Australian Open
| Australian Open | |
 Margaret Court Arena (w tle Rod Laver Arena) – główne korty Australian Open | |
| Miejsce |  AustraliaMelbourne |
| Obiekt | Melbourne Park |
| Nawierzchnia | Plexicushion Prestige (Twarda) |
| Pierwsza edycja | 1905 |
ATP World Tour | |
| Kategoria | Wielki Szlem |
| Drabinka | 128S/128Q/64D |
| Dyrektor | Craig Tiley |
WTA Tour | |
| Kategoria | Wielki Szlem |
| Drabinka | 128S/96Q/64D |
| Dyrektor | Craig Tiley |
| Aktualni mistrzowie | |
Gra pojedyncza mężczyzn  Roger Federer | |
Gra podwójna mężczyzn  Oliver Marach Mate Pavić | |
Gra pojedyncza kobiet  Caroline Wozniacki | |
Gra podwójna kobiet  Tímea Babos Kristina Mladenovic | |
Gra mieszana  Gabriela Dabrowski Mate Pavić | |
Strona internetowa | |
Wielki Szlem |
|
Australian Open (wym. [ɔːsˈtɹeɪ̯liən ˈəʊ̯pən]; do 1926 Australasian Championships, do 1968 Australian Championships), Wielki Szlem Azji i Pacyfiku – międzynarodowe tenisowe mistrzostwa Australii, pierwszy z czterech turniejów zaliczanych do Wielkiego Szlema, rozgrywane od 1905 roku. Odbywają się corocznie w drugiej połowie stycznia na kortach Melbourne Park w Melbourne.
Od pierwszej edycji aż do 1987 roku turniej odbywał się na kortach trawiastych, w 1988 dokonano zmiany nawierzchni na korty twarde. Mats Wilander to jedyny tenisista, który zwyciężył w turniejach na obu nawierzchniach.
Podobnie jak podczas pozostałych turniejów Wielkiego Szlema, rozgrywane są turnieje singlowe i deblowe kobiet i mężczyzn, turniej miksta, turnieje zawodników na wózkach oraz zawody juniorskie i turnieje z udziałem dawnych czempionów.
Dwa główne korty podczas AO to Rod Laver Arena i Hisense Arena. Posiadają one rozsuwane dachy, które zamykane są w wypadku wystąpienia opadów deszczu lub ekstremalnych upałów. AO, Wimbledon i US Open to jedyne turnieje wielkoszlemowe, podczas których możliwa jest gra pod zasuniętym dachem. Trzeci pod względem znaczenia kort to Margaret Court Arena.
Rozgrywane w środku australijskiego lata, Australian Open znane jest z niezwykle gorących i dusznych dni. Gdy temperatura oraz wilgotność osiągają niebezpieczne dla graczy poziomy, wprowadza się w życie specjalnie przygotowaną na takie warunki politykę, która umożliwia sędziom tymczasowe przerwanie pojedynków i wznowienie ich, gdy warunki się poprawią.
Tenisowe Mistrzostwa Australii w 2009 roku osiągnęły największą jednodniową frekwencję w historii Wielkiego Szlema przyciągając 66 018 widzów. Turniej przynosi australijskiej gospodarce zysk w wysokości 38 milionów dolarów australijskich[1].
W 2008 roku nawierzchnię Rebound Ace, na której rozgrywano mecze od 1988, zastąpiono nową, akrylową o nazwie Plexicushion Prestige. Według standardów ITF, nowa nawierzchnia należy do kategorii o średniej szybkości[2]. Zmianie tej towarzyszyły równoczesne zmiany nawierzchni turniejów poprzedzających Australian Open.
W 2018 roku w grze pojedynczej mężczyzn Roger Federer pokonał 6:2, 6:7(5), 6:3, 3:6, 6:1 Marina Čilica. W grze pojedynczej kobiet Caroline Wozniacki triumfowała nad Simoną Halep wynikiem 7:6(2), 3:6, 6:4. W deblu mężczyzn Oliver Marach i Mate Pavić pokonali Juana Sebastiána Cabala i Roberta Faraha 6:4, 6:4. W grze podwójnej kobiet zwyciężyły Tímea Babos i Kristina Mladenovic, które w finale pokonały Jekatierinę Makarową i Jelena Wiesnina 6:4, 6:3. W grze mieszanej Gabriela Dabrowski wraz z Mate Paviciem pokonali w meczu o mistrzostwo Tímeę Babos i Rohana Bopannę wynikiem 2:6, 6:4, 11–9
Spis treści
1 Historia
1.1 Widownia w ostatnich latach
2 Trofea i pula nagród
3 Mistrzowie
3.1 Obrońcy tytułów
4 Rekordy
5 Przypisy
6 Linki zewnętrzne
Historia |
Australian Open jest organizowane przez Tennis Australia, dawniej Australijski Związek Tenisa na Trawie (LTAA). Pierwsza edycja została rozegrana w 1905 w Warehouseman’s Cricket Ground przy St Kilda Road w Melbourne w 1905 roku. Obecnie to miejsce znane jest pod nazwą Albert Reserve Tennis Centre.
Początkowo turniej rozgrywano pod nazwą Mistrzostw Australazji (The Australasian Championships), w 1927 został przemianowany na Mistrzostwa Australii (The Australian Championships), a od 1969 odbywa się pod nazwą Australian Open[3]. Od 1905 roku turniej rozgrywano w siedmiu miastach: australijskich Melbourne (53 razy), Sydney (17), Adelaide (14), Brisbane (8), Perth (3) oraz nowozelandzkich Christchurch (w 1906) i Hastings (w 1912)[3]. W 1972 podjęto decyzję o rozgrywaniu AO w tym mieście każdego kolejnego roku, co spowodowało przyznanie organizacji Kooyong Lawn Tennis Club mającemu siedzibę w Melbourne, ponieważ właśnie to miasto przyciągało najwięcej sponsorów.
Melbourne Park (dawniej Flinders Park) został skonstruowany na edycję w 1988, aby zaspokoić wymagania dynamicznie rozwijającego się turnieju, które przerosły pojemność stadionu Kooyong. Przenosiny do Melbourne okazały się natychmiastowym sukcesem z 90 procentowym wzrostem liczby widzów w 1988 (266 436) w porównaniu do ostatniej edycji w Kooyong (w 1987 r. pojawiło się 140 000 kibiców).
Rod Laver Arena–kort centralny Australian Open
Ze względu na geograficzną odległość Antypodów przez pierwsze lata w turnieju brali udział niemal wyłącznie Australijczycy i Nowozelandczycy. W latach 20. XX w. podróż statkiem z Europy do Australii zajmowała ok. 45 dni. Pierwszymi tenisistami, którzy przylecieli samolotem do Australii byli reprezentanci USA w Pucharze Davisa w listopadzie 1946. Nawet rodzimi tenisiści mieli problemy z dotarciem na miejsce rozgrywek, np. gdy turniej odbywał się w Perth, nie startował w nim nikt ze stanów Nowa Południowa Walia i Wiktoria, ponieważ zawodnicy nie byli w stanie przebyć odległości 3 tysięcy kilometrów dzielącej wschodnie i zachodnie wybrzeża Australii. W rozegranej w 1906 w Christchurch drugiej edycji turnieju wzięło udział zaledwie 10 tenisistów, w tym tylko dwóch Australijczyków[4].
Pierwsze turnieje mistrzostw Australazji cierpiały na rywalizacji z innymi turniejami rozgrywanymi na Antypodach, ponieważ zarówno australijska, jak i nowozelandzka federacja tenisowa już przed 1905 organizowały własne mistrzostwa, z których najbardziej znane były odbywające się od 1880 Mistrzostwa Stanu Wiktorii (Championship of the Colony of Victoria), w następnych latach przemianowane na Mistrzostwa Wiktorii (Championship of Victoria)[5]. W tamtych czasach dwaj najlepsi tenisiści, Australijczyk Norman Brookes (którego nazwisko nosi obecne trofeum dla najlepszego singlisty), oraz Nowozelandczyk Anthony Wilding prawie nie brali udziału w AO. Brookes wystartował i wygrał tylko raz (w 1911), natomiast Wilding zwyciężył w obu swoich startach (w 1906 i 1909). Nawet gdy mistrzostwa rozgrywano w nowozelandzkim Hastings, Wilding zdecydował się nie startować w ojczyźnie. Takie sytuacje były typowe dla wielu tenisistów tamtej epoki. W tenisowych Mistrzostwach Australazji/Australii nigdy nie wzięli udział m.in.: bracia Doherty, bracia Renshaw, William Larned, Maurice McLoughlin, Beals Wright, Bill Johnston, Bill Tilden, René Lacoste, Henri Cochet, Bobby Riggs, Jack Kramer, Ted Schroeder, Pancho Gonzales, Budge Patty, Manuel Santana czy Jan Kodes, podczas gdy Ellsworth Vines, Jaroslav Drobny, Manuel Orantes, Ilie Năstase, Björn Borg wystartowali tylko raz.
Począwszy od 1969, gdy zawody po raz pierwszy rozegrano na Milton Courts w Brisbane, turniej był otwarty dla wszystkich zawodników, włącznie z zawodowcami, którzy nie byli dopuszczani do udziału w turniejach normalnego cyklu[6]. Mimo tego, z wyjątkiem 1969 i 1971, w turnieju nie startowało wielu czołowych zawodników. Spowodowane to było niedogodnym położeniem Australii, niewygodnym terminem (okolice Bożego Narodzenia i Nowego Roku) oraz niskią pulą nagród–w 1970 Narodowa Liga Tenisa (National Tennis League, NTL), do której należeli Rod Laver, Ken Rosewall, Andrés Gimeno, Pancho Gonzales, Roy Emerson oraz Fred Stolle, zabroniła swoim zawodnikom startu w imprezie ze względu na niską pulę nagród, przez co turniej wygrał Arthur Ashe[7].
W 1983 w turnieju zdecydowali się wziąć udział Ivan Lendl, Mats Wilander i John McEnroe. W finale Wilander pokonał Lendla 6:1, 6:4, 6:4[8]. Od zakończenia AO 1983 ITF naciskało na LTAA aby dokonało zmiany lokalizacji turnieju, ponieważ stadion Kooyong nie nadawał się już do organizacji tak wielkiego wydarzenia. Od 1988 turniej rozgrywano na Flinders Park (przemianowane później na Melbourne Park) na nawierzchni twardej Rebound Ace[9].
Zanim Melbourne Park stał się stałym miejscem rozgrywania Australian Open, doszło do wielu zmian terminu rozgrywania turnieju, np. edycja z 1919 roku odbyła się w styczniu 1920 (edycję z 1920 rozegrano w marcu tego samego roku). Gdy w 1923 roku turniej organizowało Brisbane, odbywał się on w sierpniu, kiedy w Australii nie było duszno i wilgotno. Po tym jak pierwszy turniej z 1977 zorganizowano na przełomie 1976 i 1977, organizatorzy zdecydowali się przenieść datę rozgrywek o kilka dni wcześniej. W ten sposób drugą edycję z 1977 rozegrano w grudniu (finał odbył się 31 grudnia), jednak te zmiany uzyskały aprobaty zawodników. W latach 1982–1985 turniej rozgrywano w połowie grudnia, wkrótce potem podjęto decyzję o powrocie do terminu styczniowego (z tego względu nie odbyła się edycja z 1986). Od 1987 data rozgrywania Australian Open nie uległa zmianom. Z drugiej strony w ostatnich latach wielu czołowych tenisistów, takich jak Roger Federer czy Rafael Nadal, jasno opowiada się za zmianą daty rozgrywek podkreślając, że turniej rozgrywany jest zbyt wcześnie po Świętach i Nowym Roku i nie pozwala im to na osiągnięcie optymalnej formy, oraz wyraziło nadzieję, że organizatorzy dokonają zmiany terminu na luty[10].
W 2008 roku na głównych kortach Melbourne Park zainstalowany został system Hawk-Eye (challenge), umożliwiający komputerowe sprawdzenie toru lotu piłki i miejsca trafienia w kort[11].
Również w 2008 roku zaproponowano kolejną zmianę miejsca rozgrywek. Władze stanu Nowa Południowa Walia jasno wyraziły chęć przejęcia turnieju, po wygaśnięciu licencji Melbourne w 2016 roku. Nowa, proponowana lokalizacja to Glebe Island w Sydney. W odpowiedzi, prezes Rady Stanu Wiktoria, Wayne Kayler-Thomson stwierdził, że turniej powinien pozostać w Melbourne oraz oskarżył władze Nowej Południowej Walii o brak oryginalnych pomysłów dla miasta i podkradanie cudzych[1]. Wkrótce po złożeniu tej propozycji, ogłoszono plan przebudowy Melbourne Park, który ma pochłonąć setki milionów dolarów. Przebudowa ma objąć zwiększenie liczby miejsc na największych kortach, montaż dachu nad Margaret Court Arena, rozbudowę pomieszczeń dla zawodników, budowę nowej siedziby dla Tennis Australia, oraz częściowo zakryty „rynek”, na którym planuje się zainstalowanie wielkich telewizorów umożliwiających oglądanie rozgrywanych aktualnie pojedynków[12].
Panorama Margaret Court Arena podczas Australian Open 2008
Widownia w ostatnich latach |
2014 – 643 280[13]
2013 – 684 457[14]
2012 – 686 006[15]
2011 – 651 127[16]
2010 – 653 860[17]
2009 – 603 160
2008 – 605 735
2007 – 554 858[18]
2006 – 550 550
2005 – 543 873[19]
2004 – 521 691
Trofea i pula nagród |
Nazwiska zdobywców tytułów zostają na stałe wygrawerowane na pucharach za zwycięstwo w turnieju.
- Zwyciężczyni turnieju singlistek otrzymuje Puchar Daphne Akhurst (Daphne Akhurst Memorial Cup).
- Zwycięzca turnieju singlistów zostaje nagrodzony Pucharem Normana Brookesa (Norman Brookes Challenge Cup).
W 2018 roku premie pieniężne w turniejach mężczyzn i kobiet były takie same i wynosiły[20]:
Etap | gra pojedyncza (A$) | gra podwójna (A$) | gra mieszana (A$) |
| Zwycięstwo | 4 000 000 | 700 000 | 170 500 |
|---|---|---|---|
| Finał | 2 000 000 | 350 000 | 90 000 |
| Półfinał | 880 000 | 175 000 | 43 500 |
| Ćwierćfinał | 440 000 | 90 000 | 20 500 |
| 1/8 finału | 240 000 | 49 000 | 10 250 |
| 1/16 finału | 142 500 | 29 500 | 5 250 |
| 1/32 finału | 90 000 | 18 500 | – |
| 1/64 finału | 60 000 | – | – |
Mistrzowie |
- Mistrzynie Australian Open w grze pojedynczej
- Mistrzowie Australian Open w grze pojedynczej
- Mistrzynie Australian Open w grze podwójnej
- Mistrzowie Australian Open w grze podwójnej
- Mistrzowie Australian Open w grze mieszanej
Obrońcy tytułów |
Konkurencja | Obrońcy tytułu |
| gra pojedyncza mężczyzn | Roger Federer |
| gra pojedyncza kobiet | Caroline Wozniacki |
| gra podwójna mężczyzn | Oliver Marach Mate Pavić |
| gra podwójna kobiet | Tímea Babos Kristina Mladenovic |
| gra mieszana | Gabriela Dabrowski Mate Pavić |
| gra pojedyncza chłopców |  Sebastian Korda |
| gra pojedyncza dziewcząt |  Liang En-shuo |
| gra podwójna chłopców | Hugo Gaston Clément Tabur |
| gra podwójna dziewcząt | Liang En-shuo Wang Xinyu |
| gra pojedyncza mężczyzn na wózkach |  Shingo Kunieda |
| gra pojedyncza kobiet na wózkach |  Diede de Groot |
| gra pojedyncza na quadach | Dylan Alcott |
| gra podwójna mężczyzn na wózkach | Stéphane Houdet Nicolas Peifer |
| gra podwójna kobiet na wózkach | Marjolein Buis Yui Kamiji |
| gra podwójna na quadach | Dylan Alcott Heath Davidson |
Rekordy |
W przeciwieństwie do pozostałych turniejów Wielkiego Szlema pierwszą edycję Australian Open w formie open rozegrano w 1969, a nie 1968 roku. Źródła dla tych danych[21]
| Rekord | Era Open* | Zawodnicy | Ilość | Lata | ||
|---|---|---|---|---|---|---|
Mężczyźni (od 1905) | ||||||
| Najwięcej tytułów w grze pojedynczej | W historii: | Roy Emerson | 6 | 1961, 1963–1967 | ||
 Novak Đoković | 6 | 2008, 2011–2013, 2015–2016 | ||||
| Roger Federer | 6 | 2004, 2006–2007, 2010, 2017–2018 | ||||
| Przed 1969: | Roy Emerson | 6 | 1961, 1963–1967 | |||
| Po 1968: | Novak Đoković | 6 | 2008, 2011–2013, 2015–2016 | |||
| Roger Federer | 6 | 2004, 2006–2007, 2010, 2017–2018 | ||||
| Najwięcej tytułów z rzędu w grze pojedynczej | W historii: | Roy Emerson | 5 | 1963–1967 | ||
| Przed 1969: | Roy Emerson | 5 | 1963–1967 | |||
| Po 1968: | Novak Đoković | 3 | 2011–2013 | |||
| Najwięcej tytułów w grze podwójnej | W historii: | Adrian Quist | 10 | 1936–1940[22], 1946–1950 | ||
| Przed 1969: | Adrian Quist | 10 | 1936–1940[22], 1946–1950 | |||
| Po 1968: | Bob Bryan Mike Bryan | 6 | 2006–2007, 2009–2011, 2013 | |||
| Najwięcej tytułów z rzędu w grze podwójnej | W historii: | Adrian Quist | 10 | 1936–1950[22] | ||
| Przed 1969: | Adrian Quist | 10 | 1936–1950[22] | |||
| Po 1968: | Bob Bryan Mike Bryan | 3 | 2009–2011 | |||
| Najwięcej tytułów w grze mieszanej | W historii: | Harry Hopman Colin Long | 4 | 1930, 1936–1937, 1939 1940, 1946–1948 | ||
| Przed 1969: | Harry Hopman Colin Long | 4 | 1930, 1936–1937, 1939 1940, 1946–1948 | |||
| Po 1968: | Jim Pugh | 3 | 1988–1990 | |||
| Najwięcej tytułów łącznie (gra pojedyncza, gra podwójna, gra mieszana) | W historii: | Adrian Quist | 13 | 1936–1950 (3 singlowe, 10 deblowych) | ||
| Przed 1969: | Adrian Quist | 13 | 1936–1950 (3 singlowe, 10 deblowych) | |||
| Po 1968: | Bob Bryan Mike Bryan Novak Đoković | 6 | 2006–2013 (6 deblowych) 2006–2013 (6 deblowych) 2008–2016 (6 singlowych) | |||
Kobiety od 1922 | ||||||
| Najwięcej tytułów w grze pojedynczej | W historii: | Margaret Court | 11 | 1960–1966, 1969–1971, 1973 | ||
| Przed 1969: | Margaret Court | 7 | 1960–1966 | |||
| Po 1968: | Serena Williams | 7 | 2003, 2005, 2007, 2009, 2010, 2015, 2017 | |||
| Najwięcej tytułów z rzędu w grze pojedynczej | ||||||
| W historii: | Margaret Court | 7 | 1960–1966 | |||
| Przed 1969: | Margaret Court | 7 | 1960–1966 | |||
| Po 1968: | Margaret Court Evonne Goolagong Cawley Steffi Graf / / Monica Seles Martina Hingis | 3 | 1969–1971 1974–1976 1988–1990 1991–1993 1997–1999 | |||
| Najwięcej tytułów w grze podwójnej | ||||||
| W historii: | Thelma Coyne Long | 12 | 1936–1940, 1947–1949, 1951–1952, 1956, 1958 | |||
| Przed 1969: | Thelma Coyne Long | 12 | 1936–1940, 1947–1949, 1951–1952, 1956, 1958 | |||
| Po 1968: |  / Martina Navrátilová | 8 | 1980, 1982–1989 | |||
| Najwięcej tytułów z rzędu w grze podwójnej | ||||||
| W historii: | / Martina Navrátilová Pam Shriver | 7 | 1982–1989 1982–1989 | |||
| Przed 1969: | Thelma Coyne Long Nancye Wynne Bolton | 5 | 1936–1940 1936–1940 | |||
| Po 1968: | / Martina Navrátilová Pam Shriver | 7 | 1982–1989 1982–1989 | |||
| Najwięcej tytułów w grze mieszanej | W historii: | Daphne Akhurst Cozens Nell Hall Hopman Nancye Wynne Bolton Thelma Coyne Long | 4 | 1924–1925, 1928–1929 1930, 1936–1937, 1939 1940–1948 1951–1952, 1954–1955 | ||
| Przed 1969: | Daphne Akhurst Cozens Nell Hall Hopman Nancye Wynne Bolton Thelma Coyne Long | 4 | 1924–1925, 1928–1929 1930, 1936–1937, 1939 1940–1948 1951–1952, 1954–1955 | |||
| Po 1968: | Jana Novotná Łarysa Sawczenko-Neiland Martina Hingis | 2 | 1988–1989 1994–1996 2006–2015 | |||
| Najwięcej tytułów łącznie (gra pojedyncza, gra podwójna, gra mieszana) | W historii: | Margaret Court | 21 | 1960–1973 (11 singowych, 8 deblowych, 2 mikstowe) | ||
| Przed 1969: | Nancye Wynne Bolton | 20 | 1936–1952 (6 singlowych, 10 deblowych, 4 mikstowe) | |||
| Po 1968: | / Martina Navrátilová | 12 | 1980–2003 (3 singlowe, 8 deblowych, 1 mikstowy) | |||
Obie płcie | ||||||
| Najmłodsi zwycięzcy | Singel mężczyzn: | Ken Rosewall | 18 lat i 2 miesiące (1953) | |||
| Debel mężczyzn: | Lew Hoad | 18 lat i 2 miesiące (1953) | ||||
| Singel kobiet: | Martina Hingis | 16 lat i 3 miesiące (1997) | ||||
| Debel kobiet: | Mirjana Lučić | 15 lat i 10 miesięcy (1998) | ||||
| Mikst: | Venus Williams | 17 lat i 7 miesięcy (1998) | ||||
| Najstarsi zwycięzcy | Singel mężczyzn: | Ken Rosewall | 37 lat i 2 miesiące (1972) | |||
| Debel mężczyzn: | Norman Brookes | 46 lat i 2 miesiące (1924) | ||||
| Singel kobiet: | Thelma Coyne Long | 35 lat i 8 miesięcy (1954) | ||||
| Debel kobiet: | Thelma Coyne Long | 37 lat i 7 miesięcy (1956) | ||||
| Mikst (mężczyźni): | Horace Rice | 52 lata (1923) | ||||
| Mikst (kobiety): | Martina Navrátilová | 46 lata i 3 miesiące (2003) | ||||
Przypisy |
↑ ab Sydney plans Australian Open bid. BBC News, 2008-10-11. [dostęp 2008-10-11].
↑ Klasyfikacja nawierzchni według Międzynarodowej Federacji Tenisa.
↑ ab Tristan Foenander: History of the Australian Open – the Grand Slam of Asia/Pacific. Australian Open. [dostęp 2008-01-22].
↑ Anthony Wilding. Międzynarodowa Tenisowa Galeria Sławy. [dostęp 2015-07-01].
↑ About Us. Tennis Victoria. [dostęp 2012-01-29].
↑ Milton Tennis Centre. Australian Stadiums. [dostęp 2008-01-25].
↑ Nikki Tugwell: Hewitt chases amazing slam win. W: The Daily Telegraph [on-line]. news.com.au, 2008-01-14. [dostęp 2008-01-25].
↑ Alan Trengove: Australian Open 1983. wilandertribute.com. [dostęp 2008-02-19].
↑ Rebound Ace under review. W: The Daily Telegraph [on-line]. news.com.au, 2007-01-29. [dostęp 2008-02-19].
↑ Rafael Nadal keen to call time on early slam. Herald Sun, 2009-01-17. [dostęp 2009-09-18].
↑ Australian Open to have extra line call challenge. ABC News, 2007-11-13. [dostęp 2009-09-15].
↑ Brumby Government announces Melbourne Park redevelopment. Herald Sun, 2009-01-26. [dostęp 2009-04-22].
↑ AO 2014: the final word (ang.). tennis.com.au, 2014-01-27. [dostęp 2014-12-22].
↑ Australian Open 2013 – the final word (ang.). tennis.com.au, 2013-01-28. [dostęp 2014-12-22].
↑ Australian Open 2012: Closing Notes (ang.). W: Australian Open [on-line]. thesportscampus.com, 2012-01-29. [dostęp 2014-12-22].
↑ Closing Notes: Australian Open 2011 (ang.). W: Grand Slams [on-line]. thesportscampus.com, 2011-01-30. [dostęp 2014-12-22].
↑ ATP Staff: Federer Wins Fourth Australian Open, 16th Major Singles Title (ang.). W: Australian Open [on-line]. atpworldtour.com, 2010-01-31. [dostęp 2014-12-22].
↑ AO 2007: The Final Word. Tennis Australia, 2007-01-29. [dostęp 2008-01-25].
↑ Safin credits Lundgren for resurgence. W: Sports Illustrated [on-line]. CNN, 2005-01-30. [dostęp 2008-01-25].
↑ Pula nagród.
↑ Australian History and Records. TennisTours.com. [dostęp 2009-01-17].
↑ abcd W latach 1941–1945 nie rozegrano żadnej edycji Mistrzostw Australii z powodu II wojny światowej.
Linki zewnętrzne |
Oficjalna strona turnieju (ang.)
Oficjalna strona Tennis Australia (ang.)
Pełna lista zwycięzców i finalistów Australian Open (ang.)
| ||||||||
| ||||||||||||||||
