Francesco Barberini (1597–1679)







Ten artykuł dotyczy kardynała żyjącego w latach (1597-1679). Zobacz też: Francesco Barberini (1662–1738).

.mw-parser-output table.duchowny-ksiadz td.naglowek{color:white!important;background:black!important}.mw-parser-output table.duchowny-biskup td.naglowek{color:white!important;background:#E56DC4!important}.mw-parser-output table.duchowny-patriarcha td.naglowek{color:white!important;background:#BA55D3!important}.mw-parser-output table.duchowny-kardynal td.naglowek{color:white!important;background:#FF2400!important}.mw-parser-output table.duchowny-papiez td.naglowek{color:black!important;background:gold!important}.mw-parser-output table.duchowny-cywil td.naglowek{color:black!important;background:#C0C0C0!important}.mw-parser-output table.duchowny-ksiadz tr.naglowek{color:white!important;background:black!important}.mw-parser-output table.duchowny-biskup tr.naglowek{color:white!important;background:#E56DC4!important}.mw-parser-output table.duchowny-patriarcha tr.naglowek{color:white!important;background:#BA55D3!important}.mw-parser-output table.duchowny-kardynal tr.naglowek{color:white!important;background:#FF2400!important}.mw-parser-output table.duchowny-papiez tr.naglowek{color:black!important;background:gold!important}.mw-parser-output table.duchowny-cywil tr.naglowek{color:black!important;background:#C0C0C0!important}










































Francesco Barberini

Kardynał biskup

Ilustracja
Kraj działania
 Włochy
Data i miejsce urodzenia
 23 września 1597
Florencja
Data i miejsce śmierci
 10 grudnia 1679
Rzym
Dziekan Kolegium Kardynalskiego
Okres sprawowania
 11 października 1666 – 10 grudnia 1679
prefekt Najwyższego Trybunału Apostolskiej Sygnatury Sprawiedliwości
Okres sprawowania
 1623-1628


Wyznanie
katolicyzm

Kościół
rzymskokatolicki

Kreacja kardynalska
 2 października 1623
Urban VIII





Commons
Multimedia w Wikimedia Commons




















Sukcesja apostolska

Data konsekracji
 5 listopada 1645
Konsekrator
Girolamo Colonna
Współkonsekratorzy
Giovanni Battista Scanaroli
Bernardino Panicola

































































































































Francesco Barberini (ur. 23 września 1597, zm. 10 grudnia 1679) – włoski kardynał. Nepot Urbana VIII.




Spis treści






  • 1 Życiorys


  • 2 Mecenat naukowo – artystyczny


  • 3 Funkcje kościelne


  • 4 Bibliografia





Życiorys |


Studiował na uniwersytecie w Pizie. Wezwany przez swego wuja do Rzymu w 1623, został kreowany kardynałem na konsystorzu 2 października 1623 i mianowany superintendentem generalnym Państwa Kościelnego. Papież nadał mu półoficjalny tytuł Padrone i w krótkim czasie nadał mu szereg bogatych i dochodowych beneficjów (m.in. opactwo Farfa 1627-1666) oraz stanowisk, z czego najistotniejszym był nadany mu w 1632 urząd wicekanclerza Stolicy Apostolskiej. Przez pierwszych pięć lat (do 1628) pozostawał jednak w cieniu starszego i bardziej doświadczonego kardynała sekretarza stanu Lorenzo Magalottiego, krewnego Urbana VIII od strony matki. Ówcześni obserwatorzy wskazywali przy tym, że Francesco chętniej przesiaduje nad księgami niż angażuje się w sprawy państwowe. Istotnie, kiedy w 1626 objął urząd bibliotekarza Stolicy Apostolskiej, pełnił go z dużym oddaniem i gorliwością. Jego pierwszą poważniejszą misją polityczną były poselstwa do Francji (1625) i Hiszpanii (1626) w celu negocjowania z kardynałem Richelieu oraz hrabią Olivaresem rozwiązania problemu regionu Valtellina oraz kwestii spornych między Francją a Hiszpanią. Misja ta zakończyła się jednak fiaskiem.


W 1628 doszło do istotnych przetasowań w rządzie Państwa Kościelnego. Dotychczasowy sekretarz stanu Lorenzo Magalotti został "oddalony poprzez awans" do Ferrary, gdzie objął stanowisko biskupa. Do Kolegium Kardynałów Urban VIII powołał natomiast młodszego brata Francesco, Antonio Barberiniego. Do nominacji tej doszło mimo protestów Francesca, który obawiał się osłabienia swej pozycji. Na jego wyraźne żądanie Antonio nie powierzono początkowo żadnych istotnych funkcji w rządzie, choć hojnie obdarowano go beneficjami. W celu rozładowania napięcia między braćmi Urban VIII często wysyłał Antonio z misjami poza Rzym.


Po oddaleniu Magalottiego Francesco przejął faktyczne kierownictwo polityką Państwa Kościelnego jako pierwszy minister Urbana VIII, choć niemal do końca lat 30. papież najważniejsze decyzje podejmował samodzielnie. Sprawując funkcję superintendenta Francesco zyskał opinię człowieka pracowitego, pobożnego i uczciwego, choć o cholerycznym usposobieniu. Jednocześnie jednak, wskazywano na brak istotnych osiągnięć politycznych z jego strony. Fiaskiem zakończył się forsowany przez niego w latach 1633-37 projekt utworzenia przymierza obronnego państw włoskich. Prawdziwą katastrofą zakończył się konflikt o księstwo Castro, będące pod władzą dynastii Farnese. Ród Barberinich dążył do zagarnięcia tego księstwa dla siebie, co doprowadziło do wybuchu otwartej wojny (1641-1644). Zakończyła się ona klęską wojsk papieskich i spustoszeniem ziem Państwa Kościelnego. Wobec wojny trzydziestoletniej oraz konfliktu hiszpańsko-francuskiego papieska dyplomacja kierowana przez Barberiniego zajmowała postawę umiarkowanie profrancuską, co wywołało poważny kryzys w stosunkach z Hiszpanią i cesarzem.


Francesco Barberini, jako członek Rzymskiej Inkwizycji, był jednym z sędziów Galileusza. Był jednym z trzech członków trybunału, którzy odmówili złożenia podpisu pod wyrokiem skazującym uczonego.


W trakcie sprawowania rządów w Państwie Kościelnym Francesco Barberini dorobił się ogromnej fortuny oraz pokaźnej klienteli, ale także wielu wrogów. Na konklawe 1644 po śmierci Urbana VIII bezskutecznie próbował przeforsować kandydaturę swojego sojusznika, kardynała Giulio Sacchetti. W rezultacie papieżem został kandydat kompromisowy, kardynał Pamphilj jako Innocenty X. Pod naciskiem opinii publicznej wszczął on śledztwo w sprawie pochodzenia majątku rodu Barberini, oskarżając ich o nielegalne wzbogacenie się kosztem majątku Stolicy Apostolskiej. Francesco i jego bracia Antonio i Taddeo, którzy zostali dodatkowo oskarżeni o defraudację funduszy kościelnych w trakcie wojny o Castro (1642-44), uciekli do Francji pod opiekę kardynała Mazarina. W 1648 Francesco uzyskał papieskie przebaczenie i powrócił do Rzymu, gdzie osiadł w swym pałacu rodowym (Antonio wrócił dopiero w 1653, a Taddeo zmarł w Paryżu w 1647). W latach 1653-1655 należał do zwolenników donny Olimpii Maidalchini, bratowej Innocentego X, która wywierała znaczny wpływ na jego rządy. Przyjaźń Francesca z Olimpią była następstwem aliansu matrymonialnego między oboma rodami. Uczestniczył w konklawe 1655, w wyniku którego papieżem został Aleksander VII Chigi. Od tej pory swoją aktywność kościelno-polityczną ograniczał ściśle do zadań wykonywanych w związku z pełnionymi funkcjami kościelnymi. Z uwagi na długość stażu kardynalskiego, stopniowo wzrastała jego ranga wewnątrz Kolegium Kardynałów i ostatecznie w 1666 objął funkcję dziekana Świętego Kolegium. Przewodniczył konklawe 1667, 1669-70, 1676.


Zmarł 10 grudnia 1679 w Rzymie w wieku 82 lat.



Mecenat naukowo – artystyczny |


Francesco Barberini był mecenasem kultury, nauki i sztuki, protektorem wielu intelektualistów i artystów (np. Gian Lorenzo Berniniego) oraz kilku akademii, twórcą bogatej biblioteki Barberinich.



Funkcje kościelne |


Jako bratanek papieża Urbana VIII Francesco Barberini objął szereg stanowisk i urzędów, z czego część dawała mu realną władzę, a część jedynie dochody i prestiż:



  • Superintendent generalny Państwa Kościelnego (1623-1644)

  • prefekt Trybunału Apostolskiej Sygnatury Sprawiedliwości (1623-1628 i 1639–1640),

  • legat apostolski w Awinionie (1623-1633) i w Urbino (1633-1645),

  • gubernator Fermo (1623-1644) i Tivoli (1624-1632)

  • bibliotekarz Świętego Kościoła Rzymskiego (1626-1633)

  • archiprezbiter Bazyliki Laterańskiej (1627-1629), Liberiańskiej (1629-1633) i Watykańskiej (1633-1667)


  • wicekanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego (1632-1679)


Ponadto Francesco zasiadał w wielu kongregacjach kurialnych:



  • Kongregacji ds. Dobrobytu (1623-1644, 1668-1679)

  • Świętej Konsulcie (1623-1644 i ponownie 1661-1679, w tym 1623-1644 jako prefekt)

  • Trybunale Apostolskiej Sygnatury Łaski (1623-1644)

  • Kongregacji ds. Wód (1623-1679)

  • Kongregacji Dobrego Rządu (1623-1679, 1623-1644 jako prefekt)

  • Kongregacji Świętego Oficjum Inkwizycji (1623-1679, od 1633 jako sekretarz)

  • Kongregacji Rozkrzewiania Wiary (1623-1679)

  • Kongregacji ds. Dróg (1623-1679)

  • Kongregacji Indeksu (1623-1657)

  • Kongregacji ds. Legacji Awiniońskiej (1623-1633)

  • Kongregacji ds. Ceremoniału (1629-1679)

  • Kongregacji ds. Kościelnych Immunitetów (1629-1679)

  • Fabryce Świętego Piotra (1633-1679, do 1667 jako prefekt)

  • Kongregacji Konsystorialnej (1644-1679)

  • Kongregacji ds. Egzaminowania Biskupów (w 1644)

  • Kongregacji ds. Brzegów Tybru (1670-1679)


Nadto był kardynałem-protektorem:



  • Szkocji (1623-1679)

  • Anglii (1626-1679)

  • Aragonii (1626-1634)

  • Portugalii (1626-1634)

  • Republiki Raguzy (1633-1679)

  • Szwajcarii (1626-1679)

  • benedyktynów z Kongregacji Kasyneńskiej (1632-1679)

  • Zakonu franciszkanów obserwantów (1633-1679)

  • kanoników regularnych laterańskich (1626-1653)

  • Akademii Szkockiej w Rzymie (1623-1679)

  • Kolegium Angielskiego w Rzymie (1626-1679)

  • Arcybractwa S. Girolamo della Carita

  • Arcybractwa del Gonfalone

  • Arcybractwa Zwiastowania NMP w kościele S. Maria sopra Minerva

  • Arcybractwa św. Jakuba dla Nieuleczalnych

  • Arcybractwa św. Rocha

  • Kolegium Clementinum

  • Kolegium Germanicum & Hungaricum (jako współprotektor)

  • Domu Pobożnego św. Klary

  • Szpitala dla Obłąkanych w Rzymie

  • Zakonu Maltańskiego

  • Kongregacji Sacro Monte della Pieta

  • Kongregacji Kobiet Pokutujących

  • żeńskiego klasztoru S. Susanna

  • Uniwersytetu La Sapienza (jako współprotektor)

  • zakonu celestynów (1645–1653)

  • Akademii dei Pittori in Ss. Luca e Martina



Bibliografia |




  • Słownik biograficzny (ang.)

  • BARBERINI, FRANCESCO, Dizionario Biografico degli Italiani, 6, pp. 172-176








Poprzednik
Ludovico Ludovisi

Wicekanclerz św. Kościoła Rzymskiego
(1632-1679)
Następca
Pietro Ottoboni















p • d • e

Sekretarze Świętego Oficjum
Wielcy Inkwizytorzy

Antonio Michele Ghisleri (1558–1566) • Scipione Rebiba (1573–1577) • Giacomo Savelli (1577–1587)
Kardynałowie sekretarze

Giulio Antonio Santori (1586–1602) • Camillo Borghese (1602–1605) • Pompeio Arrigoni (1605–1612) • Giovanni Garzia Millini (1612–1629) • Antonio Marcello Barberini (1629–1633) • Francesco Barberini (1633–1679) • Cesare Facchinetti (1679–1683) • Alderano Cibo (1683–1700) • Galeazzo Marescotti (1700–1713) • Fabrizio Spada (1713–1717) • Nicolò Acciaioli (1717–1719) • Francesco del Giudice (1719–1725) • Fabrizio Paolucci (1725–1726) • Pietro Ottoboni (1726–1740) • Tommaso Ruffo (1740–1753) • Neri Maria Corsini (1753–1770) • Giovanni Francesco Stoppani (1770–1774) • Luigi Maria Torregiani (1775–1777) • Carlo Rezzonico (1777–1799) • Leonardo Antonelli (1800–1811) • Giulio Maria della Somaglia (1814–1830) • Bartolomeo Pacca (1830–1844) • Vincenzo Macchi (1844–1860) • Costantino Patrizi Naro (1860–1876) • Prospero Caterini (1876–1881) • Antonio Maria Panebianco (1882–1883) • Luigi Maria Bilio (1883–1884) • Raffaele Monaco La Valletta (1884–1896) • Lucido Maria Parocchi (1896–1903) • Serafino Vannutelli (1903–1908) • Mariano Rampolla del Tindaro (1908–1913) • Domenico Ferrata (1914) • Rafael Merry del Val y Zulueta (1914–1930) • Donato Raffaele Sbarretti (1930–1939) • Francesco Marchetti Selvaggiani (1939–1951) • Giuseppe Pizzardo (1951–1959) • Alfredo Ottaviani (1959–1965)



































p • d • e

Dziekani Kolegium Kardynałów
Lata 1130–1378

Wilhelm (1130–1137) • Corrado Demetri (1137–1138) • Gilles (1138–1139) • Corrado Demetri (1139–1153)• Imar (1153–1159) • Gregorio Centu (1159–1162) • Ubaldo de Lucca (1162–1181) • Konrad von Wittelsbach (1181–1200) • Ottaviano di Paoli (1200–1206) • Pietro Gallocia (1206–1211) • Giovanni di San Paolo (1211–1214) • Niccolò de Romanis (1214–1218) • Guido Papareschi (1218–1221) • Ugolino Conti di Segni (1221–1227) • Pelagio Galvani (1227–1230) • Jean d’Abbeville (1230–1237) • Jacques de Vitry (1237–1240) • Romano Bonaventura (1240–1243) • Rinaldo Conti di Jenne (1243–1254) • Odon de Châteauroux (1254–1273) • Jan z Toledo (1273–1275) • Pedro Julião Reboli (1275–1276) • Bertrand de Saint-Martin (1276–1278) • Ordoño Alvares (1278–1285) • Bentivenga da Bentivengi (1285–1289) • Latino Malabranca Orsini (1289–1294) • Gerardo Bianchi (1294–1302) • Giovanni Boccamazza (1302–1309) • Leonardo Patrasso (1309–1311) • Giovanni Minio da Morrovalle (1311–1313) • Niccolò Alberti (1313–1321) • Berenger Fredol (1321–1323) • Berenguer Fredol (1323) • Guillaume Godin (1323–1336) • Pierre Desprès (1336–1361) • Élie Talleyrand de Périgord (1361–1364) • Guy de Boulogne (1364–1373) • Angelic de Grimoard (1373–1378)
Obediencja „rzymska”

Pietro Corsini (1378–1381) • Philippe d’Alençon (1381–1397) • Pileo di Prata (1397–1400) • Angelo Acciaioli (1404–1408) • Enrico Minutoli (1408) • Antonio Correr (1408–1415)
Obediencja „awiniońska”

Angelic de Grimoard (1373–1388) • Pietro Corsini (1388–1405) • Gui de Malsec (1405–1409) • Jean Flandrin (1409–1415)
Obediencja „pizańska”

Gui de Malsec (1409–1412) • Jean de Brogny (1412–1415)
Lata 1415–1503

Angelo Correr (1415–1417) • Jean de Brogny (1417–1419) • Baldassare Cossa (1419) • Jean de Brogny (1419–1426) • Angelo d’Anna de Sommariva (1426–1428) • Giordano Orsini (1428–1438) • Antonio Correr (1438–1445) • Pierre de Foix (1445–1449) • Amadeusz Sabaudzki (1449–1451) • Pierre de Foix (1451–1464) • Bessarion (1464–1472) • Guillaume d’Estouteville (1472–1483) • Rodrigo Borgia (1483–1492) • Oliviero Carafa (od 1492)
Lata od 1503

Oliviero Carafa (do 1511) • Raffaele Sansoni Riario (1511–1521) • Bernardino Lopez de Carvajal (1521–1523) • Francesco Soderini (1523–1524) • Niccolò Fieschi (1524) • Alessandro Farnese (1524–1534) • Giovanni Piccolomini (1535–1537) • Giovanni Domenico de Cupis (1537–1553) • Gian Pietro Carafa (1553–1555) • Jean du Bellay (1555–1560) • François de Tournon (1560–1562) • Rodolfo Pio di Carpi (1562–1564) • Francesco Pisani (1564–1570) • Giovanni Girolamo Morone (1570–1580) • Alessandro Farnese (1580–1589) • Giovanni Antonio Serbelloni (1589–1591) • Alfonso Gesualdo (1591–1603) • Tolomeo Gallio (1603–1607) • Domenico Pinelli (1607–1611) • François de Joyeuse (1611–1615) • Antonio Maria Galli (1615–1620) • Antonio Maria Sauli (1620–1623) • Francesco Maria Bourbon del Monte (1623–1626) • Ottavio Bandini (1626–1629) • Giovanni Battista Deti (1629–1630) • Domenico Ginnasi (1630–1639) • Carlo Emmanuele Pio (1639–1641) • Marcello Lante della Rovere (1641–1652) • Giulio Roma (1652) • Carlo de’ Medici (1652–1666) • Francesco Barberini (1666–1679) • Cesare Facchinetti (1680–1683) • Niccolò Albergati-Ludovisi (1683–1687) • Alderano Cibo (1687–1700) • Emmanuel–Theodose de la Tour d'Auvergne de Bouillon (1700–1715) • Nicolò Acciaioli (1715–1719) • Fulvio Astalli (1719–1721) • Sebastiano Antonio Tanara (1721–1724) • Francesco del Giudice (1724–1725) • Fabrizio Paolucci (1725–1726) • Francesco Pignatelli (1726–1734) • Francesco Barberini (1734–1738) • Pietro Ottoboni (1738–1740) • Tommaso Ruffo (1740–1753) • Pietro Luigi Carafa (1753–1755) • Raniero d’Elci (1756–1761) • Giuseppe Spinelli (1761–1763) • Carlo Alberto Guidoboni Cavalchini (1763–1774) • Giovanni Francesco Albani (1774–1803) • Henry Benedict Stuart (1803–1807) • Leonardo Antonelli (1807–1811) • Alessandro Mattei (1814–1820) • Giulio Maria della Somaglia (1820–1830) • Bartolomeo Pacca (1830–1844) • Lodovico Micara (1844–1847) • Vincenzo Macchi (1847–1860) • Mario Mattei (1860–1870) • Costantino Patrizi Naro (1870–1876) • Luigi Amat di San Filippo e Sorso (1877–1878) • Camillo di Pietro (1878–1884) • Carlo Sacconi (1884–1889) • Raffaele Monaco La Valletta (1889–1896) • Luigi Oreglia di Santo Stefano (1896–1913) • Serafino Vannutelli (1914–1915) • Vincenzo Vannutelli (1915–1930) • Gennaro Granito Pignatelli di Belmonte (1930–1948) • Francesco Marchetti Selvaggiani (1948–1951) • Eugène Tisserant (1951–1972) • Amleto Giovanni Cicognani (1972–1973) • Luigi Traglia (1974–1977) • Carlo Confalonieri (1977–1986) • Agnelo Rossi (1986–1993) • Bernardin Gantin (1993–2002) • Joseph Ratzinger (2002–2005) • Angelo Sodano (od 2005)








-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA...
閱讀完整內容

Rikitea

圖片
Town in French Polynesia, France Rikitea Town Rikitea Location in French Polynesia Coordinates: 23°7′13″S 134°58′9″W  /  23.12028°S 134.96917°W  / -23.12028; -134.96917 Coordinates: 23°7′13″S 134°58′9″W  /  23.12028°S 134.96917°W  / -23.12028; -134.96917 Country   France Overseas collectivity   French Polynesia Territory Gambier Islands Island Mangareva Rikitea is a small town on Mangareva, which is part of the Gambier Islands in French Polynesia. A majority of the islanders live in Rikitea. [1] [2] The island was a protectorate of France in 1871 and was annexed in 1881. [3] Contents 1 History 2 Geography 3 Economy 4 Landmarks 5 Transportation 6 References 7 Bibliography 8 External links History The town's history dates to the era when the island was first settled with people from the Marquesas Islands in 1100 AD. Captain James Wilson of the London Missionary Society arrived in 1797 on Du...
閱讀完整內容

University of Vienna

圖片
"Vienna University" redirects here. For Vienna University of Economics and Business, see Vienna University of Economics and Business. University of Vienna Universität Wien Type Public Established 1365 Budget € 544 million [1] Rector Heinz Engl Academic staff 6,765 Administrative staff 3,106 Students 94,000 [2] Postgraduates 16,490 Doctoral students 8,945 Location Main building, Vienna , Austria 48°12′47″N 16°21′35″E  /  48.21306°N 16.35972°E  / 48.21306; 16.35972 Coordinates: 48°12′47″N 16°21′35″E  /  48.21306°N 16.35972°E  / 48.21306; 16.35972 Campus Urban Colors Blue and White           Affiliations Campus Europae, EUA, UNICA Website www.univie.ac.at/en Data as of 2016 [update] The University of Vienna (German: Universität Wien ) is a public university located in Vienna, Austria. It was founded by Duke Rudolph IV in 1365 and is one of the oldest universities in the Ge...
閱讀完整內容