Herb







Zobacz też: Herb w innych znaczeniach tego słowa.



Tarcza

Pole

Trzymacze

Trzymacze

Zawołanie

Klejnot

Zawój lub korona

Labry

Hełm

Korona rangowa

Postument

Order

Figura

Godło

Dewiza

Elementy herbu.jpg

Elementy herbu

Herb (nazwa przyjęta z niem. Erbe "dziedzictwo") – znak rozpoznawczo-bojowy, wywodzący się z symboliki heroicznej lub znaków własnościowych, od XII w. ustalany według ścisłych reguł heraldycznych, pełniący funkcję wyróżnika osoby stanu rycerskiego, później szlacheckiego, także rodziny, rodu, organizacji kościelnej, mieszczańskiej bądź cechu rzemieślniczego, korporacji, miasta, jednostki podziału terytorialnego lub państwa.




Spis treści






  • 1 Historia powstania herbów


  • 2 Historia herbów w Polsce


  • 3 Elementy herbu


  • 4 Tynktury heraldyczne


  • 5 Opis herbu


  • 6 Systematyka herbów


  • 7 Niektóre herby


  • 8 Zobacz też


  • 9 Przypisy


  • 10 Bibliografia





Historia powstania herbów |


Zwyczaj stosowania herbów ukształtował się w średniowieczu i swój rodowód posiada w bojowym taktycznym zespole rycerskim, jaki stanowiła chorągiew, czyli oddział wojskowy stanowiący podstawową jednostkę podczas prowadzenia bitew. Gdy na polu walki pojawiła się ciężka jazda, zbroje były do siebie podobne, a hełmy zakrywały głowę i twarz, rozpoznanie poszczególnych rycerzy stawało się niemal niemożliwe. Łatwy do rozpoznania rysunek dawał możliwość identyfikacji, stąd też jednostka ta skupiała i rozpoznawała się po proporcu, odpowiednio barwionym i opatrzonym znakiem bojowym. Właśnie ów znak przechodził na różne części uzbrojenia rycerskiego, przede wszystkim na hełm i tarczę, skąd pochodzą dawne określenia: arma, insignia lub clenodium.


Dowódcami chorągwi byli świeccy książęta lub duchowni[1]. W Polsce, np. w bitwie pod Grunwaldem, także szlachta. Znak bojowo-rozpoznawczy zaczął więc z czasem rozszerzać swoje znaczenie również jako symbol dowódcy i jego włości. Zaczęto więc używać go nie tylko na częściach uzbrojenia[potrzebny przypis]. Rolę herbu ugruntowały jednak dopiero zmiany w ustroju lennym. Rozdrobnienie feudalne zwiększyło liczbę chorągwi, a co za tym idzie liczbę znaków[1]. Rycerstwo natomiast związane lennie z suwerenem musiało posługiwać się znakiem swego pana. Stąd w XIII w. herb stał się znakiem przynależności do danej ziemi i pana, a nie indywidualnym atrybutem[1].


Prawo heraldyczne tworzyło się między XIII a XV w. W tym okresie herb stał się oznaką przynależności do stanu szlacheckiego i zaczął zyskiwać elementy mające na celu odróżnienie od ich suwerenów. Oprócz terytoriów lennych, herbów zaczęły używać: miasta (wprowadzając znaki swoich panów do elementów architektonicznych), korporacje kościelne, cechy rzemieślnicze (z racji wejścia do rad miejskich).


W XIII i XIV w. dokonał się rozłam między herbem a terytorium. Wynika to z faktu, że król nadawał herby osobom, które nie miały żadnego zwierzchnictwa lennego. Od połowy XIV w. pojawiła się nobilitacja, która daje zgodną z prawem możliwość zarobkowania władcy poprzez zatwierdzanie nowych herbów. W niektórych krajach o silnym stanie mieszczańskim (Niemcy, Włochy, Szwajcaria) herby były powszechnie używane przez patrycjat – często wraz z nobilitacją, a także bogatsze mieszczaństwo niemające szlachectwa. Średnie warstwy mieszczaństwa powszechniej używały gmerków, często jednak komponowanych na wzór herbów, z użyciem tarczy, hełmu i labrów. Herby były sporadycznie używane także przez rodziny chłopskie – m.in. w Szwajcarii i na Pomorzu.




Japoński herb (kamon) Daki myōga


Swoiste znaki własnościowo-rodowe istniały prawdopodobnie na całym świecie. W niektórych przypadkach podobnie jak w Europie przekształciły się w czasie powstawania systemu feudalnego, w znaki rodowe będące odpowiednikami europejskich herbów. Dlatego też mimo odmienności kształtu i budowy, przyjęto nazywać herbami rodowe znaki stosowane w Japonii (kamon), pełniące takie same funkcje i otaczane takim samym szacunkiem jak herby w Europie.




Herb browaru w Dusznikach-Zdroju


Historycznie obok największej liczebnie grupy herbów rycerskich (szlacheckich) wykształciły się również:



  • herb mieszczański

  • herb korporacji

  • herb miejski

  • herb państwowy

  • herb chłopski



Historia herbów w Polsce |



 Osobny artykuł: Heraldyka polska.

Do Polski herby przybyły w XIII wieku z Zachodu, przez Czechy i Śląsk. U swoich korzeni czerpały właściwości z wzorca zachodniego, choć nigdy nie porzucono wpływów kultury ojczystej. Można to zauważyć chociażby w sztuce blazonowania, czyli opisywania herbu wedle ustalonych reguł. Posługiwano się określeniami z języka francuskiego, lecz nadal pozostały określenia: wręby, krzywaśń, łękawica, krzyż (może być zaćwieczony), księżyce (mogą do siebie zwracać się barkami), itp.


Herby miejskie w Polsce powstawały z inicjatywy rady miejskiej lub wójta, następnie z tzw. przywilejów herbowych nadawanych miastom przez władców. W XV w. zaczęto się posługiwać spolszczonym czeskim słowem erb (pochodzącym z niemieckiego Erbe, czyli dziedzictwo). Po upadku Rzeczypospolitej zaborcy usuwali herby, zastępując je godłem państwowym[2]. W okresie międzywojennym herbami miejskimi zajęło się Ministerstwo Spraw Wewnętrznych wraz z Ministerstwem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Do 1939 roku zatwierdzono 104 herby miast. Po II wojnie herbami nikt się prawnie nie zajmował. Dopiero w 1978 roku uchwalono ustawę o odznakach i mundurach, która zezwalała na ustanawianie herbów miejskich i wojewódzkich. Ustawa z 8 marca 1990 roku o samorządzie terytorialnym przyznała prawo do posiadania herbu wszystkim gminom, upoważniając radę gminy do jego ustalenia. Zabrakło w niej jednak jakichkolwiek przepisów wykonawczych, dlatego w polskiej heraldyce terytorialnej przez pewien czas panowała całkowita dowolność. Obecnie nad prawidłowym kształtem herbu i innych symboli i insygniów gminnych czuwa Komisja Heraldyczna przy ministrze spraw wewnętrznych i administracji.



Elementy herbu |


Od najdawniejszych czasów stałe elementy herbu to[3]:




  • tarcza herbowa;


  • godło;


  • hełm heraldyczny;


  • klejnot.


W Polsce stałym elementem herbu było także zawołanie (proklama, proclamatio), która wyróżniała herb polski od zachodnioeuropejskiego[3]. We Francji oraz na Węgrzech istniał okrzyk bojowy[4].


Herb może również zawierać:



  • koronę rangową


  • trzymacze (bestie, zwierzęta lub anioły, wprowadzone dopiero pod koniec XVIII w.)


  • ordery herbowe (nadawane ad personam czyli za osobiste zasługi, nie mogły być dziedziczone)


  • dewizy herbowe (musiały być nadawane oddzielnym dyplomem)


  • zawołanie wojenne – umieszczane nad klejnotem, charakterystyczne dla herbów szkockich, występujące też we Francji i Anglii.

  • oznaki godności

  • panoplia

  • postument heraldyczny


  • płaszcz heraldyczny, stosowany głównie w herbach królewskich i książęcych.

  • zawój – dwukolorowa skręcona materia zamiast korony, popularna zwłaszcza w zachodniej heraldyce, w Polsce, od XVI w. stosowana głównie w herbach mieszczańskich. We Francji zawój oznacza tytuł bannereta.

  • czapki napoleońskie


Tarcza herbowa zawiera rysunek nazywany godłem herbowym. Może ono być prostym podziałem tarczy na pola lub składać się z różnych kombinacji następujących elementów:




  • figurą heraldyczną:


    • figura zaszczytna (figury powstałe z geometrycznego podziału tarczy, sięgające krawędzi);


    • figura uszczerbiona (to figura zaszczytna „luzem” czyli niedotykająca krawędzi tarczy);


    • krzyż heraldyczny (może być albo figurą zaszczytną albo uszczerbioną);




  • mobilia herbowe czyli właściwe godła herbowe, np. podkowy, narzędzia, postaci ludzi, zwierząt, symbole geometryczne.



Tynktury heraldyczne |


Tynktury heraldyczne, czyli kolorystyka herbu obejmuje:



  • Ściśle określone kolory (i ich czarno-białe wzorzyste odpowiedniki zwane szrafirunkiem)

  • Metale – złoto (zastępowane barwą żółtą), srebro (biel), stal

  • Futra (gronostaje, kontr-gronostaje, popielice, łasice i in.)



Opis herbu |


Opis herbu, czyli blazonowanie, powinien być krótki i jednoznaczny. Język powinien być na tyle zrozumiały, aby korzystając z opisu można było herb narysować. Zgodnie z historią herb opisuje się od strony rycerza trzymającego tarczę, tzn. prawa strona tarczy to na rysunku strona lewa[5].



Systematyka herbów |



Herby Kłodzka




Herb Kłodzka




Herb na ścianie ratusza




Herb na pieczęci Kłodzka, XIII w.




Wyobrażenie herbu na rogu ratusza




Herb nad głównym wejściem do ratusza




Herb na budynku przy pl. Chrobrego 4




Herby można podzielić według różnych kryteriów.
Według rodzaju użytkownika dzielą się na:




  • herb państwowy;


  • herb jednostek terytorialnych – herby miast, gmin, wsi, ziem itp.;


  • herb rodowy – herb rodzin lub rodów, najczęściej szlacheckich, ale także mieszczańskich, chłopskich;


  • herb korporacji – herby organizacji, związków, korporacji, zakonów i innych osób prawnych.


Według odzwierciedlanego stanu prawnego:



  • herb ziem posiadanych lub władanych;

  • herb ziem do których posiadacz rości pretensje (np.herb Francji w dawnym herbie Anglii);




  • Herb Starogardu Gdańskiego

    herb ziem nad którymi posiadacz sprawuje władzę patronacką (np. herby gubernatorów prowincji);

  • herb małżeński – łączący herb właściciela z herbem małżonka;




  • Herb Jaworzna


    herb złożony ukazujące powiązania genealogiczne, często związane z dziedziczeniem lub prawem do dziedziczenia.


Według rangi herbu:



  • herb wielki – szczególnie uroczysty, ukazujące wszystkie przysługujące elementy;

  • herb średni – ukazuje część przysługujących elementów;

  • herb mały – przedstawia tylko niezbędne elementy herbu, często samą tarczę z koroną lub bez.



Niektóre herby |






  • Herb Koszalina







  • Herb Iławy







  • Herb Gniezna







  • Herb Nowego Miasta Lubawskiego







  • Herb Andrychowa








Zobacz w Wikiźródłach tekst
hasło Herb w Encyklopedii staropolskiej


Zobacz też |





Zobacz hasło herb w Wikisłowniku




W Wikimedia Commons znajdują się multimedia związane z tematem:
Herb


  • blazonowanie

  • heraldyka

  • herold

  • heraldyka polska

  • kamon



Przypisy |




  1. ↑ abc Szymański 2012 ↓, s. 641.


  2. ↑ Szymański 2012 ↓, s. 645-646.


  3. ↑ ab Szymański 2012 ↓, s. 653.


  4. ↑ Szymański 2012 ↓, s. 668.


  5. ↑ Szymański 2012 ↓, s. 647.



Bibliografia |



  • Alfred Znamierowski: Insygnia, symbole i herby polskie, Warszawa, 2003

  • Alfred Znamierowski: "Herbarz rodowy, Warszawa, 2004

  • Sławomir Górzyński, Jerzy Kochanowski: Herby szlachty polskiej, Warszawa, 1990

  • Gert Oswald: Lexikon der Heraldik, Bibliographisches Institut, Leipzig, 1984, ​ISBN 3-411-02149-7​

  • DariuszD. Ejzenhart DariuszD., Herby i znaki mennicze na trojakach polskich, Wrocław: GS Media Grzegorz Szajuk, 2008, ISBN 978-83-926876-0-3, OCLC 749672048 .

  • Józef Szymański: Nauki pomocnicze historii. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16171-2.








































-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
閱讀完整內容

Shark

圖片
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
閱讀完整內容

Wiciokrzew

圖片
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
閱讀完整內容