Śnieżnik (góra)







Ten artykuł dotyczy góry. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

































Śnieżnik


Ilustracja
Szczyt Śnieżnika od strony południowej (czeskiej)

Państwo
 Polska
 Czechy
Położenie
powiat kłodzki, Dolní Morava
Pasmo
Sudety
Masyw Śnieżnika
Wysokość
 1426 m n.p.m.

Wybitność
 657 m
Pierwsze wejście
 w czasach przedhistorycznych


Położenie na mapie Sudetów


Mapa lokalizacyjna Sudetów

Śnieżnik

Śnieżnik





Ziemia50°12′25,214″N 16°50′57,214″E/50,207004 16,849226





Commons
Multimedia w Wikimedia Commons




Mapa masywu Śnieżnika




Źródło rzeki Morawy




Ruiny wieży widokowej





Schronisko PTTK „Na Śnieżniku”




Ruiny schroniska "Liechtensteinschutzhaus"





Punkt triangulacyjny na szczycie


Śnieżnik (1426 m n.p.m.[1]), zwany też Śnieżnikiem Kłodzkim dawniej Kładską Śnieżką[2], w jęz. niem. Glatzer Schneeberg (nazwa używana w Niemczech) lub Spieglitzer Schneeberg i Grulicher Schneeberg (nazwy używane w Austrii), cz. Králický Sněžník – najwyższy, graniczny szczyt po polskiej stronie w Sudetach Wschodnich i w Masywie Śnieżnika[3]. Na szczycie znajduje się znak graniczny o numerze V/69/10.




Spis treści






  • 1 Charakterystyka geograficzna


    • 1.1 Grzbiety


    • 1.2 Europejski dział wód




  • 2 Budowa geologiczna


    • 2.1 Skały metamorficzne


    • 2.2 Rzeźba glacjalna




  • 3 Przyroda


    • 3.1 Piętrowy układ roślinności


    • 3.2 Fauna


    • 3.3 Ochrona przyrody




  • 4 Turystyka


    • 4.1 Historia


    • 4.2 Współczesność


    • 4.3 Przejście graniczne


    • 4.4 Szlaki turystyczne


    • 4.5 Korona Gór Polski




  • 5 Zobacz też


  • 6 Przypisy


  • 7 Bibliografia


  • 8 Linki zewnętrzne





Charakterystyka geograficzna |


Śnieżnik jest najwyższym szczytem Masywu Śnieżnika i 17. co do wysokości w całych Sudetach[3]. Jest on jedyną górą w masywie Śnieżnika, która wystaje ponad górną granicę lasu[3].



Grzbiety |


Śnieżnik jest zwornikiem sześciu grzbietów[3]:



  • grzbietu północnego ze Żmijowcem, Rudką, Janowcem i Krzyżnikiem, Czarną Górą i Krowiarkami,

  • północno-wschodniego ramienia góry Stromej (1166 m n.p.m.) i Młyńska (991 m n.p.m.),

  • wschodniego grzbietu granicznego schodzącego do Przełęczy Płoszczyna,

  • południowego grzbietu Sušiny i Podbělki, położonego w całości w Czechach,

  • południowo-zachodniego grzbietu granicznego, z Małym Śnieżnikiem i Trójmorskim Wierchem,

  • zachodniego ramienia Średniaka (1210 m n.p.m.).



Europejski dział wód |


Śnieżnik leży na europejskim dziale wodnym mórz Czarnego i Bałtyckiego[3]. Przebieg działu pokrywa się w obrębie szczytu z przebiegiem granicy państwowej – potoki polskiej strony spływają do Bałtyku, czeskiej – do Morza Czarnego.



Budowa geologiczna |



Skały metamorficzne |


Wschodnia część góry jest zbudowana z lokalnych odmian gnejsów, zwanych śnieżnickimi i gierałtowskimi[3]. Zachodnią część tworzą metamorficzne łupki łyszczykowe[3]. Występują tu także soczewy marmurów, jak również łupków łyszczykowych z granatami, łupków kwarcowych, łupków grafitowych, amfibolitów, serpentynitów i eklogitów. Skały te należą do metamorfiku Lądka i Śnieżnika.



Rzeźba glacjalna |


Na stokach Śnieżnika występują rumowiska skalne, powstałe w czasie plejstocenu w klimacie peryglacjalnym. Z tego samego okresu pochodzi nisza niwalna w południowym zboczu. W zagłębieniu tym, ok. 200 m od szczytu, bierze początek Morawa, jedna z większych rzek Czech i największa rzeka Moraw.



Przyroda |


Świat roślinny i zwierzęcy Śnieżnika jest najbogatszy w całych Sudetach, ponieważ przebiegają tam granice zasięgów występowania wielu gatunków – sudeckich, karpackich, alpejskich, a nawet śródziemnomorskich[3].



Piętrowy układ roślinności |


Wyraźnie zaznaczony jest piętrowy układ roślinności[3]:



  • do 500 m n.p.m. – użytki rolne, zazwyczaj łąki; występują m.in. pełnik europejski, dziewięćsił bezłodygowy,

  • 500–1000 m n.p.m. – regiel dolny w postaci borów świerkowych lub lasów mieszanych świerkowo-bukowych,

  • 1000–1250 m n.p.m. – regiel górny – bór świerkowy, w runie występują borówki czernica i brusznica,

  • powyżej 1250 m n.p.m. – łąki górskie.


Te ostatnie posiadają największą wartość przyrodniczą. Występują tu licznie gatunki roślin rzadkich i chronionych oraz sztucznie wprowadzona kosodrzewina.



Fauna |


Świat zwierzęcy również obfituje w cenne gatunki: muflony, cietrzewie, głuszce[3]. Wśród płazów występują salamandra plamista i traszka górska, wśród gadów zaskroniec i żmija zygzakowata. Obecne są tu również endemiczne gatunki chrząszczy, błonkówek, muchówek i pajęczaków[3].



Ochrona przyrody |


Dla ochrony przyrody ożywionej utworzono na Śnieżniku już w 1938 r. rezerwat przyrody, odtworzony pod polskimi rządami w 1965 roku jako ścisły. Obejmuje on część szczytową powyżej wysokości 1150 m n.p.m., jego powierzchnia wynosi 192 ha.[3]



Turystyka |



Historia |


Śnieżnik musiał być znany turystom już pod koniec XVIII wieku – z tego okresu pochodzą pierwsze utrwalone informacje (panoramy i wzmianki pisane). Prawdziwy rozkwit turystyki rozpoczął się z rokiem 1838, kiedy to Śnieżnik i jego okolice stały się własnością księżniczki Marianny Orańskiej[3]. Szczyt stał się modnym celem wędrówek – między innymi podziwiano na nim wschody i zachody słońca.


W 1871 roku na zlecenie księżnej zbudowano na Hali pod Śnieżnikiem schronisko, które stoi do dziś[3].



 Osobny artykuł: Schronisko PTTK "Na Śnieżniku".

Śnieżnik był tak popularny, że w latach 1895–1899 zbudowano tutaj kamienną wieżę widokową w kształcie cylindrycznej baszty[3]. Wzniesiona została z inicjatywy Kłodzkiego Towarzystwa Górskiego i miała służyć podniesieniu atrakcyjności wycieczek na szczyt. Potężna konstrukcja, nawiązująca do modnego wówczas romantycznego stylu naśladującego średniowiecze, miała 6 kondygnacji i wysokość 33,5 m. Nadano jej imię cesarza Wilhelma I i dobudowano budynek mieszczący małe schronisko[3].



 Osobny artykuł: Wieża widokowa na Śnieżniku.

W 1912 roku po czeskiej (wówczas austro-węgierskiej) stronie, w pobliżu źródeł Morawy, MSSGV oddało do użytku kolejne schronisko – Fürst Johann Liechtenstein Schutzhaus.



 Osobny artykuł: Schronisko księcia Liechtensteina na Śnieżniku.

Po II wojnie światowej infrastruktura turystyczna zaczęła podupadać. W 1971 roku rozebrano czeskie schronisko (do dziś widoczne są fundamenty), a 11 października 1973 r. wysadzono w powietrze zaniedbaną, rozpadającą się wieżę widokową. Jej resztki tworzą dziś kulminację na kopule szczytowej[3].


Dla Czechów symbolem Śnieżnika jest kamienna rzeźba słonia stojąca obok fundamentów schroniska po czeskiej stronie granicy. Rzeźbę ustawili w 1932 roku członkowie grupy artystycznej Jescher zaprzyjaźnieni z dzierżawcą schroniska Liechtensteina Oskarem Gutwinskim. Nazwa grupy miała pochodzić od odgłosu (w języku niemieckim), który wydaje kichający słoń.



Współczesność |


Śnieżnik pozostaje wciąż jednak jedną z najczęściej odwiedzanych gór ziemi kłodzkiej. Schronisko "Na Śnieżniku" słynie z barwnych imprez sylwestrowych, podczas których liczba gości przewyższa wielokrotnie liczbę łóżek, a często trudno nawet o miejsce na podłodze.



Przejście graniczne |



 Osobny artykuł: Przejście graniczne Śnieżnik-Vrchol Kralického Snežníku.

Od połowy lat 90. XX w. dla pieszych na szczycie funkcjonowało (do 21 grudnia 2007 (Przystąpienie Polski i Czech do Układu z Schengen)) turystyczne przejście graniczne Śnieżnik – Vrchol Kralického Snežníku.



Szlaki turystyczne |


Przez szczyt Śnieżnika przechodzą szlaki turystyczne[3]:




  • szlak turystyczny zielony (polski) od schroniska "Na Śnieżniku" do Przełęczy Płoszczyna i dalej do Bielic,


  • szlak turystyczny żółty (czeski) od wsi Vélka Morava, kończący się na szczycie,


  • szlak turystyczny czerwony (czeski) z Kralików do Ramzovej.



Korona Gór Polski |


Śnieżnik należy do Korony Gór Polski.



Zobacz też |


  • Schronisko PTTK "Na Śnieżniku"





Panorama ze Śnieżnika

Panorama ze Śnieżnika




Przypisy |




  1. ↑ Geoportal 2 | iMap, mapy.geoportal.gov.pl [dostęp 2017-11-28] .


  2. ↑ Antoni Rehman: Niżowa Polska opisana pod względem fizyczno-geograficznym. Lwów: Drukarnia Ludowa, 1904, s. 352.


  3. ↑ abcdefghijklmnopqr Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 16: Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1993, s. 343-348. ISBN 83-7005-341-6.



Bibliografia |



  • Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 16: Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1993, ​ISBN 83-7005-341-6​.


Linki zewnętrzne |



  • Galeria zdjęć


  • Fotografie drogi na Śnieżnik po czeskiej stronie (1) (cz.)


  • Fotografie drogi na Śnieżnik po czeskiej stronie (2) (cz.)


  • Schneeberg w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. X: Rukszenice – Sochaczew. Warszawa 1889.










































































p • d • e

Korona Gór Polski



  • Rysy (2499 m)


  • Babia Góra (1725 m)


  • Śnieżka (1602 m)


  • Śnieżnik (1425 m)


  • Tarnica (1346 m)


  • Turbacz (1314 m)


  • Radziejowa (1262 m)


  • Skrzyczne (1257 m)


  • Mogielica (1171 m)


  • Wysoka Kopa (1126 m)


  • Rudawiec (1112 m)


  • Orlica (1084 m)


  • Wysokie Skałki (1050 m)


  • Wielka Sowa (1015 m)


  • Lackowa (997 m)


  • Kowadło (989 m)


  • Jagodna (977 m)


  • Skalnik (945 m)


  • Waligóra (936 m)


  • Czupel (933 m)


  • Szczeliniec Wielki (919 m)


  • Lubomir (904 m)


  • Biskupia Kopa (889 m)


  • Chełmiec (851 m)


  • Kłodzka Góra (765 m)


  • Skopiec (724 m)


  • Ślęża (718 m)


  • Łysica (614 m)







p • d • e

Korona Sudetów Polskich



  • Biskupia Kopa (889 m)


  • Borowa (853 m)


  • Brzeźnica (492 m)


  • Gardzień (556 m)


  • Góra Krzyżowa (359 m)


  • Górzno (Wzgórze Ernesta) (305 m)


  • Grodczyn (803 m)


  • Grodna (506 m)


  • Jagodna (977 m)


  • Kalwaria (385 m)


  • Kłodzka Góra (765 m)


  • Koło Obserwatora (340 m)


  • Orlica 1084 m)


  • Ostrzyca (501 m)


  • Popiel (284,4 m)


  • Postawna (1117 m)


  • Sas (515 m)


  • Sikornik 550 m)


  • Skalnik (944 m)


  • Skopiec (724 m)


  • Szczeliniec Wielki (919 m)


  • Ślęża (718 m)


  • Śnieżka (1602 m)


  • Śnieżnik (1425 m)


  • Waligóra (934 m)


  • Wielka Sowa (1015 m)


  • Włodzicka Góra (758 m)


  • Wojkowa (502 m)


  • Wrona (458 m)


  • Wysoka Kopa (1126 m)


  • Zadzierna (724 m)







p • d • e

Korona Sudetów Czeskich



  • Śnieżka (1602 m)


  • Pradziad (1491 m)


  • Śnieżnik (1425 m)


  • Smrek (Góry Złote) (1125 m)


  • Smrek (Góry Izerskie) (1124 m)


  • Wielka Desztna (1115 m)


  • Ještěd (1012 m)


  • Jeřáb (1003 m)


  • Příčný vrch (975 m)


  • Královecký Špičák (881 m)


  • Bor (853 m)


  • Špičák (841 m)


  • Hejlov (835 m)


  • Slunečná (800 m)


  • Luž (793 m)


  • Žaltman (739 m)


  • Lázek (714 m)


  • Prosečský hřeben (593 m)


  • Hůrka (585 m)


  • Andělský vrch (572 m)


  • Boží hora (525 m)


  • Mlýnský vrch (521 m)


  • Jelení vrch (345 m)







p • d • e

Korona Ziemi Kłodzkiej



  • Gardzień (556 m)


  • Grodczyn (803 m)


  • Jagodna (977 m)


  • Kłodzka Góra (765 m)


  • Kowadło (989 m)


  • Orlica 1084 m)


  • Rudawiec (1112 m)


  • Włodzicka Góra (758 m)


  • Suchoń (964 m)


  • Szczeliniec Wielki (919 m)


  • Śnieżnik (1425 m)


  • Wielka Sowa (1015 m)





-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
閱讀完整內容

Shark

圖片
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
閱讀完整內容

Wiciokrzew

圖片
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
閱讀完整內容