Marcin Świetlicki



























Marcin Świetlicki


Ilustracja
Marcin Świetlicki (1997)
Imię i nazwisko
 Marcin Adam Świetlicki
Data i miejsce urodzenia
24 grudnia 1961
Lublin
Zawód
poeta, powieściopisarz, dziennikarz, wokalista
Zespoły

Świetliki
Odznaczenia

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski





Commons
Multimedia w Wikimedia Commons






Wikicytaty
Cytaty w Wikicytatach


Marcin Adam Świetlicki (ur. 24 grudnia 1961 w Lublinie[1]) – polski poeta, powieściopisarz, dziennikarz, wokalista zespołu Świetliki oraz Czarne Ciasteczka. Współpracował także z wieloma innymi artystami, między innymi z Robertem Brylewskim, Krzysztofem „Grabażem” Grabowskim, Katarzyną Nosowską, Bogusławem Lindą, Mikołajem Trzaską i Cezarym Ostrowskim.




Spis treści






  • 1 Życiorys


  • 2 Wyróżnienia


  • 3 Twórczość


    • 3.1 Poezja


    • 3.2 Proza


    • 3.3 Opracowania


    • 3.4 Rysunki




  • 4 Dyskografia


    • 4.1 Z Mikołajem Trzaską


    • 4.2 Z grupą Czarne Ciasteczka


    • 4.3 Z Cezarym Ostrowskim


    • 4.4 Gościnnie




  • 5 Filmografia


  • 6 Linki zewnętrzne


  • 7 Przypisy





Życiorys |




Marcin Świetlicki na koncercie The Users w 1999 roku.


Marcin Świetlicki jest synem Lucjana Świetlickiego i Anny z Łysakowskich Świetlickiej[2]. Jego ojciec jest historykiem i regionalistą związanym z Piaskami[3].


Świetlicki uczęszczał najpierw do Szkoły Podstawowej im. Mikołaja Kopernika w Piaskach koło Lublina, a następnie do III Liceum Ogólnokształcącego im. Unii Lubelskiej w Lublinie. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Dostał powołanie do Ludowego Wojska Polskiego i w latach 1984-1986 odbył zasadniczą służbę wojskową w Słupsku. Po jej ukończeniu zamieszkał w Krakowie (gdzie mieszka do dziś) i pracował m.in. w krakowskim Pałacu Sztuki[4], był dozorcą kamienicy przy ul. Ziai, pracował nad korektami tekstów.


Debiutował w harcerskim czasopiśmie młodzieżowym „Na przełaj”. Jego pierwszym tomikiem były Zimne kraje, wydane w 1992 roku[5] przez fundację „brulionu”, chociaż jeszcze przed debiutem[6] został dostrzeżony przez krytyków i uznany za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli tzw. pokolenia brulionu. Do 2009 wydał siedemnaście tomików poezji.


Był też związany z redakcją podziemnego czasopisma „Tumult”, dla którego przeprowadził jeden z pierwszych wywiadów z Maciejem Maleńczukiem[7].


W 1992 roku wspólnie z muzykami krakowskiego zespołu Trupa Wertera Utrata założył grupę Świetliki, wykonującą jego teksty w oprawie rockowej. Marcin Świetlicki występuje jako wokalista Świetlików, posługując się charakterystyczną manierą melorecytacji. Zespół wydał pięć płyt długogrających. Marcin Świetlicki znany jest także ze współpracy z wieloma muzykami alternatywnymi, takimi jak Robert Brylewski, Cezary Ostrowski, i yassowymi (Mikołaj Trzaska).



Marcin Świetlicki

Marcin Świetlicki podczas koncertu z zespołem Zgniłość w 2017 r. w klubie 100cznia w Gdańsku.


Do 2004 roku pracował zawodowo jako korektor w redakcji „Tygodnika Powszechnego” w Krakowie. Przez pewien czas prowadził program telewizyjny Pegaz, w duecie z Grzegorzem Dyduchem. Zagrał główną rolę w dramacie Wojciecha Smarzowskiego – zrealizowanego w formie spektaklu – Małżowina (1998) oraz gościnnie pojawił się w filmie Anioł w Krakowie (2002). Obecnie wchodzi w skład redakcji pisma mówionego „Gadający Pies”.


Jako dziennikarz był związany ze stacją radiową Roxy FM w której wraz Grzegorzem Dyduchem prowadził audycję „Ostatnia Niedziela”.


W prozie pod własnym nazwiskiem zadebiutował w 2006, wydając książkę Dwanaście, która dała początek trylogii – następnie ukazały się Trzynaście w 2007 i Jedenaście w 2008. Nieznany z imienia i nazwiska główny bohater trylogii opisywany jako mistrz przypomina podmiot liryczny wierszy Świetlickiego, co rodzi spekulacje dotyczące pierwowzoru. Sam Świetlicki odcina się od takich interpretacji, natomiast niektórzy krytycy sugerują, że bohater trylogii o mistrzu jest grą z przejaskrawionym obrazem Świetlickiego wykreowanym przez fanów[8].


Ma dorosłego syna[9].



Wyróżnienia |




Marcin Świetlicki, laureat Nagrody Literackiej Gdynia 2009


Był laureatem wielu nagród literackich, między innymi promocyjnej nagrody im. Georga Trakla[10], nagrody Kościelskich, Grand Prix w konkursie czasopisma „brulion”, nagrody im. ks. Jana Twardowskiego, Paszportu Polityki (przyjęcia którego odmówił).


Czterokrotnie nominowany do Nagrody Literackiej Nike: w 1999 za tom Pieśni profana[11], w 2002 finał nagrody za tom Czynny do odwołania[12], w 2007 finał nagrody za tom Muzyka środka[13], w 2014 finał nagrody za tom Jeden[14] (odmówił uczestnictwa w konkursie[15]).


W listopadzie 2006 za książkę Muzyka środka otrzymał nagrodę Krakowska Książka Miesiąca. Za tę książkę był nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia 2007[16].


13 czerwca 2009 roku otrzymał Nagrodę Literacką Gdynia, w kategorii proza, za kryminał Jedenaście[17]. Podczas odbierania lauru powiedział:






„
Chciałem pogratulować Kapitule. I mojemu wydawnictwu, że sobie takiego fajnego autora znalazło[18]

 ”

W czerwcu 2014 roku ponownie otrzymał Nagrodę Literacką Gdynia, tym razem w kategorii poezja, za tom Jeden[19] (za ten tom był nominowany również do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej "Silesius"[20]). Jest też laureatem Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius za całokształt twórczości (2012)[21]. Był też nominowany do tej nagrody w 2010 w kategorii książka roku za tom Niskie pobudki[22]. W 2016 został nominowany do Nagrody Poetyckiej im. Wisławy Szymborskiej za tom Delta Dietla[23].


Postanowieniem prezydenta RP Bronisława Komorowskiego z 30 maja 2014 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w pracy twórczej i działalności artystycznej, za osiągnięcia w promowaniu polskiej kultury[24].



Twórczość |



Poezja |



  • 1992: Zimne kraje (Wydawnictwo bruLion)

  • 1994: Schizma (Wydawnictwo Obserwator)

  • 1995: Zimne kraje 2 (Agencja Wydawnicza Zebra)

  • 1995: Berlin

  • 1996: 37 wierszy o wódce i papierosach (Instytut Wydawniczy Świadectwo)

  • 1996: Trzecia połowa (Wydawnictwo a5)

  • 1996: 20 niezapomnianych przebojów i 10 kultowych fotografii (Baran i Suszczyński)

  • 1997: Zimne kraje 3 (Centrum Sztuki - Teatr Dramatyczny)

  • 1998: Stare chłopy prowadzą rowery na techno (Wydawnictwo Pomona)

  • 1998: Pieśni profana (Wydawnictwo Czarne)

  • 2001: Czynny do odwołania (Wydawnictwo Czarne)

  • 2003: Nieczynny (Wydawnictwo Lampa i Iskra Boża)

  • 2003: Wiersze wyprane (Wydawnictwo Biuro Literackie)

  • 2004: 49 wierszy o wódce i papierosach (Wydawnictwo Biuro Literackie)

  • 2007: Muzyka środka (Wydawnictwo a5)

  • 2007: Nieoczywiste (Wydawnictwo EMG)

  • 2009: Niskie pobudki (Wydawnictwo EMG)

  • 2011: Wiersze (Wydawnictwo EMG)

  • 2013: Jeden (Wydawnictwo EMG)

  • 2015: Delta Dietla (Wydawnictwo EMG)

  • 2016: Drobna zmiana (Wydawnictwo a5)

  • 2018: Polska (wiązanka pieśni patriotycznych) (Wydawnictwo Wolno)



Proza |



  • 2001: Katecheci i frustraci (jako Marianna G. Świeduchowska, z G. Dyduchem)

  • 2005: Kotek (w antologii „Trupy Polskie”)

  • 2006: Dwanaście (Wydawnictwo EMG)

  • 2007: Trzynaście (Wydawnictwo EMG)

  • 2008: Jedenaście (Wydawnictwo EMG)

  • 2009: Orchidea (wraz z: Gaja Grzegorzewska, Irek Grin) (Wydawnictwo EMG)

  • 2011: Powieści (Wydawnictwo EMG)

  • 2011: Plus nieskończoność (Wydawnictwo EMG) (w zbiorze Powieści)

  • 2017: Nieprzysiadalność (autobiografia - wywiad rzeka), (Wydawnictwo Literackie)



Opracowania |




  • Mistrz świata. Szkice o twórczości Marcina Świetlickiego, red. Piotr Śliwiński, Poznań 2011.


  • Pierwsza połowa Marcina. Szkice o twórczości Marcina Świetlickiego, red. Joanna Roszak i Emilia Kledzik, Poznań 2012.

  • Katarzyna Niesporek, "Ja" Świetlickiego, Katowice 2014.

  • Paweł Panas, Opisanie świata. Szkice o poezji Marcina Świetlickiego, Kraków 2014.



Rysunki |



  • Rysunki zabrane przez Jarosława Borowca, ułożone przez Teodora Jeske-Choińskiego, Poznań 2009.


Dyskografia |



 Zobacz więcej w artykule Świetliki, w sekcji Dyskografia.


 Zobacz więcej w artykule The Users, w sekcji Dyskografia.


Z Mikołajem Trzaską |


  • 2000: Cierpienie i wypoczynek (LP)


Z grupą Czarne Ciasteczka |


  • 2003: Tradycyjne Polskie Pieśni Wielkopostne (LP)


Z Cezarym Ostrowskim |


  • 2004: Czołgaj się (LP)


Gościnnie |



  • 1998: Pidżama Porno – Styropian (LP)

  • 2003: Pidżama Porno – Koncertówka 2. Drugi szczyt (LP)

  • 2003: Dolina Lalek: Tribute to Kryzys vol. 1 (LP)

  • 2006: Chupacabras – Chupacabras (LP)



Filmografia |



  • 1998: Małżowina (dramat, reż. W. Smarzowski, w roli głównej jako M.)

  • 1999: Człowiek zwany "Świnia" (film biograficzny, reż. Aleksandra Czernecka, Dariusz Pawelec, jako on sam)[25]

  • 2002: Anioł w Krakowie (komedia, reż. A. Więcek, jako on sam)

  • 2008: Historia polskiego rocka (dokument, reż. L. Gnoiński, W. Słota)



Linki zewnętrzne |



  • Oficjalna strona Świetlików

  • Sylwetka poety w przewodniku Polska Poezja Współczesna



Przypisy |




  1. ↑ Marcin Świetlicki "Drobna zmiana". [dostęp 2015-11-09].


  2. ↑ Gmina Rybczewice – Lucjan Świetlicki


  3. ↑ Lucjan Świetlicki – Lublin2016 – Europejska Stolica Kultury


  4. ↑ Wspominał o tym w wierszu Etos pracy zaczynającym się od słów: Zamiatam schody w Pałacu Sztuki


  5. ↑ Książka, podobnie jak cała fioletowa seria „brulionu”, była antydatowana (Kraków – Warszawa 1992) – faktycznie ukazała się na rynku w 1993 roku.


  6. ↑ Obszerne i często entuzjastyczne omówienia poezji Świetlickiego ukazywały się już od 1990 roku m.in. na łamach „NaGłosu”, „Tygodnika Literackiego” i „brulionu”.


  7. ↑ Chwast na ulicy, „Tumult” nr 7. s. 21-24.


  8. ↑ Grzegorz Tomicki: Mistrz mimo woli (pol.). FA-art. [dostęp 2016-09-05].


  9. ↑ Poeta Pegaza – przedruk z Życia z dnia 2001-02-23. [dostęp 6 września 2011].


  10. ↑ Nagrody im. Georga Trakla (Dekada literacka, 1991, nr. 36). [dostęp 15 kwietnia 2013]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-04)].


  11. ↑ Nagroda Nike 1999. nike.org.pl. [dostęp 2015-07-21].


  12. ↑ Nagroda Nike 2002. nike.org.pl. [dostęp 2015-07-21].


  13. ↑ Nagroda Nike 2007. nike.org.pl. [dostęp 2015-07-21].


  14. ↑ Nagroda Nike 2014. nike.org.pl. [dostęp 2015-07-21].


  15. ↑ Świetlicki nie chce Nike, „Wyborcza.pl”, wyborcza.pl [dostęp 2016-12-16] .


  16. ↑ Nominowani 2007 | Nagroda Literacka Gdynia, nagrodaliterackagdynia.pl [dostęp 2015-12-01] .


  17. ↑ Nagroda Literacka Gdynia dla Tkaczyszyn-Dyckiego, Świetlickiego i Poprzęckiej (Wyborcza.pl 15.06.2009). [dostęp 16 czerwca 2009].


  18. ↑ Znamy laureatów Nagrody Literackiej Gdynia 2009 (MMtrojmiasto.pl 14.06.2009). [dostęp 16 czerwca 2009]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-03)].


  19. ↑ Laureaci 2014 | Nagroda Literacka Gdynia. nagrodaliterackagdynia.pl. [dostęp 2015-07-08].


  20. ↑ nominacje do nagrody Silesius 2014. wyborcza.pl. [dostęp 2015-07-16].


  21. ↑ Laureaci | Silesius. silesius.wroclaw.pl. [dostęp 2015-07-15].


  22. ↑ Wrocławska Nagroda Poetycka Silesius 2010 | Wydarzenie | Culture.pl. [dostęp 2015-09-30].


  23. ↑ Nagroda im. Wisławy Szymborskiej – nominacje 2016, nagrodaszymborskiej.pl [dostęp 2016-04-18] .


  24. ↑ M.P. z 2014 r. poz. 923.


  25. ↑ Człowiek zwany "Świnia".











-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
閱讀完整內容

Shark

圖片
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
閱讀完整內容

Wiciokrzew

圖片
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
閱讀完整內容