Egftnjytyk

Ten artykuł dotyczy państwa. Zobacz też: Nowa Zelandia (archipelag).

New Zealand Aotearoa Nowa Zelandia
Flaga Nowej Zelandii Herb Nowej Zelandii
Hymn: God Defend New Zealand – hymn państwowy God Save the Queen – hymn królewski
Język urzędowy	angielski, maoryski, nowozelandzki język migowy
Stolica	Wellington
Ustrój polityczny	monarchia konstytucyjna
Typ państwa	królestwo
Głowa państwa	królowa Elżbieta II
W jej imieniu	gubernator generalny Patsy Reddy
Szef rządu	premier Jacinda Ardern
Powierzchnia  • całkowita  • wody śródlądowe	75. na świecie 268 680 km² 2,2%
Liczba ludności (2017)  • całkowita   • gęstość zaludnienia	126. na świecie 4 510 327[1] 17 osób/km²
PKB (2013)  • całkowite   • na osobę	181,3 mld[2]USD 40 481[2] USD
PKB (PSN) (2013)  • całkowite   • na osobę	136,6 mld[2]dolarów międzynar. 30 493[2] dolarów międzynar.
Jednostka monetarna	dolar nowozelandzki (NZD)
Strefa czasowa	UTC +12 UTC +13 (wrzesień – kwiecień)
Kod ISO 3166	NZ
Domena internetowa	.nz
Kod samochodowy	NZ
Kod samolotowy	ZK, ZL i ZM
Kod telefoniczny	+64
Multimedia w Wikimedia Commons
Informacje w Wikipodróżach
Wiadomości w Wikinews
Cytaty w Wikicytatach
Hasło w Wikisłowniku

Region Nowej Zelandii

Nowa Zelandia (ang. New Zealand [njuːˈziːlənd], język maoryski Aotearoa [aɔˈtɛaɾɔa], Kraj Długiej Białej Chmury) – państwo wyspiarskie położone na południowo-zachodnim Pacyfiku i składające się z dwóch głównych wysp (Północnej i Południowej) oraz szeregu mniejszych, w tym wyspy Stewart i wysp Chatham. W skład Nowej Zelandii (a dokładniej w skład królestwa stowarzyszeniowego Nowej Zelandii, połączonego unią personalną z Wielką Brytanią i innymi królestwami stowarzyszeniowymi) wchodzą również terytoria stowarzyszone z Nową Zelandią lub od niej zależne: Wyspy Cooka i Niue, które są samorządne, oraz Tokelau i Dependencja Rossa.

Nazwa |

Odkrywca Nowej Zelandii, żeglarz holenderski Abel Tasman, nazwał ją „Staaten Landt”, tzn. Ziemia Stanów, na cześć ówczesnych Stanów Generalnych. Nazwa „Nieuw Zeeland” – Nowa Zelandia, pojawiła się 23 lata później na mapie holenderskiej z 1665. Pochodzi ona od nazwy holenderskiej prowincji Zelandia.

Położenie |

Punktem skrajnie północnym jest Przylądek Północny (ang. Cape Reinga) na Wyspie Północnej – 34°25′44″S, najdalej na południe wysunięty jest Przylądek Południowo-Zachodni na wyspie Stewart – 47°17′24″S. Najdalej na zachód leży Przylądek Zachodni na Wyspie Południowej – 166°25′39″E, a najdalej na wschód – Przylądek Wschodni na Wyspie Północnej – 178°32′59″E. Rozciągłość Nowej Zelandii z północy na południe wynosi ok. 1500 km, a ze wschodu na zachód – ok. 200 km. Od sąsiednich kontynentów i wysp dzielą ją znaczne odległości.

Odległości od Nowej Zelandii:

• 
  Australia – 1600 km


• 
  Antarktyda – 2400 km


• 
  Fidżi – 2131 km


• 
  Panama – 12 100 km


• 
  San Francisco – 10 940 km


• 
  Tahiti – 4348 km


• 
  Valparaiso – 9327 km


• 
  Numea – 1488 km

Nowa Zelandia jest najodleglejszym od Polski państwem i położona jest niedaleko antypodów naszego kraju^[3].

Środowisko geograficzne |

Archipelag nowozelandzki jest najdalej na południe wysuniętą częścią Oceanii, na południowy wschód od Australii.
Nowa Zelandia składa się z dwóch większych i wielu mniejszych wysp, między innymi Stewart, Great Barrier, d’Urville’a.

Historia |

 Osobne artykuły: Odkrycia i badania Australii i Oceanii i Historia odkryć geograficznych.

Zabytkowa farma w Waikouaiti w regionie Otago

Do ok. 1280 roku^[4] Nowa Zelandia była bezludna, aż z wysp Oceanii zaczęli przypływać i osiedlać się Maorysi. Najpierw zasiedlili Wyspę Południową, a potem kolejne lądy.

Europejskim odkrywcą wysp był holenderski podróżnik Abel Tasman, który przy próbie wysadzenia załogi 18 (niektóre źródła podają 19) grudnia 1642 roku w północnej części Wyspy Południowej został zaatakowany przez tubylców, co skończyło się śmiercią czterech ludzi. Po tym wydarzeniu odpłynął, a miejsce nieudanego lądowania nazwał Zatoką Morderców (nid. Moordenaarsbaai), znaną dziś jako Golden Bay (pol. Złota Zatoka). Kolonizacja rozpoczęła się po 127 latach, kiedy w 1769 ląd został ponownie odkryty przez brytyjskiego podróżnika i odkrywcę Jamesa Cooka. Pierwszymi osadnikami byli głównie przybyli z Australii poławiacze fok i wielorybów, a jednym z pierwszych zamieszkanych na dłużej miejsc – obóz w pobliżu fiordu Dusky Sound leżącego w najdalej wysuniętym na zachód punkcie Wyspy Południowej (lata 90. XVIII wieku).

Pierwsze kilkadziesiąt lat to czas konfliktów między Maorysami a brytyjskimi kolonizatorami (składającymi się w większości ze złodziei, morderców i gwałcicieli zesłanych z więzień na terenie Wielkiej Brytanii). Najkrwawszy miał miejsce w 1809 roku po tym, jak służący jako marynarz na angielskim statku Boyd maoryski wódz Te Ara został wychłostany za nieposłuszeństwo. Kilka dni po zejściu na ląd w Whangaroa załoga Boyda (około 70 osób) została niemal całkowicie wymordowana i zjedzona przez współplemieńców żądnego rewanżu Te Ary. Na wieść o masakrze i spaleniu statku przebywający w Nowej Zelandii Europejczycy zaatakowali mylnie posądzonych o rzeź Anglików mieszkańców wioski Rangihoua, zabijając od 16 do 60 z nich. W wyniku tych zdarzeń zaprzestano podróży do Nowej Zelandii na kolejne kilka lat.

Dopiero 6 lutego 1840 podpisano porozumienie pomiędzy 500 przywódcami maoryskich plemion a reprezentacją brytyjskiej korony. Był to „Traktat Waitangi”, uważany przez historyków za dokument tworzący Nową Zelandię. Na pamiątkę tamtego wydarzenia, co roku 6 lutego obchodzi się święto narodowe „Waitangi Day”. Jednak podpisanie porozumienia nie zakończyło sporów między Maorysami a Europejczykami i dochodziło do wielu zbrojnych potyczek. Potyczki te w II połowie XIX wieku przekształciły się w dwie krwawe wojny przegrane przez Maorysów.

Od 1856 roku Nowa Zelandia posiada własny rząd, w ramach brytyjskiej kolonii. W 1907 uzyskała status dominium, a w 1947 stała się w pełni niepodległym państwem.

Udział w wojnach światowych |

Widok z Zatoki Anzac na półwysep Gallipoli, tuż po wyładowaniu 25 kwietnia 1915

W latach 1914–1918, do ANZAC (Korpus Australijsko-Nowozelandzki) wstąpiło 100 tysięcy mężczyzn, by walczyć po stronie aliantów.

W czasie I wojny światowej straciło życie prawie 17 tysięcy Nowozelandczyków (ówczesna ludność Nowej Zelandii wynosiła ok. 1 mln osób). Przyczyną był błąd dowództwa: desant na turecki półwysep Gallipoli, podczas którego od 25 kwietnia 1915 (dziś obchodzonego jako Dzień ANZAC) do czasu ewakuacji osiem miesięcy później zginęło tam 8587 żołnierzy z Australii i Nowej Zelandii.

3 września 1939 Nowa Zelandia – w ślad za Wielką Brytanią – wypowiedziała wojnę Niemcom. Podczas II wojny światowej wcielono do armii 200 tysięcy obywateli. Wzięli oni udział w kampaniach: przeciwko Japonii na Pacyfiku (pod dowództwem MacArthura), w Afryce Północnej, we Włoszech i na Krecie (Grecja). Zginęło ponad 10 tysięcy
walczących.

Polityka |

Jednoizbowy, 120-osobowy parlament (Izba Reprezentantów) wybierany jest mieszanym systemem proporcjonalnym na 3 lata. Cztery mandaty są zastrzeżone dla Maorysów. Połowę pozostałych mandatów rozdziela się w zależności od poparcia, jakie zdobędzie dane ugrupowanie w osobnym głosowaniu „partyjnym”, reszta członków parlamentu reprezentuje okręgi wyborcze.

Gubernator generalny (przedstawiciel brytyjskiego monarchy) wyznacza premiera stojącego na czele parlamentarnej większości. Premier z kolei ustala skład gabinetu odpowiedzialnego przed parlamentem.

Najwyższym organem władzy jest Rada Wykonawcza, w skład której wchodzi gubernator generalny oraz gabinet rządu. Na jego czele stoi premier.

Ustrój polityczny |

Nowa Zelandia jest monarchią konstytucyjną bez konstytucji (oficjalny status dominium brytyjskiego) o parlamentarno-gabinetowym systemie rządów, członkiem brytyjskiej Wspólnoty Narodów. Kraj nie posiada konstytucji w rozumieniu europejskim. Podobnie jak w Wielkiej Brytanii, za ustawę zasadniczą obowiązuje zbiór aktów prawnych uchwalanych w różnym czasie i często sprzecznych ze sobą. Głową państwa jest brytyjski monarcha, który jest reprezentowany przez Gubernatora generalnego. Jest on wybierany w porozumieniu monarchy i rządu Nowej Zelandii na pięcioletnią kadencję.

Główne partie polityczne |

• 
  Labour Party (Partia Pracy, zał. 1916);


• 
  Progressive Party (zał. 2002);


• 
  National Party (Partia Narodowa – konserwatywna, zał. 1936);


• 
  Alliance Party (Partia Sojuszu);


• 
  ACT – Association of Consumers and Taxpayers (Stowarzyszenie Konsumentów i Podatników);


• 
  Green Party (Partia Zielonych);


• 
  United Future Party (Partia Zjednoczonej Przyszłości);


• 
  New Zealand First Party (Partia Najpierw Nowa Zelandia);


• 
  Māori Party.

Podział administracyjny |

 Osobny artykuł: Podział administracyjny Nowej Zelandii.

Terytorium Nowej Zelandii dzieli się na 16 regionów oraz miasta i okręgi. Wyspy Chatham stanowią oddzielny okręg, niewłączony do żadnego regionu.

Terytoria zależne |

 Osobny artykuł: Terytoria zależne Nowej Zelandii.

• 
  Dependencja Rossa – terytorium zależne
  


• 
  Niue – samorządne terytorium stowarzyszone
  


• 
  Tokelau – terytorium zależne


• 
  Wyspy Cooka – samorządne terytorium stowarzyszone

Siły zbrojne |

Nowa Zelandia dysponuje trzema rodzajami sił zbrojnych: wojskami lądowymi, marynarką wojenną oraz siłami powietrznymi^[5].

Wojska nowozelandzkie w 2014 roku liczyły 8,6 tys. żołnierzy zawodowych oraz 2,4 tys. rezerwistów (brak obowiązkowej służby wojskowej). Według rankingu Global Firepower (2014) nowozelandzkie siły zbrojne stanowią 85. siłę militarną na świecie, z rocznym budżetem na cele obronne w wysokości 1,9 mld dolarów (USD)^[5].

Siły lądowe liczą 4500 osób służby czynnej oraz 2500 osób służby pomocniczej (w tym 2000 żołnierzy obrony terytorialnej). W skład sił lądowych wchodzą głównie jednostki lekkiej piechoty (Królewski Nowozelandzki Regiment Piechoty) oraz piechoty zmechanizowanej (Królewski Nowozelandzki Korpus Pancerny), a także jednostki artyleryjskie (Królewski Nowozelandzki Regiment Artyleryjski), inżynieryjne (Królewski Nowozelandzki Regiment Inżynieryjny), logistyczne (Królewski Nowozelandzki Regiment Logistyczny), medyczne (Królewski Nowozelandzki Korpus Medyczny) oraz wywiadowcze (Nowozelandzki Korpus Wywiadowczy).

Siły lądowe dysponują m.in. 105 bojowymi wozami piechoty NZLAV, 24 haubicami L118 oraz 350 lekkimi wozami terenowymi Pinzgauer.

Marynarka Wojenna liczy 2100 osób i dysponuje 2 fregatami rakietowymi klasy ANZAC oraz 4 przybrzeżnymi kutrami patrolowymi i 2 morskimi kutrami patrolowymi. Oprócz tego Marynarka Wojenna dysponuje również 5 morskimi śmigłowcami wielozadaniowymi SH-2 Seasprite, które używane są na 2 fregatach, a także w przyszłości na 2 morskich kutrach patrolowych.

Lotnictwo liczy 2523 osób oraz około 50 samolotów i śmigłowców. Głównie są to samoloty P-3 Orion, C-130 Hercules oraz śmigłowce UH-1H Iroquois oraz Bell 47 Sioux. W chwili obecnej śmigłowce UH-1 Iroquois wymieniane są na śmigłowce Agusta 109, natomiast śmigłowce Bell 42 Sioux zastępowane są śmigłowcami NH90.

W chwili obecnej lotnictwo Nowozelandzkie nie posiada w służbie czynnej samolotów myśliwsko-szturmowych.
Program zakupu 28 samolotów F-16 został wstrzymany w 2001, natomiast samoloty A-4K oraz Aermacchi MB-339C zostały wycofane z czynnej służby i są zmagazynowane w hangarach.

Nowozelandzka armia i jej gotowość bojowa jest przedmiotem krytyki zarówno na wyspach, jak i ze strony najbliższych sąsiadów.

W czerwcu 2008 australijskie media otwarcie ośmieszyły nowozelandzką armię twierdząc, że do podbicia tego zakątka świata wystarczyłby jeden z lepiej zorganizowanych gangów motocyklowych z Sydney. Krytyka ta jest w dużej części nieuzasadniona, pomijając demontaż zdolności ofensywnych lotnictwa w 2001. Nowozelandzkie Siły Zbrojne to armia wprawdzie niewielka, ale nowoczesna i dobrze wyposażona, co udowadnia biorąc udział w wielu operacjach wojskowych (Afganistan) i misjach stabilizacyjnych (Timor Wschodni).

Geografia |

Najwyższy szczyt w Nowej Zelandii – Góra Cooka

Mapa rzeźby terenu

 Zobacz też: Geografia Nowej Zelandii.

Nowa Zelandia to państwo wyspiarskie położone w południowo-zachodniej części Oceanu Spokojnego, 1600 km na południowy wschód od Australii. Obejmuje wyspy: Południową (150,5 tys. km²) i Północną (114,7 tys. km²) rozdzielone Cieśniną Cooka, oraz szereg małych (m.in. Stewart, Kermadec, Chatham, Campbell). Do Nowej Zelandii należą także trzy zamorskie terytoria w Oceanii: Tokelau, Niue oraz Wyspy Cooka (dwa ostatnie są państwami stowarzyszonymi).

Powierzchnia wysp jest mocno zróżnicowana. Na Wyspie Południowej znajdują się Alpy Południowe, z najwyższym szczytem – Górą Cooka (3754 m n.p.m.) i największym lodowcem Tasmana o długości ok. 29 km. Na Wyspie Północnej istnieje szereg pasm górskich ciągnących się równolegle do równin u wybrzeży. W centralnej części wyspy mieści się kilka stożków wulkanicznych (3 czynne), gejzery i wiele gorących źródeł.

Ze względu na trwającą od milionów lat izolację około 80% flory Nowej Zelandii stanowią gatunki endemiczne, nie spotykane gdzie indziej^[6]. Naturalne ekosystemy budowane przez gatunki rodzime zajmują współcześnie jednak tylko 10–15% powierzchni wysp^[6].

Ze zwierząt występują: 2 gatunki nietoperzy, ok. 30 gatunków gadów, w tym endemiczny tuatara (hatteria), ptaki nielotne: takahe, papuga kakapo i kiwi oraz papuga kea, żyjąca w pokrytych śniegiem Alpach Południowych. Poza nietoperzami nie ma naturalnie występujących ssaków. Duże zagrożenie dla gatunków endemicznych stanowią zwierzęta sprowadzone przez osadników, m.in.: koty, psy, szczury, króliki.

Klimat podzwrotnikowy morski, opady równomiernie rozmieszczone w ciągu roku.

Średnia temperatura powietrza i średnie opady dla stolicy kraju wynoszą: w styczniu +16 °C i 74 mm, w lipcu +8 °C i 130 mm.

Wyspy |

• 
  Wyspa Północna,


• 
  Wyspa Południowa,


• 
  Wyspa Stewart,


• 
  Wyspy Chatham,


• 
  Wyspy Kermadec,


• 
  Wyspy Antypodów,


• 
  Wyspy Auckland.

Większe miasta |

 Zobacz też: Miasta Nowej Zelandii.

Demografia |

Rozwój populacji Nowej Zelandii

Struktura wiekowa:
0-14 = 20,9%,
15-64 = 66,5%,
>64 = 12,6%.

Przyrost naturalny: 0,971%

Struktura etniczna |

Gęstość zaludnienia

     poniżej 1 os./km²

     +1 os./km²

     +5 os./km²

     +10 os./km²

     +50 os./km²

     +100 os./km²

     +250 os./km²

     +500 os./km²

     +750 os./km²

     +1000 os./km²

     +2000 os./km²

     +3000 os./km²

     +4000 os./km²

Europejczycy 69,8%, Maorysi 7,9% Azjaci 5,7%, Inni 4,9%, Mieszani 7,8%, Nieokreśleni 3,8%

Religie |

 Osobny artykuł: Protestantyzm w Nowej Zelandii.

Zmiany struktury religijności

Struktura religijna kraju według spisów ludności za 2013, 2001 i 1991 rok.:

• 
  chrześcijanie ogółem: 43,5% (2013 rok), 54,7% (2001 rok), 69,0% (1991 rok)
  
  
  
  • anglikanie – 10,3% (2013), 14,9% (2001), 21,7% (1991)
  
  
  • rzymscy katolicy – 11,1% (2013), 12,4% (2001), 14,8% (1991)
    

    
    Osobny artykuł: Kościół katolicki w Nowej Zelandii.
    

    
    
    • prezbiterianie – 7,4% (2013), 11,0% (2001), 16,4% (1991)
    
    
    • metodyści – 2,3% (2013), 3,1% (2001), 4,1% (1991)
    
    
    • zielonoświątkowcy – 1,7% (2013), 1,7% (2001), 1,5% (1991)
    
    
    • baptyści – 1,2% (2013), 1,3% (2001), 2,1% (1991)
    
    
    • Świadkowie Jehowy – 0,4% (2013), 0,5% (2001), 0,6% (1991)
      

      
      Osobny artykuł: Świadkowie Jehowy w Nowej Zelandii.
      

      
      
      • mormoni – 0,9% (2013), 1,2% (1996),
        
        
        
        • 
          rātana– 0,9% (2013), 1,1% (1996),
        
        
        • pozostali chrześcijanie – 7,0% (2013), 8,0% (1996),
        
        
        • 
          wyznawcy religii niechrześcijańskich – 5,7% (2013), 3,8% (2001), 1,9% (1991)
        
        
        
        
      
      
      • hinduiści – 2,1% (2013), 1,0% (2001), 0,5% (1991)
      
      
      • buddyści – 1,3% (2013), 1,1% (2001), 0,4% (1991)
      
      
      • muzułmanie – 1,0% (2013), 0,6% (2001), 0,2% (1991)
      
      
      • pozostali – 1,3% (2013), 0,7% (1996),
      
      
      • 
        osoby bez religii ogółem: 50,8% (2013), 41,6% (2001), 29,1% (1991)
      
      
      • ateiści i bezwyznaniowcy – 38,6% (2013), 27,5% (2001), 19,9% (1991)
      
      
      • niesprecyzowani – 8,2% (2013), 6,3% (1996)
        
        • pozostali niezdeklarowani – 4,1% (2013), 7,1% (1996)
        
        
      
      

      
      

      
      
    
    

    
    

    
    
  
  
  
  

Gospodarka |

Gospodarka Nowej Zelandii należy do najbardziej zróżnicowanych ze wszystkich państw Oceanii. Jej podstawą jest hodowla owiec i bydła oraz uprawa zbóż, warzyw i owoców. Duże znaczenie ma rybołówstwo i leśnictwo (NZ to jeden z większych eksporterów drewna miękkiego oraz miazgi i tarcicy na świecie). Najważniejszymi gałęziami produkcji są: przemysł spożywczy, maszynowy, metalowy, środków transportu, chemiczny, drzewny, papierniczy, włókienniczy. Państwo posiada również własny przemysł wydobywczy – z surowców naturalnych występują tu węgiel kamienny i gaz ziemny. Przy 32 proc. udziale eksportu w dochodach budżetu państwa największymi atutami Nowej Zelandii w handlu zagranicznym są: mięso i przetwory mięsne, produkty mleczne oraz produkty gospodarki leśnej. Importowane są przede wszystkim maszyny i elektronika, samochody i ropa naftowa. Głównymi partnerami handlowymi Nowej Zelandii są: Australia, Japonia, Wielka Brytania i USA.

W roku 2008 Nowa Zelandia zajęła 1. miejsce w rankingu krajów nieskorumpowanych, jest najmniej skorumpowanym i korupcjogennym państwem na świecie^[7].

Transport |

Transport drogowy |

Dróg wielopasmowych jest mało, na ogół znajdują się tylko między dużymi miastami.

Istnieje dobrze rozbudowana sieć autobusowych połączeń miastowych i międzymiastowych.

Zasady ruchu:

• obowiązuje ruch lewostronny,


• ustępuje się pojazdom nadjeżdżającym z lewej strony,


• dopuszczalne prędkości: 100 km/h w terenie niezabudowanym, 50 km/h w zabudowanym.

W Dunedin znajdują się najbardziej strome ulice na świecie. Nachylenie Baldwin Street wynosi 38%.

Transport lotniczy |

Nowa Zelandia ma bezpośrednie połączenia lotnicze z Wyspami Pacyfiku, wszystkimi wielkimi miastami Australii, wieloma we wschodniej Azji, a także miastami w Ameryce Północnej i Ameryce Południowej.

Głównym portem lotniczym jest Auckland International Airport w Mangere, 24 km na południowy zachód od centrum Auckland. Międzynarodowe lotnisko w Hamilton obsługuje przede wszystkim linie nowozelandzkie i połączenia z Australią. Lotnisko w stolicy kraju – Wellington – ma ograniczone możliwości przyjmowania samolotów odrzutowych ze względu na zbyt krótkie pasy startowe. Głównym portem lotniczym Wyspy Południowej jest Christchurch.

Nowozelandzkie linie lotnicze:

• Air New Zealand


• JetConnect


• 
  Origin Pacific Airways (przeloty krajowe)


• Jetstar

W dużych miastach oraz w rejonach turystycznych dostępne są także helikoptery.

Transport wodny |

Wyspy Północna i Południowa są skomunikowane nowoczesnymi połączeniami promowymi. Promy pływają między Wellington i Picton. Podróż trwa 2-3 godziny. Przeprawa promowa przez Cieśninę Cooka uważana jest za jedną z najbardziej malowniczych na świecie^[8]

Nową Zelandię odwiedza wiele statków wycieczkowych, ale nie działają żadne regularne zagraniczne linie pasażerskie.

Kultura |

Występ nowozelandzkich tancerzy w Polynesian Cultural Center na Hawajach

Gwiazdą rozsławiającą Nową Zelandię na całym świecie jest z racji swego maoryskiego pochodzenia sopranistka Kiri Te Kanawa.
Ponadto z Nowej Zelandii pochodzi Neil Finn, lider znanego rockowego zespołu Crowded House. Wcześniej wraz z bratem Timem grał w bardzo popularnej w kraju w latach 70. i 80. XX wieku grupie Split Enz. Najsłynniejsza pisarka nowozelandzka to Janet Frame, bohaterka biograficznego filmu, Anioł przy moim stole. Z Nowej Zelandii pochodzi też reżyser m.in. trylogii Władca Pierścieni, Peter Jackson.
W specyficzny sposób swój kraj promują dwaj komicy – Jemaine Clement i Bret McKenzie, tworzący folkowo – komediowe duo Flight of the Conchords. Jest to jednocześnie tytuł serialu, w którym obydwaj występują, współtworzą scenariusz i do którego piszą muzykę. Przedstawia on perypetie dwóch Nowozelandczyków, którzy przybywają do Nowego Jorku, by odnieść sukces jako folkowy zespół. Okazuje się to trudnym zadaniem, zwłaszcza przy niekompetentnym menedżerze, organizującym koncerty np. w windzie. Choć sposób promocji jest raczej nietypowy (nieustające przycinki Australijczyków, wyśmiewanie nowozelandzkiego akcentu czy zwracanie się do głowy rządu per „Brian, the prime minister”), niewątpliwie przyczynia się do pogłębienia powszechnej wiedzy o tym kraju, znanym do tej pory jedynie jako scenografia do ekranizacji dzieła Tolkiena pt. Władca pierścieni.

Zobacz też |

• Wspólnota Narodów

Przypisy |

Linki zewnętrzne |

 Wikimedia Atlas: Nowa Zelandia – wikiatlas z mapami w Wikimedia Commons

p • d • e Państwa Australii i Oceanii Państwa Australia Fidżi Kiribati Mikronezja Nauru Nowa Zelandia Palau Papua-Nowa Gwinea Samoa Tonga Tuvalu Vanuatu Wyspy Marshalla Wyspy Salomona Terytoria zależne Baker Guam Howland Jarvis Johnston Kingman Mariany Północne Midway Niue Norfolk Nowa Kaledonia Palmyra Pitcairn Polinezja Francuska Samoa Amerykańskie Tokelau Wake Wallis i Futuna Wyspy Ashmore i Cartiera Wyspy Cooka Wyspy Morza Koralowego Integralne części państw położonych poza Australią i Oceanią Hawaje (część Stanów Zjednoczonych) Papua, Papua Zachodnia (część Indonezji) Wyspa Wielkanocna, Sala y Gómez (część Chile) Ogasawara, Minami Tori-shima, Oki-no-Tori-shima, Wyspy Kazan (część Japonii)

p • d • e Monarchie na świecie Absolutne Arabia Saudyjska Brunei Watykan Oman Konstytucyjne Andora Bahrajn Belgia Bhutan Dania Eswatini Hiszpania Holandia Japonia Jordania Kambodża Katar Kuwejt Lesotho Liechtenstein Luksemburg Malezja Maroko Monako Norwegia Szwecja Tajlandia Tonga Zjednoczone Emiraty Arabskie Commonwealth realms Antigua i Barbuda Australia Bahamy Barbados Belize Grenada Jamajka Nowa Zelandia Papua-Nowa Gwinea Saint Kitts i Nevis Saint Lucia Saint Vincent i Grenadyny Kanada Tuvalu Wielka Brytania Wyspy Salomona Elekcyjne Kambodża Malezja Watykan Zjednoczone Emiraty Arabskie Plemienne Ghana Aszanti Dagomba Uganda Ankole Buganda Bunyoro Busoga Rwenzururu Toro Wallis i Futuna Alo Sigave Uvea Inne Maorysi (Nowa Zelandia) Jogjakarta (Indonezja) Zululand (RPA)

Członkostwo w organizacjach międzynarodowych p • d • e Wspólnota Narodów (Commonwealth of Nations) Europa Wielka Brytania Malta Ameryka Północna Kanada Jamajka Trynidad i Tobago Barbados Bahamy Grenada Dominika Saint Lucia Saint Vincent i Grenadyny Antigua i Barbuda Belize Saint Kitts i Nevis Ameryka Południowa Gujana Azja Indie Pakistan Sri Lanka Malezja Cypr Singapur Bangladesz Brunei Australia i Oceania Australia Nowa Zelandia Fidżi Samoa Tonga Papua-Nowa Gwinea Wyspy Salomona Vanuatu Tuvalu Kiribati Nauru Afryka Południowa Afryka Gambia Ghana Nigeria Sierra Leone Tanzania Uganda Kenia Malawi Zambia Botswana Lesotho Mauritius Eswatini Seszele Namibia Mozambik Kamerun Rwanda Dawni członkowie Federacja Malajska Irlandia Nowa Fundlandia Tanganika Zanzibar Zimbabwe Malediwy p • d • e Światowa Organizacja Handlu (WTO) Albania Angola Antigua i Barbuda Arabia Saudyjska Argentyna Armenia Australia Bahrajn Bangladesz Barbados Belize Benin Boliwia Botswana Brazylia Brunei Burkina Faso Burundi Chile Chiny Czad Czarnogóra Demokratyczna Republika Konga Dominika Dominikana Dżibuti Egipt Ekwador Eswatini Fidżi Filipiny Gabon Gambia Ghana Grenada Gruzja Gujana Gwatemala Gwinea Gwinea Bissau Haiti Honduras Hongkong Indie Indonezja Islandia Izrael Jamajka Japonia Jordania Kambodża Kamerun Kanada Katar Kazachstan Kenia Kirgistan Kolumbia Kongo Korea Południowa Kostaryka Kuba Kuwejt Lesotho Liechtenstein Macedonia Madagaskar Makau Malawi Malediwy Malezja Mali Maroko Mauretania Mauritius Meksyk Mjanma Mołdawia Mongolia Mozambik Namibia Nepal Niger Nigeria Nikaragua Norwegia Nowa Zelandia Oman Pakistan Panama Papua-Nowa Gwinea Paragwaj Peru Południowa Afryka Republika Środkowoafrykańska Republika Zielonego Przylądka Rwanda Rosja Saint Kitts i Nevis Saint Lucia Saint Vincent i Grenadyny Salwador Senegal Sierra Leone Singapur Sri Lanka Stany Zjednoczone Surinam Szwajcaria Tanzania Tajlandia Tajwan Togo Tonga Trynidad i Tobago Tunezja Turcja Uganda Ukraina Urugwaj Wenezuela Wietnam Wybrzeże Kości Słoniowej Wyspy Salomona Zambia Zimbabwe Zjednoczone Emiraty Arabskie Unia Europejska, w tym poszczególne państwa członkowskie: Austria Belgia Bułgaria Chorwacja Cypr Czechy Dania Estonia Finlandia Francja Grecja Hiszpania Holandia Irlandia Litwa Luksemburg Łotwa Malta Niemcy Polska Portugalia Rumunia Słowacja Słowenia Szwecja Węgry Wielka Brytania Włochy p • d • e Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) Państwa członkowskie Australia Austria Belgia Chile Czechy Dania Estonia Finlandia Francja Grecja Hiszpania Holandia Irlandia Islandia Izrael Japonia Kanada Korea Południowa Litwa Luksemburg Łotwa Meksyk Niemcy Norwegia Nowa Zelandia Polska Portugalia Słowacja Słowenia Stany Zjednoczone Szwajcaria Szwecja Turcja Węgry Wielka Brytania Włochy Unia Europejska (Komisja Europejska bierze udział w pracach OECD) Kandydaci Kolumbia Kostaryka Rosja Obserwatorzy Tajwan Współpracujący Brazylia Chiny Indie Indonezja Południowa Afryka Organizacje afiliowane Międzynarodowa Agencja Energetyczna Agencja Energii Nuklearnej Europejska Konferencja Ministrów Transportu Klub Sahelu