Język staroruski
| ||
Obszar | Europa Wschodnia | |
Liczba mówiących | martwy | |
Klasyfikacja genetyczna | Języki indoeuropejskie
| |
Pismo/alfabet | cyrylica | |
Status oficjalny | ||
---|---|---|
UNESCO | język martwy | |
Kody języka | ||
Kod ISO 639-1↗, ISO 639-1 | {{{iso1}}} | |
Kod ISO 639-2↗, ISO 639-2 | sla | |
Kod ISO 639-3↗ | orv | |
IETF | orv | |
Glottolog | oldr1238 | |
Ethnologue | orv | |
GOST 7.75–97 | дрр 188 | |
SIL | {{{sil}}} | |
W Wikipedii | ||
Zobacz też: język, języki świata | ||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język staroruski – język wschodniosłowiański, protoplasta języka ruskiego. Jako język literacki używany był na Rusi Kijowskiej i w krajach, które rozwinęły się po jej upadku. Język staroruski pozostawał pod wpływem języka staro–cerkiewno–słowiańskiego, który był językiem obrzędowym cerkwi prawosławnej. Na przestrzeni wieków język mówiony (język ruski – dialekty) przekształcił się w języki: rosyjski, ukraiński, białoruski i rusiński.
Język Słowian wschodnich w VII wieku.
Staroruski Ewangeliarz Ostromira z XI wieku.
|
Kontrola autorytatywna (język wymarły):
GND: 4142091-3