Aleksander Hrynkiewicz
.mw-parser-output table.zolnierz-lotnictwo td.naglowek{color:black!important;background:#95a7b9!important}.mw-parser-output table.zolnierz-marynarka td.naglowek{color:white!important;background:#6082B6!important}.mw-parser-output table.zolnierz-lądowe td.naglowek{color:white!important;background:#556B2F!important}.mw-parser-output table.zolnierz-paramilitarny td.naglowek{color:black!important;background:#b6b3c7!important}
| ||
podpułkownik kawalerii | ||
Data i miejsce urodzenia | 14 stycznia 1896 Warszawa | |
Data i miejsce śmierci | 15 czerwca 1981 Montreal | |
Przebieg służby | ||
Lata służby | 1912-1944 | |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie Armia Krajowa | |
Jednostki | 1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego Obwód Mokotów AK | |
Stanowiska | adiutant, dowódca | |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa (kampania wrześniowa, powstanie warszawskie) | |
Odznaczenia | ||
Aleksander Hrynkiewicz ps. „Przegonia”, „Marek”, „Wioślarz”, „Wizytator” (ur. 14 stycznia 1896 w Warszawie, zm. 15 czerwca 1981 w Montrealu) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.
Spis treści
1 Życiorys
2 Ordery i odznaczenia
3 Przypisy
4 Bibliografia
5 Linki zewnętrzne
Życiorys |
Od 1912 był członkiem Związku Strzeleckiego, od 1915 był komendantem sekcji POW na Mokotowie. Od 1918 służył w Wojsku Polskim. Był oficerem 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. W szeregach tego pułku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej dowodząc plutonem.
Został awansowany do stopnia rotmistrza w korpusie oficerów kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku. 21 marca 1935 roku został przeniesiony do Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych na stanowisko adiutanta ministra Józefa Piłsudskiego[1]. Po śmierci marszałka, 21 maja 1935 Aleksander Hrynkiewicz przekazał w Pałacu Belwederskim w Warszawie mózg Józefa Piłsudskiego prof. Maksymilianowi Rosemu, po czym wysłano go do Wilna i zdeponowano w Polskim Instytucie Badań Mózgu w specjalnie przeznaczonym do tego budynku. 27 czerwca 1935 roku awansował do stopnia majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. We wrześniu 1939 pełnił funkcję zastępcy dowódcy pułku 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego.
Od 1941 był komendantem Obwodu V Mokotów (Okręg Warszawa AK). 11 listopada 1942 awansowany do stopnia podpułkownika. Podczas Powstania Warszawskiego, opuścił Mokotów z 3 na 4 sierpnia 1944, pozostając formalnie dowódcą obwodu do 18 sierpnia. Po upadku powstania przebywał w niewoli niemieckiej. Po wojnie przebywał na emigracji, początkowo w Niemczech i Wielkiej Brytanii, a następnie w Kanadzie.
Ordery i odznaczenia |
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)[2]
Krzyż Niepodległości (1938)
Krzyż Walecznych – trzykrotnie
Srebrny Krzyż Zasługi (7 grudnia 1927)[3]
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych - 12 maja 1936
Przypisy |
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 21 marca 1935 roku, s. 31.
↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3125 z 30 czerwca 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 28, poz. 1114
↑ M.P. z 1927 r. nr 283, poz. 779
Bibliografia |
Andrzej Kunert, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944, tom I, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1987.
Linki zewnętrzne |
- Artykuł Hrynkiewicza o Piłsudskim