Lista światowego dziedzictwa UNESCO
Lista światowego dziedzictwa (ang. World Heritage List; fr. Liste du patrimoine mondial) – lista obiektów dziedzictwa kulturowego i dziedzictwa naturalnego o „wyjątkowej powszechnej wartości” dla ludzkości prowadzona przez organizację wyspecjalizowaną ONZ UNESCO.
Lista została ustanowiona na mocy Konwencji w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego przyjętej przez UNESCO na 17. sesji w Paryżu 16 listopada 1972 roku, która weszła w życie z dniem 17 grudnia 1975 roku. Do stycznia 2017 roku, Konwencję przyjęły lub ratyfikowały 193 państwa.
Realizacją postanowień Konwencji, w tym prowadzeniem listy, zajmuje się Komitet Światowego Dziedzictwa (ang. World Heritage Committee) złożony z 21 przedstawicieli Państw-Stron Konwencji, który w trakcie dorocznych sesji decyduje o wpisaniu obiektu na listę, umieszczaniu obiektów na liście światowego dziedzictwa w zagrożeniu lub skreśleniu z tych list. Nominacje, wyłącznie spośród obiektów umieszczonych uprzednio na narodowej Liście Informacyjnej, zgłaszane są przez poszczególne kraje. Jeżeli wniosek o wpisanie danego obiektu na listę nie zostanie uwzględniony, może być złożony ponownie jedynie wtedy, gdy zaistnieją wyjątkowe okoliczności: nowe odkrycia, nowe naukowe informacje dotyczące dobra lub inne kryteria niż prezentowane w pierwszym wniosku.
Lista obejmuje (w lipcu 2017) 1056 obiekty w 165 Państwach-Stronach Konwencji, w tym 815 obiektów dziedzictwa kulturowego (K), 206 przyrodniczego (P) i 35 mieszanych (K, P)
Spis treści
1 Historia
2 Konwencja o światowym dziedzictwie
3 Organizacja
3.1 Komitet Światowego Dziedzictwa
3.2 Centrum Światowego Dziedzictwa
4 Procedura wpisu
4.1 Kryteria
5 Obiekty UNESCO według regionów
5.1 Lista światowego dziedzictwa
5.2 Lista światowego dziedzictwa w zagrożeniu
5.3 Wypisy z listy
6 Konsekwencje wpisu na listę światowego dziedzictwa
7 Zobacz też
8 Uwagi
9 Przypisy
10 Linki zewnętrzne
Historia |
Konstytucja UNESCO, która powołała do życia organizację, została podpisana 16 listopada 1945 i weszła w życie 4 listopada 1946[1]. Artykuł 1 konstytucji określający cele i funkcje organizacji, mówi m.in., że UNESCO
Udziela pomocy przy zachowaniu, rozszerzaniu i rozpowszechnianiu wiedzy; Czuwając nad zachowaniem i ochroną światowej spuścizny książek, dzieł sztuki, zabytków historii i nauki oraz zalecając zainteresowanym narodom podpisanie odpowiednich konwencji międzynarodowych; Ułatwiając poprzez odpowiednie metody współpracy międzynarodowej dostęp wszystkich narodów do wydawnictw publikowanych przez każdy z nich[2]. |
Początkowo cel ten realizowany był poprzez doradzanie Państwom Członkowskim w zakresie konserwacji ich dziedzictwa[3].Pierwszym znaczącym projektem było uratowanie świątyń nubijskich w Abu Simbel, którym groziło zalanie po wybudowaniu Wysokiej Tamy w Asuanie[3]. W 1959 roku, na wniosek Egiptu i Sudanu, UNESCO zorganizowało międzynarodową kampanię na rzecz ratowania świątyń[3]. Na terenach zagrożonych zalaniem przyspieszono prace archeologiczne, a świątynie z Abu Simbel przeniesiono w bezpieczną lokalizację[3]. Kampania kosztowała 80 milionów dolarów amerykańskich, z czego połowa pochodziła z donacji wniesionych przez 50 krajów[3]. Kolejne kampanie organizowano na rzecz ratowania zabytków centrum Florencji po powodzi w 1966 roku, Wenecji, by znaleźć rozwiązanie problemu regularnych podtopień w okresie zimowym (1970) czy Mohendżo-Daro i Borobudur[4][5][3][6].
Dzięki działalności takich pozarządowych organizacji jak Sierra Club i World Wildlife Fund, w latach 60. XX wieku ochroną dziedzictwa naturalnego zaczął interesować się rząd USA[7]. Konferencja w Białym Domu (ang. White House conference) w 1965 roku wezwała do utworzenia trustu na rzecz światowego dziedzictwa (ang. Trust for the World Heritage) w celu identyfikacji, zachowania i zarządzania naturalnymi i malowniczymi obszarami a także obiektami historycznymi[7][3].
Idea ta została podchwycona przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (ang. International Union for Conservation of Nature, IUCN), która w 1968 roku zaproponowała swoim członkom podobną inicjatywę[8] i później przez Międzynarodową Radę Ochrony Zabytków i Miejsc Historycznych (ang. International Council on Monuments and Sites, ICOMOS). W 1965 roku za sprawą UNESCO rozpoczęto proces wypracowania Konwencji[7]. Po konferencji ONZ w Sztokholmie i pracy wykonanej przez grupy eksperckie IUCN, ICOMOS i UNESCO, Konwencja – bazująca na unikalnym połączeniu koncepcji ochrony przyrody i ochrony zabytków – została przyjęta w Paryżu 16 listopada 1972 roku, a weszła w życie 17 grudnia 1975 roku[9].
Do stycznia 2017 roku, Konwencję przyjęły lub ratyfikowały 193 państwa[10]. Pierwszym krajem, który ratyfikował Konwencję były Stany Zjednoczone – 12 lipca 1973 roku[10]. Polska ratyfikowała Konwencję – jako jedno z pierwszych państw[11] – 6 maja 1976 roku, a 29 czerwca 1976 roku złożyła dokument ratyfikacji w UNESCO[9][12]. W stosunku do Polski Konwencja weszła w życie z dniem 29 września 1976 roku[5].
Konwencja o światowym dziedzictwie |
Artykuł 1 Konwencji definiuje dziedzictwo kulturowe jako:
|
Artykuł 2 definiuje dziedzictwo naturalne jako:
|
Artykuł 11 Konwencji ustanawia wykaz obiektów o „wyjątkowej powszechnej wartości” (ang. outstanding universal value)[a] wybieranych na podstawie określonych kryteriów[12] – „Listę dziedzictwa światowego”:
Na podstawie wykazów przedstawionych przez Państwa w wykonaniu ustępu 1 Komitet ustala, aktualizuje i rozpowszechnia pod mianem „Listy dziedzictwa światowego” wykaz dóbr dziedzictwa kulturalnego i dziedzictwa naturalnego określonego w artykułach 1 i 2 niniejszej Konwencji, które uznaje za mające wyjątkową powszechną wartość na podstawie kryteriów ustalonych przez siebie. Zaktualizowane listy powinny być rozpowszechniane co najmniej raz na dwa lata[12]. |
Organizacja |
Komitet Światowego Dziedzictwa |
Do realizacji zadań konwencji – w tym do prowadzenia listy światowego dziedzictwa – został powołany specjalny organ wykonawczy – Komitet Światowego Dziedzictwa (ang. World Heritage Committee), w którym zasiadają przedstawiciele z 21 Państw-Stron Konwencji (Art. 8)[12][13]. Członkowie Komitetu są wybierani na okres do sześciu lat, przy czym większość Państw-Stron Konwencji dobrowolnie ustala kadencję swoich członków na cztery lata, by umożliwić innym Państwom członkostwo w Komitecie[13]. Wszyscy członkowie Komitetu wybrani w 2009 i 2011 roku mają czteroletnie kadencje[13]. Członkowie Komitetu reprezentują obecnie (sierpień 2016) następujące kraje: Angolę, Azerbejdżan, Burkinę Faso, Chorwację, Kubę, Filipiny, Finlandię, Indonezję, Jamajkę, Kazachstan, Koreę Południową, Kuwejt, Liban, Peru, Polskę, Portugalię, Tanzanię, Tunezję, Wietnam i Zimbabwe[13].
Komitet obraduje podczas dorocznych sesji, w trakcie których decyduje o wpisaniu miejsca na Listę światowego dziedzictwa, umieszczeniu na Liście światowego dziedzictwa w zagrożeniu lub skreśleniu z tych list[13]. 41. sesja komitetu w 2017 roku ma odbyć się w Krakowie[b].
Komitetowi doradzają następujące organizacje[14]:
Międzynarodowa Rada Ochrony Zabytków i Miejsc Historycznych (ang. International Council on Monuments and Sites, ICOMOS)
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (ang. International Union for Conservation of Nature, IUCN)
Międzynarodowy Ośrodek Studiów nad Ochroną i Konserwacją Dziedzictwa Kulturowego (ang. International Centre for the Study of the Preservation and Restoration of Cultural Property, ICCROM)
Centrum Światowego Dziedzictwa |
Centrum Światowego Dziedzictwa (ang. World Heritage Centre, WHC) z siedzibą w Paryżu powstało w 1992 roku i zajmuje się organizacją dorocznych sesji Komitetu oraz wszystkimi praktycznymi aspektami prowadzenia listy – doradza Państwom-Stronom Konwencji w przygotowaniu nominacji do wpisu na listę, organizuje pomoc finansową z Funduszu Światowego Dziedzictwa, koordynuje sprawozdania o stanie poszczególnych obiektów a także akcje ratunkowe obiektów zagrożonych[15]. Centrum organizuje również seminaria i warsztaty szkoleniowe, publikuje materiały edukacyjne, informacyjne i promujące dziedzictwo światowe[15].
Procedura wpisu |
Procedura wpisu na listę wygląda następująco[17][18]:
- Krok 1: Państwa-Strony Konwencji wybierają obiekty godne wpisu na Listę i umieszczają je na narodowej Liście Informacyjnej (ang. Tentative List)[17]. Lista Informacyjna powinna być przygotowana z udziałem zainteresowanych stron takich jak władze regionalne i lokalne, lokalne społeczności i organizacje pozarządowe. Państwa-Strony Konwencji powinny uzupełniać i uaktualniać swoje listy przynajmniej raz na dziesięć lat.
- Krok 2: Narodowe Listy Informacyjne przesyłane są za pośrednictwem formularza zgłoszeniowego w języku angielskim lub francuskim do Centrum Światowego Dziedzictwa.
- Krok 3: Państwa-Strony Konwencji przygotowują wniosek nominacyjny, przy czym mogą nominować wyłącznie obiekty z Listy Informacyjnej. Wnioski nominacyjne mogą być też składane przez grupę Państw-Stron, jeśli obiekty mają charakter transgraniczny. Wniosek musi zawierać następujące informacje: nazwę obiektu, jego położenie geograficzne, mapę, opis, historię, podejmowane działania w celu jego ochrony, zarządzanie obiektem, plany rozwoju, zagrożenia i uzasadnienie jego „wyjątkowej powszechnej wartości” (m.in. analizę porównawczą obiektu z innymi podobnymi).
- Krok 4: Wnioski przesyłane są do Centrum Światowego Dziedzictwa, które je rejestruje i sprawdza.
- Krok 5: Centrum przesyła wnioski do ekspertów z ICOMOS i IUCN celem ich oceny.
- Krok 6: Decyzję o wpisie na listę podejmuje Komitet Światowego Dziedzictwa w trakcie corocznej sesji. O wpisaniu danego obiektu na listę decyduje „wyjątkowa powszechna wartość” obiektu i spełnienie przynajmniej jednego z dziesięciu kryteriów kulturowych lub przyrodniczych. Jeżeli wniosek o wpisanie danego obiektu na listę nie zostanie uwzględniony, może być złożony ponownie jedynie wtedy gdy zaistnieją wyjątkowe okoliczności: nowe odkrycia, nowe naukowe informacje dotyczące dobra lub inne kryteria niż prezentowane w pierwszym wniosku[19]. Komitet rozpatruje corocznie maksymalnie 45 wniosków[20].
Kryteria |
Pierwsze kryteria ustalono w 1977 roku[21]. Podczas gdy oryginalne kryteria przyrodnicze pozostawały niezmienione do 1992 roku, kryteria kulturowe przeszły rewizję w 1980 roku – ich zakres został zmniejszony[21]. W 1992 roku Komitet Światowego Dziedzictwa przyjął trzy kategorie krajobrazów kulturowych i wprowadził pojęcie krajobrazu kulturowego do kryteriów[21]. Wiele innych kryteriów zostało wówczas zrewidowanych[21]. Analiza ICOMOS z 1994 roku wykazała, że kryteria kulturowe z 1980 roku kładące nacisk na walory architektoniczne i artystyczne preferowały do wpisu obiekty architektoniczne w Europie i Ameryce Północnej, dyskryminując obiekty o walorach niematerialnych (symbolicznych i religijnych), szczególnie obiekty z Azji i Afryki[21]. W związku z tym w 1994 roku wprowadzono kolejne zmiany w kryteriach, eliminując zapisy prowadzące do preferencji wpisów obiektów architektonicznych[22].
W 2000 i 2002 roku przyjęto nowe zasady proceduralne – od 2002 roku Komitet rozpatruje jeden wniosek z danego kraju, a od 2005 roku dwa jeśli drugi dotyczy dziedzictwa naturalnego, przy czym łączna liczba rozpatrywanych wniosków ograniczona jest do 45[22].
Do końca 2004 roku było sześć kryteriów dla obiektów dziedzictwa kulturowego i cztery dla przyrodniczego[22]. W 2005 roku połączono je w jednorodną listę dziesięciu kryteriów. Połączona lista została po raz pierwszy zastosowana w 2007 roku[23].
Dany obiekt musi reprezentować „wyjątkową powszechną wartość” i spełniać przynajmniej jeden z poniższych warunków:
- Kryteria kulturowe
- I. reprezentować arcydzieło ludzkiego geniuszu twórczego;
- II. przedstawiać ważną wymianę ludzkich wartości, na przestrzeni dziejów lub w obszarze danego regionu świata, w zakresie rozwoju architektury lub technologii, w sztukach monumentalnych, urbanistyce lub projektowaniu krajobrazu;
- III. przedstawiać unikatowe albo przynajmniej wyjątkowe świadectwo tradycji kulturowej lub istniejącej albo minionej cywilizacji;
- IV. przedstawiać szczególny przykład typu budowli, zespołu architektonicznego lub technologicznego albo krajobrazu ilustrującego ważny etap (lub etapy) w historii ludzkości;
- V. przedstawiać szczególny przykład tradycyjnego ludzkiego osadnictwa, zagospodarowania ziemi lub morza, reprezentatywny dla danej kultury (lub kultur), albo ludzkiej interakcji ze środowiskiem, szczególnie jeśli stało się ono zagrożone wskutek nieodwracalnej zmiany;
- VI. pozostawać w bezpośrednim lub namacalnym związku z wydarzeniami lub żywą tradycją, pomysłowością lub wierzeniami, albo z dziełami artystycznymi lub literackimi o wyjątkowym uniwersalnym znaczeniu (Komitet uznaje, że to kryterium powinno być stosowane w połączeniu z innymi kryteriami).
- Kryteria przyrodnicze
- VII. obejmować wyjątkowe zjawiska przyrodnicze lub tereny szczególnego naturalnego piękna i o znaczeniu estetycznym;
- VIII. przedstawiać szczególne świadectwo ważnych etapów w historii planety, zawierające ślady dawnego życia, istotnych toczących się procesów geologicznych; tworzących formy ukształtowania terenu lub istotne formacje geomorficzne lub fizjograficzne;
- IX. przedstawiać szczególny przykład toczących się procesów ekologicznych i biologicznych, istotnych dla ewolucji i rozwoju lądowych, słodkowodnych, przybrzeżnych i morskich ekosystemów lub społeczności roślin i zwierząt;
- X. obejmować najważniejsze środowiska przyrodnicze do ochrony różnorodności form życia, łącznie z zagrożonymi gatunkami o uniwersalnej wartości z punktu widzenia nauki i konserwacji przyrody.
Obiekty UNESCO według regionów |
Lista światowego dziedzictwa |
Lista światowego dziedzictwa obejmuje (w lipcu 2018) 1092 obiekty w 167 państwach-stronach Konwencji, w tym 845 obiektów dziedzictwa kulturowego (K), 209 przyrodniczego (P) i 38 mieszanych (K, P)[24].
Według stanu na rok 2018 liczba obiektów światowego dziedzictwa w poszczególnych regionach przedstawia się następująco[25]:
Nazwa regionu | Opis regionu | Przyrodnicze | Kulturowe | Przyrodniczo-kulturowe | Razem |
---|---|---|---|---|---|
Afryka | Afryka (bez krajów arabskich) | 38 | 52 | 5 | 95 |
Kraje arabskie | Kraje arabskie | 5 | 76 | 3 | 84 |
Azja i Pacyfik | Azja (bez krajów arabskich, Rosji i Izraela), Australia i Oceania | 65 | 181 | 12 | 258 |
Europa i Ameryka Północna | Europa (z Rosją i Izraelem) i Ameryka Północna | 63 | 440 | 11 | 514 |
Ameryka Łacińska i Karaiby | Ameryka Łacińska | 38 | 96 | 7 | 141 |
Razem | 209[c] | 845[d] | 38 | 1092[c][d] |
Szczegółowy opis obiektów z listy światowego dziedzictwa UNESCO na poszczególnych kontynentach:
- w Afryce
- w Ameryce Południowej
- w Ameryce Północnej i Środkowej
- w Australii i Oceanii
- w Azji
- w Europie
Najwięcej obiektów wpisanych na listę znajduje się we Włoszech (54), Chinach (53), Hiszpanii (47), Francji (44) i w Niemczech (44)[25]. W Polsce jest 15 obiektów wpisanych na listę[25].
Lista światowego dziedzictwa w zagrożeniu |
Komitet Światowego Dziedzictwa utrzymuje również listę obiektów, które są zagrożone, co może mieć negatywny wpływ na ich wartość[26]. Przykładowe zagrożenia – rzeczywiste lub potencjalne – to wojny, klęski żywiołowe, zanieczyszczenia, kłusownictwo, niekontrolowana urbanizacja i ruch turystyczny[26].
Lista obiektów zagrożonych ma na celu zwrócenie uwagi społeczności międzynarodowej na warunki zagrażające wartościom obiektów, które właśnie z uwagi na te wartości zostały wpisane na listę dziedzictwa ludzkości[26]. Wpisanie obiektu na listę światowego dziedzictwa w zagrożeniu pozwala Komitetowi na natychmiastowe uruchomienie środków z Funduszu Światowego Dziedzictwa na akcję ratunkową[26]. Wpis wiąże się również z opracowaniem przez Komitet we współpracy z Państwem-Stroną, na którego terytorium znajduje się obiekt zagrożony, programu naprawczego i monitorującego stan obiektu[26].
Lista światowego dziedzictwa w zagrożeniu obejmuje (lipiec 2017) 54 obiekty, w tym 38 obiektów dziedzictwa kulturowego (K) i 16 przyrodniczego (P)[27][28].
Wypisy z listy |
Obiekty mogą być usunięte z listy jeśli ich wartość – podstawa wpisu na listę – zostanie umniejszona[29]. Dotychczas z listy zostały usunięte dwa obiekty:
- W 2007 roku Komitet podjął decyzję o usunięciu z listy „rezerwatu oryksów arabskich” w Omanie, który został wpisany na listę w 1994 roku[30]. Powodem była jednostronna decyzja rządu w Omanie o zmniejszeniu powierzchni rezerwatu o 90%[30].
- W 2009 roku Komitet zadecydował o usunięciu z listy „krajobrazu kulturowego doliny Łaby w okolicach Drezna”. Od 2006 roku obiekt znajdował się na liście obiektów zagrożonych z powodu planów budowy przez Łabę czteropasmowego mostu Waldschlößchenbrücke[31].
Konsekwencje wpisu na listę światowego dziedzictwa |
Wpis na listę światowego dziedzictwa wiąże się z wypełnianiem konkretnych obowiązków przez Państwo-Stronę Konwencji, na którego terytorium znajduje się wpisany obiekt[32]. Państwo musi składać regularne raporty do Komitetu Światowego Dziedzictwa na temat stanu obiektu, jego ochrony, konserwacji i zarządzania, by umożliwić UNESCO monitorowanie obiektu[32]. Sam wpis na listę nie poprawia z reguły ochrony obiektu, którą określają przepisy prawa narodowego[33].
W przypadku zagrożenia, obiekty z listy mogą liczyć na wsparcie UNESCO – finansowe (z Funduszu Światowego Dziedzictwa), polityczne, eksperckie i medialne[34]. Dzięki kampaniom zorganizowanym przez UNESCO udało się uratować m.in.: Piramidy w Gizie, którym zagrażała budowa autostrady, a po interwencji UNESCO przebieg autostrady został wytyczony z ominięciem piramid w bezpiecznej odległości; Park Narodowy Chitwan w Nepalu, któremu zagrażały plany zmiany biegu rzeki, a po interwencji UNESCO planów tych zaniechano[34]. Dzięki wsparciu UNESCO odrestaurowano m.in. kompleks Angkor w Kambodży i stare miasto w Dubrowniku po zniszczeniach w czasie wojny w Bośni i Hercegowinie, a także zainstalowano system odwilgacania w kopalni soli w Wieliczce[34][35]. Jeszcze w latach 60. i 70. XX wieku UNESCO przeprowadziło spektakularne kampanie na rzecz ratowania zabytków w Egipcie, we Włoszech (po powodziach we Florencji i Wenecji), Pakistanie (Mohendżo-Daro) i Indonezji (Borobudur)[4][5][3][6]. W 1959 roku, na wniosek Egiptu i Sudanu, UNESCO zorganizowało międzynarodową kampanię na rzecz uratowania świątyń nubijskich w Abu Simbel, którym groziło zalanie po wybudowaniu Wysokiej Tamy w Asuanie[3]. Przyspieszono prace archeologiczne na terenach zagrożonych zalaniem, a świątynie Abu Simbel przeniesiono w bezpieczną lokalizację[3].
Uzyskanie marki światowego dziedzictwa może zwiększyć zainteresowanie obiektem, co może przełożyć się na większą liczbę zwiedzających i wyższe wpływy z turystyki[36]. Wpływy z turystyki będą jednak w dużej mierze zależeć od lokalizacji obiektu, jego promocji oraz jakości bazy turystycznej[36].
Zobacz też |
- Liga Polskich Miast i Miejsc UNESCO
- Arcydzieła Ustnego i Niematerialnego Dziedzictwa Ludzkości
- Pamięć Świata
- Lista reprezentatywna niematerialnego dziedzictwa kulturowego
- Narodowy Instytut Dziedzictwa: Światowe dziedzictwo UNESCO w Polsce
Uwagi |
↑ Według Wytycznych operacyjnych, „wyjątkowa powszechna wartość” to znaczenie kulturowe lub przyrodnicze, które jest na tyle szczególne, że przekracza granice narodowe i ma powszechne znaczenie dla obecnych i przyszłych pokoleń ludzkości. Polska wersja językowa Wytycznych operacyjnych stosuje termin „wyjątkowa uniwersalna wartość” a Polski Komitet ds. UNESCO termin „najwyższa powszechna wartość”.
↑ Planowana sesja: Polish city of Kraków to host 2017 World Heritage Committee session
↑ ab Transgraniczne obiekty Basen Uws-nur i Krajobrazy Daurii leżą w dwóch regionach.
↑ ab Transgraniczny obiekt „Architektoniczne dzieła Le Corbusier, wybitny wkład w ruch modernistyczny” leży w trzech regionach.
Przypisy |
↑ UNESCO: The Organization’s history (ang.). [dostęp 2016-08-30].
↑ Akt konstytucyjny Organizacji Narodów Zjednoczonych do Spraw Oświaty, Nauki i Kultury (pol.). W: VILP [on-line]. [dostęp 2016-08-30].
↑ abcdefghij UNESCO World Heritage Centre: World Heritage Information Kit. UNESCO World Heritage Centre, June 2008, s. 7. [dostęp 2016-08-30].
↑ ab Douglas Pocock. Some reflections on World Heritage. „Area”. 3 (29), s. 260, September 1997. DOI: 10.1111/j.1475-4762.1997.tb00028.x. ISSN 1475-4762 (ang.).
↑ abc Tadeusz Jaworski. Konwencja w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego. „Ochrona Zabytków”. 3-4 (30), s. 108-112, 1977.
↑ ab Bart J.M. van der Aa: Preserving the heritage of humanity? Obtaining world heritage status and the impacts of listing. University of Groningen, 2005, s. 2. ISBN 90-90-18633-6. [dostęp 2016-08-30].
↑ abc Anna Leask, Alan Fyall: Managing World Heritage Sites. Routledge, 2006, s. xxi. ISBN 978-1-136-38113-3. [dostęp 2016-08-30].
↑ UNESCO World Heritage Centre: World Heritage Information Kit. UNESCO World Heritage Centre, June 2008, s. 8. [dostęp 2016-08-30].
↑ ab UNESCO: Convention Concerning the Protection of the World Cultural and Natural Heritage (ang.). [dostęp 2016-08-29].
↑ ab UNESCO: States Parties Ratification Status (ang.). [dostęp 2016-08-29].
↑ Narodowy Instytut Dziedzictwa: Światowe Dziedzictwo UNESCO (pol.). [dostęp 2016-08-29].
↑ abcdef Dziennik Ustaw 1976 r. nr 32 poz. 190 (pol.). W: Dziennikustaw.gov.pl [on-line]. [dostęp 2016-08-29].
↑ abcde UNESCO: The World Heritage Committee (ang.). [dostęp 2016-08-29].
↑ UNESCO: Advisory Bodies (ang.). [dostęp 2016-08-29].
↑ ab UNESCO: World Heritage Centre (ang.). [dostęp 2016-08-31].
↑ UNESCO: World Heritage List (by year) (ang.). [dostęp 2016-08-31].
↑ ab UNESCO: World Heritage List Nominations (ang.). [dostęp 2016-08-29].
↑ UNESCO World Heritage Centre: World Heritage Information Kit. UNESCO World Heritage Centre, June 2008, s. 13. [dostęp 2016-08-30].
↑ Centrum Światowego Dziedzictwa: Wytyczne operacyjne do realizacji Konwencji światowego dziedzictwa. UNESCO, Luty 2012. [dostęp 2017-07-07].
↑ Anna Leask, Alan Fyall: Managing World Heritage Sites. Routledge, 2006, s. 10. ISBN 978-1-136-38113-3. [dostęp 2016-08-30].
↑ abcde Francesco Bandarin, kier.: WORLD HERITAGE Challenges for the Millennium. UNESCO World Heritage Centre, January 2007, s. 39. [dostęp 2016-08-30].
↑ abc Francesco Bandarin, kier.: WORLD HERITAGE Challenges for the Millennium. UNESCO World Heritage Centre, January 2007, s. 41. [dostęp 2016-08-30].
↑ Francesco Bandarin, kier.: WORLD HERITAGE Challenges for the Millennium. UNESCO World Heritage Centre, January 2007, s. 42. [dostęp 2016-08-30].
↑ UNESCO: List of World Heritage (ang.). [dostęp 2016-08-29].
↑ abc UNESCO: World Heritage List Statistics (ang.). [dostęp 2016-08-31].
↑ abcde UNESCO: World Heritage in Danger (ang.). [dostęp 2016-08-31].
↑ UNESCO: List of World Heritage in Danger (ang.). [dostęp 2016-08-31].
↑ UNESCO: World Heritage List Statistics – List of World Heritage in Danger by Year (ang.). [dostęp 2016-08-31].
↑ Bart J.M. van der Aa: Preserving the heritage of humanity? Obtaining world heritage status and the impacts of listing. University of Groningen, 2005, s. 74. ISBN 90-90-18633-6. [dostęp 2016-08-30].
↑ ab UNESCO: Oman’s Arabian Oryx Sanctuary : first site ever to be deleted from UNESCO’s World Heritage List (ang.). [dostęp 2016-08-31].
↑ UNESCO: Dresden is deleted from UNESCO’s World Heritage List (ang.). [dostęp 2016-08-31].
↑ ab UNESCO World Heritage Centre: World Heritage Information Kit. UNESCO World Heritage Centre, June 2008, s. 14. [dostęp 2016-08-30].
↑ Anna Leask, Alan Fyall: Managing World Heritage Sites. Routledge, 2006, s. 54. ISBN 978-1-136-38113-3. [dostęp 2016-08-31].
↑ abc UNESCO World Heritage Centre: World Heritage Information Kit. UNESCO World Heritage Centre, June 2008, s. 19. [dostęp 2016-08-30].
↑ UNESCO World Heritage Centre: World Heritage Information Kit. UNESCO World Heritage Centre, June 2008, s. 20. [dostęp 2016-08-30].
↑ ab UNESCO World Heritage Centre: World Heritage Information Kit. UNESCO World Heritage Centre, June 2008, s. 21. [dostęp 2016-08-30].
Linki zewnętrzne |
- Polski Komitet ds. UNESCO: Lista światowego dziedzictwa UNESCO (uaktualniania z opóźnieniem w stosunku do listy publikowanej na stronach UNESCO) (pol.). [dostęp 2016-08-31].
- Narodowy Instytut Dziedzictwa: Światowe dziedzictwo UNESCO w Polsce https://swiatowedziedzictwo.nid.pl/
- UNESCO: List of World Heritage (aktualna lista na stronach UNESCO z interaktywną mapą obiektów w języku angielskim) (ang.). [dostęp 2016-08-29].
- SWR: „Schätze der Welt – Erbe der Menschheit” (seria filmów dokumentalnych o obiektach na liście światowego dziedzictwa UNESCO (niem.). [dostęp 2016-08-31].
|
Kontrola autorytatywna (heritage designation):
LCCN: sh98000794
GND: 4402276-1
NDL: 00923111
- WorldCat