Sobkowa Grań
Sobkowa Grań, także Sucha Grań (słow. Suchý hrebeň) – grań tatrzańska odchodząca na zachód od głównego wierzchołka Lodowego Szczytu w grani głównej w słowackiej części Tatr Wysokich. Sobkowa Grań oddziela Dolinę Suchą Jaworową na północy (wschodnia odnoga Doliny Jaworowej) od Sobkowego Żlebu na południu (orograficznie prawa odnoga Doliny Zadniej Jaworowej) i Doliny Zadniej Jaworowej na południowym zachodzie[1]. U jej podnóża leży Sobkowa Ubocz – trawiasto-piarżyste zbocze, od którego wywodzi się nazwa Sobkowej Grani. Granią tą nie wiodą żadne znakowane szlaki turystyczne, jest ona dostępna jedynie dla taterników. Nazewnictwo słowackie (Suchý hrebeň) i wariant polskiego nazewnictwa Sucha Grań pochodzi bezpośrednio od Doliny Suchej Jaworowej. Nazwa Sobkowa Grań wywodzi się od imienia Sobek (zdrobnienie od Sebastiana) jakiegoś góralskiego myśliwego[2].
Obiekty w Sobkowej Grani, począwszy od wschodu:
- Sobkowy Karbik (Suchý zárez),
Wyżni Sobkowy Przechód (Vyšná suchá štrbina),
Sobkowa Czuba (Suchá kôpka),
Pośredni Sobkowy Przechód (Zadná suchá štrbina),
Sobkowy Kopiniak (Zadná suchá veža),
Zadnia Sobkowa Szczerbina (Veľká suchá štrbina),
Wielka Sobkowa Turnia (Veľká suchá veža, 2302 m),
Pośrednia Sobkowa Szczerbina (Prostredná suchá štrbina),
Pośrednia Sobkowa Turnia (Prostredná suchá veža, 2256 m),
Skrajna Sobkowa Szczerbina (Malá suchá štrbina),
Mała Sobkowa Turnia (Malá suchá veža),
Niżni Sobkowy Przechód (Predná suchá štrbina),
Sobkowa Strażnica (Predná suchá veža, 2199 m)[2][3],- Pośrednia Sobkowa Strażnica (2045 m),
- Mała Sobkowa Strażnica (1951 m)[1].
Obiekty w Sobkowej Grani mają praktyczne znaczenie jedynie dla taterników, nie dla turystów. Od strony Doliny Suchej Jaworowej tworzą one skalisty mur o jednolitym charakterze[4].
Poszczególne fragmenty grani były pokonywane już przez jurgowskich myśliwych. Całą Sobkową Grań zimą przeszedł jako pierwszy Jerzy Pierzchała 27 kwietnia 1936 r.[2]
Przypisy |
↑ ab Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 123. ISBN 83-909352-2-8.
↑ abc Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XVIII. Lodowa Przełęcz – Lodowy Zwornik. Warszawa: Sklep Podróżnika, 1993, s. 90–94.
↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-07-22].
↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 272. ISBN 83-01-13184-5.
|