Egftnjytyk

Podbeskidzie Bielsko-Biała
Pełna nazwa	Towarzystwo Sportowe Podbeskidzie Spółka Akcyjna
Przydomek	„Górale”, „Ceramed”
Maskotka	Beskidek
Barwy	czerwono-biało-niebieskie
Data założenia	1997 • 1907 – BFK (BBTS), • 1995 – DKS Komorowice
Debiut w najwyższej lidze	1 sierpnia 2011 Podbeskidzie – Jagiellonia Białystok 2:2
Liga	I liga
Adres	ul. Rychlińskiego 21 43-300 Bielsko-Biała
Stadion	Stadion Miejski
Numer KRS	0000390966
Właściciel	• gmina Bielsko-Biała – 65%, • PMiW ŁUKOSZ – 35%
Prezes	wakat
Trener	Krzysztof Brede
Asystent trenera	Hubert Kościukiewicz
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Trzeci strój Czwarty strój
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Towarzystwo Sportowe Podbeskidzie Bielsko-Biała – polski klub piłkarski z Bielska-Białej, powstały w obecnej formie 11 lipca 1997 w wyniku fuzji sekcji piłkarskiej BBTS Włókniarz Bielsko-Biała i DKS Inter Komorowice^[1], nawiązujący do tradycji utworzonego w 1907 Bielitzer Fussball Klub – późniejszej sekcji piłki nożnej Bielsko-Bialskiego Towarzystwa Sportowego^[2][3] – oraz powstałego w 1995 Dzielnicowego Klubu Sportowego Komorowice, a także innych bielskich klubów, m.in. Interu Bielsko-Biała, Białej Lipnik i Włókniarza Bielsko-Biała.

W latach 2011–2016 występowało w Ekstraklasie jako pierwsza w historii drużyna z Bielska-Białej – zajmuje 41. miejsce w zestawieniu wszech czasów (stan na koniec sezonu 2016/2017)^[4]. Wcześniej, w latach 2002–2011, Podbeskidzie grało nieprzerwanie w drugiej klasie rozgrywkowej – zajmuje 47. miejsce w analogicznej klasyfikacji (stan na 20 września 2017)^[5]. Od 2016 klub ponownie jest uczestnikiem I ligi.

Największymi sukcesami Podbeskidzia są: 10. miejsce w Ekstraklasie w sezonie 2013/2014 oraz osiągnięcie półfinału Pucharu Polski w sezonach 2010/2011 i 2014/2015.

Nazwa klubu nawiązuje do potocznej nazwy regionu Podbeskidzie, obejmującego pogranicze Śląska Cieszyńskiego i Małopolski^[6].

Historia |

Protoplaści |

Podbeskidzie w dzisiejszej formie powstało w 1997 w wyniku fuzji sekcji piłkarskiej BBTS Włókniarz Bielsko-Biała i DKS Inter Komorowice. Kluby te również przeszły w przeszłości przez inne fuzje i połączenia. Dwaj z protoplastów „Górali” sięgają historią do czasów monarchii austro-węgierskiej.

 Osobny artykuł: BBTS Włókniarz Bielsko-Biała (piłka nożna).

• W 1907 powstał w Bielsku, zamieszkanym wówczas głównie przez Niemców, najstarszy klub sportowy na Śląsku Cieszyńskim – Bielitzer Fussball Klub, który zmienił później nazwę na Bielitz-Bialaer Fussball Klub (przymiotnik Bialaer odnosił się do sąsiadującej z Bielskiem galicyjskiej Białej), a w 1911 – po utworzeniu dalszych sekcji – na Bielitz-Bialaer Sport Verein; w 1936 spolszczono nazwę na Bielsko-Bialskie Towarzystwo Sportowe. W okresie międzywojennym drużyna piłkarska grała przeważnie w najwyższej klasie rozgrywkowej województwa śląskiego – Lidze śląskiej. Po II wojnie światowej BBTS występowało przeważnie na trzecim lub czwartym poziomie ligowym (w okresie likwidacji klubów sportowych i zastąpienia ich zrzeszeniami ogólnopaństwowymi, przyjęło nazwy Ogniwo i Sparta), w 1958 walcząc w barażach o awans do II ligi.


• W 1910 powstał w Lipniku (od 1925 dzielnicy Białej Krakowskiej i od 1951 – Bielska-Białej) klub Biała Lipnik, jeden z najstarszych w tej części ówczesnej Galicji. Nie osiągnął on jednak nigdy większych sukcesów. W 1949 Biała Lipnik weszła w fuzję z innymi miejscowymi klubami – Grom i Lenko – tworząc Włókniarza Bielsko (później Bielsko-Biała). Nowa drużyna piłkarska grała niemal wyłącznie w czwartej lidze. Obiektem Włókniarza był stadion przy ul. PKWN w Białej^[a], wcześniej należący do Białej Lipnik, otwarty w 1929, zlikwidowany na początku lat 70. XX wieku.


• W 1968 Włókniarz i BBTS połączyły się, tworząc MKS Włókniarz-BBTS, od 1971 pod nazwą BBTS Włókniarz Bielsko-Biała. Nadzieje pokładane w tej fuzji zostały jednak zweryfikowane – nowy zespół występował głównie na czwartym poziomie ligowym, spadając nawet na dwa sezony do klasy A. Ostatni raz BBTS Włókniarz wystąpił w III lidze w sezonie 1992/1993. Od tego czasu zajmował coraz niższe lokaty, aż w 1997 został relegowany ponownie do piątej ligi – klasy okręgowej województwa bielskiego.


• Wśród innych bielskich klubów posiadających sekcję piłkarską był Inter Bielsko-Biała, powstały w 1949 pod nazwą Budowlani. W jednej z dzielnic miasta, Komorowicach Krakowskich, powstał w 1995 Dzielnicowy Klub Sportowy, który w sezonie 1996/1997 występował w klasie C.

Powstanie klubu w obecnej formie |

Podobnie jak BBTS Włókniarz, który spadł do klasy okręgowej, w 1997 degradacji uległy również dwa inne bielskie kluby – BKS Stal (do IV ligi) i Inter (do klasy A). Miejscowi działacze piłkarscy poszukiwali odpowiedniego rozwiązania w trudnej sytuacji, jakim okazały się być fuzje. Od przerwy zimowej sezonu 1996/1997 współpracowały ze sobą Inter (klasa okręgowa) i DKS Ceramed Komorowice^[b] (powstały w 1995, grający w klasie C) – część zawodników DKS grała w zespole Interu, który przy tym w rundzie wiosennej korzystał z boiska w Komorowicach^[7]. Początkiem lipca 1997 kluby te połączyły się formalnie, tworząc DKS Inter Komorowice. Następnie doszło do fuzji tegoż klubu z sekcją piłkarską BBTS Włókniarz, w wyniku czego 11 lipca 1997 utworzono BBTS Ceramed Komorowice^[b], co jest początkiem istnienia klubu w obecnej formie^[1]. Nowa drużyna składała się w większości z „Włókniarzy”^[3]. Podejmowała ona rywali na boisku DKS Komorowice przy ul. Olimpijskiej. Powstały w wyniku fuzji zespół zajął miejsce BBTS Włókniarz w klasie okręgowej, zaś rezerwy – miejsce Interu w klasie A (po spadku z klasy okręgowej). Pierwszym trenerem został Zdzisław Byrdy, wcześniej szkoleniowiec Interu.

1997–2002: Awanse na kolejne poziomy rozgrywkowe |

BBTS zakończyło rundę jesienną sezonu 1997/1998 na 5. miejscu, co nie zostało uznane za wynik satysfakcjonujący^[8]. W jej trakcie, 4 października 1997 zorganizowano mecz towarzyski z Ruchem Chorzów, wówczas beniaminkiem I ligi, który uświetnił obchody 90-lecia klubu. Bielszczanie przegrali 1:2 z najsilniejszym składem 14-krotnego mistrza Polski (w tym: Mariusz Śrutwa, Krzysztof Bizacki, Janusz Nawrocki). Inicjatorem meczu był wychowanek BBTS, wówczas piłkarz Ruchu, Maciej Mizia^[8]. Ostatecznie BBTS zostało wyprzedzone w walce o awans przez Garbarza Zembrzyce.

---

W przerwie letniej 1998 dokonano licznych transferów – do Komorowic przybyli m.in. Grzegorz Więzik i Krzysztof Zagórski, planowano nawet pozyskanie piłkarzy z zagranicy, co uniemożliwiały jednak przepisy^[c]. Coraz częściej mówiło się o budowie drużyny, której celem miała być co najmniej II liga^[9]. W grudniu 1999 zawiązała się sportowa spółka akcyjna (Bogmar Ceramed SSA). W sezonie 1998/1999 BBTS zdominowało rozgrywki okręgowe, kończąc je najokazalszym w historii klubu dorobkiem 94 punktów i 131 zdobytych bramek (bilans bramkowy +111), wyprzedzając kolejnych rywali o 27 punktów. W lidze komorowiczanie wygrali m.in. 11:0 z Metalem Węgierska Górka, ten sam wynik powtarzając w rozgrywkach regionalnych Pucharu Polski z Kalwarianką Kalwaria Zebrzydowska (BBTS wygrało również ten turniej^[10]). Wcześniej, w styczniu 1999, dokonano zmiany nazwy klubu na BBTS Bogmar Ceramed Komorowice^[b], barw klubowych na – pozostające do dzisiaj – czerwono-biało-niebieskie; drużynę objął – po raz pierwszy – Wojciech Borecki, późniejszy współtwórca awansu do II ligi^[9].

---

Sukces w lidze okręgowej i perspektywy dalszego rozwoju klubu spowodowały powstanie planów przebudowy stadionu w Komorowicach Krakowskich na obiekt mieszczący 4–5 tysięcy widzów. Tańszym rozwiązaniem okazała się jednak przeprowadzka klubu na stadion BKS Stal przy ul. Rychlińskiego, ze zmianą nazwy na BBTS Bogmar Ceramed Bielsko-Biała^[11]. Jeszcze w czerwcu 1999 drużyna rozpoczęła udział w rozgrywkach centralnych Pucharu Polski, co było możliwe dzięki zwycięstwu na szczeblu okręgowym tego turnieju nad Góralem Żywiec. Bielszczanie zostali pokonani po 3 rundach w 1/32 finału przez drugoligowy KS Myszków^[11]. W rozgrywkach IV ligi 1999/2000 BBTS nie miało sobie równych, wyprzedzając wicelidera – Szczakowiankę Jaworzno (która również uzyskała awans) – o 11 punktów^[12]. Wśród licznych zwycięstw szczególnie okazałe były: 8:0 na boisku Rymeru Niedobczyce i 5:0 w derbach z BKS Stal^[13]. Poza sukcesem ligowym, BBTS po raz drugi z rzędu zwyciężyło w rozgrywkach okręgowych Pucharu Polski^[14].

---

Przed sezonem 2000/2001 klub wzmocnił się m.in. Sebastianem Olszarem, Arkadiuszem Kłodą i Marcinem Radzewiczem, pozyskano również pierwszego w historii klubu obcokrajowca – Samsona Godwina. Po rundzie jesiennej BBTS zajmowało 3. miejsce, z kilkupunktową stratą do liderów. W przerwie zimowej zespół opuścili najlepsi zawodnicy – Olszar, Tomasz Moskała i Marek Sokołowski, przybył zaś Adrian Sikora^[15]. W lutym 2001 doszło do kolejnej zmiany nazwy na BBTS Marbet Ceramed Bielsko-Biała^[b]. Pod koniec sezonu strata do prowadzącej Szczakowianki zwiększyła się do 9, a później do 11 punktów, wobec czego decyzję o odejściu z klubu podjęli trener Borecki i Więzik. Ostatecznie BBTS zakończyło rozgrywki na 3. miejscu^[16].

---

Latem 2001 zespół opuścili m.in. Kłoda i Artur Rozmus, jednym z nabytków był Andrzej Szłapa, reprezentant Polski w futsalu. Nowym szkoleniowcem został Albin Wira, zwolniony jednak już po 5 kolejkach, przy utracie zaledwie 4 punktów^[17]. Do trenowania BBTS powrócił Borecki, który sprowadził ponownie do Bielska-Białej Więzika. Mimo coraz bardziej dających się we znaki kłopotów finansowych, drużyna zakończyła rundę jesienną sezonu 2001/2002 na pozycji lidera. Bardzo dobre występy wiosną sprawiły, że na 4 kolejki przed końcem rozgrywek BBTS mogło świętować awans do II ligi, stając się pierwszą od 19 lat bielską drużyną na tym szczeblu (w 1983 drugoligowe boiska opuścił BKS Stal). Drużyna wyprzedziła kolejnych rywali o 15 punktów^[18]. Poza sukcesem ligowym udało się triumfować w rozgrywkach okręgowych Pucharu Polski^[19].

W latach 1997–2002 I drużyna BBTS ustanowiła liczne rekordy klubowe, takie jak: 15 zwycięstw z rzędu na własnym boisku, 89 meczów bez porażki w roli gospodarza, 49 meczów z rzędu bez porażki^[9], 15 zwycięstw z rzędu ogółem czy 9 wygranych z rzędu na boiskach rywali^[13].

2002–2005: Debiut w drugiej lidze |

Przed sezonem 2002/2003 klub został zobowiązany przez PZPN do modernizacji stadionu i instalacji monitoringu, co było warunkiem gry na szczeblu ogólnopolskim. W lipcu 2002 zmieniono nazwę klubu na MC Podbeskidzie Bielsko-Biała^[d], co miało pomóc w promocji regionu i integrować sympatyków klubu, również spoza miasta^[6]. Tym samym ostatecznie została zlikwidowana 66-letnia nazwa BBTS – w odniesieniu do drużyny piłkarskiej. Skład beniaminka wzmocnili m.in. Marcin Cabaj i Marcin Klaczka^[6].

W pierwszym meczu w II lidze Podbeskidzie podejmowało Tłoki Gorzyce. Spotkanie zakończyło się rezultatem 0:0^[20].

Podbeskidzie Bielsko-Biała – Tłoki Gorzyce 0:0
4 sierpnia 2002, godz. 16:30; Stadion BKS Stal, widzów: 6000; sędzia: Mariusz Podgórski (Wrocław) Skład Podbeskidzia: Dawid Bułka – Mariusz Jendryczko, Robert Piekarski, Marcin Klaczka, Jarosław Bujok, Bartosz Woźniak, Zdeněk Dembinný, Grzegorz Więzik (62 Mariusz Gałgan), Grzegorz Bogdan, Andrzej Szłapa, Adrian Sikora (78 Piotr Czak); trener: Wojciech Borecki

Bielszczanie zakończyli rundę jesienną na 10. miejscu. Pomimo wysokiej frekwencji, klub miał problemy z utrzymaniem płynności finansowej, a do dymisji podał się współtwórca fuzji z 1997, prezes Marian Antonik. W celu wyjścia z impasu, w lutym 2003 powołano Towarzystwo Sportowe Podbeskidzie, którego mogło być wspierane m.in. przez władze miejskie, w przeciwieństwie do funkcjonującej wcześniej sportowej spółki akcyjnej^[21]. Przejęło ono organizację meczów i utrzymanie zawodników Podbeskidzia. Ponadto w przerwie zimowej doszło do kilku roszad personalnych, w tym odejścia Boreckiego (na stanowisku trenera zastąpił go Paweł Kowalski) i czołowego strzelca Adriana Sikory^[21]. Po ostatnim spotkaniu sezonu (karierę zakończył wówczas Więzik) bielszczanie mogli cieszyć się z 12. pozycji i utrzymania w lidze^[e]. Średnia frekwencja na meczach Podbeskidzia u siebie była najwyższa spośród wszystkich drużyn ligi^[22].

---

Latem 2003 na stanowisko trenera „Górali”, jak nazywano odtąd graczy Podbeskidzia, znów powrócił Borecki. 8 lipca 2003 Towarzystwo Sportowe przejęło całkowicie prowadzenie drużyny od Bogmar Ceramed SSA, a klub zmienił nazwę na TS Podbeskidzie Bielsko-Biała^[23]. Równocześnie do rozgrywek klasy A zgłoszono zespół rezerw, a zarząd nawiązał współpracę z młodzieżowym BBTS Podbeskidzie, prowadzącym Szkołę Mistrzostwa Sportowego. Z drużyny odszedł Sokołowski, przybyli m.in. Mieczysław Sikora i Abel Salami. Po rozegraniu rundy jesiennej sezonu 2003/2004 Podbeskidzie znajdowało się na 10. pozycji; w międzyczasie zwolniono trenera Boreckiego (do końca sezonu drużynę prowadził Krzysztof Pawlak). Zimą skład „Górali” zasili Łukasz Błasiak i Sławomir Cienciała, odeszli – Szłapa i Mariusz Jendryczko. Dawida Bułkę, opuszczającego klub w atmosferze skandalu^[f], na kolejne 6 lat zastąpił w bramce Łukasz Merda. Po zawirowaniach personalnych, nie tylko udało się zespołowi utrzymać w II lidze, ale nawet poprawić miejsce w tabeli na 7.

---

Przed sezonem 2004/2005 coraz częściej zaczęto mówić o planowanym awansie do I ligi^[24][25]. Nad realizacją tego zadania miał czuwać nowy trener, Jan Żurek, a w składzie dokonano rewolucji (wymiana około 3/4 zawodników). Na Rychlińskiego pojawili się tacy gracze, jak: Grzegorz Pater, Adam Kompała, Artur Prokop, Paweł Sibik (już w zimie odszedł z klubu) czy Daniel Dubicki. Klub opuścili przede wszystkim piłkarze wywodzący się z regionu. 6. miejsce zajęte przez Podbeskidzie po rundzie jesiennej przyjęto w dużej mierze z rozczarowaniem^[25], mimo niewielkiej straty do pozycji gwarantujących bezpośredni awans do I ligi. W zimie do „Górali” dołączył m.in. François Endene Elokan. Podobnie jak w poprzednich sezonach, mocnym punktem Podbeskidzia była gra na własnym boisku, dzięki czemu stadion przy ul. Rychlińskiego zyskał miano bielskiej twierdzy^[26][27].

W 2005 awansu nie udało się wywalczyć, jednak bielszczanom zabrakło jedynie punktu do zajęcia 4. miejsca w tabeli, gwarantującego udział w barażach o grę w I lidze (Podbeskidzie uzyskało tyle samo punktów co Widzew Łódź, jednak miało niekorzystny bilans meczów bezpośrednich^[28]). Sukcesem okazał się za to start Podbeskidzia w Pucharze Polski. „Górale” z powodzeniem zmierzyli się w fazie grupowej turnieju z Górnikiem Zabrze i GKS Katowice, ustępując jedynie 14-krotnemu mistrzowi kraju^[29]. W 1/8 finału Podbeskidzie zmierzyło się z Pogonią Szczecin, przegrywając nieznacznie w dwumeczu 1:2 (1:1, 0:1). Był to najlepszy wynik pucharowy w dotychczasowej historii klubu^[30].

2005–2008: Konsekwencje afery korupcyjnej |

Udane sparingi przed rozgrywkami sezonu 2005/2006 dawały nadzieję przynajmniej na powtórzenie wyniku z poprzedniej edycji II ligi. Po rundzie jesiennej stało się jasne, że Podbeskidzie będzie jednak walczyć o utrzymanie (16. miejsce, 3 zwycięstwa). Równocześnie rosło zadłużenie klubu, nie było nawet pewne, czy „Górale” ukończą rozgrywki^[31]. Wydział Dyscypliny PZPN wymierzył klubowi liczne kary punktowe (później cofnięte) za zaległości wobec piłkarzy i zwolnionego jesienią trenera Żurka, a nawet zagroził degradacją drużyny (zawieszoną na 6 miesięcy)^[31] do III ligi. W trakcie rozgrywek wiosennych zadanie utrzymania zespołu w lidze powierzono Krzysztofowi Tochelowi, do klubu sprowadzono m.in. Krzysztofa Chrapka i Tomasza Jodłowca. Ostatecznie Podbeskidzie opuściło strefę spadkową, osiągając 13. miejsce, a o utrzymanie zmierzyło się z wicemistrzem I grupy III ligi – Pelikanem Łowicz. W dwumeczu barażowym lepsi okazali się „Górale” (1:1 i 5:2^[32]); hat-trick w spotkaniu rewanżowym zdobył Chrapek.

W tym okresie zostały zakupione przez Urząd Miejski obiekty, na których swoje mecze rozgrywa Podbeskidzie (i dawniej BBTS) – w 2004 Bielsko-Bialski Ośrodek Sportu i Rekreacji przejął zarządzanie stadionem przy ul. Młyńskiej, należący wcześniej do zakładów Krepol^[33], a w marcu 2006 – stadion BKS Stal (obecnie Stadion Miejski), będący własnością FSM Wytwórni Wyrobów Różnych^[34].

Latem 2006 coraz szersze kręgi zaczęło zataczać dochodzenie w sprawie afery korupcyjnej w polskim futbolu. W ramach działań wrocławskiej Prokuratury Apelacyjnej w czerwcu zatrzymano byłego dyrektora sportowego Podbeskidzia Jerzego Frenkla, w sierpniu – prezesa klubu Stanisława Piecucha^[35][36]. Obaj działacze zostali zawieszeni przez Wydział Dyscypliny PZPN, ponadto Piecuch podał się do dymisji^[36]. Kierownictwo klubu zdecydowało się na współpracę, co w znacznej mierze wpłynęło na złagodzenie przewidywanych sankcji^[37]. 12 kwietnia 2007 Podbeskidzie zostało ukarane 6 punktami ujemnymi w sezonie 2007/2008 oraz przeznaczyło 50 tysięcy złotych na organizację turnieju młodzieżowego Piłka bez korupcji^[37][38].

---

Trener Tochel zadeklarował na początku sezonu 2006/2007 „budowanie drużyny na wychowankach i piłkarzach z regionu”^[39]. Spośród nich wyróżniał się przede wszystkim Mariusz Sacha, uczestnik Mistrzostw Europy U-19 2006 i Mistrzostw Świata U-20 w 2007. Jesienią udało się zrealizować cel sprzed rozpoczęcia rozgrywek – zajęcie miejsca w środku tabeli – 9. miejsce było w dużej mierze zasługą dobrej postawy na własnym boisku. Mimo niewielkiej rotacji składu, „Górale” grali w rundzie wiosennej znacznie gorzej (trwała m.in. passa 720 minut bez zdobytej bramki^[37]), by ostatecznie wywalczyć 12. lokatę, 2 punkty nad strefą barażową^[40]. W trakcie rozgrywek zatrzymane zostały – w związku z postępowaniem antykorupcyjnym – kolejne 2 osoby: kapitan Pater (zawieszony przez klub na 1 mecz) i drugi trener Michał Nowak (zwolniony)^[37].

---

W lipcu 2007 trenerem I drużyny został Marcin Brosz. Do „Górali” dołączyli ponadto m.in. Maciej Szmatiuk, Rafał Jarosz i Juraj Dančík. Podbeskidzie rozegrało mecz towarzyski z ŁKS Łódź, wygrany 1:0, inaugurujący obchody jubileuszu stulecia BBTS^[41]. Główne uroczystości odbyły się 27 października 2007 w hali BBTS przy ul. Widok. W ich trakcie uhonorowano licznych działaczy i piłkarzy klubu, w tym: Czesława Biskupa, Ryszarda Harężlaka, Tadeusza Janika i Zbigniewa Suwaja^[41]. W grudniu 2007 oddano do użytku zmodernizowany stadion na Górce ze sztuczną trawą^[42] (później stał się on obiektem II drużyny Podbeskidzia^[41]).

Sezon 2007/2008 rozpoczął się dla „Górali” bardzo dobrze – przez pewien czas Podbeskidzie byłoby nawet liderem tabeli, gdyby nie kara 6 punktów ujemnych za udział w korupcji^[41]. Pierwszą część rozgrywek drużyna zakończyła na 9. miejscu^[43]. Wiosną Podbeskidzie uzyskało jeszcze więcej punktów, niż jesienią, a na własnym boisku wygrało wszystkie spotkania^[44][g]. Ostatecznie „Górale” zajęli 6. pozycję w tabeli, a do awansu zabrakło jedynie 4 punktów^[43]. Bliżej ekstraklasy z bielskich klubów był wcześniej jedynie BKS Stal w sezonie 1981/1982, który przegrał awans zaledwie 1 punktem^[45]. Po sezonie wyróżniono m.in. Brosza (najlepszy trener w województwie według „Gazety Wyborczej”^[46]) i zdobywcę 14 bramek, Dariusza Kołodzieja (najlepszy pomocnik województwa według „Wyborczej”^[46], wybrany do jedenastki sezonu II ligi przez portal SportoweFakty.pl^[47]).

2008–2011: Od walki o utrzymanie do awansu |

Kołodziej opuścił klub w przerwie letniej, przybyli zaś m.in. Bartłomiej Konieczny i Michał Osiński. W sezonie 2008/2009 Podbeskidzie wystartowało w I lidze w wyniku zmiany nazewnictwa poszczególnych szczebli rozgrywkowych^[48]. Po 8 kolejkach bielszczanie zajmowali 1. miejsce w tabeli, wcześniej przez 616 minut czyste konto zachowywał Merda^[44]. 3 mecze jesienne „Górale” rozgrywali na Stadionie Miejskim w sąsiednich Czechowicach-Dziedzicach, co było spowodowane rozpoczęciem przebudowy Stadionu Miejskiego w Bielsku-Białej – instalacją podgrzewanej murawy^[44][49] (Podbeskidzie wygrało wszystkie te mecze bez straty bramki^[50]). Po rundzie jesiennej bielszczanie zajmowali 5. pozycję, z 3 punktami straty do miejsca barażowego. W składzie zespołu nie doszło do rewolucyjnych zmian – odeszli m.in. Pater i Sacha, przybył m.in. Clemence Matawu. Bardzo dobre występy na własnym boisku (tylko 1 porażka) i korzystny bilans bramkowy sprawiły, że celem Podbeskidzia w rundzie wiosennej miało być wejście do Ekstraklasy^[51], jednak do zajęcia premiowanego grą w barażach o awans 3. miejsca w tabeli „Górale” stracili 2 punkty, przegrywając walkę o nie w ostatniej kolejce^[50]. 3. pozycję na liście strzelców ligi zajął Chrapek z 18 bramkami na koncie^[52]. W meczu 32. kolejki Podbeskidzie osiągnęło na Stadionie Miejskim najlepszy wynik na drugim poziomie ligowym – 9:0 z Turem Turek^[50] (Chrapek strzelił w nim 5 goli).

Po zakończeniu rozgrywek sezonu 2008/2009, 10 czerwca 2009 Sąd Najwyższy uchylił wyrok w sprawie cofnięcia degradacji Widzewa Łódź^[53] (mistrza I ligi). Na podstawie tej decyzji Komisja ds. Nagłych PZPN 15 lipca 2009 zdecydowała, że Widzew nie zagra w Ekstraklasie, a awans uzyskały 2. i 3. zespół I ligi (Zagłębie Lubin i Korona Kielce)^[54]. Spekulowano również o możliwości gry Podbeskidzia z Cracovią w barażach o miejsce w najwyższej klasie rozgrywkowej, jednak te zostały odwołane^[55][56].

---

Przed sezonem 2009/2010 odeszli z klubu Chrapek i Szmatiuk, już w trakcie rozgrywek – Merda, pozyskano zaś m.in. Piotra Rockiego i Sylwestra Patejuka, powrócił Kołodziej. Od początku rundy jesiennej Podbeskidzie znajdowało się na pograniczu strefy spadkowej (13. miejsce w połowie rozgrywek)^[57]. 2 września 2009, meczem z Górnikiem Łęczna, zainaugurowano sztuczne oświetlenie Stadionu Miejskiego^[58]. Zimą zakupiono bramkarza Richarda Zajaca, odeszli – Martin Matúš i Damian Świerblewski. Nowym trenerem zespołu został Robert Kasperczyk^[59]. Wiosną 2010, mimo dobrej postawy defensywy, a zwłaszcza Zajaca (utrata tylko 10 bramek w 15 meczach), drużyna nadal walczyła do ostatniej kolejki o utrzymanie, głównie dzięki przeciętnym wynikom uzyskanym na własnym boisku. Po raz pierwszy na drugim szczeblu rozgrywkowym Podbeskidzie wywalczyło w sezonie więcej punktów na wyjeździe niż na Stadionie Miejskim w Bielsku-Białej^[57]. „Górale” zakończyli ostatecznie rozgrywki na 12. miejscu, 4 punkty przed strefą spadkową^[57].

---

Latem 2010 nie dokonano zmian w sztabie trenerskim Podbeskidzia. Najpoważniejszym osłabieniem składu było odejście z klubu Matawu, ponadto nie przedłużono kontraktów m.in. z Piotrem Bagnickim i Rockim. Skład wzmocnili głównie piłkarze ofensywni, jak Adam Cieśliński, Maciej Rogalski czy Róbert Demjan. Za obiecujące uznano wyniki uzyskane w meczach sparingowych (8 spotkań, bilans 27–3^[60]). Rundę jesienną 2010/2011 Podbeskidzie rozpoczęło najlepiej spośród wszystkich drużyn tego poziomu ligowego od 8 lat (5 meczów, 13 pkt, bilans +13)^[61], kończąc ją ostatecznie na 2. miejscu, przy stracie 1 punktu do Łódzkiego Klubu Sportowego^[62]. W przerwie zimowej „Piłka Nożna” uhonorowała Cieślińskiego tytułem Pierwszoligowca Roku 2010^[63]. Po 8 latach powrócił do klubu Sokołowski, pozyskano również Františka Metelkę.

„Górale” znajdowali się w strefie premiowanej awansem do Ekstraklasy nieprzerwanie od 4. kolejki, utrzymując się w pierwszej dwójce tabeli ligowej do końca rozgrywek. W wyniku zwycięstwa nad Sandecją Nowy Sącz w 31. kolejce rozgrywek i otrzymaniu walkowera za nierozegrany mecz z GKP Gorzów Wielkopolski (drużyna wycofana z ligi) Podbeskidzie wywalczyło – jako pierwszy klub z Bielska-Białej – awans na najwyższy poziom rozgrywek piłkarskich w Polsce^[64]. Z tej okazji została zorganizowana feta, w ramach której 4 czerwca 2011 odbył się mecz towarzyski „Górali” z Górnikiem Zabrze (1:0), po którym zawodnicy przejechali otwartym autobusem na plac Ratuszowy, gdzie miała miejsce dalsza część uroczystości^[65][66]. Ostatecznie Podbeskidzie zakończyło rozgrywki na 2. miejscu, ze stratą 2 punktów do ŁKS. W jedenastce sezonu, wybranej przez redakcję „Przeglądu Sportowego”, znaleźli się: Cienciała, Osiński, Rogalski i Cieśliński^[67], zaś w podobnym zestawieniu tygodnika „Piłka Nożna” uhonorowano – poza Osińskim, Rogalskim i Cieślińskim – Zajaca^[68]. Kasperczyk został uznany przez „Gazetę Wyborczą” za najlepszego trenera w województwie^[69].

Udany dla Podbeskidzia był udział w Pucharze Polski 2010/2011, gdzie po zwycięstwach nad Startem Otwock (po rzutach karnych), Piastem Gliwice i GKS Bełchatów piłkarze z Bielska-Białej uzyskali historyczny awans do ćwierćfinału, a po dwumeczu z Wisłą Kraków (1:0 w Krakowie i 2:2 u siebie) – do półfinału, gdzie zmierzyli się z Lechem Poznań (1:1 w Poznaniu i 2:3 przy ul. Rychlińskiego)^[70]. Był to najlepszy wynik uzyskany w tych rozgrywkach w historii bielskich klubów.

2011–2016: Podbeskidzie w Ekstraklasie |

Po uzyskaniu awansu do Ekstraklasy w klubie pozostali wszyscy zawodnicy i trenerzy, którzy wywalczyli awans w poprzednim sezonie. Ponadto powrócili do Podbeskidzia Adrian Sikora i Sacha, sprowadzono również kolejnych zawodników z Czech i Słowacji – Ondřeja Šourka oraz Mateja Náthera, a także Mateusza Bąka i Krzysztofa Króla. Powołano drużynę Młodej Ekstraklasy, której trenerem został Andrzej Wyroba^[71]. Równocześnie klub podjął działania konieczne dla uzyskania licencji na grę w najwyższej klasie rozgrywkowej na sezon 2011/2012, w tym utworzenie spółki akcyjnej^[72]. Podbeskidzie otrzymało pierwotnie pozwolenie na grę na Stadionie MOSiR w Wodzisławiu Śląskim (zgłoszonym jako obiekt rezerwowy)^[73]. Na Stadionie Miejskim w Bielsku-Białej przeprowadzono wobec tego odpowiednie prace remontowe, mające na celu dostosowanie obiektu do wymagań licencyjnych, w tym utworzenie sektora dla kibiców gości i wymianę krzesełek (brali w nich udział również kibice-wolontariusze dzięki akcji Stowarzyszenia Sympatyków Klubu), dzięki czemu „Górale” mogli grać na własnym obiekcie^[74][75].

W pierwszym meczu w Ekstraklasie Podbeskidzie zremisowało z Jagiellonią Białystok 2:2^[76].

Podbeskidzie Bielsko-Biała – Jagiellonia Białystok 2:2 (0:2)

1 sierpnia 2011, godz. 18:30; Stadion Miejski w Bielsku-Białej, widzów: 3969; sędzia: Szymon Marciniak (Płock) Róbert Demjan 82, Adam Cieśliński 89 (k) – Tomasz Frankowski 6 (k), 41 Skład Podbeskidzia: 1. Richard Zajac – 18. Sławomir Cienciała, 7. Juraj Dančík, 26. Bartłomiej Konieczny, 17. Michał Osiński – 10. Marek Sokołowski, 19. František Metelka (85, 11. Sebastian Ziajka), 9. Dariusz Kołodziej (64, 16. Adam Cieśliński), 8. Piotr Malinowski (63, 13. Sylwester Patejuk), 20. Maciej Rogalski – 23. Róbert Demjan; trener: Robert Kasperczyk

Dzięki temu wynikowi „Górale” osiągnęli liczbę 500 dni bez porażki na Stadionie Miejskim^[77] (zakończyła się ona po meczu 5. kolejki sezonu z Koroną Kielce – 2:3). Pierwsze zwycięstwo na najwyższym poziomie rozgrywkowym Podbeskidzie odniosło w 6. kolejce z Legią Warszawa na jej obiekcie (2:1 dla gości), zaś pierwszą wygraną w Ekstraklasie na własnym boisku – w 8. kolejce z Lechią Gdańsk (1:0). Przez rundę jesienną bielszczanie zajmowali lokaty w środkowej części tabeli, ani razu nie znajdując się w strefie spadkowej – ostatecznie zakończyli ją na 12. miejscu, zaś po rozegranych awansem 2 kolejkach rundy wiosennej znaleźli się na 9. pozycji^[78]. W przerwie zimowej odeszli z drużyny: Cieśliński, Metelka i Osiński (do zespołu rezerw), pozyskano zaś m.in. Łukasza Mierzejewskiego i Li’ad a Elmaliha (ten drugi dołączył do sprowadzonego w trakcie rundy jesiennej innego Izraelczyka – Lirana Kohena). Klub po raz pierwszy przedstawił oficjalną maskotkę – Reksia (postać animowaną stworzoną przez Studio Filmów Rysunkowych)^[79]. W marcu 2012 rozwiązano kontrakt z Kołodziejem po nałożeniu na niego kary dyskwalifikacji na 1 rok z powodu uczestnictwa w procederze korupcyjnym^[80].

Po czterech zwycięstwach z rzędu na początku rundy rewanżowej Podbeskidzie znalazło się na najwyższym, 6. miejscu w tabeli^[78]. W dalszych 11 spotkaniach „Górale” zdobyli jednak tylko 6 punktów i zakończyli pierwszy sezon w Ekstraklasie na 12. pozycji, z przewagą 11 punktów nad strefą spadkową (utrzymanie zapewnione po 27. kolejce)^[78]. Najlepszym strzelcem zespołu był Demjan (6 bramek); Patejuk zajął 8. miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej Ekstraklasy (5 bramek, 7 asyst)^[81]. Podbeskidzie – ex aequo z Lechem Poznań – otrzymało nagrodę Fair Play^[h][82].

W Pucharze Polski „Górale” dotarli do 1/8 finału, gdzie przegrali 0:1 z późniejszym mistrzem kraju – Śląskiem Wrocław.

---

W przerwie letniej 2012 klub opuścili m.in. Patejuk, Rogalski, Sikora i Šourek. W poszukiwaniach nowych zawodników klub skoncentrował się na drużynach z niższych lig (m.in. Kamil Adamek i Fabian Pawela)^[83]. Jedynym zagranicznym nabytkiem był Michal Piter-Bučko. W wyniku słabej postawy w rundzie jesiennej sezonu 2012/2013, po 7. kolejce, serii 196 dni i 14 meczów bez zwycięstwa, „Górale” po raz pierwszy w historii znaleźli się w strefie spadkowej Ekstraklasy. W tym czasie zakontraktowano byłych reprezentantów Polski – Dariusza Pietrasiaka i Ireneusza Jelenia (ten drugi odszedł z klubu już po nieudanej rundzie). Po 8. kolejce rozwiązano kontrakt z trenerem Kasperczykiem – nowym trenem Podbeskidzia został Marcin Sasal^[84][85]. Jesienią 2012 drużyna zdobyła jedynie 6 punktów – dało to 15. miejsce w tabeli^[86].

W przerwie zimowej nastąpiła kolejna zmiana szkoleniowca. Powracający do Podbeskidzia w roli nowego prezesa Wojciech Borecki zatrudnił na to stanowisko Dariusza Kubickiego^[87][88]. Z klubu odeszło kilku doświadczonych zawodników (w tym Cienciała, Cohen i Ziajka), a także odkrycie rundy jesiennej – Adamek. Miejsce w pierwszym składzie Podbeskidzia zajęli dwaj nowi piłkarze – Anton Sloboda i Błażej Telichowski. Po 4 meczach niespodziewanie odszedł z klubu Kubicki^[89]. Na stanowisku trenera zastąpił go Czesław Michniewicz^[90]. Gra Podbeskidzia zdecydowanie odmieniła się, by w ostatniej kolejce zapewnić sobie utrzymanie i zakończyć sezon na 14. miejscu – w tabeli rundy rewanżowej bielszczanie zajęli 3. pozycję^[86][91]. Róbert Demjan został królem strzelców i zwycięzcą klasyfikacji kanadyjskiej Ekstraklasy (14 bramek, 7 asyst)^[92], wybrano go piłkarzem i napastnikiem sezonu^[93], a także znalazł się w jedenastce „Przeglądu Sportowego”^[94].

---

Przed sezonem 2013/2014 w Podbeskidziu nastąpiły spore zmiany kadrowe, przede wszystkim wśród zawodników ofensywnych. Do ligi belgijskiej odszedł Demjan, zaś atak i pomoc wzmocniło kilku młodych zawodników (m.in. Aleksander Jagiełło), w bramce pojawił się drugi Słowak – Ladislav Rybánsky. Po 4 latach powrócił do klubu Krzysztof Chrapek. Podobnie jak w poprzedniej rundzie, na wypożyczeniu z Górnika Zabrze znalazł się w Bielsku-Białej Marcin Wodecki. Do zespołu rezerw odesłano Juraja Dančíka, obcokrajowca z największą wówczas liczbą występów w Podbeskidziu. W październiku 2013 zwolniono Michniewicza, którego zastąpił na stanowisku trenera Leszek Ojrzyński^[95]. W wyniku reformy jesienią 2013 rozegrano aż 21 kolejek Ekstraklasy, po których Podbeskidzie znajdowało się na 15. miejscu w tabeli (17 pkt, bez zwycięstwa na wyjeździe)^[96].

Na początku 2014 nie doszło do większych ruchów kadrowych – zakończyło się wypożyczenie Jagiełły z Legii Warszawa, a po problemach formalnych został zgłoszony do rozgrywek Maciej Iwański, który podpisał z klubem kontrakt kilka miesięcy wcześniej^[97]. W 9 spotkaniach pozostałych do końca rundy zasadniczej meczach Ekstraklasy Podbeskidzie przegrało tylko raz, co pozwoliło zająć po 30. kolejce 14. miejsce – konieczna była zatem gra o utrzymanie w grupie B fazy finałowej. Ostatecznie drużyna zapewniła sobie ekstraklasowy byt w 35. kolejce, a sezon zakończyła na 10. pozycji, najwyższej w historii klubu (ponownie zajmując 3. miejsce w tabeli wiosny)^[96]. Po raz drugi Podbeskidzie wygrało klasyfikację Fair Play Ekstraklasy^[98].

---

Lato 2014 było czasem znaczących zmian w klubie, przede wszystkim zmiany kilkunastu piłkarzy. Z Podbeskidziem pożegnali się m.in. Łatka, Pawela i Telichowski oraz większość zawodników pozyskanych w poprzednim oknie transferowym, powrócili zaś graczy ofensywni związani wcześniej z drużyną przez kilka lat – Róbert Demjan i Sylwester Patejuk^[99], do klubu przyszedł również Maciej Korzym. Przygotowano również nowe stroje meczowe z charakterystycznymi pasami na koszulkach, a także zmieniono maskotkę na postać górala – Beskidka. Zwiększyły się też udziały głównego sponsora – Murapolu – w strukturze spółki akcyjnej. W 1. kolejce sezonu 2014/2015 „Górale” przegrali na własnym stadionie po raz pierwszy od 5 października 2013 (2:3 z Pogonią Szczecin). Dobre wyniki w kolejnych meczach pozwoliły Podbeskidziu na osiągnięcie najwyższego w historii 4. miejsca w tabeli (kolejki 7–8), jednak w dalszej części rundy jesiennej zawodnicy przeplatali lepsze i gorsze występy, ostatecznie zamykając rok 2014 na 8. miejscu^[100].

Przed kolejną częścią sezonu nowymi piłkarzami klubu zostali młodzi defensorzy ze Słowacji – Kristián Kolčák i Róbert Mazáň. Głównym celem drużyny miało być wejście do grupy A Ekstraklasy, walczącej w fazie finałowej o mistrzostwo i miejsca w pucharach europejskich^[101]. Podbeskidzie znajdowało się przez kolejne tygodnie w górnej części tabeli, jednak opuściło ją na dwie kolejki przed końcem. Ostatecznie po 30. serii gier zespół zajął 11. miejsce ze stratą punktu do 8. pozycji, a Ojrzyński został zwolniony z funkcji trenera – drużynę objął ponownie Kubicki^[102][103]. Utrzymanie w Ekstraklasie Podbeskidzie zapewniło sobie na kolejkę przed końcem sezonu, a ogółem zajęło 13. miejsce w lidze^[100].

Start w Pucharze Polski 2014/2015 zakończył się ponownym dojściem do półfinału po pokonaniu rywali z Ekstraklasy – Zawiszy Bydgoszcz, Górnika Zabrze i Piasta Gliwice. Podbeskidzie zostało wyeliminowane z turnieju przez Legię Warszawa (1:4 u siebie i 0:2 na wyjeździe)^[104].

---

Przed sezonem 2015/2016 ponownie przeprowadzono liczne zmiany w składzie, m.in. odeszli grający w Podbeskidziu od wielu lat Tomasz Górkiewicz, Piotr Malinowski i Richard Zajac (pozostał w klubie jako trener bramkarzy), a także Maciej Iwański czy Pavol Staňo; wśród nowych zawodników klubu znaleźli się: Mateusz Szczepaniak, Kōhei Katō, Mateusz Możdżeń i Emilijus Zubas^[105]. Od początku rozgrywek drużyna znajdowała się na dole tabeli ligi, zaś po najwyższej w historii klubu porażce u siebie (0:6 z Wisłą Kraków) zwolniono trenera Kubickiego – jego następcą został Robert Podoliński^[106][107]. W ciągu kilku kolejek pozycja Podbeskidzia poprawiła się, jednak po ostatnich meczach w 2015 znalazło się na ostatnim 16. miejscu (w tym z powodu braku zwycięstwa w Bielsku-Białej od początku sezonu), choć z małą stratą do rywali^[108].

Przed rozgrywkami wiosennymi sprowadzono do klubu m.in. nową parę stoperów (Paweł Baranowski – Jozef Piaček), a drużyna w dalszych meczach traciła znacznie mniej bramek niż jesienią, poprawiając też dorobek strzelecki. Dzięki zdobyciu 17 punktów w 9 spotkaniach Podbeskidzie zrównało się po 30. kolejce z siódmą Lechią Gdańsk i ósmym Ruchem Chorzów, z którymi przegrało jednak – z powodu niekorzystnego bilansu meczów bezpośrednich – walkę o grupę A i ponownie znalazło się wśród zespołów walczących o utrzymanie. W rundzie finałowej drużyna zdobyła tylko punkt i przed ostatnią kolejką rozgrywek straciła szansę na pozostanie w Ekstraklasie, a sezon zakończyła na ostatnim 16. miejscu^[108][109]. Tym samym Podbeskidzie zostało zdegradowane po raz pierwszy w swojej historii.

Od 2016: Powrót do I ligi |

Po spadku z Ekstraklasy klub nie przedłużył kontraktu z trenerem Podolińskim, którego zastąpił Dariusz Dźwigała^[110][111]. Podbeskidzie opuścili także m.in. Katō, Możdżeń, Mójta, Szczepaniak i Zubas, zaś w gronie nowych zawodników pojawili się: Rafał Leszczyński, Mariusz Magiera, Tomasz Podgórski i Łukasz Sierpina. Sezon 2016/2017 rozpoczął się dla zespołu udanie – przez pierwsze trzy kolejki zajmował pozycję lidera I ligi. W dalszej części rundy jesiennej Podbeskidzie osiągało słabsze wyniki i spadło do środka tabeli, głównie z powodu braku zwycięstwa na własnym boisku^[112]. Po porażce w meczu otwarcia przebudowanego Stadionu Miejskiego w Bielsku-Białej (0:1 ze Stalą Mielec) pracę stracił cały sztab szkoleniowy^[113]. Nowym trenerem został Ján Kocian^[114]. Jesień 2016 Podbeskidzie zakończyło na 9. miejscu w tabeli, przerywając w ostatnim spotkaniu serię 230 dni bez zwycięstwa w Bielsku-Białej^[115]. W przerwie zimowej skład Podbeskidzia uzupełnili m.in. Robert Gumny (półroczne wypożyczenie) i Łukasz Hanzel. Choć wiosną drużyna zdobyła więcej punktów niż jesieni i nie poniosła już porażki u siebie, nie pozwoliło to na znaczący awans w tabeli – „Górale” zakończyli sezon na 8. miejscu^[112]. W ostatnim meczu rozgrywek z klubem i karierą sportową pożegnali się Marek Sokołowski i Dariusz Kołodziej^[116].

---

Przed sezonem 2017/2018 Podbeskidzie opuścili m.in. Róbert Demjan, Szymon Lewicki i Jozef Piaček, zaś wśród przychodzących znaleźli się Dimityr Iliew i Valērijs Šabala. Udziałowcem mniejszościowym klubu spółki akcyjnej – w miejsce Murapolu – zostały Polskie Mięso i Wędliny ŁUKOSZ^[117]. W wyniku konfliktu z władzami klubu Ján Kocian poprowadził zespół tylko w pierwszym meczu pucharowym^[118][119], lecz formalnie pozostawał I trenerem do początku października 2017^[120], kiedy nowym trenerem został ostatecznie Adam Nocoń, zastępujący dotąd tymczasowo Słowaka^[121]. Podbeskidzie zakończyło rok 2017 na 12. miejscu w tabeli I ligi^[122]. W przerwie zimowej do drużyny dołączyli Mawrudis Bugaidis i Guga Palawandiszwili. Podbeskidzie zanotowało serię 11 meczów bez porażki, mimo to pozostało w środku tabeli ligowej do końca sezonu, zajmując ostatecznie 9. lokatę^[122]. W rozgrywkach o Puchar Polski „Górale” osiągnęli 1/8 finału, w ostatnim spotkaniu przegrywając z broniącą trofeum Arką Gdynia.

---

Przed sezonem 2018/2019 nowy trenerem Podbeskidzia został Krzysztof Brede^[123]. Po ostatnim spotkaniu rundy jesiennej zespół znalazł się na 5. miejscu w lidze.

Nazwy |

• 1997 – BBTS Ceramed Komorowice
  


• 1999 – BBTS Bogmar Ceramed Komorowice
  


• 1999 – BBTS Bogmar Ceramed Bielsko-Biała
  


• 2001 – BBTS Marbet Ceramed Bielsko-Biała
  


• 2002 – MC Podbeskidzie Bielsko-Biała
  


• 2003 – TS Podbeskidzie Bielsko-Biała
  


• 2011 – TS Podbeskidzie SA
  

Sukcesy |

Rozgrywki ligowe

• 
  Ekstraklasa:
  
  • 10. miejsce: 2013/2014
    
  
  

• 
  I liga (do 2008 – II liga):
  
  • 2. miejsce – awans do Ekstraklasy: 2010/2011
    
  
  

Rozgrywki pucharowe

• 
  Puchar Polski:
  
  
  
  • Półfinał (2): 2010/2011, 2014/2015
    
  
  
  • 1/8 finału (5): 2004/2005, 2005/2006, 2011/2012, 2015/2016, 2017/2018
    
  
  
  
  

• Puchar Polski – Beskidzki Okręgowy Związek Piłki Nożnej:
  
  • Zdobywca (3): 1999, 2000, 2002
  
  

Rozgrywki |

Poszczególne sezony |

Sezon	Rozgrywki ligowe											Puchar Polski (rozgrywki centralne)	Najlepszy strzelec (rozgrywki ligowe)
	Poziom i nazwa ligi		Miejsce	M	Pkt	Z	R	P	Bramki
1997/1998	V	Klasa okręgowa	2/16	30	55	16	7	7	65	31	+34	—	Tomasz Moskała	15
1998/1999		Klasa okręgowa	1/18	34	94	30	4	0	131	20	+111	—	Grzegorz Więzik	28*
1999/2000	IV	IV liga	1/18	34	90	29	3	2	90	17	+73	III runda (1/32 finału)	Grzegorz Więzik	28*
2000/2001	III	III liga (grupa III)	3/20	38	82	25	7	6	64	24	+40	I runda (1/64 finału)	Artur Rozmus, Bartosz Woźniak	10
2001/2002		III liga (grupa III)	1/18	34	77	23	8	3	70	18	+52	—	Andrzej Szłapa	14
2002/2003	II	II liga	12/18	34	42	10	12	12	35	35	0	—	Adrian Sikora	6
2003/2004		II liga	7/16	30	40	12	4	14	37	45	–8	I runda (1/32 finału)	Jarosław Bujok	8
2004/2005		II liga	5/18	34	58	17	7	10	39	33	+6	1/8 finału	Jarosław Bujok	6
2005/2006		II liga	13/18	34	41	9	14	11	37	38	–1	1/8 finału	Grzegorz Pater	10
			Baraże o II ligę: Podbeskidzie – Pelikan Łowicz 1:1 (w) i 5:2 (d)
2006/2007		II liga	12/18	34	39	11	6	17	26	46	–20	1/16 finału	Krzysztof Chrapek	8
2007/2008		II liga	6/18	34	58[i]	19	7	8	53	27	+26	I runda (1/32 finału)	Dariusz Kołodziej	14
2008/2009		I liga	4/18	34	59	17	8	9	60	29	+31	I runda (1/32 finału)	Krzysztof Chrapek	18
2009/2010		I liga	12/18	34	44	10	14	10	45	38	+7	I runda (1/32 finału)	Sylwester Patejuk	10
2010/2011		I liga	2/18	34	69	20	9	5	53	23	+30	Półfinał	Adam Cieśliński	12
2011/2012	I	Ekstraklasa	12/16	30	35	9	8	13	26	39	–13	1/8 finału	Róbert Demjan	6
2012/2013		Ekstraklasa	14/16	30	32	8	8	14	39	43	–4	1/16 finału	Róbert Demjan	14*
2013/2014		Ekstraklasa	10/16	37	30[j]	10	15	12	39	45	–6	1/16 finału	Marek Sokołowski	6
2014/2015		Ekstraklasa	13/16	37	27[k]	12	10	15	47	60	–13	Półfinał	Damian Chmiel	9
2015/2016		Ekstraklasa	16/16	37	20[l]	9	12	16	45	63	–18	1/8 finału	Mateusz Szczepaniak	10
2016/2017	II	I liga	8/18	34	53	14	11	9	40	39	+1	1/16 finału	Szymon Lewicki	9
2017/2018		I liga	9/18	34	46	11	13	11	37	37	0	1/8 finału	Paweł Tomczyk	11
2018/2019		I liga	5/18	21	32	9	5	7	30	22	+8	1/16 finału	Valērijs Šabala Łukasz Sierpina	8

Uwaga: Gwiazdką wyróżniono króla strzelców rozgrywek.

Poziom ligowy	Liczba sezonów	Lata gry
I	5	2011–2016
II	12	2002–2011, 2016–
III	2	2000–2002
IV	1	1999–2000
V	2	1997–1999

Puchar Polski |

 Osobny artykuł: Podbeskidzie Bielsko-Biała w Pucharze Polski.

Po fuzji z 1997 BBTS dwukrotnie wygrało rozgrywki okręgowe (1998/1999, 1999/2000), w 1999 dochodząc dalej do 1/32 finału szczebla centralnego Pucharu Polski. Kolejny triumf (2002) nie gwarantował już przejścia do właściwej fazy turnieju – BBTS przegrało w nowo powstałych rozgrywkach wojewódzkich^[124].

Od sezonu 2003/2004 Podbeskidzie uczestniczy w rozgrywkach krajowych bez konieczności występowania na poziomie wojewódzkim z uwagi na grę na drugim poziomie ligowym^[124]. Znaczące sukcesy w Pucharze Polski „Górale” odnosili w latach 2004–2006. W edycji 2004/2005 po przejściu I rundy rywalizowali w fazie grupowej z pierwszoligowymi: Górnikiem Zabrze i GKS Katowice, ulegając tylko pierwszej z tych drużyn. W dwumeczu 1/8 finału Podbeskidzie przegrało z Pogonią Szczecin 1:2^[29]. Do tej samej fazy rozgrywek „Górale” dotarli również w sezonie 2005/2006, gdzie zostali pokonani przez późniejszego zdobywcę Pucharu i Superpucharu Polski – Wisłę Płock (0:3 i 0:0)^[125].

W edycji 2010/2011 bielszczanie osiągnęli najlepszy w historii wynik – po wyeliminowaniu Startu Otwock, Piasta Gliwice, GKS Bełchatów i Wisły Kraków Podbeskidzie awansowało do półfinału, gdzie zmierzyło się z Lechem Poznań (1:1 i 2:3; 5 i 19 kwietnia 2011)^[70]. „Górale” osiągnęli ponownie 1/8 finału turnieju w sezonie 2011/2012 – wyeliminował ich z dalszej gry późniejszy mistrz kraju, Śląsk Wrocław (0:1)^[126]. Kolejnym sukcesem Podbeskidzia jest ponownie dojście do półfinału Pucharu Polski edycji 2014/2015 po zwycięstwach nad Zawiszą Bydgoszcz, Górnikiem Zabrze i Piastem Gliwice – bielszczanie przegrali ostatecznie z Legią Warszawa (1:4 i 0:2; 1 i 8 kwietnia 2015)^[104].

W sezonie 2015/2016 Podbeskidzie zakończyło udział w turnieju w podobny sposób, jak cztery lata wcześniej – porażką w 1/8 finału ze Śląskiem Wrocław^[127]. Bielszczanie dotarli do tej fazy rozgrywek również w edycji 2017/2018, w której zostało pokonane przez obrońcę tytułu – Arkę Gdynia^[128].

Piłkarze |

 Z tym tematem związana jest kategoria: Piłkarze Podbeskidzia Bielsko-Biała.

Obecny skład pierwszej drużyny |

Stan na 28 lipca 2018. Literą „M” oznaczono zawodników młodzieżowców, urodzonych w 1998 lub później.

Nr Poz. Piłkarz 2 2 obrońcaOB Filip Modelski 3 2 obrońcaOB Aleksander Komor 4 2 obrońcaOB Kamil Wiktorski 7 3 pomocnikPO Guga Palawandiszwili 8 2 obrońcaOB Jakub Bąk 9 4 napastnikNA Grzegorz Goncerz 11 3 pomocnikPO Łukasz Sierpina 13 1 bramkarzBR Rafał Leszczyński 14 3 pomocnikPO Roberto Gándara 17 3 pomocnikPO Przemysław Mystkowski (wypożyczony z Jagiellonii Białystok) 19 3 pomocnikPO Michał Rzuchowski 21 3 pomocnikPO Kacper Kostorz

Nr Poz. Piłkarz 23 1 bramkarzBR Wojciech Fabisiak 24 2 obrońcaOB Mawrudis Bugaidis 25 2 obrońcaOB Bartosz Jaroch 27 2 obrońcaOB Dominik Jończy (wypożyczony z Zagłębia Lubin) 33 1 bramkarzBR Arkadiusz Leszczyński 41 3 pomocnikPO Przemysław Płacheta 70 3 pomocnikPO Miłosz Kozak 90 3 pomocnikPO Adrian Rakowski 91 2 obrońcaOB Paweł Oleksy 92 2 obrońcaOB Paweł Moskwik 94 4 napastnikNA Valērijs Šabala

Statystyki |

Wytłuszczono nazwiska zawodników występujących obecnie w pierwszej drużynie Podbeskidzia. Stan na 1 grudnia 2018.

Najwięcej występów w barwach klubu w Ekstraklasie |

Imię i nazwisko	Lata gry[m]	Liczba meczów	Czyste konto
Marek Sokołowski	2011–2016	138	—
Róbert Demjan	2011–2013, 2014–2016	125	—
Damian Chmiel	2012–2016	104	—
Piotr Malinowski	2011–2015	103	—
Bartłomiej Konieczny	2011–2015	94	—
Richard Zajac	2011–2015	86	29
Dariusz Łatka	2011–2014	80	—
Tomasz Górkiewicz	2011–2012, 2013–2015	79	—
Adam Deja	2013–2016	73	—
Anton Sloboda	2013–2016	70	—
Dariusz Pietrasiak	2012–2014	67	—
Fabian Pawela	2012–2014	54	—
Dariusz Kołodziej	2011, 2013–2016	52	—
Frank Adu Kwame	2013–2016	50	—

Najlepsi strzelcy Podbeskidzia w Ekstraklasie |

Imię i nazwisko	Lata gry[m]	Liczba bramek
Róbert Demjan	2011–2013, 2014–2016	31 !31
Damian Chmiel	2012–2016	17 !17
Marek Sokołowski	2011–2016	15 !15
Fabian Pawela	2012–2014	11 !11
Mateusz Szczepaniak	2015–2016	10 !10
Maciej Iwański	2014–2015	08 !8
Dariusz Kołodziej	2011, 2013–2016	07 !7
Adam Mójta	2015–2016	07 !7
Sylwester Patejuk	2011–2012, 2014–2015	06 !6
Tomasz Górkiewicz	2011–2012, 2013–2015	05 !5

Piłkarze zagraniczni w barwach klubu |

Dotychczas w kadrze Podbeskidzia znalazło się 64 obcokrajowców z 22 krajów: 21 ze Słowacji, po 8 z Czech i Nigerii, 4 z Białorusi, 3 z Zimbabwe, po 2 z Brazylii, Chorwacji, Kamerunu i Izraela oraz po 1 z Australii, Bośni i Hercegowiny, Bułgarii, Czarnogóry, Ghany, Grecji, Gruzji, Hiszpanii, bez Japonii, Litwy, Łotwy, Rumunii i Senegalu.

Uwzględniono wyłącznie mecze ligowe. W przypadku bramkarzy w nawiasach podano liczbę bramek wpuszczonych.

Lista obcokrajowców w barwach Podbeskidzia
Imię i nazwisko	Lata gry	Liczba bramek			Liczba meczów			Czyste konto
		I poz.	II poz.	Razem	I poz.	II poz.	Razem	I poz.	II poz.	Razem
Róbert Demjan	2010–2013, 2014–2017	31	12	43	127	52	179	—
Richard Zajac	2010–2015	0 (–111)	0 (–33)	0 (–144)	86	48	134	29	24	53
Juraj Dančík	2007–2013	1	4	5	26	89	115	—
Anton Sloboda	2013–2016	3	—	3	70	—	70	—
Martin Matúš	2007–2009	—	17	17	—	68	68	—
Frank Adu Kwame	2013–2016	1	—	1	50	—	50	—
Valērijs Šabala	2017–	—	17	17	—	48	48	—
Mike Mouzie	2006–2008	—	1	1	—	43	43	—
Jozef Piaček	2016–2017	1	0	1	15	27	42	—
Clemence Matawu	2009–2010	—	5	5	—	39	39	—
Liran Kohen	2011–2012	3	—	3	35	—	35	—
Kōhei Katō	2015–2016	1	—	1	35	—	35	—
Kristián Kolčák	2015–2016	0	—	0	34	—	34	—
Emilijus Zubas	2015–2016	0 (–52)	0 (–0)	0 (–52)	34	0	34	8	0	8
Guga Palawandiszwili	2018–	—	1	1	—	31	31	—
Mawrudis Bugaidis	2018–	—	1	1	—	27	27	—
Matej Náther	2011–2012	0	—	0	27	—	27	—
Pavol Staňo	2014–2015	2	—	2	26	—	26	—
Samson Godwin	2000–2001	—	0	0	—	—	23[n]	—
Dimityr Iliew	2017–2018	—	3	3	—	23	23	—
Michal Piter-Bučko	2012–2013	0	—	0	23	—	23	—
Michal Peškovič	2014–2015	0 (–32)	—	0 (–32)	21	—	21	3	—	3
František Metelka	2011	0	0	0	7	13	20	—
Abel Salami	2003–2004	—	2	2	—	18	18	—
Nikołaj Branfiłow	2006	—	2	2	—	15	15	—
Adam Brzezina	2008	—	1	1	—	15	15	—
Andriej Szyło	2004	—	1	1	—	15	15	—
François Endene Elokan	2005	—	3	3	—	14	14	—
Nermin Haskić	2017	—	3	3	—	14	14	—
Samuel Štefánik	2016	3	—	3	14	—	14	—
Uzoma Luke	2003–2004	—	0	0	—	13	13	—
Roberto Gándara	2018–	—	1	1	—	12	12	—
Ndabenkulu Ncube	2009–2010	—	2	2	—	12	12	—
Ladislav Rybánsky	2013–2014	0 (–19)	—	0 (–19)	12	—	12	3	—	3
Ondřej Šourek	2011–2012	1	—	1	12	—	12	—
Stanley Udenkwor	2006	—	1	1	—	12	12	—
Jozef Dolný	2016–2017	—	0	0	—	11	11	—
Rudolf Urban	2013	2	—	2	11	—	11	—
Oleg Wierietiło	2016	0	—	0	10	—	10	—
Idrissa Cissé	2014–2015	1	—	1	9	—	9	—
Marko Ćetković	2013	0	—	0	9	—	9	—
Bernard Ocholeche	2008–2010	—	0	0	—	8	8	—
Peter Sládek	2017	—	0	0	—	8	8	—
Lukáš Janič	2015	0	—	0	7	—	7	—
Ivan Ćurić	2012	0	—	0	6	—	6	—
Martin Baran	2016–2017	—	0	0	—	5	5	—
Jan Blažek	2014	1	—	1	5	—	5	—
Li’ad Elmalich	2012	0	—	0	5	—	5	—
Zdeněk Dembinný	2002	—	0	0	—	4	4	—
Ľuboš Kolár	2018[o]	—	0	0	—	4	4	—
Celestine Lazarus	2015	0	—	0	4	—	4	—
Lukáš Hojdys	2002	—	0	0	—	3	3	—
Charles Nwaogu	2014	0	—	0	3	—	3	—
Róbert Mazáň	2015	0	—	0	2	—	2	—
Alaksandr Gierasimowicz	2006	—	0 (–3)	0 (–3)	—	1	1	—	0	0
Ilir Pali	2016	—	0	0	—	1	1	—
Patmore Shereni	2009	—	0	0	—	1	1	—
Serginho[p]	2011	0	—	0	0	—	0	—
Cristian Popescu[q]	2004	—	0	0	—	0	0	—
Vítězslav Mooc[r]	(2005)	—	0	0	—	0	0	—
Alirou Nsangou[r]	(2005)	—	0	0	—	0	0	—
Luka Gusić[s]	(2013)	0	—	0	0	—	0	—
Michal Mravec[r]	(2014)	0	—	0	0	—	0	—
Gustavo Busatto[t]	(2016–2017)	—	0	0	—	0	0	—	0	0

Trenerzy i sztab szkoleniowy |

 Z tym tematem związana jest kategoria: Trenerzy piłkarzy Podbeskidzia Bielsko-Biała.

Obecna kadra szkoleniowa |

Funkcja	Imię i nazwisko
Trener	Krzysztof Brede
II trener	Hubert Kościukiewicz
Trener bramkarzy	Paweł Rompa
Kierownik zespołu	Piotr Czak
Masażysta	Sebastian Łaciak
	Marek Ociepka

Dotychczasowi trenerzy |

Lp. Imię i nazwisko Lata urzędowania 1. Zdzisław Byrdy 1997 2. Bogdan Warzecha 1997 3. Zdeněk Dembinný 1997–1998 4. Wojciech Borecki 1998–2001 5. Albin Wira 2001 (4.) Wojciech Borecki 2001–2002 6. Paweł Kowalski 2003 (4.) Wojciech Borecki 2003 7. Krzysztof Pawlak 2003–2004 8. Jan Żurek 2004–2005 9. Włodzimierz Małowiejski 2005–2006 10. Krzysztof Tochel 2006–2007 11. Marcin Brosz 2007–2009

Lp. Imię i nazwisko Lata urzędowania — Tomasz Świderski (p.o.) 2009 12. Robert Kasperczyk 2009–2012 — Andrzej Wyroba (p.o.) 2012 13. Marcin Sasal 2012–2013 14. Dariusz Kubicki 2013 15. Czesław Michniewicz 2013 16. Leszek Ojrzyński 2013–2015 (14.) Dariusz Kubicki 2015 17. Robert Podoliński 2015–2016 18. Dariusz Dźwigała 2016 19. Ján Kocian 2016–2017 20. Adam Nocoń[u] 2017–2018 21. Krzysztof Brede 2018–

Stadiony |

Stadion na Górce |

Przed 1997 obiektem BBTS był stadion na Górce, otwarty w 1911. Jest to jeden z najstarszych czynnych obiektów sportowych w Polsce^[129], położony na terenie dawnego kamieniołomu na tzw. Widoku – prowadzi do niego wejście z ul. Młyńskiej. Obecnie stadion wykorzystywany jest przez zespoły juniorskie, a wcześniej również przez drużynę rezerw Podbeskidzia. Stadion poddano gruntownej modernizacji (położenie sztucznej nawierzchni oraz remont trybuny), zakończonej ponownym otwarciem 30 grudnia 2007^[41][42]. Obiekt posiada około 700 miejsc siedzących, wszystkie są zadaszone.

Stadion w Komorowicach Krakowskich |

W wyniku fuzji sekcji piłkarskiej BBTS Włókniarz z DKS Inter Komorowice oraz ustanowienia siedziby klubu w Komorowicach Krakowskich, w latach 1997–1999 zawodnicy powstałej w ten sposób drużyny podejmowali rywali na stadionie przy ul. Olimpijskiej w tejże dzielnicy Bielska-Białej^[3]. Wkrótce jednak – w związku z coraz lepszymi wynikami drużyny – znacząco wzrosła frekwencja na meczach BBTS i obiekt mogący pomieścić kilkuset widzów stał się niewystarczający. Ostatecznie podjęto decyzję o przeprowadzce klubu do centrum miasta.

Stadion Miejski |

 Osobny artykuł: Stadion Miejski w Bielsku-Białej.

Przed przebudową (do 2012) |

Od 1999 drużyna podejmuje swoich rywali na Stadionie Miejskim przy ul. Rychlińskiego^[11] (do 2006 stadion BKS Stal), będącym własnością Urzędu Miejskiego w Bielsku-Białej. Obiekt ten, otwarty w 1927, przeszedł gruntowną modernizację w latach 1954–1957, po której mogło na nim zasiąść ponad 20 tysięcy widzów. Stadion posiadał odtąd boisko piłkarskie, bieżnię lekkoatletyczną, skocznię i rzutnię^[130]. Główną imprezą, którą gościł stadion, był Turniej Juniorów UEFA w maju 1978, w ramach którego w Bielsku-Białej rozegrano mecze Szkocja – RFN (1:0) oraz RFN – Włochy (5:3)^[131] (z okazji turnieju powstał również zegar na łuku od strony ul. Rychlińskiego, zdemontowany w 2004^[132]). Ponadto spotkały się tu we wrześniu 2004 reprezentacje Polski B i Turcji (0:2)^[133] a także, w październiku 2010, kadra Polski U-16 z rówieśnikami z Rumunii (0:3)^[134]. Poza meczami piłkarskimi, organizowano tu zawody lekkoatletyczne, finały wyścigów kolarskich oraz dożynki.

Z czasem bieżnia, rzutnia i skocznia zostały zlikwidowane, a trybuny na łukach stadionu zamknięto. W związku z wymogami bezpieczeństwa na meczach drugiego poziomu ligowych rozgrywek piłkarskich pojemność stadionu stopniowo ograniczano (od awansu Podbeskidzia do II ligi najwięcej osób – 8000 – obejrzało mecz z Arką Gdynia we wrześniu 2002^[135]). Jesienią 2008 przeprowadzono prace przygotowujące budowę nowego stadionu – łuki wyburzono, plac gry został przesunięty w stronę ul. Rychlińskiego oraz zainstalowano podgrzewaną murawę^[49], zamknięto równocześnie sektor dla kibiców drużyn przyjezdnych. We wrześniu 2009 rozegrano pierwszy mecz przy sztucznym świetle^[58].

W kwietniu 2011 zbudowano trybunę tymczasową dla 840 widzów od strony południowej (ul. Rychlińskiego), przez co pojemność stadionu wzrosła do prawie 4000 miejsc. Inwestycja ta spowodowana była zwiększeniem zainteresowania meczami Podbeskidzia, związanym z awansem drużyny do półfinału Pucharu Polski 2010/2011 i utrzymywaniem się w czołówce I ligi^[136]. Po awansie do Ekstraklasy klub był zobowiązany do przywrócenia sektora dla zorganizowanych grup kibiców drużyn przyjezdnych. Dzięki temu oraz montażowi nowych krzesełek i likwidacji jednego z sektorów buforowych liczba miejsc na stadionie wzrosła do 4279.

Po przebudowie |

W marcu 2011 został rozpisany przetarg na budowę nowego Stadionu Miejskiego, który powstał w miejscu dotychczasowego obiektu BKS Stal i Podbeskidzia. Łącznie miała ona pochłonąć ok. 105 mln złotych, pochodzących wyłącznie z budżetu Gminy Bielsko-Biała. Pojemność całkowicie zadaszonego stadionu zaplanowano na ponad 15 tysięcy widzów. Konstrukcją przypomina Stadion Miejski w Kielcach (obydwa obiekty mają tego samego projektanta)^[137]. Właściwe prace budowlane miały ruszyć w czerwcu 2011 i potrwać najpóźniej do lata 2014^[138], jednak opóźniły się w związku z cofnięciem pozwolenia na budowę wobec odwołania okolicznych mieszkańców do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach^[139]. Prace ruszyły ostatecznie w połowie sierpnia 2012^[140].

W pierwszym etapie rozpoczęto budowę trybun północnej i południowej oraz dwóch narożników – północno-wschodniego i południowo-wschodniego, co wiązało się z koniecznością zdemontowania południowej trybuny tymczasowej, zamknięcie sektora dla gości oraz wyburzeniem sektora X^[141][142]. Wyburzono także 4 budynki wzdłuż ul. Żywieckiej^[138]. Wejścia miały zostać zbudowane od strony ul. Żywieckiej i hali BKS Stal, zaś sektor dla kibiców drużyn przyjezdnych znalazł się w narożniku między trybuną południową i wschodnią.

5 października 2013 została oddana do użytku pierwsza z nowych trybun – północna – mieszcząca 2450 widzów^[143]. Przeniesiono na nią widzów ze zburzonej trybuny odkrytej. Na przełomie 2013/2014 została wyburzona ostatnia ze starych trybun – zachodnia (dawniej jedyna kryta). W lutym 2014 kibice zasiedli po raz pierwszy w nowo wybudowanym narożniku północno-wschodnim (odtąd na trybunach mieściło się 3404 widzów)^[144]. Rok później oddana została do użytku trybuna wschodnia (powiększenie widowni do 6962 miejsc)^[145].

Prace budowlane w ramach przebudowy stadionu zakończyły się w połowie 2015, jednak stosowne dokumenty pozwalające na otwarcie wszystkich trybun zostały wydane po 13 dalszych miesiącach^[146][147]. Cały obiekt został oddany do użytku 12 sierpnia 2016, w czasie meczu Podbeskidzia z Wigrami Suwałki w ramach rozgrywek I ligi (nie sprzedawano jednak biletów na trybunę południową)^[148]. Oficjalne otwarcie stadionu zorganizowano 8 i 9 października 2016 – w programie znalazło się spotkanie ze Stalą Mielec, w czasie którego padł rekord frekwencji na meczach Podbeskidzia – 8752 widzów^[149]. Wynik ten został następnie pobity w czasie meczu Podbeskidzie – GKS Katowice (14 października 2017), który oglądało 11 621 osób^[150].

Pierwszy mecz międzypaństwowy na przebudowanym Stadionie Miejskim rozegrano 22 marca 2018 – reprezentacja Polski U-20 przegrała z rówieśnikami z Anglii 0:1 (spotkanie obserwowało 13 745 widzów)^[151]. Obiekt gościł również mecz reprezentacji U-20 Polska – Ukraina^[152]. W 2019 stadion będzie miejscem rozgrywania spotkań finałów Mistrzostw Świata U-20^[153].

Dane obiektu |

• 
  Nazwa: Stadion Miejski w Bielsku-Białej


• 
  Adres: ul. Rychlińskiego 21


• 
  Rok budowy: 1927 (przebudowany 1954–1957 i 2012–2015)


• 
  Pojemność: 15 316 miejsc (wszystkie siedzące)


• 
  Boisko: 105 × 68 m (wyposażone w podgrzewaną murawę)


• 
  Oświetlenie: 2900 lx (zgodne z systemem HD)

Średnia liczba widzów na Stadionie Miejskim – poziom centralny (pierwszy i drugi) |

Uwzględniono wyłącznie mecze ligowe. Stan na 10 listopada 2018. Źródło: 90minut.pl.

Lokalni rywale |

Drugim z kolei najbardziej utytułowanym klubem piłkarskim w Bielsku-Białej jest powstały w 1922 Bialski Klub Sportowy Stal^[154]. Obie drużyny, ze względu na osiągane rezultaty (do 2011 BKS Stal był najbliżej wejścia do Ekstraklasy spośród bielskich klubów – w sezonie 1981/1982 zajął 2. miejsce w II lidze^[45]), cieszą się w mieście największą popularnością^[154]. Obie drużyny zmierzyły się ze sobą jedynie dwa razy, w ramach rozgrywek IV ligi sezonu 1999/2000. Pierwsze spotkanie zakończyło się remisem 0:0, w drugim BBTS pokonał BKS Stal na jego boisku 5:0^[155]. Ponadto w sezonie 2004/2005 (klasa okręgowa) i w latach 2013–2016 (III liga) z BKS Stal walczyła druga drużyna Podbeskidzia.

Barwy i herb |

Obecne czerwono-biało-granatowe (niebieskie) barwy oraz kształt herbu przyjęto w 2002, po awansie klubu do ówczesnej II ligi^[156].

Tarcza herbowa typu szwajcarskiego jest czwórdzielna – w pierwszym i czwartym pole jest czerwone, w drugim i trzecim – białe. W polach górnych umieszczono litery T i S (skrót od Towarzystwo Sportowe), w dolnych – tarcze herbu Bielska-Białej (ze zmodyfikowanymi barwami). Pola oddzielone są granatowymi liniami. Pośrodku tarczy znajduje się piłka z pięciokątnymi łatami. Poniżej tarczy umieszczono wstęgę z napisem Podbeskidzie^[156]. W latach 2002–2003 zamiast liter T i S korzystano z liter M i C^[d], co zmieniono po powołaniu dzisiejszego Towarzystwa Sportowego Podbeskidzie.

Kibice Podbeskidzia korzystają z flag czerwono-biało-niebieskich.

Statystyki występów na szczeblu centralnym |

Stan na 1 grudnia 2018.

Pierwszy poziom rozgrywkowy |

• 
  Liczba sezonów: 5


• 
  Liczba meczów: 171


• 
  Bilans spotkań: 48 – 53 – 70 (dom: 23 – 34 – 29, wyjazd: 25 – 19 – 41)
  


• 
  Bilans bramek: 196 – 250 (dom: 100 – 107, wyjazd: 96 – 143)
  


• 
  Liczba punktów: 197 (dom: 103, wyjazd: 94)^[v]
  


• 
  Najwyższa pozycja w lidze na końcu sezonu: 10 (2013/2014)


• 
  Najniższa pozycja w lidze na końcu sezonu: 16 (2015/2016)


• 
  Debiut: Podbeskidzie – Jagiellonia Białystok 2:2 (1 sierpnia 2011)^[76]
  


• 
  Najwyższe zwycięstwo: Podbeskidzie – Jagiellonia Białystok 4:0 (23 lutego 2013)^[157]
  


• 
  Najwyższe zwycięstwo na wyjeździe: Jagiellonia Białystok – Podbeskidzie 0:3 (4 kwietnia 2016)^[158]
  


• 
  Najwyższa porażka: GKS Bełchatów – Podbeskidzie 6:0 (6 sierpnia 2011)^[159], Podbeskidzie – Wisła Kraków 0:6 (19 września 2015)^[160]
  


• 
  Najwięcej goli w sezonie: Róbert Demjan – 14 (2012/2013, król strzelców)

Drugi poziom rozgrywkowy |

• 
  Liczba sezonów: 12


• 
  Liczba meczów: 391^[w]
  


• 
  Bilans spotkań: 159 – 110 – 122 (dom: 97 – 56 – 41, wyjazd: 60 – 54 – 81)
  


• 
  Bilans bramek: 491 – 410 (dom: 273 – 158, wyjazd: 218 – 252)
  


• 
  Liczba punktów: 591^[x](dom: 350, wyjazd: 237)
  


• 
  Najwyższa pozycja w lidze na końcu sezonu: 2 (2010/2011)


• 
  Najniższa pozycja w lidze na końcu sezonu: 13 (2005/2006)


• 
  Debiut: Podbeskidzie – Tłoki Gorzyce 0:0 (4 sierpnia 2002)^[20]
  


• 
  Najwyższe zwycięstwo: Podbeskidzie – Tur Turek 9:0 (23 maja 2009)^[161]
  


• 
  Najwyższe zwycięstwo na wyjeździe: Termalica Bruk-Bet Nieciecza – Podbeskidzie 0:5 (15 sierpnia 2010)^[162], GKS Katowice – Podbeskidzie 1:6 (28 sierpnia 2010)^[163], Wigry Suwałki – Podbeskidzie 0:5 (30 września 2018)^[164]
  


• 
  Najwyższa porażka: Ruch Chorzów – Podbeskidzie 4:0 (9 czerwca 2007)^[165], Górnik Zabrze – Podbeskidzie 4:0 (28 maja 2017)^[166], Chojniczanka Chojnice – Podbeskidzie 4:0 (18 sierpnia 2017)^[167]
  


• 
  Najwyższa porażka u siebie: Podbeskidzie – Cracovia 0:3 (4 października 2003)^[168], Podbeskidzie – Piast Gliwice 0:3 (8 maja 2004)^[169], Podbeskidzie – Kmita Zabierzów 0:3 (3 czerwca 2007)^[170], Podbeskidzie – Olimpia Grudziądz 0:3 (19 listopada 2016)^[171], Podbeskidzie – ŁKS Łódź 0:3 (19 września 2018)^[172]
  


• 
  Najwięcej goli w sezonie: Krzysztof Chrapek – 18 (2008/2009)


• 
  Najwięcej goli w meczu: Krzysztof Chrapek – 5 (Podbeskidzie – Tur Turek 9:0, 23 maja 2009)^[161]
  

Rekordy |

Wszystkie dane odnoszą się wyłącznie do meczów ligowych. Stan na koniec rundy jesiennej sezonu 2018/2019.

• 
  Najwyższe zwycięstwo: BBTS – Metal Węgierska Górka 11:0 (20 września 1998)^[173][174]
  


• 
  Najwyższe zwycięstwo na wyjeździe: Rymer Niedobczyce – BBTS 0:8 (14 sierpnia 1999)^[174][175]
  


• 
  Najwyższy remis: Szczakowianka Jaworzno – BBTS 4:4 (17 czerwca 2000)^[174][175]
  


• 
  Najwyższa porażka: GKS Bełchatów – Podbeskidzie 6:0 (6 sierpnia 2012)^[159], Podbeskidzie – Wisła Kraków 0:6 (19 września 2015)^[160]
  

---

• 
  Najwięcej punktów w sezonie: 94 (1998/1999 – 34 kolejki)^[173]
  


• 
  Najmniej punktów w sezonie: 32 (2012/2013 – 30 kolejek)^[86][176]
  


• 
  Najwięcej zwycięstw w sezonie: 30 (1998/1999 – 34 kolejki)^[173]
  


• 
  Najmniej zwycięstw w sezonie: 8 (2012/2013 – 30 kolejek)^[86]
  


• 
  Najwięcej remisów w sezonie: 15 (2013/2014 – 37 kolejek)^[96]
  


• 
  Najmniej remisów w sezonie: 4 (1999/2000 – 34 kolejki, 2003/2004 – 30 kolejek)^[175][177]
  


• 
  Najwięcej porażek w sezonie: 17 (2006/2007 – 34 kolejki)^[178]
  


• 
  Najmniej porażek w sezonie: 0 (1998/1999 – 34 kolejki)^[173]
  

---

• 
  Najwięcej bramek strzelonych w sezonie: 131 (1998/1999)^[173]
  


• 
  Najmniej bramek strzelonych w sezonie: 26 (2006/2007 – 34 kolejki, 2011/2012 – 30 kolejek)^[178][179]
  


• 
  Największa średnia bramek strzelonych na mecz w sezonie: 3,85 (1998/1999)


• 
  Najmniejsza średnia bramek strzelonych na mecz w sezonie: 0,76 (2006/2007)


• 
  Najwięcej bramek straconych w sezonie: 63 (2015/2016 – 37 kolejek)^[108]
  


• 
  Najmniej bramek straconych w sezonie: 17 (1999/2000 – 34 kolejki)^[175]
  


• 
  Największa średnia bramek straconych na mecz w sezonie: 1,70 (2015/2016)


• 
  Najmniejsza średnia bramek straconych na mecz w sezonie: 0,50 (1999/2000)

---

• 
  Najdłuższe serie:
  
  
  
  • 
    zwycięstw: 13 — 11 listopada 1998 (4:0 z Cukrownikiem Chybie) – 5 czerwca 1999 (0:0 z Unią Oświęcim)^[174]
    
  
  
  • 
    zwycięstw na własnym boisku: 15 — 24 października 1997 (3:1 z Garbarzem Zembrzyce) – 18 października 1998 (0:0 z Unią Oświęcim)^[174]
    
  
  
  • 
    meczów bez porażki: 49 — 20 czerwca 1998 (6:0 z Beskidem Andrychów) – 30 listopada 1999 (0:1 z Walcownią Czechowice-Dziedzice)^[174]
    
  
  
  • 
    meczów bez porażki na własnym boisku: 89 — 28 września 1997 (5:2 z Niwą Nowa Wieś) – 15 marca 2003 (0:1 z Górnikiem Polkowice)^[174]
    
  
  
  • 
    meczów bez porażki na wyjeździe: 22 — 15 sierpnia 1998 (2:0 z Babią Górą Sucha Beskidzka) – 30 listopada 1999 (0:1 z Walcownią Czechowice-Dziedzice)^[174]
    
  
  
  • 
    meczów bez straconej bramki: 8 — 12 sierpnia 2000 (1:0 z Lubuszaninem Drezdenko) – 22 września 2000 (2:1 z Pogonią Świebodzin)^[174]
    
  
  
  • 
    meczów bez zwycięstwa: 16 — 31 marca 2012 (0:1 z ŁKS Łódź) – 3 listopada 2012 (2:1 z Zagłębiem Lubin)^[180]
    
  
  
  • 
    meczów bez zwycięstwa na własnym boisku: 13 — 10 marca 2012 (0:1 z Legią Warszawa) – 23 lutego 2013 (4:0 z Jagiellonią Białystok)^[78][86] oraz 17 kwietnia 2016 (0:1 z Termalicą Bruk-Betem Nieciecza) – 25 listopada 2016 (2:1 z Bytovią Bytów)^[108][112]
    
  
  
  • 
    meczów bez zwycięstwa na wyjeździe: 13 — 22 lipca 2013 (2:2 z Lechią Gdańsk) – 28 marca 2014 (1:0 z Ruchem Chorzów)^[96]
    
  
  
  
  

Władze |

Funkcja	Imię i nazwisko
Członek Zarządu	Edward Łukosz (p.o.)
Członek Rady Nadzorczej	Krzysztof Gulis
	Renata Łukosz
	Jan Wnuczek

Struktura własnościowa TS Podbeskidzie SA:

• Gmina Bielsko-Biała – 65%


• Polskie Mięso i Wędliny ŁUKOSZ – 35%.

Dotychczasowi prezesi |

Lp. Imię i nazwisko Lata urzędowania 1. Marian Antonik 1997–2002 2. Włodzimierz Mysłowski 2003 3. Stanisław Piecuch 2003–2006 — Jerzy Wolas (p.o.) 2006–2007 4. Jerzy Wolas 2007–2009 5. Janusz Okrzesik 2009–2011

Lp. Imię i nazwisko Lata urzędowania — Jerzy Wolas (p.o.) 2011 — Marek Glogaza (p.o.) 2011–2012 6. Marek Glogaza 2012–2013 7. Wojciech Borecki 2013–2016 8. Tomasz Mikołajko 2016–2018

Podbeskidzie II Bielsko-Biała |

II drużyna Podbeskidzia istniała w latach 1997–2000 i 2003–2012, ponownie występuje od 2013. W 2004 awansowała do klasy okręgowej, gdzie grała przez 6 kolejnych sezonów. Edycja 2009/2010 przyniosła Podbeskidziu II kolejny tytuł mistrzowski i awans na piąty szczebel rozgrywkowy – do IV ligi (grupa śląska II), gdzie występowała przez dwa sezony, do czasu rozwiązania w 2012^[181]. W maju 2013 klub ogłosił chęć przywrócenia drużyny rezerw w związku z likwidacją Młodej Ekstraklasy. Zostały one dołączone do grupy IV południowej III ligi^[182]. Odtąd do 2016 rezerwy Podbeskidzia występowały na czwartym szczeblu rozgrywkowym, a od sezonu 2016/2017 na piątym (IV liga).

Podbeskidzie II pięciokrotnie dotarło do finału Pucharu Polski na szczeblu Beskidzkiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej, za każdym razem przegrywając decydujące spotkania.

Drużyna podejmowała zwykle rywali na stadionie na Górce, dawnym obiekcie I drużyny BBTS^[183]. Przejściowo Podbeskidzie II grało również jako gospodarz na boisku Kontaktu (Elektrostalu) Czechowice-Dziedzice^[184][185], a także na boisku w Komorowicach Krakowskich.

Zobacz też |

• BBTS Włókniarz Bielsko-Biała


• BBTS Bielsko-Biała (piłka siatkowa)

Uwagi |

Przypisy |

Bibliografia |

• Publikacje książkowe:
  
  
  
  • Paweł Bieniecki: BBTS 1907 TS Podbeskidzie 2008. Bielsko-Biała: Arial, 2009.
  
  
  • Henryk Rechowicz (oprac.): Bielsko-Biała. Zarys rozwoju miasta i powiatu. Katowice: Wydawnictwo Śląsk (Śląski Instytut Naukowy w Katowicach), 1971.
  
  
  
  


• WWW:
  
  
  
  • Oficjalny serwis klubu TS Podbeskidzie Bielsko-Biała
  
  
  • 90minut.pl
  
  
  • SportoweFakty.pl
  
  
  • SportSlaski.pl
  
  
  • 
    Paweł Mogielnicki's Page (ang.)
    
  
  
  • 
    The Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation (ang.)
    
  
  
  • WikiPasy.pl – Encyklopedia Klubu Sportowego Cracovia
  
  
  • Zawisza1946.pl
  
  
  • Super-Nowa.pl
  
  
  
  


• Czasopisma sportowe i regionalne:
  
  
  
  • „MC Podbeskidzie Co i Gdzie?” oraz „TS Podbeskidzie Co i Gdzie?”
  
  
  • „Gazeta Wyborcza Bielsko-Biała” i „Gazeta Wyborcza Katowice”
  
  
  • „Kronika Beskidzka”
  
  
  • „Przegląd Sportowy”
  
  
  • „Sport”
  
  
  
  

Linki zewnętrzne |

• Oficjalna strona TS Podbeskidzie


• Strona Stowarzyszenia Sympatyków Klubu


• Strona stowarzyszenia Druga Strona

p • d • e I liga w sezonie 2018/2019 Bruk-Bet Termalica Nieciecza • Bytovia Bytów • Chojniczanka Chojnice • Chrobry Głogów • Garbarnia Kraków • GKS 1962 Jastrzębie • GKS Katowice • GKS Tychy • ŁKS Łódź • Odra Opole • Podbeskidzie Bielsko-Biała • Puszcza Niepołomice • Raków Częstochowa • Sandecja Nowy Sącz • Stal Mielec • Stomil Olsztyn • Warta Poznań • Wigry Suwałki

p • d • e Podbeskidzie Bielsko-Biała – obecny skład 2 Modelski • 3 Komor • 4 Wiktorski • 7 Palawandiszwili • 8 Bąk • 9 Goncerz • 11 Sierpina • 13 R. Leszczyński • 14 Gándara • 17 Mystkowski • 19 Rzuchowski • 21 Kostorz • 23 Fabisiak • 24 Bugaidis • 25 Jaroch • 27 Jończy • 33 A. Leszczyński • 41 Płacheta • 70 Kozak • 90 Rakowski • 91 Oleksy • 92 Moskwik • 94 Šabala • trener: Brede Aktualny na 17 lipca 2018

p • d • e Kluby piłkarskie z Bielska-Białej BKS Stal Bielsko-Biała • Podbeskidzie Bielsko-Biała • Rekord Bielsko-Biała • Zapora Wapienica