Budynek Sądu Rejonowego w Sanoku
























































Budynek Sądu Rejonowego
w Sanoku


Obiekt zabytkowy nr rej. A-241 z 14.06.1991[1]

Ilustracja
Stan w 2015

Państwo
 Polska
Miejscowość
Sanok
Adres
ul. Tadeusza Kościuszki 5
(Śródmieście)
Typ budynku
kamienica

Kondygnacje
 3
Rozpoczęcie budowy
1885
Ukończenie budowy
 lata 70. XIX wieku
Ważniejsze przebudowy
 przełom XX / XXI wieku
Pierwszy właściciel
 Saul Pinales
Obecny właściciel
Ministerstwo Sprawiedliwości


Położenie na mapie Sanoka


Mapa lokalizacyjna Sanoka

Budynek Sądu Rejonowego w Sanoku

Budynek Sądu Rejonowego
w Sanoku






Położenie na mapie Polski


Mapa lokalizacyjna Polski

Budynek Sądu Rejonowego w Sanoku

Budynek Sądu Rejonowego
w Sanoku






Położenie na mapie województwa podkarpackiego


Mapa lokalizacyjna województwa podkarpackiego

Budynek Sądu Rejonowego w Sanoku

Budynek Sądu Rejonowego
w Sanoku






Położenie na mapie powiatu sanockiego


Mapa lokalizacyjna powiatu sanockiego

Budynek Sądu Rejonowego w Sanoku

Budynek Sądu Rejonowego
w Sanoku





Ziemia49°33′35,0″N 22°12′13,5″E/49,559722 22,203750





Commons
Multimedia w Wikimedia Commons


Budynek Sądu Rejonowego w Sanoku – budynek położony przy ulicy Tadeusza Kościuszki 3 w Sanoku.


Budynek został wpisany do rejestru zabytków (1991)[1] oraz do gminnej ewidencji zabytków miasta Sanoka[2].




Spis treści






  • 1 Historia


  • 2 Galeria


  • 3 Przypisy


  • 4 Bibliografia


  • 5 Zobacz też





Historia |




Pieczęć C. K. Sądu Powiatowego w Sanoku


Pierwotnie budynek został zbudowany w 2. poł. lat 70. XIX wieku, a jego właścicielem był kupiec[3] i radny miejski, Saul Pinales. W latach 80., w czasie starań Sanoka o przyznanie Sądu Obwodowego, Pinales zaofiarował przekazanie własnej kamienicy na potrzeby sądu. Wówczas trwały rozmowy z urzędnikami cesarstwa Austro-Węgier ukierunkowane na utworzenie w Sanoku wyższej instancji sądowej. W 1884 do Wiednia udała się delegacja władz miejskich (przewodniczył jej burmistrz Cyryl Jaksa Ładyżyński i Jan Towarnicki), po czym władze cesarskie wydały zgodę na utworzenie Sądu Obwodowego w Sanoku (warunkiem było zobowiązanie Rady Miejskiej opłacania czynszu za wynajem budynku w wysokości 2000 zł reńskich rocznie przez 25 lat począwszy od 1 października 1886[4]. Budowa rozpoczęła się w 1885[5].


W państwie Austro-Węgier w okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej w Sanoku istniał pierwotnie c. k. Sąd Powiatowy. W 1870 sędzią c. k. sądu powiatowego w Sanoku był Ludwik Felsztyński[6], w 1871 Adolf Herdliczka[7]. Sąd Obwodowy został oficjalnie otwarty 1 września 1887 jako placówka nr IX w strukturze Okręgu Wyższego Sądu Krajowego we Lwowie[8]. Sąd ustanowiono w budynku kamienicy Pinalesa (z tej okazji wydano uroczysty bankiet i odprawiono nabożeństwo z poświęceniem budynku). Tym samym został zlikwidowany Sąd Powiatowy w mieście[9] i rozpoczął działalność sąd drugiej instancji. Po likwidacji Sądu Powiatowego, a jego funkcję kontynuował Sąd Miejski Delegowany, który działał w budynku przy obecnej ul. Kazimierza Wielkiego 8 (fasadą zwrócony do ul. Mickiewicza). Ponadto w budynku przy ul. Kościuszki miała siedzibę Prokuratura, w 1892 wyodrębniona z sądu[3].


Pierwszym prezydentem Sądu Obwodowego został Franciszek Żeleski[10][11][12][13] (w 1889 został przewodniczącym założonego wówczas w Sanoku oddziału Towarzystwa Prawniczego[14]), a prezesem prokuratury Władysław Smólski. Przełożonym urzędów pomocniczych dla Sanoka został Karol Duchiewicz[10]. Późniejszymi prezydentami Sądu Obwodowego byli dr Michał Stefko (1892-1900)[15][16], Adolf Sahanek (koniec XIX w. do 1901), Kajetan Chyliński (1901-1909)[17], Wiktoryn Mańkowski (1909-1911)[18][19], Stanisław Obertyński (1911[20][21]-[22]). Jako radcy w sądzie pracowali Jan Towarnicki, Jan Staruszkiewicz[16]. Do końca istnienia Austro-Węgier w 1918 sędziami C. K. Sądu Obwodowego w Sanoku pozostawali Stanisław Obertyński jako prezydent oraz Zygmunt Nawratil (od 1887)[23], Marcin Chorzemski[24], Joachim Tomaszewski, Józef Paszkiewicz, Piotr Julian Janicki, Franciszek Ksawery Brzozowski, Franciszek Limbach, Edward Doboszyński, Jan Misiewicz, Jan Pełeński, Marian Kowiński, Władysław Rubinstein, Stanisław Słotołowicz, Bolesław Józef Szulakiewicz, Stanisław Kirchner, Mieczysław Kotkowski, Jan Kock[25], Jan Hroboni, August Bezucha, Gabriel Rotter[26][27][28]. Funkcję prokuratora przy sądzie pełnili Franciszek Ksawery Spławski (od 1887[23], 1890[29], 1892), Józef Heldenburg (główny) i Adolf Czerwiński (zastępca) – obaj od 1892[30][31], od 1900 Wacław Szomek, Franciszek Moor, Jan Scherff, Władysław Dukiet, Tadeusz Malawski[3]. W 1917, 1917 w C. K. Sądzie Obwodowym prowadzącymi księgi gruntowe byli Chaim Hammermann, Tadeusz Dworski, a oficjałem kancelaryjnym Filemon Kosonocki[32]. Wieloletnim notariuszem był Teofil Lewicki. Na początku XX wieku duszpasterzami przy sądzie byli ks. Ludwik Stanisławczyk (rzymskokatolicki) i ks. Omelan Konstantynowycz (greckokatolicki)[33]. Przed 1914 przy sądzie pracował Michał Drwięga.


Konieczność najmowania nieruchomości przysparzała wysokich kosztów władzom państwa. W związku z tym były toczone rozmowy ukierunkowane na wykupienie budynku, które sfinalizowano umową kupna-sprzedaży 1 lutego 1905. Tym samym budynek przeszedł z rąk prywatnych do własności Skarbu Cesarstwa Austro-Węgier. 7 czerwca 1905 Kajetan Chyliński dokonał odbioru na własność państwa budynku sądu ulicy Adama Mickiewicza z masy spadkowej Saula Pinalesa[34]. W 1910 część kancelarii niższych instancji i księgi wieczyste zostały przeniesione do budynku przy obecnej ul. Kazimierza Wielkiego 8. Po I wojnie światowej budynek sądu, jako dawny majątek cesarstwa, został przejęty przez Skarb Państwa II Rzeczypospolitej. W tym czasie w budynku działał Sąd Okręgowy (wyższa instancja) i Sąd Grodzki (pomniejsze sprawy). W 1919 prezesem SO w Sanoku pozostawał Stanisław Obertyński[35]. Do 1922 sędzią Sądu Okręgowego w Sanoku był Jan Hroboni, mianowany 7 grudnia 1922 sędzią Sądu Najwyższego[36]. Sędziami SO w Sanoku byli: Joachim Tomaszewski (do 1924)[37], Franciszek Ksawery Brzozowski (do 1926)[38]. W latach 20. prezesem SO w Sanoku był Józef de Jawora Balowicz Jaworski[39][40][41], a wiceprezesem od 1919 w latach 20. był dr Bolesław Gawiński[42]. Od 1924 sędzią SO w Sanoku był Kazimierz Oborski[43], który został prezesem sądu[44][45], który w 1930 był prezesem, a wiceprezesem był wówczas Jan Misiewicz[46]. Ponadto wśród sędziów byli m.in. August Bezucha, Tadeusz Malawski (1922–1929), Czesław Braun (do 1934[47]), dr Franc Kokowski[48], dr Jarosław Krupski[49], Antoni Gerstmann, sędziowie śledczy Stanisław Jara, Franciszek Filipczak[50][51][52], dr Jan Rudeński (od 1934[53]). Do 1936 kierownikiem Sądu Grodzkiego był Antoni Czerny[54]. Przed Sądem Okręgowym w Sanoku w 1932 toczył się proces chłopów ukraińskich z powiatu leskiego, oskarżonych o zbrodnię rozruchów i użycie przemocy wobec władzy bezpieczeństwa (jako obrońcy oskarżonych zgłosili się Andrzej Madeja, Wasyl Bławacki, Stepan Wanczycki)[55][56]; wyrokiem sądu trzej oskarżeni zostali skazani na karę śmierci, do Sanoka przyjechał celem wykonania kary kat Stefan Maciejewski, lecz Prezydent RP Ignacy Mościcki dokonał wówczas ułaskawienia skazanych[57]. Po latach pisarz Kalman Segal w swojej powieści pt. Nad dziwną rzeką Sambation, napisanej w 1955 i wydanej w 1957, zawarł odniesienia do powstania leskiego i procesu przed sądem w Sanoku[58]. Od 18 września 1933 przed Sądem Okręgowym w Sanoku toczył się proces w sprawie zamachu na działaczy narodowych w Brzozowie, Jana Chudzika i mjr. Władysława Owoca, który był obiektem dużego zainteresowania opinii publicznej[59][60]. Przewodniczącym składu sędziowskiego w tym procesie był Zygfryd Gölis, a oskarżycielem Kazimierz Ansion[61][62][63]. W latach 30. prezesem Sądu Okręgowego w Sanoku był dr Artur Skowroński (także kierownik Związku Przyjaciół Strzelca)[64][65]. Od 1936 sędzią Sądu Grodzkiego był Kazimierz Zachariasiewicz[66]. Komornikami przy Sądzie Grodzkim byli Józef Bubella[67][68][69], Józef Hulewicz[70]. Po 1918, w latach 20. prokuratorem przy Sądzie Okręgowym w Sanoku był Władysław Dukiet[40][71].


Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 września 1934 Sąd Okręgowy w Sanoku został zniesiony z dniem 1 października 1934 (likwidacji dokonał dr Franciszek Parylewicz[72]), zaś okręg Sądu Grodzkiego w Sanoku został włączony do Sądu Okręgowego w Jaśle oraz został utworzony w Sanoku Wydział Zamiejscowy Sądu Okręgowego w Jaśle, z właściwością rzeczową, obejmującą sprawy cywilne, karne i hipoteczne, do których rozpoznawania powołane są sądy okręgowe[73][74][75][76][77], który funkcjonował do 1939[78]. Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z 14 maja 1937 rozszerzono właściwość Wydziału Zamiejscowego Sądu Okręgowego w Jaśle na okręg byłego Sądu Grodzkiego w Brzozowie[79]. Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z 14 października 1938 rozszerzono właściwość rzeczową Wydziału Zamiejscowego Sądu Okręgowego w Jaśle z siedzibą w Sanoku od dnia 1 stycznia 1939 na sprawy rejestrowe (rejestr handlowym rejestr spółdzielni)[80]. Do lat 30. budynek Sądu Okręgowego w Sanoku mieścił się pod numerem 84 ulicy Tadeusza Kościuszki[81][82]. W latach 30. II RP Sąd Grodzki i wydział zamiejscowy Sądu Okręgowego w Jaśle działały pod adresem ul. Kazimierza Wielkiego[83]. Ponadto w budynku przy ulicy T. Kościuszki przed 1939 funkcjonował Sąd Grodzki oraz Prokuratura Sądu Okręgowego[84][85]. Od połowy lat 30. wiceprezesem Wydziału Zamiejscowego w Sanoku Sądu Okręgowego w Jaśle był Stanisław Fried[86][87][88][89][90].


W trakcie II wojny światowej i trwającej okupacji niemieckiej w dniu 4 lipca 1940 niemiecki Sondergericht (sąd specjalny) wydał wyroki śmierci na osobach osadzonych, którzy następnego dnia zostali rozstrzelani przez Niemców na górze Gruszka[91].


W okresie PRL od 1951 do 1975 funkcjonował Sąd Powiatowy. Od połowy lat 70. XX wieku w budynku działa Sąd Rejonowy w Sanoku. Prokuratorem rejonowym przy sądzie był Bolesław Michoń.


Od 1997 trwały szeroko zakrojone prace modernizacyjne budynku, zarówno we wnętrzach, jak i od 1999 na zewnątrz[92][93]. W ramach remontu zostały wykonane: renowacja wnętrza gmachu, dobudowa części drugiej kondygnacji, zainstalowanie nowego zadaszenia, odnowa elewacji budynku, wykonanie wejścia po zachodniej stronie budynku. Wskutek nadbudowy poddasza uzyskano dodatkową powierzchnię użytkową. Remont i rozbudowa budynku zakończyły się na początku XXI wieku, a uroczyste otwarcie nowo oddanego gmachu nastąpiło 23 marca 2001[94][95][96]. Budynek posiada dwa główne wejścia: po lewej (po zachodniej stronie) główne do Sądu Rejonowego i po prawej (po wschodniej stronie) do aresztu śledczego. Od zachodu budynek przylega do kamienicy pod adresem Kościuszki 3 (w przeszłości należała do Michała Słuszkiewicza, który prowadził w niej sklep wędliniarski).


W późniejszych latach biura w budynku opuściła Prokuratura Rejonowa w Sanoku, która przeniosła się do osobnej siedziby. Działalność obecna Sądu Rejonowego w Sanoku obejmuje wydziały Cywilny, Karny, Rodzinny, Pracy, Ksiąg Wieczystych. Prezesami SR od lat 90. byli Stanisław Szwan, Waldemar Niemiec[97].


W 2017 przed gmachem sądu odbywały się zgromadzenia w ramach ogólnopolskich protestów ws. reformy sądownictwa[98][99].



Galeria |






  • Sanok w 1911. Budynek sądu widoczny po lewej stronie







  • Wschodnia strona budynku z nadbudowanym poddaszem







  • Wschodnia część budynku. Główne wejście do sądu







  • Widok na ulicę Kościuszki. Po lewej budynek sądu, po prawej budynek banku przy ul. Tadeusza Kościuszki 4






Przypisy |




  1. ↑ ab Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie. 2018-09-30. s. 144. [dostęp 2016-10-19].


  2. ↑ Zarządzenie Burmistrza Miasta Sanoka nr 42/2015 z 9 marca 2015. bip.um.sanok.pl, 2015-03-09. s. 1. [dostęp 2016-10-19].


  3. ↑ abc Alojzy Zielecki, Społeczeństwo Sanoka u progu XX wieku / W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 364.


  4. ↑ Alojzy Zielecki, Społeczeństwo Sanoka u progu XX wieku / W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 363.


  5. ↑ Korespondencye. „Echo z nad Sanu”, s. 3, Nr 4 z 24 maja 1885. 


  6. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1870. Lwów: 1870, s. 125.


  7. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1871. Lwów: 1871, s. 106.


  8. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1890. Lwów: 1890, s. 48.


  9. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: Prezydyum C.K. Namiestnictwa, 1911, s. 89.


  10. ↑ ab Wiadomości urzędowe. „Urzędnik w Połączeniu z Prawnikiem”, s. 120, Nr 15 z 10 sierpnia 1887. 


  11. ↑ Sądy obwodowe w Przemyślu i w Sanoku. „Gazeta Przemyska”, s. 2, Nr 12 z 14 sierpnia 1887. 


  12. ↑ Dziennik urzędowy. Rozmaite obwieszczenia. „Gazeta Lwowska”, s. 8, Nr 28 z 5 lutego 1888. 


  13. ↑ Krakowianka. Kalendarz Ilustrowany dla Rodzin Polskich na rok 1892. Kraków: 1892, s. 69.


  14. ↑ Kronika. Towarzystwo Prawnicze. „Gazeta Przemyska”, s. 3, Nr 65 z 15 września 1889. 


  15. ↑ Kronika. Mianowania. „Gazeta Przemyska”, s. 2, Nr 72 z 8 września 1892. 


  16. ↑ ab Szematyzm na rok 1895. Lwów: 1895, s. 67.


  17. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1901. Lwów: 1901, s. 101.


  18. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1910. Lwów: 1910, s. 49.


  19. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: Prezydyum C.K. Namiestnictwa, 1911, s. 140.


  20. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 21 z 21 maja 1911. 


  21. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 39 z 17 września 1911. 


  22. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 142.


  23. ↑ ab Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 181 z 10 sierpnia 1887. 


  24. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1890. Lwów: 1890, s. 67.


  25. ↑ Skorowidz powiatu sanockiego wydany na podstawie dat zebranych w roku 1911. Sanok: 1911, s. 42.


  26. ↑ Rozmaite obwieszczenia. „Gazeta Lwowska”, s. 6, Nr 84 z 13 kwietnia 1918. 


  27. ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 1033.


  28. ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 1034.


  29. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1890. Lwów: 1890, s. 153.


  30. ↑ Kronika. Mianowania. „Gazeta Przemyska”, s. 2, Nr 33 z 21 kwietnia 1892. 


  31. ↑ Szematyzm na rok 1895. Lwów: 1895, s. 152.


  32. ↑ Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 102 z 5 maja 1917. 


  33. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1901. Lwów: 1901, s. 102.


  34. ↑ Kronika. Gratulujemy. „Gazeta Sanocka”, s. 3, Nr 76 z 11 czerwca 1905. 


  35. ↑ Kronika. Komitet miejscowy Towarz. ochrony młodzieży. „Ziemia Sanocka”. 15, s. 3, 8 czerwca 1919. 


  36. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”, s. 30, Nr 1 z 1 stycznia 1923. 


  37. ↑ Ruch służbowy w sądownictwie. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”, s. 263, Nr 8 z 15 kwietnia 1924. 


  38. ↑ Ruch służbowy w sądownictwie. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”, s. 186, Nr 10 z 15 maja 1926. 


  39. ↑ Sprawozdanie Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Bohaterów (Towarzystwa Polskiego Żałobnego Krzyża) Zarządu Oddziału Wojewódzkiego we Lwowie. Lwów: Polskie Towarzystwo Opieki nad Grobami Bohaterów, 1927, s. 38.


  40. ↑ ab Państwo polskie. Księga informacyjno-adresowa. R. 1 (1927). Warszawa: 1925, s. 68 (115).


  41. ↑ Państwo polskie. Księga informacyjno-adresowa. R. 2 (1930-1931). Warszawa: 1929, s. 55.


  42. ↑ Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 212 z 14 września 1919. 


  43. ↑ Ruch służbowy w sądownictwie. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”, s. 477, Nr 18 z 15 września 1924. 


  44. ↑ Lista gości. „Echo Krynickie”, s. 5, Nr 4 z 23 czerwca 1930. 


  45. ↑ Katolicki Związek Młodzieży Rękodzielniczej i Przemysłowej w Sanoku 1923-1934. Jednodniówka. Sanok: 1934, s. 17.


  46. ↑ Haliczanin. Kalendarz powszechny zastosowany do potrzeb wszystkich mieszkańców Małopolski i Kresów Wschodnich na rok Pański 1930. Lwów: 1930, s. 54.


  47. ↑ Czterech sędziów okręgowych i grodzkich przeszło w stan spoczynku. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 3, Nr 622 z 12 lipca 1934. 


  48. ↑ Zbigniew Koziarz. Towarzystwo Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka (1904–1994). „Rocznik Sanocki”. VII, s. 12, 1995. ISSN 0557-2096. 


  49. ↑ Skład Zarządu Powiatu Związku Strzeleckiego Sanok. W: Jednodniówka wydana z racji jubileuszu 25-lecia istnienia i działalności Związku Strzeleckiego na terenie Sanoka i ziemi sanockiej 1908–1933. Sanok: 21 maja 1933, s. 40.


  50. ↑ Kalendarz powszechny „Haliczanin” na rok pański 1925. Lwów: 1925, s. 51.


  51. ↑ Kalendarz sądowy na rok 1927. Warszawa: 1927, s. 150.


  52. ↑ Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz: Kalendarz sądowy na rok 1928. Warszawa: 1928, s. 75.


  53. ↑ 26 nominacyj w sądownictwie. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 3, Nr 683 z 22 września 1934. 


  54. ↑ 26 nominacyj w sądownictwie. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 2, Nr 683 z 22 września 1936. 


  55. ↑ Sąd doraźny w Sanoku na sprawcami rozruchów leskich. „Undo” deleguje obrońców. „Nowiny Codzienne”, s. 1, 85 z 20 lipca 1932. 


  56. ↑ Przed sądem doraźnym w Sanoku. „Prąd”, s. 2, 189 z 21 lipca 1932. 


  57. ↑ Prezydent Rzeczypospolitej ułaskawił skazanych na śmierć w Sanoku. „Nowiny Codzienne”, s. 1, 89 z 23 lipca 1932. 


  58. ↑ Kalman Segal: Nad dziwną rzeką Sambation. Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 1957, s. 42.


  59. ↑ Proces w Sanoku. „Głos Narodu”, s. 1, Nr 252 z 19 września 1933. 


  60. ↑ Jerzy Paciorkowski. Podżegacze z Brzozowa. „Policja 997”, s. 38-39, Nr 3 (108) z marca 2014. ISSN 1734-1167. 


  61. ↑ Proces o zamordowanie śp. Mgr. Chudzika. „Ziemia Rzeszowska i Jarosławska”, s. 3, Nr 36 z 8 września 1933. 


  62. ↑ O zamordowanie ś.p. Chudzika. „Słowo Pomorskie”, s. 1, Nr 206 z 8 września 1933. 


  63. ↑ O mord w Brzozowie (sprawozdanie z procesu przed sądem przysięgłych w Sanoku). Lwów: 1933, s. 3, 4, 13, 18, 25, 31, 49, 51-53, 63-64.


  64. ↑ Rudolf Tadeusz Biernacki: Władze, Społeczeństwo a Związek Strzelecki. W: Jednodniówka wydana z racji jubileuszu 25-lecia istnienia i działalności Związku Strzeleckiego na terenie Sanoka i ziemi sanockiej 1908–1933. Sanok: 21 maja 1933, s. 8.


  65. ↑ Nominacje notariuszy. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 1, Nr 729 z 16 listopada 1934. 


  66. ↑ Przeniesienia w sądownictwie. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 1, Nr 733 z 21 listopada 1934. 


  67. ↑ Ogłoszenia urzędowe. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 182 z 11 sierpnia 1935. 


  68. ↑ Ogłoszenia urzędowe. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 7 z 11 stycznia 1939. 


  69. ↑ Ogłoszenia urzędowe. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 12 z 17 stycznia 1939. 


  70. ↑ Spis Właścicieli Kont Czekowych w Pocztowej Kasie Oszczędności: według stanu z dnia 30 września 1934 r.. Warszawa: Pocztowa Kasa Oszczędności, 1934, s. 564.


  71. ↑ Kalendarz Gazety Porannej 2 Grosze. Warszawa: 1921, s. 81.


  72. ↑ Z Sanoka. „Kurier Warszawski”. Nr 273, s. 12, 4 października 1934. 


  73. ↑ Dz.U. z 1934 r. nr 86, poz. 784.


  74. ↑ 133. Komunikat. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 23, s. 261, 31 października 1934. 


  75. ↑ Jak się przedstawia sprawa zniesienia Sądu Okręgowego w Sanoku. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 3, Nr 671 z 8 września 1934. 


  76. ↑ Utworzenie wydziału zamiejscowego Sądu Okręgowego w Sanoku. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 3, Nr 683 z 22 września 1934. 


  77. ↑ Po zniesieniu Sądu Okręgowego w Sanoku. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 1, Nr 690 z 1 października 1934. 


  78. ↑ Kalendarz informacyjny dla urzędników państwowych na rok 1939. Warszawa: 1938, s. 199.


  79. ↑ Dz.U. z 1937 r. nr 37, poz. 287.


  80. ↑ Dz.U. z 1938 r. nr 81, poz. 557.


  81. ↑ Spis abonentów Państwowych i Koncesjonowanych Sieci Telefonicznych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) 1931/32 r.. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Poczt i Telegrafów, 1931, s. 491.


  82. ↑ Spis abonentów sieci telefonicznych państwowych i koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy). Warszawa: Ministerstwo Poczt i Telegrafów, 1932, s. 514.


  83. ↑ Szematyzm podziału administracyjnego Rzeczypospolitej Polskiej wraz ze skorowidzem gmin wiejskich i miejskich oraz oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów państwowych. Przemyśl / Warszawa: 1937, s. 143.


  84. ↑ Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1938 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, 1938, s. 622, 623.


  85. ↑ Edmund Słuszkiewicz: Przewodnik po Sanoku i Ziemi Sanockiej. Sanok: Polskie Towarzystwo Tatrzańskie, 1938, s. 69.


  86. ↑ Kalendarz Sądowy na Rok 1935. Warszawa: 1935, s. 86.


  87. ↑ Kalendarz Sądowy na Rok 1936. Warszawa: 1936, s. 88.


  88. ↑ Kalendarz Informator Sądowy na Rok 1937. Warszawa: 1937, s. 92.


  89. ↑ Kalendarz Informator Sądowy na Rok 1938. Warszawa: 1938, s. 120.


  90. ↑ Kalendarz Sądowy na Rok 1939. Warszawa: 1939, s. 123.


  91. ↑ Nestor Kiszka: Relacja Kiszki Nestora „Neron”. W: Andrzej Brygidyn, Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz: Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939–1944. Sanok: 2012, s. 223-224. ISBN 978-83-903080-5-0.


  92. ↑ Jolanta Ziobro. Od piwnic po dach. „Tygodnik Sanocki”. Nr 47 (419), s. 2, 19 listopada 1999. 


  93. ↑ Jolanta Ziobro. Jeszcze trochę i finisz. „Tygodnik Sanocki”. Nr 11 (436), s. 3, 17 marca 2000. 


  94. ↑ Mucha nie siada. „Tygodnik Sanocki”. Nr 8 (485), s. 2, 23 lutego 2001. 


  95. ↑ Jolanta Ziobro. Sąd w nowej szacie. „Tygodnik Sanocki”. Nr 13 (490), s. 1, 6, 9, 30 marca 2001. 


  96. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 2001–2004. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 414, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 


  97. ↑ Jolanta Ziobro. Sąd w nowej szacie. „Tygodnik Sanocki”. Nr 13 (490), s. 1, 30 marca 2001. 


  98. ↑ Martyna Sokołowska: Świece pod sądem. Sanok dołączył do ogólnopolskiej akcji „Łańcuch światła” w obronie sądów. isanok.pl, 2017-07-18. [dostęp 2017-09-15].


  99. ↑ Manifestacja przed Sądem Rejonowym w Sanoku. esanok.pl, 2017-07-24. [dostęp 2017-09-15].



Bibliografia |



  • Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: Prezydyum C.K. Namiestnictwa, 1911, s. 140.

  • Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka. Kraków: Secesja, 1995. ISBN 83-86077-57-3.


  • Joanna Siwiec. Zagadka starej pocztówki. „Tygodnik Sanocki”. Nr 13 (490), s. 1, 6, 9, 30 marca 2001. 

  • Historia sądu na stronie Sądu Rejonowego w Sanoku



Zobacz też |



  • Zabytki Sanoka

  • Lista zabytków w gminie Sanok w artykule „Wiki Lubi Zabytki”


  • Areszt Śledczy Sanok – przylegający od strony południowej




-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA...
閱讀完整內容

Rikitea

圖片
Town in French Polynesia, France Rikitea Town Rikitea Location in French Polynesia Coordinates: 23°7′13″S 134°58′9″W  /  23.12028°S 134.96917°W  / -23.12028; -134.96917 Coordinates: 23°7′13″S 134°58′9″W  /  23.12028°S 134.96917°W  / -23.12028; -134.96917 Country   France Overseas collectivity   French Polynesia Territory Gambier Islands Island Mangareva Rikitea is a small town on Mangareva, which is part of the Gambier Islands in French Polynesia. A majority of the islanders live in Rikitea. [1] [2] The island was a protectorate of France in 1871 and was annexed in 1881. [3] Contents 1 History 2 Geography 3 Economy 4 Landmarks 5 Transportation 6 References 7 Bibliography 8 External links History The town's history dates to the era when the island was first settled with people from the Marquesas Islands in 1100 AD. Captain James Wilson of the London Missionary Society arrived in 1797 on Du...
閱讀完整內容

University of Vienna

圖片
"Vienna University" redirects here. For Vienna University of Economics and Business, see Vienna University of Economics and Business. University of Vienna Universität Wien Type Public Established 1365 Budget € 544 million [1] Rector Heinz Engl Academic staff 6,765 Administrative staff 3,106 Students 94,000 [2] Postgraduates 16,490 Doctoral students 8,945 Location Main building, Vienna , Austria 48°12′47″N 16°21′35″E  /  48.21306°N 16.35972°E  / 48.21306; 16.35972 Coordinates: 48°12′47″N 16°21′35″E  /  48.21306°N 16.35972°E  / 48.21306; 16.35972 Campus Urban Colors Blue and White           Affiliations Campus Europae, EUA, UNICA Website www.univie.ac.at/en Data as of 2016 [update] The University of Vienna (German: Universität Wien ) is a public university located in Vienna, Austria. It was founded by Duke Rudolph IV in 1365 and is one of the oldest universities in the Ge...
閱讀完整內容