi Normanami. Kardynał Guido wraz z grupą kilku innych kardynałów był przeciwnikiem tej zmiany polityki papiestwa, mimo to w marcu 1158 Adrian IV promował go do rangi kardynała prezbitera Santa Maria in Trastevere. Sygnował bulle papieskie między 18 czerwca 1144 a 23 maja 1159. W trakcie podwójnej elekcji w 1159 poparł wybór procesarskiego kandydata Wiktora IV, i stał się jednym z jego najgorliwszych stronników^[2]. Sygnował bulle Wiktora IV między jesienią 1159 a 18 kwietnia 1164. Jako legat we Francji bezskutecznie usiłował nakłonić władców Francji i Anglii do poparcia antypapieża. Po śmierci Wiktora IV w Lukce (20 kwietnia 1164) został naznaczony na nowego antypapieża przez Rainalda z Dassel, arcybiskupa Kolonii i zatwierdzony przez „wiktoryńskich” kardynałów (22 kwietnia 1164)^[2]. Przyjął imię Paschalis III. Sakrę biskupią przyjął od biskupa Henryka z Liège 26 kwietnia.

Nowy antypapież miał duże problemy ze zdobyciem uznania. Po śmierci Wiktora IV znaczna część niemieckiego episkopatu uznała Aleksandra III i była przeciwna kontynuowaniu schizmy^[2]. Również cesarz Fryderyk Barbarossa początkowo się wahał, ostatecznie jednak na synodzie w Würzburgu w maju 1165 uznał go i wymusił to samo na niemieckich i północnowłoskich biskupach; oporni byli pozbawiani urzędu^[2]. W rewanżu Paschalis w dniu 8 stycznia 1166 kanonizował w Akwizgranie Karola Wielkiego, na co nalegał Fryderyk^[2]. Wiadomo, że podczas kanonizacji byli obecni biskupi z Polski, co świadczy, że również Polska wspierała wówczas antypapieża. Poza Cesarstwem i Polską, Paschalis miał jednak praktycznie zerowe poparcie, a i w samym Cesarstwie (zwł. w Bawarii i Lombardii) istniała dość silna opozycja przeciw niemu. W listopadzie 1165 Aleksander III powrócił do Rzymu, a antycesarski bunt w Lombardii doprowadził do wygnania prawie wszystkich biskupów wspierających Paschalisa i zastąpienia ich aleksandryjczykami^[2]. Dopiero zbrojna interwencja Fryderyka I we Włoszech w 1167 doprowadziła do częściowego spacyfikowania buntu i umożliwiła Paschalisowi zainstalowanie się w Rzymie. Tam 22 lipca 1167 został uroczyście intronizowany i koronowany, a 1 sierpnia koronował (powtórnie) Fryderyka I i jego żonę Beatrycze^[1]. Zmarł nieco ponad rok później w Rzymie, bez pojednania z Aleksandrem III.

Kardynałowie z nominacji antypapieża Paschalisa III |

 Osobny artykuł: Kardynałowie z nominacji antypapieża Paschalisa III.

Zobacz też |

• antypapież


• poczet papieży


• papieska elekcja 1164 (antypapież Paschalis III)

Przypisy |

Bibliografia |

• I.S.Robinson, The Papacy 1073-1198. Continuity and innovation, Cambridge University Press, 1990


• Crema Guido da (ang.). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-03-24].


• Paschal III (ang.). Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-03-24].

p • d • e Antypapieże według Kościoła katolickiego III wiek Hipolit Rzymski • Nowacjan IV wiek Feliks II • Ursyn V wiek Eulaliusz • Wawrzyniec VI wiek Dioskuros VII wiek Teodor • Paschalis VIII wiek Konstantyn II • Filip IX wiek Jan VIII • Anastazy III X wiek Krzysztof • Bonifacy VII • Jan XVI XI wiek Grzegorz VI • Benedykt X • Honoriusz II • Klemens III XII wiek Teodoryk • Albert • Sylwester IV • Grzegorz VIII • Celestyn II[a] • Anaklet II • Wiktor IV • Wiktor IV • Paschalis III • Kalikst III • Innocenty III XIV wiek Mikołaj V • Klemens VII • Benedykt XIII XV wiek Aleksander V • Jan XXIII • Klemens VIII • Feliks V a. Celestyn II ostatecznie nie objął urzędu. Od czasów badań Mercatiego zaliczany do antypapieży, jednak we współczesnej historiografii klasyfikacja ta jest kwestionowana i proponuje się określać go jako „papież elekt”. Zobacz też: Donus II – domniemany antypapież