Hiragana




Hiragana (jap. ひらがな, ヒラガナ, 平仮名) – jeden z dwóch japońskich systemów pisma sylabicznego kana[1]. Drugim z nich jest katakana. Każdemu znakowi hiragany odpowiada znak katakany.




Spis treści






  • 1 Historia


  • 2 Wykorzystanie współcześnie


  • 3 Znaki


  • 4 Sposób zapisu


  • 5 Pochodzenie


  • 6 Zobacz też


  • 7 Przypisy





Historia |


Hiragana powstała z man'yōgany jako pierwszy sylabariusz japoński. Ten system pisma, wywodzący się z kaligraficznego, "trawiastego" stylu chińskiego, umożliwił zastąpienie znaków kanji własnym pismem fonetycznym, dostosowanym do wymowy japońskiej.


Początkowo hiragana nie była akceptowana powszechnie. Elity, arystokracja i osoby wysoko postawione wolały korzystać wyłącznie z kanji. Historycznie, regularna forma kanji (kaisho) była używana przez mężczyzn, podczas gdy forma zapisu kursywnego (w znaczeniu płynnych połączeń pomiędzy znakami w piśmie pionowym; sōsho – pismo "trawiaste") była używana przez kobiety. Hiragana kursywna stała się popularna wśród kobiet, które na ogół nie miały dostępu do tego samego poziomu wykształcenia, co mężczyźni. Kobiety arystokracji dworskiej pierwotnie wykorzystywały ją do pisania listów i poezji. Z tego powodu hiragana była czasem nazywana "pismem kobiet" (arch. onnade, 女手). Na przykład w Opowieści o Genji i innych wczesnych powieściach autorki wykorzystały tylko hiraganę. Później także mężczyźni zaczęli używać jej do zapisu prac literackich i nieoficjalnego pisania, na przykład listów osobistych, podczas gdy kanji były wykorzystywane do oficjalnych dokumentów[2].



Wykorzystanie współcześnie |


Hiragana jest używana głównie do zapisu:




  • okurigany, czyli odmiennych końcówek gramatycznych japońskich słów, np. ostatnie trzy sylaby w wyrazie 飲まれた nomareta ("zostało wypite");

  • różnego rodzaju partykuł, przedrostków i przyrostków, np. に ni (partykuła miejsca i celu), さん -san (przyrostek, tytuł grzecznościowy po imionach i nazwiskach), お o- (przedrostek honoryfikatywny);

  • japońskich słów, które nie mają własnego zapisu kanji, dla zapisu których obecnie nie stosuje się kanji, albo które są używane na tyle rzadko, że ich kanji są nieznane przeciętnemu Japończykowi, np. きらきら kira-kira ("błyszcząco, świecąco"; brak zapisu kanji), おい oi ("ej!"; brak zapisu kanji), ひげ hige ("zarost"; zamiast 髭), ほとんど hotondo ("prawie"; zamiast 殆ど), する suru ("robić"; zamiast 為る);


  • furigany objaśniającej wymowę znaków; spotykane głównie z rzadziej używanymi kanji;

  • zamiast kanji w materiałach przeznaczonych dla dzieci i obcokrajowców;

  • w celach artystycznych, estetycznych, zamiast kanji i katakany;

  • nadawanych imion.


Na sylabariusz hiragany składa się 48 znaków:



  • 5 samodzielnych samogłosek;

  • połączenia spółgłoskowo-samogłoskowe, składające się z 9 spółgłosek połączonych z każdą z 5 samogłosek, z zastrzeżeniem, że:

    • 2 sylaby (yi i wu) nie istnieją;

    • 3 sylaby (ye, wi i we) wyszły z użycia we współczesnej japońszczyźnie;

    • 1 sylaba (wo) jest wymawiana tak samo jak samogłoska o we współczesnej japońszczyźnie i jest używana wyłącznie jako partykuła;



  • 1 samodzielna spółgłoska.


Znaki te są umieszczane w tabeli zwanej 五十音図 gojūonzu ("tabela 50 dźwięków") wraz ze znakiem ん, który stawia się poniżej. Tabela przedstawiona jest poniżej.























































































Podstawowe znaki hiragany
Końcowe samogłoski Samodzielne samogłoski
 K- S- T- N-
 H- M- Y- R- W-
-A
あ
か
 さ
た
な
 は
ま
や
 ら
わ
-I
い
き
 し
ち
に
 ひ
み
り
(ゐ)
-U
う
く
 す
つ
ぬ
 ふ
む
 ゆ
る
-E
え
け
 せ
て
ね
 へ
め
れ
(ゑ)
-O
お
こ
 そ
と
の
 ほ
も
よ
 ろ
を
N na końcu sylaby
ん


Znaki |


Poniżej znajduje się tabela znaków hiragany (wymagane japońskie czcionki) oraz ich odczytanie w transkrypcji Hepburna, znaki zaznaczone na czerwono nie są obecnie używane. Zobacz uwagi co do wymowy w artykule głównym kana.



































































































































































あ a
 い i
 う u
 え e
 お o
 (ya) (yu) (yo)

か ka
 き ki
 く ku
 け ke
 こ ko
 きゃ kya
 きゅ kyu
 きょ kyo
さ sa
 し shi
 す su
 せ se
 そ so
 しゃ sha
 しゅ shu
 しょ sho
た ta
 ち chi
 つ tsu
 て te
 と to
 ちゃ cha
 ちゅ chu
 ちょ cho
な na
 に ni
 ぬ nu
 ね ne
 の no
 にゃ nya
 にゅ nyu
 にょ nyo
は ha
 ひ hi
 ふ fu
 へ he
 ほ ho
 ひゃ hya
 ひゅ hyu
 ひょ hyo
ま ma
 み mi
 む mu
 め me
 も mo
 みゃ mya
 みゅ myu
 みょ myo
や ya
 ゆ yu
 よ yo
ら ra
 り ri
 る ru
 れ re
 ろ ro
 りゃ rya
 りゅ ryu
 りょ ryo
わ wa
 ゐ wi ゑ we を wo
ん n
 っ (znak podwajający spółgłoskę)

が ga
 ぎ gi
 ぐ gu
 げ ge
 ご go
 ぎゃ gya
 ぎゅ gyu
 ぎょ gyo
ざ za
 じ ji
 ず zu
 ぜ ze
 ぞ zo
 じゃ ja
 じゅ ju
 じょ jo
だ da
 ぢ (ji)
 づ (zu)
 で de
 ど do
 ぢゃ (ja)
 ぢゅ (ju)
 ぢょ (jo)
ば ba
 び bi
 ぶ bu
 べ be
 ぼ bo
 びゃ bya
 びゅ byu
 びょ byo
ぱ pa
 ぴ pi
 ぷ pu
 ぺ pe
 ぽ po
 ぴゃ pya
 ぴゅ pyu
 ぴょ pyo

ゔ vu



Sposób zapisu |


Poniższa tabela przedstawia sposób zapisu każdego znaku hiragany. Liczby i strzałki wskazują kolejność i kierunek kresek.


UWAGA! We współczesnym języku japońskim nie używa się znaków wi i we.


Table hiragana.svg


Pochodzenie |




Powstanie i rozwój hiragany z man’yōgany


Rysunek obok przedstawia wyprowadzenie znaków hiragany ze znaków man’yōgany.



Zobacz też |





Zobacz hasło hiragana w Wikisłowniku




Zobacz podręcznik w Wikibooks: Japoński – Krótki kurs kana







Wikimedia Commons ma galerię ilustracji związaną z tematem:
Hiragana


  • Język japoński

  • Pismo japońskie

  • Kaligrafia japońska


  • Japanese Language (tekst + film 38'; historia hiragany, katakany) (ang.)

  • Pismo kancelaryjne

  • Pismo wielkopieczęciowe

  • Pismo małopieczęciowe



Przypisy |




  1. ↑ Kenkyusha's New Japanese-English Dictionary. Tokyo: Kenkyusha Limited, 1991, s. 449, 700. ISBN 4-7674-2015-6.


  2. ↑ Japanese Language (ang.). Doyouknowjapan.com. [dostęp 2018-08-24].






























































-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
閱讀完整內容

Shark

圖片
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
閱讀完整內容

Wiciokrzew

圖片
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
閱讀完整內容