Egftnjytyk

Slovenčina
Obszar	Słowacja, Czechy i inne
Liczba mówiących	7 milionów
Klasyfikacja genetyczna	Języki indoeuropejskie Języki słowiańskie Zachodniosłowiańskie Języki czesko-słowackie Język słowacki
Pismo/alfabet	łacińskie
Status oficjalny
język urzędowy	Słowacja,  Wojwodina w Serbii, jeden z urzędowych w Unii Europejskiej
Regulowany przez	Słowacka Akademia Nauk
Kody języka
Kod ISO 639-1↗	sk
Kod ISO 639-2↗	slk/slo
Kod ISO 639-3↗	slk
IETF	sk
Glottolog	slov1269
GOST 7.75–97	сло 605
WALS	svk
SIL	SLO
Występowanie
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Wikipedia w języku słowackim
Słownik języka słowackiego w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Języki i dialekty Europy Środkowo-Wschodniej

Język słowacki (słow. slovenský jazyk, też slovenčina) należy do zachodniosłowiańskiej grupy językowej. Językiem tym posługuje się ponad 6 mln osób – przede wszystkim na Słowacji i w należącej do Serbii Wojwodinie, gdzie jest jednym z języków urzędowych. Używają go także Słowacy mieszkający w Polsce, Rumunii, na Węgrzech, w USA i Kanadzie. W Polsce istnieje możliwość zdawania matury z języka słowackiego.

Język słowacki jest blisko spokrewniony z językiem czeskim (zob. język czeski a język słowacki), jest również zbliżony do języka polskiego (w mniejszym stopniu aniżeli do języka czeskiego) pod względem gramatyki i słownictwa^[1]. Dialekty słowackie znacznie różnią się między sobą, w ich obrębie wyróżnia się 3 zespoły^[2]:

• 
  wschodniosłowacki (posiadający wiele cech wspólnych z językiem polskim),


• 
  środkowosłowacki (posiadający wiele cech wspólnych z językami południowosłowiańskimi),


• 
  zachodniosłowacki (najbliższy językowi czeskiemu).

Historia i piśmiennictwo |

Dwujęzyczna (najpierw po słowacku, później po węgiersku) nazwa ulicy Józefa Bema w Štúrovie przy granicy z Węgrami.

 Osobny artykuł: Alfabet słowacki.

Współczesny słowacki język literacki powstał w połowie XIX wieku. Do jego zapisu stosuje się zmodyfikowany alfabet łaciński, który składa się z 46 liter^[3]:

a á ä b c č d ď dz dž e é f g h ch i í j k l ĺ ľ m n ň o ó ô p q r ŕ s š t ť u ú v w x y ý z ž^[4]

Używa się trzech dwuznaków: dz dž ch.

Fonetyka i fonologia |

Język słowacki zachował w fonetyce pewne elementy języka prasłowiańskiego, które w polskim już zanikły. Jednym z nich jest iloczas, tj. występowanie samogłosek długich i krótkich. Te pierwsze są w piśmie wyróżnione kreseczką umieszczoną nad literą, tzw. znak długości (dĺžeň). Dla przykładu, słowackie a wymawia się podobnie jak w języku polskim przy dosyć szybkim wypowiadaniu słów, natomiast á wymawia się długo, mniej więcej tak, jak polskie aa. Iloczas posiada w języku słowackim funkcję dystynktywną (czasami przesądza o znaczeniu wyrazu), np. krik/krík („krzyk/krzak”). Ponadto w języku słowackim głoski l i r mogą być zgłoskotwórcze, a wtedy funkcjonują w identyczny sposób, jak samogłoski, to znaczy może padać na nie akcent wyrazowy (np. w dwusylabowych wbrew pozorom słowach vlhký, štvrtok „wilgotny, czwartek”) i posiadają iloczas (krótkie l, r i długie ĺ, ŕ). Ta właściwość umożliwia tworzenie zdań, w których nie ma ani jednej samogłoski, takich jak słynne, choć mało sensowne „strč prst skrz krk, srsť, krv” („włóż palec przez szyję, sierść, krew”). Zanikła w języku słowackim samogłoska y, która jest już od wielu wieków wymawiana jak i (choć nadal zapisywana przy pomocy litery y). Istnieje natomiast rozróżnienie między dźwięcznym laryngalnym h a bezdźwięcznym welarnym ch (to pierwsze dla Polaków brzmi jak dźwięk pośredni między ch a g – odpowiada dialektalnej, kresowej wymowie h).

Akcent w języku słowackim jest dynamiczny, stały i zawsze pada na pierwszą sylabę wyrazu (również w słowach obcego pochodzenia). Jeśli wyraz poprzedzony jest przyimkiem, akcent pada zawsze na przyimek, np. na Slovensku („na Słowacji”). Dotyczy to również przeczenia ne- („nie”) przed czasownikiem, które po słowacku zapisujemy łącznie z czasownikiem, np.: nečítať (nie czytać), nepracovať („nie pracować”), nepísať („nie pisać”). Wyjątek stanowi tylko oddzielna pisownia przeczenia z czasownikiem byť („być”), np.: nie som („nie jestem”), nie si („nie jesteś”), nie ste („nie jesteście”), nie sú („nie są”).

Gramatyka |

Gramatyka języka słowackiego bardzo przypomina polską. Również jeśli chodzi o jej złożoność – podobnie jak w języku polskim rzeczowniki i czasowniki ze względu na typ odmiany dzieli się na kilkanaście grup. Rzeczownik odmienia się przez liczby (liczba pojedyncza i mnoga) oraz przypadki. Zazwyczaj przyjmuje się, że przypadków jest sześć, ponieważ nie rozdziela się mianownika i wołacza, które poza bardzo nielicznymi wyjątkami posiadają identyczne formy. W liczbie pojedynczej występują trzy rodzaje: męski, żeński i nijaki. W liczbie mnogiej to rozróżnienie zanika, a jego miejsce zajmuje inne: między formą męskoosobową a niemęskoosobową. W odmianie czasownika występują te same tryby i czasy co w języku polskim, przy czym w formach czasu przeszłego i trybu przypuszczającego język słowacki zachował formy odpowiedniej osoby czasu teraźniejszego czasownika byť („być”) (we współczesnej polszczyźnie są one zredukowane do końcówek, utworzonych od staropolskich form: robił jeśm → "robiłem"; robili jeśmy → "robiliśmy" itp.):

som = jestem
sme = jesteśmy
ste = jesteście
dal som = dałem
dala som = dałam
dali sme = daliśmy/dałyśmy
dali ste = daliście/dałyście
dal by som = dałbym
dala by som = dałabym
dali by sme = dalibyśmy/dałybyśmy

Rzeczowniki |

Istnieje podział na rzeczowniki pospolite pisane małą literą i nazwy własne pisane dużą literą. Nazwy własne to między innymi imiona i nazwiska, nazwy geograficzne, nazwy świąt. Nazwy miesięcy i dni tygodnia tak jak w języku polskim zapisuje się małą literą. Drugi podział to rzeczowniki konkretne i abstrakcyjne, te pierwsze odnoszą się do rzeczy które można fizycznie odczuć za pomocą zmysłów (np. ryba, zajac, dom) a te drugie odnoszą się do rzeczy, których nie da się bezpośrednio dotknąć (np. zdravie, múdrosť)^[5]. W odmianie rzeczowników istnieje też podział na żywotne (ludzie i zwierzęta) oraz nieżywotne oraz na rodzaj męski, żeński i nijaki. Tak jak w języku polskim końcówka rzeczownika zmienia się w zależności od przypadka, podobnie jak w języku polskim istnieje też inna odmiana rzeczowników żywotnych i nieżywotnych^[6].

Przymiotniki |

Odmiana przymiotników jest bardzo podobna do tej, jaka funkcjonuje w języku polskim. Zasady stopniowania przymiotników są identyczne jak w języku polskim, np.

ľahký → ľahší → najľahší

Podobnie jak w języku polskim występują wyjątki dla wyrazów: dobrý, zlý, malý, veľký. Oprócz tego we współczesnym standardowym języku słowackim są jeszcze wyjątki nieobecne w języku polskim: przymiotnik pekný ("ładny") posiada dalsze stopnie: krajší, najkrajší^[7], tożsame ze stopniami przymiotnika krásny ("piękny")^[8].

Zdradliwe słowa |

Przykład zdradliwego słowa polsko-słowackiego (w południowej części województwa podkarpackiego „czerstwy” gwarowo znaczy tyle co „zdrowy”, „krzepki”)

W języku słowackim, jak w każdym języku słowiańskim, są dla innych Słowian zdradliwe słowa, których niepełna lista jest dostępna na Wikibooks.

Zobacz też |

Zobacz hasło język słowacki w Wikisłowniku

Zobacz w Wikibooks publikację Gramatyka języka słowackiego

• język czeski a język słowacki


• języki słowiańskie


• lingwistyka

Przypisy |

Linki zewnętrzne |

• D.Sieczkowski – Podstawowy słownik frazeologiczny słowacko-polski


• 
  slovake.eu – bezpłatny wielojęzyczny portal do nauki słowackiego


• Deklinacja w języku słowackim

p • d • e Języki Unii Europejskiej angielski • bułgarski • chorwacki • czeski • duński • estoński • fiński • francuski • grecki • hiszpański • irlandzki • litewski • łotewski • maltański • niderlandzki • niemiecki • polski • portugalski • rumuński • słowacki • słoweński • szwedzki • węgierski • włoski