Henryk Gulbinowicz




.mw-parser-output table.duchowny-ksiadz td.naglowek{color:white!important;background:black!important}.mw-parser-output table.duchowny-biskup td.naglowek{color:white!important;background:#E56DC4!important}.mw-parser-output table.duchowny-patriarcha td.naglowek{color:white!important;background:#BA55D3!important}.mw-parser-output table.duchowny-kardynal td.naglowek{color:white!important;background:#FF2400!important}.mw-parser-output table.duchowny-papiez td.naglowek{color:black!important;background:gold!important}.mw-parser-output table.duchowny-cywil td.naglowek{color:black!important;background:#C0C0C0!important}.mw-parser-output table.duchowny-ksiadz tr.naglowek{color:white!important;background:black!important}.mw-parser-output table.duchowny-biskup tr.naglowek{color:white!important;background:#E56DC4!important}.mw-parser-output table.duchowny-patriarcha tr.naglowek{color:white!important;background:#BA55D3!important}.mw-parser-output table.duchowny-kardynal tr.naglowek{color:white!important;background:#FF2400!important}.mw-parser-output table.duchowny-papiez tr.naglowek{color:black!important;background:gold!important}.mw-parser-output table.duchowny-cywil tr.naglowek{color:black!important;background:#C0C0C0!important}


























































Henryk Gulbinowicz

Kardynał prezbiter

Ilustracja
Henryk Gulbinowicz (2007)





Herb Henryk Gulbinowicz
 Patientia et caritas
Cierpliwość i miłość

Kraj działania
Polska
Data i miejsce urodzenia
17 października 1923
Wilno
Arcybiskup metropolita wrocławski
Okres sprawowania
 1976–2004
Administrator apostolski w Białymstoku
Okres sprawowania
 1970–1976


Wyznanie
katolicyzm

Kościół
rzymskokatolicki

Prezbiterat
 18 czerwca 1950

Nominacja biskupia
 12 stycznia 1970

Sakra biskupia
 8 lutego 1970

Kreacja kardynalska
 25 maja 1985
Jan Paweł II

Kościół tytularny
kościół Niepokalanego Poczęcia Maryi w Grottarossie
Odznaczenia

Order Orła BiałegoKrzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia PolskiOrder Uśmiechu





Commons
Multimedia w Wikimedia Commons






Wikicytaty
Cytaty w Wikicytatach





























Sukcesja apostolska

Data konsekracji
 8 lutego 1970
Miejscowość
 Białystok
Miejsce
prokatedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Konsekrator
Stefan Wyszyński
Współkonsekratorzy
Józef Drzazga
Kazimierz Majdański

















































































Henryk Roman Gulbinowicz[1] (ur. 17 października 1923 w Wilnie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii, administrator apostolski w Białymstoku w latach 1970–1976, arcybiskup metropolita wrocławski w latach 1976–2004, kardynał prezbiter od 1985, od 2004 arcybiskup senior archidiecezji wrocławskiej. Kawaler Orderu Orła Białego.




Spis treści






  • 1 Życiorys


    • 1.1 Młodość i wykształcenie


    • 1.2 Prezbiter


    • 1.3 Biskup




  • 2 Odznaczenia, tytuły, wyróżnienia, upamiętnienie


  • 3 Przypisy


  • 4 Linki zewnętrzne





Życiorys |



Młodość i wykształcenie |


Urodził się 17 października 1923[2] w szpitalu św. Rafała w Wilnie[1][3]. Młodość spędził w majątku ojca w Szukiszkach. Kształcił się w gimnazjum oo. jezuitów w Wilnie[1].


W 1944 został przyjęty do Arcybiskupiego Wyższego Seminarium Duchownego w Wilnie i jednocześnie rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie[1]. W 1945 jako kleryk uzyskał maturę[1] i wstąpił do Franciszkańskiego Zakonu Świeckich, przyjmując imię zakonne Alojzy[4]. Od tego samego roku odbywał studia w Białymstoku, dokąd przymusowo zostały przeniesione obydwie uczelnie, których był studentem. Święceń prezbiteratu udzielił mu 18 czerwca 1950 w prokatedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Białymstoku arcybiskup metropolita wileński Romuald Jałbrzykowski[1].


W latach 1951–1955 odbył studia w zakresie teologii moralnej na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1953 uzyskał na tej uczelni licencjat na podstawie pracy Problem niewolnictwa u św. Ambrożego, a studia ukończył z doktoratem na podstawie dysertacji Zagadnienie niewolnictwa, własności i pracy w pismach św. Ambrożego[1].



Prezbiter |


W latach 1950–1951 pracował jako wikariusz w parafii św. Wincentego Ferrariusza i św. Bartłomieja w Szudziałowie. Jednocześnie był prefektem tamtejszych szkół podstawowych. Po studiach w Lublinie, w latach 1956–1959 był wikariuszem parafii prokatedralnej w Białymstoku. W tym czasie przy kościele św. Rocha zorganizował duszpasterstwo akademickie dla studentów Akademii Medycznej. W 1960 pełnił funkcję tymczasowego administratora parafii św. Wojciecha w Nidzicy, a w 1962 objął tę samą funkcję w parafii św. Marii Magdaleny w Leginach[1].


Od 1959 do 1970 był pracownikiem Wyższego Seminarium Duchownego „Hosianum” w Olsztynie. Prowadził tam wykłady z teologii moralnej i etyki. Ponadto w latach 1960–1962 był prefektem ds. wychowania, w latach 1962–1963 wicerektorem, zaś w latach 1963–1970 piastował urząd rektora tego seminarium[1].


W latach 1961–1962 pracował na stanowisku sędziego prosynodalnego w Sądzie Biskupim w Olsztynie. W 1966 został członkiem Diecezjalnej Komisji Artystycznej, a w 1968 wiceprzewodniczącym Diecezjalnej Rady Wydawniczej. W 1967 objął funkcję diecezjalnego duszpasterza pracowników nauki i lecznictwa[1].


W 1963 otrzymał godność kanonika honorowego warmińskiej kapituły katedralnej[1].



Biskup |


12 stycznia 1970 papież Paweł VI mianował go administratorem apostolskim części archidiecezji wileńskiej w granicach Polski z siedzibą w Białymstoku i biskupem tytularnym Acci[5]. Urząd objął kanonicznie 17 stycznia 1970[1], zaś 8 lutego 1970 otrzymał święcenia biskupie i odbył ingres do prokatedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Białymstoku[1][6]. Konsekracji dokonał kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski, któremu towarzyszyli Józef Drzazga, administrator apostolski diecezji warmińskiej, i Kazimierz Majdański, biskup pomocniczy włocławski[1]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Patientia et caritas” (Cierpliwość i miłość)[6]. Sprawując urząd administratora apostolskiego w Białymstoku, utworzył Diecezjalny Ośrodek Kształcenia Soborowego Księży i Ośrodek Duszpastersko-Katechetyczny, a także dokonał reorganizacji podziału administracyjnego[1].


15 grudnia 1975 został mianowany, a 3 stycznia 1976 prekonizowany arcybiskupem metropolitą wrocławskim. Archidiecezję objął kanonicznie 12 stycznia 1976, natomiast ingres do archikatedry św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu odbył 2 lutego 1976. W archidiecezji wrocławskiej w latach 1985–1991 przeprowadził synod, a w 1991 kongres pracy. W 1989 ustanowił archidiecezjalny oddział Caritas. Powołał dolnośląskie pismo katolickie „Nowe Życie” oraz Katolickie Radio Rodzina. W 1981 założył Arcybiskupi Komitet Charytatywny z zadaniem opieki nad internowanymi, więźniami i biednymi, a w 1990 Komitet ds. Pomocy Parafianom z terenu Związku Radzieckiego. Ukończył budowę Domu Księży Emerytów we Wrocławiu. Dwukrotnie podejmował we Wrocławiu papieża Jana Pawła II w trakcie jego podróży apostolskich do Polski – w 1983 oraz w 1997 na zakończenie 46. Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego. Na przełomie lat 1989 i 1990 był gospodarzem i patronem Europejskiego Spotkania Młodych we Wrocławiu[1]. W latach 1976–2004 sprawował urząd wielkiego kanclerza Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu[7]. Na tej uczelni w latach 1977–1987 był profesorem teologii moralnej. Wszedł w skład Rady Pedagogicznej wrocławskiego wyższego seminarium duchownego[1]. 3 kwietnia 2004 papież Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z urzędu arcybiskupa metropolity wrocławskiego i jednocześnie mianował jego następcą Mariana Gołębiewskiego, dotychczasowego biskupa diecezjalnego koszalińsko-kołobrzeskiego[8].


W Episkopacie Polski był członkiem Rady Głównej. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji ds. Duszpasterstwa Ludzi Pracy. Wszedł także w skład Komisji ds. Duszpasterstwa Ogólnego, Komisji ds. Duchowieństwa i Komisji ds. Duszpasterstwa Emigracyjnego[1].


25 maja 1985 papież Jan Paweł II kreował go kardynałem prezbiterem[1]. Jako kościół tytularny został mu przydzielony kościół Niepokalanego Poczęcia Maryi w Grottarossie[6]. 1 czerwca 1985 odbył ingres kardynalski do archikatedry wrocławskiej. Został członkiem trzech watykańskich dykasterii: Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich, Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów i Kongregacji ds. Duchowieństwa[1]. W 1990 uczestniczył w VIII Zwyczajnym Zgromadzeniu Synodu Biskupów w Watykanie. W dniu ukończenia 80 roku życia, 17 października 2003, utracił prawo do uczestniczenia w konklawe[9]. W związku z tym nie brał udziału ani w konklawe w 2005, ani w 2013 roku[10].


Udzielił sakry biskupom pomocniczym wrocławskim: Tadeuszowi Rybakowi (1977)[10], Adamowi Dyczkowskiemu (1978)[11], Józefowi Pazdurowi (1985), Janowi Tyrawie (1988) i Edwardowi Janiakowi (1996)[10], biskupowi pomocniczemu w Białymstoku[12]Edwardowi Ozorowskiemu (1979) i biskupowi diecezjalnemu świdnickiemu Ignacemu Decowi (2004)[10]. Był także współkonsekratorem podczas święceń 11 biskupów[10].



Odznaczenia, tytuły, wyróżnienia, upamiętnienie |




Kardynał Gulbinowicz podczas uroczystości odznaczenia go Orderem Orła Białego


Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 17 października 2008 został odznaczony Orderem Orła Białego[13]. Wcześniej postanowieniem prezydenta Lecha Wałęsy z 3 lutego 1995 został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[14].


W 2006 otrzymał Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[15], a w 2009 Złotą Odznakę „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”[16]. W 2013 został udekorowany medalem Ministerstwa Kultury Litwy „Nieś swoje światło i wierz”[17].


Przyznano mu tytuł honorowego obywatela: Wrocławia – „Civitate Wratislaviensi Donatus” (1996)[1][6], Lądka-Zdroju (1998)[6], Oławy (1999)[18], Barda (2000)[19], Białegostoku (2000)[20], Dzierżoniowa (2000)[21], Trzebnicy (2000)[22], gminy Ziębice (2000)[23], Sobótki (2003)[24], gminy Pieszyce (2006)[25], gminy Orneta (2010)[26], Ząbkowic Śląskich (2010)[27], miasta i gminy Ścinawa (2011)[28] oraz rejonu wileńskiego (2015)[29]. Został także wyróżniony tytułem Honorowego Obywatela Dolnego Śląska „Civi Honorario” (2004)[30], Odznaką Honorową za Zasługi dla Województwa Warmińsko-Mazurskiego (2011)[31] i Złotą Odznaką Honorową Wrocławia „Wratislavia Grato Animo” (2016)[32].


Otrzymał tytuł doctora honoris causa: Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu (1996), Akademii Rolniczej we Wrocławiu (2000), Politechniki Wrocławskiej (2003) i Akademii Medycznej we Wrocławiu (2009)[33]. W 2007 miało miejsce odnowienie jego doktoratu na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, równoważne z przyznaniem doktoratu honoris causa[34][35].


Został uhonorowany Dziecięcą Nagrodą „Serca” (2000)[36], Orderem Uśmiechu (2001)[37], Perłą Honorową Polskiej Gospodarki w kategorii krzewienie wartości patriotycznych przyznaną przez redakcję „Polish Market” (2014)[38] i Nagrodą Jana Nowaka-Jeziorańskiego (2017)[39].


W 2011 jego imię nadano Ośrodkowi Badawczo-Naukowo-Dydaktycznemu Chorób Otępiennych Akademii Medycznej we Wrocławiu Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej w Ścinawie, zwanemu Ośrodkiem Alzheimerowskim[40].


Bohater filmów dokumentalnych: Henryk milczący Teresy Gordon (2006) i Opowieść o życiu godziwym Stanisława Chomickiego (2006)[41]. W 2011 został wyprodukowany film Waldemara Krzystka 80 milionów, opowiadający historię podjęcia przez działaczy dolnośląskiej Solidarności związkowych pieniędzy z wrocławskiego banku, które następnie zostały przechowane w siedzibie arcybiskupa Gulbinowicza[42].



Przypisy |




  1. ↑ abcdefghijklmnopqrstu K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 51–52. ISBN 83-7052-900-3.


  2. ↑ K.R. Prokop (Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 51–52. ​ISBN 83-7052-900-3​), G. Polak (Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 117. ​ISBN 83-911554-0-4​) i P. Nitecki (Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 135–136. ​ISBN 83-211-1311-7​) jako rok urodzenia podali rok 1928. Później kardynał Gulbinowicz wyjaśnił, że zmiana roku urodzenia w jego dokumentach została dokonana w 1942 w trakcie okupacji Wileńszczyzny przez Niemców. Była ona podyktowana groźbą wywozu Gulbinowicza na roboty do Niemiec. Kard. Gulbinowicz polemizuje z doniesieniami włoskiego dziennika. ekai.pl, 2005-02-06. [dostęp 2013-09-15].


  3. ↑ W metryce jako miejsce urodzenia podano Szukiszki. M. Gołębiewski: Niech Cię Bóg strzeże i zachowuje. nowezycie.archidiecezja.wroc.pl (arch.). [dostęp 2016-08-28].


  4. ↑ „Wiadomości Prowincji św. Jadwigi Zakonu Braci Mniejszych”. nr 8, 35 (2005). s. 4. 


  5. ↑ P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 135–136. ISBN 83-211-1311-7.


  6. ↑ abcde G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 117. ISBN 83-911554-0-4.


  7. ↑ Nota biograficzna Henryka Gulbinowicza na stronie Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. pwt.wroc.pl. [dostęp 2013-09-15].


  8. ↑ Rinuncia dell’Arcivescovo Metropolita di Wrocław (Polonia) e nomina del successore (wł.). press.vatican.va, 2004-04-03. [dostęp 2013-10-07].


  9. ↑ Nota biograficzna Henryka Gulbinowicza w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy (ang.). fiu.edu. [dostęp 2018-02-25].


  10. ↑ abcde Henryk Gulbinowicz (ang.). catholic-hierarchy.org. [dostęp 2016-03-19].


  11. ↑ K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 35–36. ISBN 83-7052-900-3.


  12. ↑ P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 327–328. ISBN 83-211-1311-7.


  13. ↑ M.P. z 2009 r. nr 25, poz. 346. [dostęp 2011-02-23].


  14. ↑ M.P. z 1995 r. nr 19, poz. 227. [dostęp 2011-02-23].


  15. ↑ M. Perzyński. Zabytki i minister mówią „dziękuję”. „Niedziela”. 19/2006 (edycja dolnośląska). ISSN 0208-872X. [dostęp 2013-09-14]. 


  16. ↑ Dz. Urz. MSWiA z 2009 r. Nr 7, poz. 42. [dostęp 2013-09-14].


  17. ↑ Kard. Gulbinowicz świętuje 90. urodziny. ekai.pl, 2013-09-23. [dostęp 2013-10-13].


  18. ↑ Tytuły honorowe. bip.um.olawa.pl. [dostęp 2013-09-14].


  19. ↑ Honorowi obywatele Barda. bardo.pl (arch.). [dostęp 2016-11-11].


  20. ↑ Honorowi Obywatele Miasta. bialystok.pl. [dostęp 2013-09-14].


  21. ↑ Henryk Gulbinowicz. dzierzoniow.pl. [dostęp 2013-09-14].


  22. ↑ Z. Lubicz-Miszewski: 10-lecie konsekracji kościoła św. Piotra. nowagazeta.trzebnica.net (arch.). [dostęp 2017-06-08].


  23. ↑ Uchwała Nr XXVIII/212/2000 Rady Miejskiej w Ziębicach. ziebice.pl, 2000-12-28. [dostęp 2013-09-14].


  24. ↑ Uchwała Nr IX/81/2003 Rady Miejskiej w Sobótce. bip.sobotka.pl, 2003-06-24. [dostęp 2014-08-09].


  25. ↑ Uchwała Nr XXXIII/217/2006 Rady Miejskiej w Pieszycach. pieszyce.pl (arch.), 2006-07-11. [dostęp 2013-09-14].


  26. ↑ Uchwała Nr XLVII/364/10 Rady Miejskiej w Ornecie. orneta-umig.bip-wm.pl, 2010-10-26. [dostęp 2013-09-14].


  27. ↑ Uchwała Nr II/5/2010 Rady Miejskiej w Ząbkowicach Śląskich. zabkowiceslaskie.pl, 2010-02-26. [dostęp 2013-09-14].


  28. ↑ Uchwała Nr XVIII/75/11 Rady Miejskiej w Ścinawie. bip.umig-scinawa.dolnyslask.pl, 2011-09-13. [dostęp 2013-09-14].


  29. ↑ Kardynał Henryk Gulbinowicz Honorowym Obywatelem Rejonu Wileńskiego. zw.lt, 2015-04-29. [dostęp 2015-06-28].


  30. ↑ Wyróżnieni nagrodą Civi Honorario. umwd.dolnyslask.pl. [dostęp 2013-09-15].


  31. ↑ Rejestr odznaczonych Odznaką Honorową za Zasługi dla Województwa Warmińsko-Mazurskiego. warmia.mazury.pl. [dostęp 2017-06-08].


  32. ↑ M. Talik: Prezydent wręczył Honorowe Odznaki Wrocławia. wroclaw.pl, 2016-12-16. [dostęp 2017-01-04].


  33. ↑ Wrocław: Kard. Gulbinowicz doktorem honoris causa Akademii Medycznej. ekai.pl, 2009-11-17. [dostęp 2013-09-15].


  34. ↑ AKF: Inauguracja 90. Roku Akademickiego. kul.pl. [dostęp 2013-09-15].


  35. ↑ Odnowienie doktoratu kard. Gulbinowicza. info.wiara.pl, 2007-10-23. [dostęp 2013-09-15].


  36. ↑ Laureaci Statuetki Dziecięcej Nagrody SERCA przyznawanej corocznie przez dzieci ze Stowarzyszenia Przyjaciół Dzieci Chorych „SERCA”. serce.swidnica.org (arch.). [dostęp 2016-08-28].


  37. ↑ Kard. Gulbinowicz kawalerem Orderu Uśmiechu. ekai.pl, 2001-06-05. [dostęp 2013-09-15].


  38. ↑ Gala Pereł Polskiej Gospodarki 2014, polishmarket.com.pl, 9 listopada 2014 [dostęp 2015-12-09] .


  39. ↑ Nagroda Jana Nowaka-Jeziorańskiego dla ks. kard. Henryka Gulbinowicza. wroclaw.pl, 2017-06-04. [dostęp 2017-06-09].


  40. ↑ Informacja dla prasy radia TV. am.wroc.pl (arch.). [dostęp 2015-12-23].


  41. ↑ Henryk Gulbinowicz w bazie filmpolski.pl. filmpolski.pl. [dostęp 2013-10-07].


  42. ↑ 80 milionów w bazie filmpolski.pl. filmpolski.pl. [dostęp 2013-10-07].



Linki zewnętrzne |




  • Nota biograficzna Henryka Gulbinowicza na stronie archidiecezji wrocławskiej [dostęp 2011-05-29]


  • Nota biograficzna Henryka Gulbinowicza na stronie Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu [dostęp 2012-11-25]


  • Nota biograficzna Henryka Gulbinowicza w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy (ang.) [dostęp 2018-02-25]


  • Henryk Gulbinowicz na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-11-11]


  • Henryk Gulbinowicz w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2010-11-29]

























































-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
閱讀完整內容

Shark

圖片
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
閱讀完整內容

Wiciokrzew

圖片
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
閱讀完整內容