Kancelaria Apostolska
Kancelaria Apostolska – w przeszłości jeden z najważniejszych urzędów w Kurii Rzymskiej.
Spis treści
1 Historia urzędu
2 Lista kanclerzy i wicekanclerzy Świętego Kościoła Rzymskiego od 1042 roku
2.1 Kanclerze (do XIII wieku)
2.2 Kardynałowie wicekanclerze
2.3 Kardynałowie kanclerze 1908-1973
3 Przypisy
4 Bibliografia
Historia urzędu |
Istnienie kancelarii papieskiej jest poświadczone już w IV stuleciu. Była ona wówczas zorganizowana jako kolegium notariuszy, na czele których stał primicerius, którego z kolei wspomagał secundicerius. Do ich zadań należało redagowanie papieskich dokumentów, zajmowali się też archiwami. Nie później niż w pocz. VIII wieku primicerius został zastąpiony przez Bibliotekarza św. Kościoła Rzymskiego[1] W XI i XII wieku urząd ten przeważnie zajmowali kardynałowie, dla wielu z nich (Fryderyk Lotaryński, Giovanni Coniulo, Gerardo Caccienemici, Rolando Bandinelli, Alberto di Morra) był on swoistą „odskocznią” do papieskiego tronu. W połowie XII wieku urząd Bibliotekarza przekształcił w urząd kanclerza (jeśli sprawował go kardynał), jednak często przez długi czas bywał on nieobsadzony. W tym czasie obowiązki kanclerza wykonywał duchowny spoza kolegium kardynalskiego, tytułowany najczęściej jako wicekanclerz. Z uwagi na długotrwałość tej praktyki nazwa ta utrwaliła się i używano jej nawet, jeśli w trakcie urzędowania dochodziło do promocji kardynalskiej dla wicekanclerza. Począwszy od pontyfikatu Jana XXII (1316-34) urząd wicekanclerski był powierzany wyłącznie kardynałom.
Wzrost aktywności papieży w zakresie wydawania bull, dekretów i innych dokumentów pociągał za sobą rozrost kancelarii papieskiej. W XIII wieku obok notariuszy (od XIV stulecia zwanych protonotariuszami apostolskimi) pojawiają się także abbreviatores, correctores, scriptores i plumbstores, grupowani w kolegia. Od 1377 powoływany był – jako zastępca kardynała-wicekanclerza – regent Kancelarii Apostolskiej (jako pierwszy funkcję tę sprawował arcybiskup Bartolomeo Prignano). Szczyt potęgi Kancelarii przypada na wiek XV i pocz. XVI, kiedy urząd wicekanclerza Kościoła był uważany za najważniejszy urząd w Kościele zaraz po papieżu. W tym czasie do jej kompetencji należały wszelkie sprawy finansowe Stolicy Apostolskiej, sprawy związane z beneficjami kościelnymi, a nawet udzielaniem odpustów i dyspens. Papież Klemens VII, który poprzednio sam był wicekanclerzem, w 1532 przypisał do tej funkcji tytuł prezbiterialny S. Lorenzo in Damaso, który kardynałowie-wicekanclerze mieli zachowywać nawet jeśli przechodzili do rangi kardynałów-biskupów. Dyspozycję tę zatwierdził papież Sykstus V.
Zarazem jednak przełom XV i XVI wieku to początek stopniowego przejmowania kompetencji Kancelarii przez inne urzędy, takich jak utworzony właśnie w tym czasie Sekretariat Listów Apostolskich, i w konsekwencji schyłku jej znaczenia. Wewnątrz Kancelarii funkcje protonotariuszy niemal w całości przejęły kolegia abbreviatores litterarum apostolicarum, natomiast pozostałe kolegia stopniowo zanikały. Papież Pius X w 1908 roku konstytucją Sapienti Consilio przeprowadził gruntowną reformę kancelarii, przywracając tytuł kanclerza i znacząco zredukował cały urząd, pozostawiając w jego składzie: kardynała-kanclerza, regenta, kolegium protonotariuszy apostolskich (którzy ponownie przejęli funkcje zniesionego kolegium abbreviatores), notariusza, sekretarza, archiwistę, protokolanta i 4 piszących pod dyktando sekretarzy. Jej kompetencje zostały ograniczone do redagowania – zgodnie ze wskazówkami papieża lub odpowiednich kongregacji – dekretów kanonizacyjnych, bull dotyczących niektórych beneficjów, tworzenia nowych diecezji i kapituł i kilku innych ważniejszych spraw Kościoła.
Papież Paweł VI w motu proprio „Quo aptius” z 27 lutego 1973 zlikwidował Kancelarię Apostolską i urząd kardynała-kanclerza, przekazując ich kompetencje do Sekretariatu Stanu.
Lista kanclerzy i wicekanclerzy Świętego Kościoła Rzymskiego od 1042 roku |
Kanclerze (do XIII wieku) |
Przed 1144 rokiem wielu kanclerzy używało archaicznego tytułu bibliothecarius, a nie cancellarius
- Piotr (1042-1050)
- Udo von Toul (1050-1051)
- Friedrich von Lothringen (1051-1057)
Humbert z Silva Candida, bibliothecarius (1057-1061)
Bernardo da Benevento (1061-1062)
Mainardo z Pomposa, bibliothecarius (1062-1063)
Piotr, bibliothecarius (1063-1084)
Bruno z Segni, bibliothecarius (1087)
Giovanni Coniulo, bibliothecarius (1088-1118)
Crisogono, bibliothecarius (1118-1122)
Vacat (1122-1123)
- Hugo, subdiakon (1122-1123)
Aymeric de la Chatre (1123-1141)- Sasso de Anagni (obediencja Anakleta II, 1130-1131/33)
- Mateusz (obediencja Anakleta II, 1131/33-1137/38)
Gerardo Caccianemici, bibliothecarius (1141-1144)
Vacat (1144-1145)
- Baroniusz (1144 jako kapelan i skryptor, 1144-1145 jako subdiakon)
Robert Pullen (1145-1146)
Guido Pisano (1146-1149)
Vacat (1149-1153)
Boso, skryptor (1149-1153)
Rolando Bandinelli (1153-1159)- Giovanni Morrone (obediencja „wiktoryńska”, 1162-1167)
- Marino z Tusculum (obediencja wiktoryńska, 1170-1174/78)
Vacat (1159-1178)
Ermanno (1159-1165 jako subdiakon i notariusz; 1165-1166 jako kardynał)- Gerard, notariusz (1166-1168)
Graziano da Pisa, notariusz i subdiakon (1168-1178)
Alberto di Morra (1178-1187)
Vacat (1187-1205)
Moyses, wicekanclerz (1187-1191)
Egidio de Anagnia, kardynał (1191-1194)
Cencio, kamerling i kardynał (1194-1198)
Rainaldo di Acerenza, wicekanclerz (1198-1200)
Biagio di Porto Torres, subdiakon i notariusz (1200-1203)
Giovanni da Ferentino (1203-1204 jako notariusz i subdiakon; 1204-1205 jako kardynał)
Giovanni dei Conti di Segni (1205-1213)
Vacat od 1213
Rainaldo Magallona, kapelan i akolita (1213-1214)
Tommaso da Capua (1215-1216 jako subdiakon i notariusz; 1216 jako kardynał)
Rainiero, wicekanclerz (1216-1219)
Wilhelm z Modeny, wicekanclerz (1219-1222)- Guido, kapelan i notariusz (1222-1226)
Sinibaldo Fieschi (1226-1227 jako audytor litterarum contradictarum; 1227 jako wicekanclerz)
Martino z Sens, wicekanclerz (1227-1232)- Bartolomeo, wicekanclerz (1232-1235)
- Guglielmo, wicekanclerz (1235-1238)
Giacomo Boncampio, wicekanclerz (1239-1244)
Marinus de Eboli, wicekanclerz (1244-1252)
Guglielmo di Catadego, wicekanclerz (1252-1256)- Rainaldo, wicekanclerz(1256-1257)
Giordano Pironti, wicekanclerz (1257-1262)
Michał z Tuluzy, wicekanclerz (1262-1271)
Giovanni Leccacorvo, wicekanclerz (1272-1274)
Lanfranco di Bergamo, wicekanclerz (1274-1276)
Pietro Peregrossi, wicekanclerz (1276-1288)
Jean Le Moine, wicekanclerz (1288-1294)
Giovanni Castrocoeli, wicekanclerz (1294-1295)
Pietro Valeriano Duraguerra, wicekanclerz (1295-1296), kardynał od 1295
Riccardo Petroni, wicekanclerz (1296-1300), od 1298 kardynał- Pietro Valeriano Duraguerra (ponownie), wicekanclerz i kardynał (1300-1301)
Papiniano della Rovere, wicekanclerz (1301-1305)
Pierre Arnaud de Puyanne, wicekanclerz i kardynał (1305-1306)
Petrus de Podio, wicekanclerz (1306-1307)
Arnaud Nouvel, wicekanclerz i kardynał (1307-1316)
Gauscelin de Jean, wicekanclerz (1316-1319), kardynał od 1316
Pierre Le Tessier, wicekanclerz (1319-1325), kardynał od 1320
Kardynałowie wicekanclerze |
Pierre Despres (1325-1361)
Pierre de Monteruc (1361-1385[2])
- Bartolomeo Prignano (regent Kancelarii Apostolskiej 1377-1378)
Obediencja rzymska (1378-1415)
| Obediencja awiniońska (1378-1423)
|
Po Soborze w Pizie (1409)
Jean de Brogny (1409-1426)
- Jean de la Rochetaillée (regent Kancelarii 1421)
- François de Meez (regent Kancelarii 1422)
Vacat (1426-1431)
- François de Meez (regent Kancelarii 1426-1428)
- Gerard Faidit (regent Kancelarii 1428-1431)
- Blasius Molino (regent Kancelarii 1431)
- Jean de la Rochetaillée (1431-1437)
- Blasius Molino (regent Kancelarii 1432-1435)
Francesco Condulmer (1437-1453)
- Cristoforo di San Marcello (regent Kancelarii 1444)
- Onofrio Francesco (regent Kancelarii 1444-1446)
Vacat (1453-1457)
- Berardo Eroli (regent Kancelarii 1453-1455)
- Juan de Mella (regent Kancelarii 1455-1457, kardynał od 1456)
Rodrigo de Borja y Borja (1457-1492)
Ascanio Maria Sforza Visconti (1492-1505)
Juan de Borja, prowicekanclerz (1500-1503)
Galeotto Franciotti della Rovere (1505-1508)
Sisto Gara della Rovere (1508-1517)
Giulio de' Medici (1517-1523)
Pompeo Colonna (1524-1532)
Francesco Armellini Pantalassi de’ Medici, prowicekanclerz (1526-1527)
Ippolito de' Medici (1532-1535)
Alessandro Farnese (1535-1589)
Alessandro Peretti de Montalto (1589-1623)
Ludovico Ludovisi (1623-1632)
Francesco Barberini (1632-1679)- Vacat (1679-1689)
Pietro Ottoboni (1689-1740)
Tommaso Ruffo (1740-1753)
Girolamo Colonna di Sciarra (1753-1756)
Alberico Archinto (1756-1758)
Carlo Rezzonico (1758-1763)
Henry Benedict Stuart of York (1763-1807)
Francesco Carafa di Traetto (1807-1818)
Giulio Maria della Somaglia (1818-1830)
Tommaso Arezzo (1830-1833)
Carlo Odescalchi (1833-1834)
Carlo Maria Pedicini (1834-1843)
Tommaso Bernetti (1844-1852)
Luigi Amat di San Filippo e Sorso (1852-1878)
Antonino Saverio De Luca (1878-1883)
Teodolfo Mertel (1884-1899)
Lucido Maria Parocchi (1899-1903)
Antonio Agliardi (1903-1908)
Kardynałowie kanclerze 1908-1973 |
Antonio Agliardi (1908-1915)
Ottavio Cagiano de Azevedo (1915-1927)
Andreas Frühwirth, OP (1927-1933)
Tommaso Pio Boggiani, OP (1933-1942)
Celso Costantini (1954-1958)
Santiago Luis Copello (1959-1967)
Luigi Traglia (1968-1973)
1973 – urząd zostaje skasowany przez papieża Pawła VI
Przypisy |
↑ Nie należy go mylić z współcześnie istniejącym urzędem bibliotekarza i archiwisty św. Kościoła Rzymskiego, który powstał w połowie XVI wieku i nie miał nic wspólnego z kancelarią papieską.
↑ W 1378 przeszedł do obediencji antypapieża Klemensa VII.
Bibliografia |
- http://webdept.fiu.edu/~mirandas/curia.htm#Chancery
- http://www.newadvent.org/cathen/13147a.htm
- http://webdept.fiu.edu/~mirandas/election-alexandervi.htm
- http://www.cortedeirossi.it/libro/biblio/moroni.htm
Harry Bresslau, Hans-Walter Klewitz, Handbuch der Urkundenlehre für Deutschland und Italien, 1969