Filharmonia Narodowa























































Filharmonia Narodowa


Ilustracja
Budynek Filharmonii Narodowej w Warszawie

Państwo
 Polska
Miejscowość
Warszawa
Adres
ul. Jasna 5
Typ budynku
filharmonia
Styl architektoniczny
socrealizm, dawniej eklektyzm
Architekt
 pierwotny – Karol Kozłowski, przebudowa 1955 – Eugeniusz Szparkowski
Rozpoczęcie budowy
 1900
Ukończenie budowy
 1901
Zniszczono
 spłonęła w 1939, zbombardowana w 1944
Odbudowano
 1955


Położenie na mapie Warszawy


Mapa lokalizacyjna Warszawy

Warszawa, Filharmonia Narodowa w Warszawie

Warszawa, Filharmonia Narodowa w Warszawie






Położenie na mapie Polski


Mapa lokalizacyjna Polski

Warszawa, Filharmonia Narodowa w Warszawie

Warszawa, Filharmonia Narodowa w Warszawie






Położenie na mapie województwa mazowieckiego


Mapa lokalizacyjna województwa mazowieckiego

Warszawa, Filharmonia Narodowa w Warszawie

Warszawa, Filharmonia Narodowa w Warszawie





Ziemia52°14′03″N 21°00′40″E/52,234167 21,011111





Commons
Multimedia w Wikimedia Commons


Strona internetowa

Filharmonia Narodowa – polska instytucja kultury, funkcjonująca w gmachu znajdującym się przy ulicy Jasnej 5 w Warszawie, który został wzniesiony w latach 1900–1901 pod kierunkiem Karola Kozłowskiego, a następnie przebudowany w 1955 przez Eugeniusza Szparkowskiego. Dyrektorem naczelnym jest Wojciech Nowak, a funkcję dyrektora artystycznego sprawuje dyrygent Jacek Kaspszyk[1].


Od 1955 w instytucji organizowany jest Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina.


W budynku i przy pomocy FN w Warszawie odbywa się festiwal Warszawska Jesień.




Spis treści






  • 1 Historia


  • 2 Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej


    • 2.1 Soliści




  • 3 Wykonawcy gościnni


    • 3.1 Orkiestry




  • 4 Organy


  • 5 Zobacz też


  • 6 Przypisy


  • 7 Linki zewnętrzne





Historia |




Filharmonia Warszawska, 1901




Filharmonia Warszawska, lata 30. XX w.


Gmach Filharmonii Warszawskiej stanął w latach 1900–1901 w kwartale ulic Jasnej, Moniuszki i Sienkiewicza, na terenie ówczesnego centrum finansowego miasta. Uroczysta inauguracja odbyła się 5 listopada 1901, jako soliści wystąpili Ignacy Jan Paderewski, światowej sławy pianista, kompozytor i przyszły mąż stanu oraz Wiktor Grąbczewski (bas)[2].


Budynek z lat 1901–1945 wzorowany był na europejskich filharmoniach i operach XIX wieku, przede wszystkim na Operze Paryskiej. Otrzymał bardzo bogaty wystrój eklektyczny, z wpływami neorenesansu i neobaroku europejskiego w nowoczesnej na owe czasy interpretacji.


Fundatorami Filharmonii Warszawskiej byli między innymi właściciel kapitału, bankier baron (tytuł nadany przez Imperatora Rosji) Leopold Julian Kronenberg i pianista Ignacy Jan Paderewski.



  • Projekt architektoniczny: Karol Kozłowski i Izydor Pianka

  • Rzeźby na fasadzie: Stanisław R. Lewandowski, Władysław Mazur

  • Plafon w sali koncertowej: Henryk Siemiradzki


Wśród rzeźb zdobiących fasadę pierwotnego budynku Filharmonii znalazły się postacie Wolfganga Amadeusza Mozarta, Ludwiga van Beethovena, Fryderyka Chopina i Stanisława Moniuszki[3].


Napaść Niemców na Polskę i związana z tym II wojna światowa przerwała działalność Filharmonii Warszawskiej. Gmach filharmonii został spalony w czasie oblężenia Warszawy przez Niemców w 1939. W trakcie walk powstania warszawskiego w 1944 uległ zbombardowaniu i znacznemu zniszczeniu.




Wnętrze sali koncertowej Filharmonii Warszawskiej, około 1901 roku


Zarządzeniem Ministra Kultury i Sztuki z 25 października 1949 utworzono przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą „Filharmonia Narodowa w Warszawie”[4].


Nowy, odbudowany budynek koncertowy został otwarty 21 lutego 1955, co połączone zostało z inauguracją V Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina. Tego samego dnia, z okazji inauguracji sezonu w nowej własnej siedzibie, Filharmonia Warszawska została uhonorowana mianem Filharmonii Narodowej.


Budynek FN w Warszawie, odbudowany według projektu Eugeniusza Szparkowskiego i Henryka Białobrzeskiego, utracił swój pierwotny bogato zdobiony wystrój, został zastąpiony stylistyką architektury socrealizmu.


W budynku i przy pomocy FN w Warszawie odbywa się festiwal Warszawska Jesień.


Sala koncertowa Filharmonii Narodowej w Warszawie posiada 1072 miejsca. Sala kameralna dysponuje 378 miejscami.



Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej |




Wnętrze sali koncertowej podczas Konkursu Chopinowskiego w 2005



 Osobny artykuł: Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej.

Pierwszy koncert w wykonaniu Filharmoników Warszawskich odbył się 5 listopada 1901 w nowo wybudowanym gmachu.


Orkiestra koncertowała z wieloma najsłynniejszymi artystami tamtej doby. Dyrygowali nią m.in.: Edvard Grieg, Siergiej Prokofjew, Siergiej Rachmaninow, Maurice Ravel, Camille Saint-Saëns, Richard Strauss i Igor Strawinski.



Soliści |


Na estradzie Filharmonii Narodowej w Warszawie wystąpili także soliści tej miary, co: Martha Argerich, Kathleen Battle, Teresa Berganza, Rafał Blechacz, Nelson Freire, Nigel Kennedy, Evgeny Kissin, Midori Gotō, Arturo Benedetti Michelangeli, Shlomo Mintz, Anne-Sophie Mutter, Garrick Ohlsson, Dawid Ojstrach, Murray Perahia, Jean-Pierre Rampal, Światosław Richter, Mstisław Rostropowicz, Henryk Szeryng, Emmanuel Pahud, Ingolf Wunder i Krystian Zimerman.



Wykonawcy gościnni |


Przed I wojną światową i w okresie międzywojennym XX w. Filharmonia Warszawska stała się głównym ośrodkiem życia muzycznego w zaborze rosyjskim, a potem w Polsce oraz jedną z najbardziej liczących się instytucji muzycznych w Europie. Wystąpili tutaj niemal wszyscy słynni dyrygenci i soliści tamtych czasów, m.in.: Claudio Arrau, Edvard Grieg, Arthur Honegger, Vladimir Horowitz, Bronisław Huberman, Wilhelm Kempff, Otto Klemperer, Siergiej Prokofjew, Siergiej Rachmaninow, Maurice Ravel, Artur Rodziński, Artur Rubinstein, Pablo Sarasate, Richard Strauss.



Orkiestry |


W sali Filharmonii Narodowej w Warszawie gościnnie występowały najsłynniejsze orkiestry z całego świata, m.in.:




  • Academy of St. Martin in the Fields (dyrygent: Neville Marriner)


  • Academy of Ancient Music (Christopher Hogwood)


  • BBC Symphony Orchestra (Pierre Boulez)


  • Berliner Philharmoniker (Daniel Barenboim, Simon Rattle)


  • Chicago Symphony Orchestra (Riccardo Muti)


  • City of Birmingham Symphony Orchestra (Simon Rattle)


  • Cleveland Orchestra (George Szell)


  • Gewandhausorchester Leipzig (Kurt Masur)


  • Los Angeles Philharmonic Orchestra (Zubin Mehta)


  • Münchener Philharmoniker (Sergiu Celibidache)


  • Sankt-Petersburska Akademicka Filharmonia (Jewgienij Mrawiński)


  • New York Philharmonic (Leonard Bernstein, Lorin Maazel)


  • Orkiestra Filadelfijska (Eugene Ormandy)


  • Kammerakademie Potsdam (Trevor Pinnock)



Organy |


W 2001 w sali koncertowej stanęły nowe organy, wybudowane przez berlińską firmę organmistrzowską Karl Schuke, Berliner Orgelbau Werkstatt. Instrument muzyczny posiada 3 manuały z pedałem i 71 głosów. Wyposażony jest w mechaniczną trakturę gry i elektryczną trakturę rejestrów.



Zobacz też |


  • Chór Filharmonii Narodowej


Przypisy |




  1. ↑ Informacja na stronie Filharmonii Narodowej. filharmonia.pl. [dostęp 2013-02-14].


  2. ↑ Filharmonia Narodowa w Warszawie. Culture.pl. [dostęp 2013-02-14].


  3. ↑ MariaM. Bychawska MariaM., HenrykH. Schiller HenrykH., 100 lat Filharmonii w Warszawie 1901-2001, 2001, ISBN 83-912670-8-3 .


  4. ↑ M.P. z 1949 r. nr 82, poz. 1010.



Linki zewnętrzne |



  • Filharmonia Narodowa w Warszawie – oficjalna witryna

  • Historia Filharmonii w portalu culture.pl

  • Wirtualny spacer

  • Skład Orkiestry na stronie Filharmonii Narodowej w Warszawie

  • Skład Chóru na stronie Filharmonii Narodowej w Warszawie










p • d • e

Filharmonie w Polsce
Filharmonie w Polsce


  • Bałtycka (Gdańsk)


  • Centrum Kulturalno-Kongresowe Jordanki (Toruń)

  • Częstochowska


  • Dolnośląska (Jelenia Góra)

  • Gorzowska

  • Kaliska

  • Koszalińska

  • Krakowska

  • Lubelska

  • Łomżyńska

  • Łódzka


  • Narodowa (Warszawa)


  • Narodowe Forum Muzyki (Wrocław)

  • Opolska


  • Podkarpacka (Rzeszów)


  • Podlaska (Białystok)


  • Pomorska (Bydgoszcz)

  • Poznańska

  • Rybnicka

  • Słupska

  • Sopocka


  • Sudecka (Wałbrzych)

  • Szczecińska


  • Śląska (Katowice)


  • Świętokrzyska (Kielce)


  • Warmińsko-Mazurska (Olsztyn)

  • Zabrzańska

  • Zielonogórska


 Herb Rzeczypospolitej Polskiej








-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
閱讀完整內容

Shark

圖片
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
閱讀完整內容

Wiciokrzew

圖片
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
閱讀完整內容