Urbino







Ten artykuł dotyczy miasta we Włoszech. Zobacz też: Urbino - seria autobusów miejskich.




















































Urbino





— gmina —


ilustracja





Herb

Herb


Państwo
 Włochy

Region
Marche

Prowincja
Pesaro i Urbino
Kod ISTAT
 041067
Powierzchnia
 228,07 km²
Wysokość
 485 m n.p.m.
Populacja (2004)
• liczba ludności

15 444
• gęstość
 66,4 os./km²

Nr kierunkowy
 0722

Kod pocztowy
 61029


Położenie na mapie Włoch


Mapa lokalizacyjna Włoch

Urbino

Urbino





Ziemia43°43′N 12°38′E/43,716667 12,633333





Commons
Multimedia w Wikimedia Commons






Wikipodróże
Informacje w Wikipodróżach


Strona internetowa

Urbino (łac. Urvinum Mataurense) – miejscowość u podnóża Apeninu Umbryjsko-Marchijskiego i gmina w środkowych Włoszech, w regionie Marche[1]. Wraz z Pesaro jest stolicą prowincji Pesaro i Urbino. W 1998 roku centrum historyczne miasta zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. W latach 1212-1631 stanowiło siedzibę najpierw hrabstwa, a potem księstwa Urbino.


Według danych na rok 2007 gminę zamieszkiwało 15 444 osób, 66,4 os./km². W mieście znajduje się uniwersytet.


Z miastem związany był Rafael Santi, który się tutaj urodził, Piero della Francesca, który tworzył na dworze księcia Federica da Montefeltro, a także Baldassare Castiglione, który opisując wrażenia z życia w Urbino stworzył Dworzanina oraz Leon Battista Alberti, jeden z architektów włoskiego renesansu.




Spis treści






  • 1 Klimat


  • 2 Zabytki i interesujące miejsca


  • 3 Ludzie związani z Urbino


  • 4 Demografia


  • 5 Miasta partnerskie


  • 6 Przypisy


  • 7 Linki zewnętrzne


  • 8 Zobacz też





Klimat |


W Urbino, położonym na wysokości występuje klimat subtropikalny (podzwrotnikowy). Notuje się tu nieco większe ilości opadów niż na oddalonym o 30 km wybrzeżu Morza Śródziemnego, co wynika położenia miasta na wysokości 485 m n.p.m.














































































Miesiąc
 I
 II
 III
 IV
 V
 VI
 VII
 VIII
 IX
 X
 XI
 XII
Najwyższa temperatura dzienna (°C)
 +10
 +10
 +14
 +18
 +23
 +27
 +30
 +29
 +25
 +19
 +14
 +11
Najniższa temperatura nocna (°C)
 +3
 +4
 +8
 +9
 +13
 +17
 +20
 +20
 +17
 +12
 +8
 +5
Opady atmosferyczne (mm)
 44
 49
 59
 57
 60
 48
 36
 59
 59
 78
 89
 56
Liczba dni deszczowych
 4
 4
 5
 5
 5
 3
 0
 2
 2
 5
 5
 5


Zabytki i interesujące miejsca |






























Centrum historyczne w Urbino[a]

Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO

Ilustracja

Państwo
 Włochy
Typ
 kulturowy

Spełniane kryterium
 II, IV
Numer ref.
828
Historia wpisania na listę

Obiekt zagrożony
 nie



  1. ↑ Oficjalna nazwa wpisana na liście UNESCO





Panorama Urbino



  • Najbardziej znanym zabytkiem Urbino, a jednocześnie najczęściej odwiedzanym, jest Pałac Książęcy. Jest to jeden z przykładów architektonicznych i artystycznych z okresu renesansu włoskiego. Pałac jest siedzibą Narodowej Galerii w Marche. Charakterystyczne dla pałacu są wieżyczki od tylnej strony budynku[2].

  • Dom Rafaela znajduje się przy ulicy Raffaello, pod numerem 57. Artysta urodził się tam w 1483 roku. W domu znajduje się muzeum, w którym można zobaczyć wyposażenie z czasów Rafaela i piętnastowieczne freski.


  • Katedra jest zbudowana w stylu neoklasycystycznym (architekt Giuseppe Valadier). Można w niej znaleźć dzieła Federica Barocciego[3].

  • W klasztorze świętej Klary działał architekt ze Sieny Francesco di Giorgio Martini.

  • Pomnik Rafaela wyrzeźbiony przez Luigi Belliego i muzeum archeologiczne[4].


  • Święty Jan na fresku stworzonym przez braci Salimbeni.

  • Szkoła z internatem, w której uczył się do 12 roku życia Giovanni Pascoli. Szkoła imienia Rafaela była kierowana przez pijarów i miała swoją siedzibę na placu Republiki. Jej budowa rozpoczęła się w 1705 roku na życzenie papieża Klemensa XI[5].

  • Około dwóch kilometrów od centrum historycznego znajduje się mauzoleum diuków stworzone przez Donato Bramante w drugiej połowie XV wieku z polecenia diuka Fryderyka II[6]. W mauzoleum znajdują się groby Fryderyka Guidobalda I – diuków z Urbino. Początkowo była tu także nastawa ołtarzowa Piera della Francesca, przedstawiająca Madonnę, Fryderyka II i niektórych świętych. Obecnie znajduje się ona w pinakotece Brera w Mediolanie.

  • Kościół Świętego Franciszka został zbudowany w XIV wieku w stylu gotyckim przez architekta Luigi Vanvitelliego[7].

  • Brama Valbona jest główną bramą miasta. Zbudowana w 1621 roku z okazji zawarcia małżeństwa przez diuka Fryderyka Ubaldo z Klaudią de'Medici[8].

  • Kościół Świętego Dominika zbudowany w XIV wieku i odnowiony wewnątrz w 1729 roku. Zewnętrzna część kościoła jest zbudowana w stylu gotyckim z renesansowym portalem zaprojektowanym przez Luca della Robbia w 1450 roku.

  • Przed kościołem Świętego Dominika znajduje się egipski obelisk. Jego pochodzenie datuje się na około 550 rok przed naszą erą[9].



Ludzie związani z Urbino |




  • Federico Barocci, malarz (1535–1612)


  • Bramante, malarz i architekt


  • Giancarlo De Carlo, architekt (1919–2005)


  • Ivan Graziani, twórca tekstów piosenek


  • Klemens XI, papież


  • Giovanni Pascoli, poeta


  • Valentino Rossi, motocyklista


  • Rafael Santi, malarz (1483–1520)


  • Torquato Tasso, poeta i literat


  • Paolo Uccello, malarz



Demografia |


Liczba mieszkańców






Miasta partnerskie |



  • Francja Blois, Francja


Przypisy |




  1. ↑ Encyklopedia Wiem. [dostęp 2009-02-21].


  2. ↑ Strona Urbino. [dostęp 2009-02-21].


  3. ↑ Strona Urbino. [dostęp 2009-02-21].


  4. ↑ Strona Urbino. [dostęp 2009-02-21].


  5. ↑ Strona Urbino. [dostęp 2009-02-21].


  6. ↑ Strona Urbino. [dostęp 2009-02-21].


  7. ↑ Strona Urbino. [dostęp 2009-02-21].


  8. ↑ Strona Urbino. [dostęp 2009-02-21].


  9. ↑ Strona Urbino. [dostęp 2009-02-21].



Linki zewnętrzne |




  • Strona Urbino (język włoski / angielski / niemiecki)


  • Strona o Urbino (język angielski)

  • Strona Uniwersytetu w Urbino



Zobacz też |


  • Władcy Urbino



















p • d • e

Obiekty z listy Światowego Dziedzictwa UNESCO we Włoszech
Flaga UNESCO Kulturowe

Sztuka naskalna w Val Camonica • Kościół i klasztor dominikański Santa Maria delle Grazie z Ostatnią Wieczerzą Leonarda da Vinci w Mediolanie • Zespół zabytkowy Rzymu, dobra Stolicy Apostolskiej leżące na terenie Rzymu, korzystające z prawa eksterytorialności i bazylika św. Pawła za Murami • Zespół zabytkowy we Florencji • Wenecja wraz z laguną • Piazza del Duomo w Pizie • Zespół zabytkowy San Gimignano • I Sassi w Materze • Vicenza – miasto i wille palladiańskie w regionie Veneto • Zespół zabytkowy w Sienie • Zespół zabytkowy w Neapolu • Miasto przemysłowe Crespi d'Adda • Renesansowe miasto Ferrara i delta Padu • Castel del Monte • Trulli w Alberobello • Zabytki wczesnochrześcijańskie w Rawennie • Zespół zabytkowy w Pienzy • Pałac królewski z XVIII w. w Casercie wraz z parkiem, akweduktem Vanvitelli i zespołem San Leucio • Rezydencje królewskie dynastii sabaudzkiej • Ogród botaniczny w Padwie • Katedra, Torre Civica i Piazza Grande w Modenie • Zespoły archeologiczne – Pompeje, Herkulanum i Torre Annunziata (oficjalna nazwa wpisana na listę światowego dziedzictwa) • Villa Romana del Casale • Su Nuraxi w Barumini • Portovenere, Cinque Terre i wyspy (Palmaria, Tino i Tinetto) • Wybrzeże Amalfitańskie • Strefa archeologiczna w Agrigento • Strefa archeologiczna wraz z Bazyliką Patriarchów w Akwilei • Park Narodowy Cilento i Vallo di Diano oraz stanowiska archeologiczne Paestum i Velia oraz Certosa di Padula • Zespół zabytkowy w Urbino • Willa Hadriana w Tivoli • Asyż, bazylika franciszkańska i inne zabytki franciszkańskie (Erem w Carceri) • Miasto Werona • Villa d’Este w Tivoli • Miasta późnego baroku w dolinie Noto (południowo-wschodnia Sycylia) • Sacri Monti w Piemoncie i Lombardii • Etruskie nekropolie w Cerveteri i Tarkwinii • Val d’Orcia • Syrakuzy i skalna nekropolia w Pantalica • Genua: Le Strade Nuove i system pałaców Rolli • Mantua i Sabbioneta • Linie kolei retyckiej przez przełęcze Albula i Bernina • Longobardowie we Włoszech. Ośrodki władzy, 568 – 774 n.e. (Cividale del Friuli, Bazylika San Salvatore w Brescii, Castelsepio, Spoleto, Tempietto del Clitunno w Campello sul Clitunno, Kościół Santa Sofia w Benewencie, Sanktuarium św. Michała Archanioła w Monte Sant’Angelo • Prehistoryczne osady na palach • Wille i ogrody Medyceuszy w Toskanii • Krajobraz winnic Piemontu: Langhe-Roero i Monferrato
 Flaga Włoch
Przyrodnicze

Wyspy Liparyjskie • Monte San Giorgio • Dolomity • Etna







p • d • e

Gminy prowincji Pesaro e Urbino


Acqualagna • Apecchio • Auditore • Barchi • Belforte all’Isauro • Borgo Pace • Cagli • Cantiano • Carpegna • Cartoceto • Colbordolo • Fano • Fermignano • Fossombrone • Fratte Rosa • Frontino • Frontone • Gabicce Mare • Gradara • Isola del Piano • Lunano • Macerata Feltria • Mercatello sul Metauro • Mercatino Conca • Mombaroccio • Mondavio • Mondolfo • Monte Cerignone • Monte Grimano • Monte Porzio • Montecalvo in Foglia • Monteciccardo • Montecopiolo • Montefelcino • Montelabbate • Montemaggiore al Metauro • Orciano di Pesaro • Peglio • Pergola • Pesaro • Petriano • Piagge • Piandimeleto • Pietrarubbia • Piobbico • Saltara • San Costanzo • San Giorgio di Pesaro • San Lorenzo in Campo • Sant’Angelo in Lizzola • Sant’Angelo in Vado • Sant’Ippolito • Sassocorvaro • Sassofeltrio • Serra Sant’Abbondio • Serrungarina • Tavoleto • Tavullia • Urbania • Urbino











-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
閱讀完整內容

Shark

圖片
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
閱讀完整內容

Wiciokrzew

圖片
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
閱讀完整內容