Egftnjytyk

; ;	; Sukcesja apostolska;
	; Sukcesja apostolska;
Data konsekracji;	19 lutego 1843;
Konsekrator;	; Luigi Emmanuele Nicolo Lambruschini;
Współkonsekratorzy;	; Fabio Maria Asquini; Giuseppe Maria Pietro Raffaele Castellani;
Konsekrowani biskupi;
; Antonio Briganti;	; 19 listopada 1871;
; Carmelo Pascucci;	; 19 listopada 1871;
; Carlo Laurenzi;	; 24 czerwca 1877;
; Edoardo Borromeo;	; 19 maja 1878;
; Jean-Baptiste-François Pitra;	; 1 czerwca 1879;
; Francesco Latoni;	; 1 czerwca 1879;
; Bartholomew Woodlock;	; 1 czerwca 1879;
; Agostino Bausa;	; 24 marca 1889;
; Celestino Zini;	; 25 marca 1889;
; Giuseppe Antonio Ermenegildo Prisco;	; 29 maja 1898;

; ;	; Leon XIII; Leo Tertius Decimus;
	; Leon XIII; Leo Tertius Decimus;
; ;	; Gioacchino Vincenzo Raphaelo Luigi Pecci;
	; Gioacchino Vincenzo Raphaelo Luigi Pecci;
	Papież;
	; ;
; ;	„Omnia restaurare in Christo”; „Wszystko odnowić w Chrystusie”;
Data i miejsce urodzenia;	; 2 marca 1810 ; Carpineto Romano;
Data i miejsce śmierci;	; 20 lipca 1903 ; Watykan;
	Papież;
Okres sprawowania;	1878–1903;
	Kamerling;
Okres sprawowania;	21 września 1877 – 20 lutego 1878;
	;
; Wyznanie;	; katolicyzm;
; Kościół;	; rzymskokatolicki;
; Prezbiterat;	31 grudnia 1837;
; Nominacja biskupia;	27 stycznia 1843;
; Sakra biskupia;	19 lutego 1843;
; Kreacja kardynalska;	19 grudnia 1853; Pius IX;
; Kościół tytularny;	; San Crisogono;
; Pontyfikat;	; 20 lutego 1878;
	; ;
; ;	; Multimedia w Wikimedia Commons;
; ;	; Cytaty w Wikicytatach;
	; Strona internetowa;

.mw-parser-output table.duchowny-ksiadz td.naglowek{color:white!important;background:black!important}.mw-parser-output table.duchowny-biskup td.naglowek{color:white!important;background:#E56DC4!important}.mw-parser-output table.duchowny-patriarcha td.naglowek{color:white!important;background:#BA55D3!important}.mw-parser-output table.duchowny-kardynal td.naglowek{color:white!important;background:#FF2400!important}.mw-parser-output table.duchowny-papiez td.naglowek{color:black!important;background:gold!important}.mw-parser-output table.duchowny-cywil td.naglowek{color:black!important;background:#C0C0C0!important}.mw-parser-output table.duchowny-ksiadz tr.naglowek{color:white!important;background:black!important}.mw-parser-output table.duchowny-biskup tr.naglowek{color:white!important;background:#E56DC4!important}.mw-parser-output table.duchowny-patriarcha tr.naglowek{color:white!important;background:#BA55D3!important}.mw-parser-output table.duchowny-kardynal tr.naglowek{color:white!important;background:#FF2400!important}.mw-parser-output table.duchowny-papiez tr.naglowek{color:black!important;background:gold!important}.mw-parser-output table.duchowny-cywil tr.naglowek{color:black!important;background:#C0C0C0!important}

Philip de László: Papież Leon XIII

Papież Leon XIII

Papież Leon XIII (1896)

Leon XIII (łac. Leo XIII, właśc. Gioacchino Vincenzo Raphaelo Luigi Pecci; ur. 2 marca 1810 w Carpineto, zm. 20 lipca 1903 w Watykanie^[1]) – włoski duchowny rzymskokatolicki, w latach 1877-1878 kamerling Świętego Kościoła Rzymskiego, 256. papież od 20 lutego 1878 do 20 lipca 1903.

Spis treści

1 Życiorys
- 1.1 Wczesne życie
- 1.2 Wybór na papieża
- 1.3 Pontyfikat
  - 1.3.1 Sprawy religijne
  - 1.3.2 Sprawy kościelne i społeczne
  - 1.3.3 Sprawy wewnętrzne i zagraniczne
  - 1.3.4 Śmierć

2 Encykliki

3 Inne opracowania

4 Zobacz też

5 Przypisy

6 Bibliografia

7 Linki zewnętrzne

Życiorys |

Wczesne życie |

Urodził się w zubożałej rodzinie szlacheckiej, jako syn Ludovica Pecciego i Anny Prosperi-Buzi^[2]. Rodzina Peccich była uboga, ale szczyciła się starymi szlacheckimi tradycjami, zwłaszcza matka wywodziła swój ród od słynnego Cola di Rienzo. Ojciec był pułkownikiem w milicji baronalnej. Po wejściu Francuzów sprawował też funkcje administracyjne w nowym zarządzie miasta. Rodzina była liczna, a przyszły papież był szóstym dzieckiem, obok trzech braci i dwóch sióstr^[3]. Jego bratem był kardynał Giuseppe Pecci^[2].

Kształcił się w kolegium jezuickim w Viterbo, do którego trafił wraz z bratem Józefem w 1818 r. Nauka trwała 6 lat^[3]. Następnie kontynuował naukę na Kolegium Rzymskim^[2] oraz w Kościelnej Akademii Szlacheckiej^[4]. Uzyskał doktorat z teologii (w roku 1836) oraz obojga praw^[2]. 31 grudnia 1837 przyjął święcenia kapłańskie^[2].

W 1837 był prałatem Jego Świątobliwości oraz referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej^[2]. 27 stycznia został wybrany arcybiskupem tytularnym Damietty oraz nuncjuszem apostolskim w Belgii, którym był w latach 1843-46^[2]. Następnie, 19 stycznia 1846 został arcybiskupem Perugii^[2]. W tym czasie protestował przeciwko zajęciu miasta przez Sardynię, a także zreformował działanie tamtejszego seminarium duchownego^[1]. Popierał tomizm i pragnął zbliżenia katolicyzmu i kultury nowoczesnej^[1]. 19 grudnia 1853 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Lorenzo in Panisperna, natomiast 21 września 1877 został kamerlingiem i pozostał nim do elekcji^[2].

Wybór na papieża |

Podczas konklawe był kandydatem umiarkowanej frakcji i został wybrany w trzecim głosowaniu, 20 lutego 1878^[1]. Został ukoronowany 3 marca 1878 w Bazylice Watykańskiej.

Pontyfikat |

Sprawy religijne |

Leona XIII uznaje się za pierwszego nowoczesnego papieża, dążącego do dialogu ze współczesnym światem, ale nierezygnującego jednocześnie z ewangelizacji życia społecznego^[5]. Swoją postawę wyraził już w kwietniu 1878, kiedy to wydał encyklikę Humanum genus, gdzie uznał pogodzenie Kościoła z kulturą za priorytet swojego pontyfikatu^[1]. W kwestiach potępiania masonerii, socjalizmu czy nihilizmu, kontynuował politykę Piusa IX^[1]. Podobnie jak poprzednik, popierał centralizację władzy kościelnej, między innymi poprzez wzmocnienie władzy nuncjuszów, a także popierał ideę tomizmu (encyklika Aeterni Patris z 4 sierpnia 1879)^[1].

W 1893 ustanowił uroczystość Świętej Rodziny^[1], które obchodzone jest w oktawie Bożego Narodzenia. Siedem lat później, przy okazji obchodów Roku Jubileuszowego, poświęcił rodzaj ludzki Najświętszemu Sercu Jezusowemu^[1].

Kreował 147 kardynałów na dwudziestu siedmiu konsystorzach^[2]. Za czasów Leona XIII w Polsce powstał mariawityzm, a w Stanach Zjednoczonych – Narodowy Kościół katolicki^[5]. Łącznie powołał 248 nowych biskupstw, a także pierwszego delegata w USA^[1]. W latach 90. napisał dwa listy apostolskie: Praeclara i Satis cognitum, skierowane do chrześcijan niekatolickich, których zaprosił do ponownego przyłączenia się do Kościoła rzymskokatolickiego^[1].

Sprawy kościelne i społeczne |

18 sierpnia 1883 otworzył Tajne Archiwa Watykanu, umożliwiając dostęp do nich wszystkim naukowcom, niezależnie od wyznania^[1]. Pod koniec pontyfikatu, ustalił nowe kryteria cenzury (1897) i nowego Indeksu ksiąg zakazanych (1900)^[1]. 30 października 1902 powołał Papieską Komisję Biblijną, której zadaniem było troska o nauki o Biblii^[5]. Ustanowił również odznaczenie „Pro Ecclesia et Pontifice”.

Leon był tercjarzem franciszkańskim i troszczył się o rozwój tego zakonu^[6]. Aby przywrócić XII-wieczne ideały i zwiększyć liczbę członków, złagodził regułę zakonną w konstytucji Misericors Dei Filius z 1888 roku^[6].

Papież dużą uwagę poświęcał sprawom społecznym^[5]. Już na początku pontyfikatu wypowiedział się przychylnie na temat ustrojów demokratycznych (encyklika Diuturnum illud z 29 czerwca 1881)^[1]. Cztery lata później, 1 listopada 1885 wydał Immortale Dei, gdzie określił zakres władzy duchowej i świeckiej oraz podkreślił, że każda władza jest legalna, o ile zapewnia dobrobyt społeczny^[1]. 20 czerwca 1888 w encyklice Libertas praestantissimum, stwierdził natomiast, że Kościół winien być strażnikiem dobrze rozumianej wolności^[1].

Leon stal się znany jako autor pierwszej^[5] i najważniejszej^[1] encykliki społecznej Rerum novarum, w której przedstawione zostały zasady katolickiej nauki społecznej. Encyklika ta, wydana 15 maja 1891 roku, zawiera poglądy opowiadające się za uczciwą płacą, prawami robotników i związkami zawodowymi, przez co Leon został okrzyknięty mianem „papieża robotników”^[1].

Sprawy wewnętrzne i zagraniczne |

Podobnie jak Pius IX, Leon XIII pragnął przywrócić Państwo Kościelne z jego wpływami^[1]. Nowy papież był jednak zdecydowanie bardziej otwarty na dyplomację, co umożliwiło Ottonowi von Bismarckowi wycofanie się z Kulturkampfu i ustaw antykościelnych^[1]. Leon poczynił dalsze ustępstwa na rzecz Niemiec licząc, że wraz z Austrią wystąpią one przeciw Zjednoczonemu Królestwu Włoch^[1]. Jednak nadzieje okazały się płonne, ponadto Niemcy i Austria odnowiły trójprzymierze z Włochami w 1887^[1]. Wówczas papież usiłował nawiązać kontakty z Francją, co również zakończyło się niepowodzeniem^[5]. Katolicy francuscy byli na tyle oburzeni, że odnowiono konkordat z 1801 i wprowadzono ustawy antykościelne, a papież nie otrzymał pomocy w rozwiązaniu tzw. kwestii rzymskiej^[1].

Ustanowił stosunki dyplomatyczne z Belgią, lecz nie udało mu się to z Wielką Brytanią, pomimo że poparł ją w walce ze zbuntowanymi katolikami irlandzkimi^[1]. Po zabójstwie cara Aleksandra II i wstąpieniu na tron Aleksandra III udało się nawiązać stosunki dyplomatyczne z Imperium Rosyjskim^[5]. Dzięki temu Leon XIII w 1882 roku wskrzesił diecezję kielecką i mianował 12 biskupów w 1883^[5]. Skierował także w 1894 roku encyklikę Charitatis providentiaeque do biskupów polskich w której podkreślił zasługi Polski dla chrześcijaństwa^[5] ale jednocześnie wezwał wiernych do lojalności wobec zaborców^[7].

Śmierć |

Zmarł w wieku 93 lat, w ostatnich dniach życia dyktując jeszcze sekretarzowi łacińskojęzyczne wiersze dotyczące problematyki umierania (ostatni z nich nosił tytuł Strapionej duszy nocne rozmyślania)^[8]. Pochowany jest na Lateranie^[2].

Encykliki |

Inscrutabili Dei consilio, 1878 – O postaciach zła w społeczeństwie oraz misji Kościoła i papiestwa.

Quod apostolici muneris, 1878 – O błędach socjalistów, komunistów i nihilistów.

Aeterni Patris, 1879 – O znaczeniu filozofii. Pierwsza z wielkiej serii encyklik tego papieża. Wskazuje katolikom system św. Tomasza jako podstawę badań filozoficznych, naukowych oraz systemu filozoficznego.

Arcanum divinae sapientiae, 1880 – O małżeństwie chrześcijańskim.

Diuturnum illud, 1881 – O pochodzeniu władzy cywilnej – władza pochodzi bezpośrednio od Boga.

Etsi nos, 1882 – O położeniu Kościoła we Włoszech.

Auspicato Concessum, 1882 – O św. Franciszku z Asyżu.

Humanum genus, 1884 – O masonerii.

Immortale Dei, 1885 – O ustroju państwa chrześcijańskiego. Według treści encykliki: żadna forma rządu nie jest zła, jeśli odpowiada zasadom mądrości i sprawiedliwości.

Iampridem, 1886 – O katolicyzmie w Niemczech.

Libertas prestantissimum, 1888 – O wolności człowieka. Myśl przewodnia: należy odrzucić wolność prowadzącą ku złemu. Wolność polityczna nie może pozwalać działać na szkodę innych oraz dobra wspólnego

Sapientiae christianae, 1890 – O obowiązkach katolików wobec Kościoła. Myśl przewodnia: obowiązkiem chrześcijanina jest poszanowanie władzy i prawa, jeżeli nie pozostają w sprzeczności z prawami Bożymi. Partie polityczne powinny szanować sumienia i wyznania ludzi oraz nienaruszalność uprawnień Kościoła.

Rerum novarum, 1891 – O kwestii robotniczej.

Pastoralis officii, 1891 – O pojedynkach w państwach niemieckich.

Octobri Mense, 1891 – O modlitwie różańcowej

Au milieu des sollicitudes, 1892 – O Kościele i państwie we Francji.

Providentissimus Deus, 1893 – O studium Pisma świętego.

Caritatis, 1894 – O położeniu Kościoła w Polsce.

Adiutricem, 1895 – O różańcu.

Militantis Ecclesiae, 1897 – O św. Piotrze Kanizym.

Annum Sacrum, 1899 – O poświęceniu się ludzi Najświętszemu Sercu Jezusowemu.

Graves de communi, 1901 – O działalności społecznej katolików.

Mirae caritatis, 1902 – O Sakramencie Eucharystii.

Inne opracowania |

Praktyka pokory, Wydawnictwo „Duc in Altum”, 2013, ss. 104, ISBN 978-83-60710-30-2

Zobacz też |

Egzorcyzm do św. Michała Archanioła

Beatyfikowani i kanonizowani przez Leona XIII

chrześcijańska demokracja

Przypisy |

↑ ^a^b^c^d^e^f^g^hⁱ^j^k^l^mⁿ^o^p^q^r^s^t^u^v^w^x John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 435–438. ISBN 83-06-02633-0.

↑ ^a^b^c^d^e^f^g^hⁱ^j^k Pecci, Gioacchino (ang.). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-10-04].

↑ ^a^b Z. Zieliński, Papiestwo i papieże dwóch ostatnich wieków, Poznań 2007, s. 223.

↑ Pontificia Accademia Ecclesiastica: Ex-alunni 1800–1849 (wł.). www.vatican.va. [dostęp 2011-05-20].

↑ ^a^b^c^d^e^f^g^hⁱ Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 164–166. ISBN 83-7006-437-X.

↑ ^a^b Leon XIII – wielki papież, gorliwy franciszkanin (pol.). franciszkanie.pl. [dostęp 2013-10-04].

↑ Chris Cook, John Stevenson: Leksykon nowożytnej historii Europy. Warszawa: Książka i Wiedza, 2000, s. 348. ISBN 83-05-13161-0.

↑ Ostatni wiersz Ojca św., w: „Gwiazda”, Bytom, 26.7.1903, s. 5

Bibliografia |

Mirosław Sadowski, Państwo w doktrynie papieża Leona XIII, wyd. Kolonia Limited 2002.

Pope Leo XIII (ang.). Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-10-04].

Linki zewnętrzne |

Leon XIII w obliczu historii [dostęp 2014-01-24]

Wybrane dokumenty papieża Leona XIII [dostęp 2014-01-24]

[Kelly-1] ↑ ^a^b^c^d^e^f^g^hⁱ^j^k^l^mⁿ^o^p^q^r^s^t^u^v^w^x John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 435–438. ISBN 83-06-02633-0.

[FIU-2] ↑ ^a^b^c^d^e^f^g^hⁱ^j^k Pecci, Gioacchino (ang.). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-10-04].

[Z._Zieliński_2007-3] Z. Zieliński, Papiestwo i papieże dwóch ostatnich wieków, Poznań 2007, s. 223.

[Pontificia_Accademia_Ecclesiastica-4] Pontificia Accademia Ecclesiastica: Ex-alunni 1800–1849 (wł.). www.vatican.va. [dostęp 2011-05-20].

[Wollpert-5] ↑ ^a^b^c^d^e^f^g^hⁱ Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 164–166. ISBN 83-7006-437-X.

[franciszkanie-6] Leon XIII – wielki papież, gorliwy franciszkanin (pol.). franciszkanie.pl. [dostęp 2013-10-04].

[Cook-7] Chris Cook, John Stevenson: Leksykon nowożytnej historii Europy. Warszawa: Książka i Wiedza, 2000, s. 348. ISBN 83-05-13161-0.

[8] Ostatni wiersz Ojca św., w: „Gwiazda”, Bytom, 26.7.1903, s. 5

搜尋此網誌