Wojciech Ziembiński
























Wojciech Ziembiński


Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 marca 1925
Gniew
Data i miejsce śmierci

13 stycznia 2001
Warszawa
Zawód, zajęcie
dziennikarz, polityk
Odznaczenia

Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia PolskiKrzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski



Grób Wojciecha Ziembińskiego na Cmentarzu Powązkowskim


Wojciech Ziembiński (ur. 22 marca 1925 w Gniewie, zm. 13 stycznia 2001 w Warszawie) – polski dziennikarz, działacz społeczny i katolicki, uczestnik opozycji politycznej w okresie PRL.




Spis treści






  • 1 Życiorys


    • 1.1 II wojna światowa i emigracja


    • 1.2 Lata 1947–1976


    • 1.3 Lata 1976–1989


    • 1.4 Działalność po 1989




  • 2 Odznaczenia


  • 3 Przypisy


  • 4 Bibliografia





Życiorys |



II wojna światowa i emigracja |


W czasie II wojny światowej brał udział w konspiracji w podziemnych organizacjach „Pobudka” i „Walka”. W 1942 podjął próbę przedostania się do armii polskiej na zachodzie, został zatrzymany przez Niemców i osadzony w obozie pracy w Karlsruhe. W 1945 przedostał się do Wielkiej Brytanii, służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, powrócił do Polski w 1947[1].



Lata 1947–1976 |


Pomiędzy 1948 a 1951 studiował prawo na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika i na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1950–1968 pracował głównie jako redaktor w Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”, w Wydawnictwie Prawniczym i piśmie „Nasza Ojczyzna”. Następnie do 1972 wchodził w skład redakcji pisma „Lekkoatletyka”[2].


W 1956 rozpoczął działalność w Klubie Inteligencji Katolickiej i Klubie Krzywego Koła. W 1965 był przez cztery miesiące tymczasowo aresztowany bez przeprowadzenia postępowania sądowego. W 1971 skazano go na karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania po tym, jak przeprowadził dla harcerzy wykład poświęcony wschodnim granicom Polski. Przez kolejne lata organizował inicjatywy na rzecz obchodów rocznic niepodległościowych, jak i organizowania nabożeństw patriotycznych.



Lata 1976–1989 |


Należał do inicjatorów Listu 14, w którym autorzy sprzeciwiali się represjom stosowanym wobec uczestników wydarzeń z czerwca 1976.


23 września tego samego roku Wojciech Ziembiński znalazł się wśród założycieli Komitetu Obrony Robotników[3]. 25 marca 1977 został jednym z inicjatorów Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Wchodził w skład rady finansowej tej organizacji[4].


W drugiej połowie lat 70. redagował pisma „Opinia”, po rozłamie w ROPCiO założył Komitet Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu, współtworzył związane z nim pismo „Rzeczpospolita”. Za zorganizowanie 11 listopada 1979 obchodów Święta Niepodległości skazany został na karę trzech miesięcy pozbawienia wolności (rozprawie odwoławczej przewodniczył sędzia Andrzej Kryże[5]).


Od 1980 działał w Komitecie Obrony Więźniów Politycznych, w 1981 sygnował deklarację Klubów Służby Niepodległości. Po wprowadzeniu stanu wojennego pozostawał w ukryciu (był poszukiwany listem gończym). W kwietniu 1982 został zatrzymany, zwolniono go po siedmiu miesiącach. Kontynuował działalność opozycyjną w ramach niewielkiego ugrupowania pod nazwą Kongres Solidarności Narodu. W 1984 ufundował krzyż w Sanktuarium „Poległym i Pomordowanym na Wschodzie” w kościele św. Karola Boromeusza na Powązkach[6]. W 1989 na bazie Kongresu Solidarności Narodu zorganizował polityczną formację pod nazwą Stronnictwo Wierności Rzeczypospolitej – KSN. W 1989 był jednym ze współzałożycieli Niezależnego Komitetu Historycznego Badania Zbrodni Katyńskiej[7].



Działalność po 1989 |


Był przeciwnikiem porozumień Okrągłego Stołu, jak też zwolennikiem rządu Jana Olszewskiego[1]. W 1991 bez powodzenia ubiegał się o mandat senatora. W wyborach w 1993 współtworzył komitet wyborczy Porozumienie Centrum – Zjednoczenie Polskie, kandydował z 5. miejsca listy krajowej tego ugrupowania do Sejmu[8]. W latach 1995–1997 należał do Ruchu Odbudowy Polski.


Prowadził także aktywną działalność na rzecz upamiętnienia ofiar zbrodni sowieckich i komunistycznych. W latach 1991–2000 przewodniczył radzie Fundacji Poległym i Pomordowanym na Wschodzie, a w okresie 1993–2000 był przewodniczącym rady Polskiej Fundacji Katyńskiej. Był głównym inicjatorem budowy pomnika „Poległym i Pomordowanym na Wschodzie” (odsłoniętego 17 września 1995). Działał także w szeregu innych organizacji społecznych i instytucji naukowych, tj. Instytut Józefa Piłsudskiego i Komitet Polska-Czeczenia.


W 1997 otrzymał Nagrodę im. Jerzego Łojka za całokształt dokonań[9].


Zmarł 13 stycznia 2001. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim[10]. W 2006 Telewizja Polska poświęciła mu film zatytułowany Był taki ktoś[11].



Odznaczenia |




  • Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (21 września 2006, pośmiertnie, za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność na rzecz przemian demokratycznych w kraju[12]; przekazany rodzinie 23 września 2006 w czasie uroczystości z okazji 30. rocznicy powstania KOR[13])


  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 października 1983, przyznany przez prezydenta RP na uchodźstwie Edwarda Raczyńskiego[14])



Przypisy |




  1. ab Adam Leszczyński: Wojciech Ziembiński, 1925–2001. wyborcza.pl, 9 sierpnia 2008. [dostęp 21 września 2011].


  2. Wojciech Ziembiński (1925–2001). kor.org.pl. [dostęp 21 września 2011].


  3. Powstanie KOR-u. kor.org.pl. [dostęp 21 września 2011].


  4. Wojciech Roszkowski: Najnowsza historia Polski 1914–1945. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 735. ISBN 83-7311-991-4.


  5. Andrzej Kryże w serwisie „Ludzie Wprost”. [dostęp 21 września 2011].


  6. Andrzej Przewoźnik, Jolanta Adamska: Katyń. Zbrodnia, prawda, pamięć. Warszawa: Świat Książki, 2010, s. 422. ISBN 978-83-247-2036-1.


  7. Komunikat o powstaniu Komitetu Historycznego Badania Zbrodni Katyńskiej. „Zeszyty Katyńskie”. 1, s. 4, 1990. Warszawa. [dostęp 7 grudnia 2014]. 


  8. Inka Słodkowska (red.): Wybory 1993. Partie i ich programy. Warszawa: ISP PAN, 2001, s. 17. ISBN 83-88490-21-4.


  9. Nagroda im. Jerzego Łojka (1997). pbl.ibl.poznan.pl. [dostęp 4 lipca 2017].


  10. Miał odwagę mówić. dziennikpolski24.pl, 23 stycznia 2001. [dostęp 28 sierpnia 2013].


  11. Był taki ktoś... w bazie filmpolski.pl. [dostęp 7 stycznia 2014].


  12. M.P. z 2006 r. nr 84, poz. 848.


  13. „Spotkanie po latach” – uroczystości z okazji 30-lecia KOR w Pałacu Prezydenckim. prezydent.pl, 23 września 2006. [dostęp 11 maja 2012].


  14. Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 33, Nr 4 z 31 grudnia 1983. [dostęp 18 czerwca 2017]. 



Bibliografia |


  • Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 21 września 2011].







這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

Rikitea

University of Vienna