Pius IV
.mw-parser-output table.duchowny-ksiadz td.naglowek{color:white!important;background:black!important}.mw-parser-output table.duchowny-biskup td.naglowek{color:white!important;background:#E56DC4!important}.mw-parser-output table.duchowny-patriarcha td.naglowek{color:white!important;background:#BA55D3!important}.mw-parser-output table.duchowny-kardynal td.naglowek{color:white!important;background:#FF2400!important}.mw-parser-output table.duchowny-papiez td.naglowek{color:black!important;background:gold!important}.mw-parser-output table.duchowny-cywil td.naglowek{color:black!important;background:#C0C0C0!important}.mw-parser-output table.duchowny-ksiadz tr.naglowek{color:white!important;background:black!important}.mw-parser-output table.duchowny-biskup tr.naglowek{color:white!important;background:#E56DC4!important}.mw-parser-output table.duchowny-patriarcha tr.naglowek{color:white!important;background:#BA55D3!important}.mw-parser-output table.duchowny-kardynal tr.naglowek{color:white!important;background:#FF2400!important}.mw-parser-output table.duchowny-papiez tr.naglowek{color:black!important;background:gold!important}.mw-parser-output table.duchowny-cywil tr.naglowek{color:black!important;background:#C0C0C0!important}
| ||
| ||
Papież | ||
Data i miejsce urodzenia | 31 marca 1499 Mediolan | |
Data i miejsce śmierci | 9 grudnia 1565 Rzym | |
Papież | ||
Okres sprawowania | 25 grudnia 1559 – 9 grudnia 1565 | |
Wyznanie | katolicyzm | |
Kościół | rzymskokatolicki | |
Nominacja biskupia | 14 grudnia 1545 | |
Sakra biskupia | 20 kwietnia 1546 | |
Kreacja kardynalska | 8 kwietnia 1549 Paweł III | |
Kościół tytularny | S. Pudenziana (10 maja 1549) S. Anastasiae (1 września 1550) S. Pudenziana (23 marca 1552) Santo Stefano al Monte Celio (11 grudnia 1553) S. Prisca (20 września 1557) | |
Pontyfikat | 25 grudnia 1559 |
Pius IV (łac. Pius IV, właśc. Giovanni Angelo de Medici, ur. 31 marca 1499 w Mediolanie, zm. 9 grudnia 1565 w Rzymie) – włoski duchowny, papież w okresie od 25 grudnia 1559 do 9 grudnia 1565[1].
Spis treści
1 Życiorys
1.1 Wczesne życie
1.2 Pontyfikat
1.3 Życie prywatne
2 Przypisy
3 Bibliografia
Życiorys |
Wczesne życie |
Pochodził z biednej rodziny niespokrewnionej z florenckim rodem Medyceuszy[2]. Był drugim z 11 dzieci notariusza Bernardina de Medici i Clelii Serbelloni[3]. Studiował na uniwersytetach w Bolonii i Padwie filozofię, medycynę i prawo[3]. Po zakończeniu studiów w 1525 roku uzyskał doktorat utroque iure[3]. W 1534 roku Paweł III mianował go administratorem miast Państwa Kościelnego. Jego pozycja znacznie wzrosła, kiedy jego brat Gian Giacomo poślubił siostrę synowej Pawła III[2]. Od grudnia 1545 do 1553 był arcybiskupem Raguzy[3]. W kwietniu 1549 Paweł III mianował go kardynałem prezbiterem S. Pudenziana[1][3]. Jako kardynał, kilkakrotnie zmieniał swój kościół tytularny (w 1550 na S. Anastasiae, w 1552 ponownie na S. Pudenziana, w 1553 na S. Stefano al Monte Celio i w 1557 na S. Prisca)[3]. Po śmierci papieża, Medici odegrał ważną rolę na Konklawe 1549–1550, przyczyniając się do wybrania Juliusza III (1550-1555), który mianował go legatem przy armii walczącej o Parmę[2], gubernatorem Kampanii (1552)[3] oraz biskupem Cassano al Ionio (1553–1559)[3][4][5].
Za pontyfikatu Pawła IV (1555-1559) początkowo został mianowany prefektem Trybunału Apostolskiej Sygnatury Łaski (30 maja 1555) oraz biskupem Foligno (1556–1557)[3], jednak w 1558 popadł w niełaskę i wycofał się z prac w Kurii Rzymskiej[3][2]. 20 lipca 1558 został mianowany arcybiskupem Mediolanu[4][5].
Od września 1556 był członkiem trybunału Rzymskiej Inkwizycji[6].
Pontyfikat |
Kiedy Paweł zmarł, po 4-miesięcznym konklawe 1559, Medici został papieżem i przyjął imię Piusa IV. Został koronowany w święto Trzech Króli, 6 stycznia 1560. Zaraz po wyborze odciął się od działań swojego poprzednika, zapowiadając reformy w Kościele. Ograniczył działania Inkwizycji. Postanowił maksymalnie ograniczyć wpływy rodziny Carafów, krewnych Pawła IV, którzy mogliby przeszkodzić jego reformatorskim planom (oskarżył i skazał na śmierć dwóch nepotów Pawła IV)[2]. Swoim głównym doradcą uczynił swego siostrzeńca Karola Boromeusza, którego wyniósł do godności kardynalskiej[1].
Pius IV doprowadził do wznowienia obrad soboru trydenckiego, który wznowił obrady 18 stycznia 1562[1]. Kwestią do rozstrzygnięcia było to, czy sobór powinien kontynuować przerwane obrady (zwolennikiem tego był król Hiszpanii Filip II), czy powinien zebrać się na nowo (zwolennikami tego byli Francuzi i cesarz rzymski Ferdynand I) – ostatecznie obrady były kontynuowane[2]. Nad obradami soboru czuwał, ułaskawiony przez Piusa, kardynał Giovanni Girolamo Morone i, pomimo kilku kryzysów, udało mu się doprowadzić uzgodnienia do końca[2]. Końcowe sesje odbyły się 3 i 4 grudnia 1563, a 26 stycznia 1564 papież zatwierdził dokumenty Soboru i Trydenckie Wyznanie Wiary[1]. W 1564 utworzył własny Indeks ksiąg zakazanych, na którym było mniej potępionych dzieł, niż za jego poprzednika[2].
Po zakończeniu soboru, Pius ogłosił bullę Benedictus Deus, która wprowadzała jego nauki w życie, a także rozpoczął prace nad reformą Roty Rzymskiej, Kancelarii Apostolskiej, Penitencjarii Apostolskiej i Kamery Apostolskiej[2]. Rozpoczął także prace nad utworzeniem nowego katechizmu, brewiarza i mszału[1].
Pius IV mianował 46 nowych kardynałów na czterech konsystorzach. 9 października 1562 wydał bullę In eligentis regulującą przebieg konklawe[3].
Życie prywatne |
Istnieją poważne przesłanki wskazujące, że Pius IV, zanim przyjął święcenia kapłańskie, został ojcem nieślubnego potomstwa, choć z pewnością był w tej kwestii o wiele bardziej dyskretny niż niektórzy jego poprzednicy. Ambasador wenecki Girolamo Soranzo w jednym ze swych raportów z 1563 podał, że w tym czasie w Perugii mieszkał około 20-letni młodzieniec, o którym powiadano, że jest synem papieża i który miał otrzymywać skromną pensję ze skarbca papieskiego[7][5]. Jego poprzednik, ambasador Mocenigo, w raporcie z 1560 podał, że papież ma nieślubnego syna i dwie córki, których wszakże pozostawia w ukryciu; Mocenigo powołał się na informację w tym zakresie od jednego z kardynałów, którego sługa miał być nauczycielem papieskiego syna[7]. Na temat tych dzieci i ich późniejszych losów nic jednak bliżej nie wiadomo, nie są nawet znane ich imiona ani tożsamość ich matki lub matek.
Przypisy |
↑ abcdef Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 135-136. ISBN 83-7006-437-X.
↑ abcdefghi John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 371-374. ISBN 83-06-02633-0.
↑ abcdefghijk Medici, Giovanni Angelo de' (ang.). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-08-01].
↑ ab Konrad Eubel: Hierarchia Catholica Medii et Recentioris Aevi. T. III. Münster: 1923, s. 156, 240.
↑ abc Flavio Rurale: PIO IV (wł.). Enciclopedia dei Papi. [dostęp 2013-08-20].
↑ Ludwig von Pastor: The history of the popes, from the close of the middle ages. T. XIV. Londyn: Kegan Paul, Trench, Trubner, Co & Ltd., 1924, s. 264, 267.
↑ ab Ludwig von Pastor: The history of the popes, from the close of the middle ages. T. XV. Londyn: Kegan Paul, Trench, Trubner, Co & Ltd., 1928, s. 74-75.
Bibliografia |
- Pope Pius IV (ang.). Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-08-01].
|
|
Kontrola autorytatywna (osoba):
ISNI: 0000 0001 2140 0028
VIAF: 51684342
ULAN: 500324153
LCCN: n84133262
GND: 118792415
SELIBR: 275451
BnF: 11683138p
SUDOC: 085501409
SBN: ITICCURMLV22050
NKC: jo2006325037
NTA: 070948232
Open Library: OL5730735A
- WorldCat