Egftnjytyk

	; Wartość odżywcza;
	Węgorz świeży;
	(100 g);
szczegółowe informacje;
szczegółowe informacje;
szczegółowe informacje;
; Witaminy;
	;
; Makroelementy;
	;
; Mikroelementy;
	;
	Dane liczbowe na podstawie: ; Wartości RDA i AI wyznaczone na podstawie danych Institute of Health;

; ;	; Węgorz europejski;
	; Węgorz europejski;
	; Anguilla anguilla;
	(Linnaeus, 1758);
	;
	; ;
	; Systematyka;
; Domena;	; eukarionty;
; Królestwo;	; zwierzęta;
; Typ;	; strunowce;
; Gromada;	; promieniopłetwe;
; Rząd;	; węgorzokształtne;
; Rodzina;	; węgorzowate;
; Rodzaj;	; Anguilla;
; Gatunek;	węgorz europejski;
	; Synonimy;
	; ; ; Angill angill (Linnaeus, 1758); ; ; ; Anguilla acutirostris Risso, 1827; ; ; ; Anguilla aegyptiaca Kaup, 1856; ; ; ; Anguilla altirostris Kaup, 1856; ; ; ; Anguilla ancidda Kaup, 1856; ; ; ; Anguilla anguillai (Linnaeus, 1758); ; ; ; Anguilla anguillia (Linnaeus, 1758); ; ; ; Anguilla bibroni Kaup, 1856; ; ; ; Anguilla brevirostris Cisternas, 1877; ; ; ; Anguilla callensis Guichenot, 1850; ; ; ; Anguilla canariensis Valenciennes, 1843; ; ; ; Anguilla capitone Kaup, 1856; ; ; ; Anguilla cloacina Bonaparte, 1846; ; ; ; Anguilla cuvieri Kaup, 1856; ; ; ; Anguilla eurystoma Heckel & Kner, 1858; ; ; ; Anguilla fluviatilis Heckel & Kner, 1858; ; ; ; Anguilla fluviatilis Anslijn, 1828; ; ; ; Anguilla fluviatilis Gistel, 1848; ; ; ; Anguilla hibernica Couch, 1865; ; ; ; Anguilla kieneri Kaup, 1856; ; ; ; Anguilla latirostris Risso, 1827; ; ; ; Anguilla linnei Malm, 1877; ; ; ; Anguilla marginata Kaup, 1856; ; ; ; Anguilla mediorostris Risso, 1827; ; ; ; Anguilla melanochir Kaup, 1856; ; ; ; Anguilla microptera Kaup, 1856; ; ; ; Anguilla migratoria Krøyer, 1846; ; ; ; Anguilla morena Kaup, 1856; ; ; ; Anguilla nilotica Heckel, 1846; ; ; ; Anguilla nilotica Kaup, 1857; ; ; ; Anguilla oblongirostris Blanchard, 1866; ; ; ; Anguilla platycephala Kaup, 1856; ; ; ; Anguilla platyrhynchus Costa, 1850; ; ; ; Anguilla savignyi Kaup, 1856; ; ; ; Anguilla vulgaris Shaw, 1803; ; ; ; Anguilla vulgaris Rafinesque, 1810; ; ; ; Leptocephalus brevirostris Kaup, 1856; ; ; ; Muraena anguilla Linnaeus, 1758; ; ; ; Muraena anguilla maculata Chiereghini, 1872; ; ; ; Muraena oxyrhina Ekström, 1831; ; ; ; Muraena platyrhina Ekström, 1831; ; ; ;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ);
	; ; krytycznie zagrożony;
	; Zasięg występowania;
	; ; Występowanie w Europie;
; ;	; Systematyka w Wikispecies;
; ;	; Multimedia w Wikimedia Commons;

Węgorz europejski^[3] (Anguilla anguilla) – gatunek ryby węgorzokształtnej z rodziny węgorzowatych (Anguillidae).

Spis treści

1 Występowanie

2 Budowa ciała

3 Właściwości trujące

4 Tryb życia

5 Rozród

6 Ochrona

7 Wartości odżywcze

8 Zobacz też

9 Przypisy

10 Bibliografia

Występowanie |

W rzekach i jeziorach Europy Zachodniej i Środkowej, w południowo-wschodniej i środkowej części Oceanu Atlantyckiego i we wszystkich morzach europejskich.

Najchętniej wybiera miejsca ciepłe i obficie porośnięte, o dnie mulistym, aczkolwiek spotyka się go także w wartkich rzekach o dnie kamienistym, zwłaszcza jeśli znajduje tam podmyte brzegi, korzenie drzew i inne kryjówki. Żyje przy dnie. Zimę spędza zagrzebany w mule. Przed osiągnięciem dojrzałości płciowej żyją w wodach śródlądowych – samice w głębi lądu, samce w zasięgu wód słonawych. Dorosłe osobniki wędrują z wód słodkich do morza (wędrówka katadromiczna).

Budowa ciała |

Samica osiąga nawet do 200 cm długości i wagę do 9 kg. Samce są mniejsze od samic i osiągają długość do 60 cm (tzw. sznurówki) i wagę do 0,35 kg. Największego węgorza w Polsce złowiono w 1994 roku na Jeziorze Jaśkowickim i ważył on 6,43 kg^[4]. Ciało wydłużone, wężowate, w przekroju poprzecznym prawie okrągłe. Skóra węgorza pokryta jest grubą warstwą śluzu. Łuski są drobne, elipsoidalne, głęboko osadzone. Linia boczna dobrze rozwinięta. Otwór gębowy końcowy, silnie uzębiony sięgający tylnej krawędzi oka. Otwór skrzelowy kończy się tuż przed nasadą płetw piersiowych. Płetwa grzbietowa i odbytowa połączone są z płetwą ogonową. Nie ma płetw brzusznych. U osobników wędrujących na tarło znacznie powiększają się oczy.

Ubarwienie grzbietu ciemnoszarozielone, czasem niemal całkowicie czarne, boki jaśniejsze, brzuch szarawo- lub żółtawobiaławy.

Właściwości trujące |

Jego krew zawiera niebezpieczną dla ssaków ichtiotoksynę. Ma ona działanie podobne do jadu węży. Powoduje u ssaków skurcze mięśni, porażenie pracy serca i płuc, rozpadanie się czerwonych krwinek i zmniejszenie krzepliwości krwi. Trucizna ta traci własności trujące w temperaturze powyżej 58 °C^[4].

Tryb życia |

Aktywny jest w nocy. Żywi się głównie fauną denną (bezkręgowce) i drobnymi rybami, potrafi połykać zdobycz stosunkowo dużych rozmiarów. Chętnie zjada raki podczas wylinki.

Normalnie żyje w wodzie, ale w okresie wędrówek potrafi również przemieszczać się po lądzie, pełzając z szybkością ok. 3 km/h po wilgotnym podłożu pokrytym trawą i mchami. Duże znaczenie w oddychaniu ma wówczas dyfuzja gazów przez skórę. Jest rybą długowieczną. W sadzawce towarzystwa ubezpieczeniowego w Pradze (w Czechach) pewien osobnik żył 68 lat^[4].

Potrafi wyczuć zmiany temperatury wielkości 0,03 °C^[4].

Rozród |

Podejmuje wędrówkę rozrodczą od lata do późnej jesieni; zawsze cztery dni po pełni Księżyca^[4]. Ryby dostają się do Morza Sargassowego i tam, po około półtorarocznej wędrówce, wiosną, na głębokości 400–1000 metrów odbywają tarło^[3]. Osobniki dorosłe po tarle giną. Przezroczyste larwy węgorza, zwane leptocefalami, unoszone są przez Prąd Zatokowy (Golfstrom) w kierunku wschodnim i po upływie 2–3 lat docierają do przybrzeżnych wód europejskich, gdzie między październikiem a kwietniem przeobrażają się w formę montee, a następnie wpływają do rzek, głównie na terytoriach Francji i Anglii. W czasie wędrówki leptocefale rosną, aż osiągną ok. 7 cm długości. Węgorz pokrywa się łuskami w 5 roku życia przy długości 16–18 cm. W wodach słodkich przebywają zazwyczaj od 6 do 10 lat, niektóre osobniki nawet do 20.

Ochrona |

Węgorz europejski, jako gatunek zagrożony wyginięciem objęty jest od czerwca 2007 r. ochroną wynikającą z konwencji waszyngtońskiej (Konwencja o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem – CITES). Od lat 70. XX wieku populacja węgorza europejskiego zmalała o ponad 90% z powodu m.in.: zanieczyszczenia wód, nadmiernego odławiania, budowania zapór na zbiornikach oraz pasożyta Anguillicola crassus. Pasożyt ten atakuje pęcherz pławny węgorza, uniemożliwiając mu dopłynięcie na tarlisko i rozmnażanie. Jest to nicień prawdopodobnie przeniesiony z Tajwanu, rozprzestrzeniający się gwałtownie wśród populacji węgorza europejskiego. Rozpoznany został na kontynencie w Niemczech i we Włoszech w roku 1982, a w 1987 dotarł do Anglii z Europy kontynentalnej. W Azji jest naturalnym pasożytem węgorza japońskiego.

Wymiar ochronny na wodach słodkich i morskich	do 50 cm
Wymiar ochronny na wodach PZW	do 60 cm
Okres ochronny	od 1 grudnia do 31 marca
Dobowy limit połowu	2 szt.
Rekord Polski	6,43 kg / 144 cm

Zgodnie z nowym rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 11 czerwca 2010 roku, zmienione zostało rozporządzenie w sprawie połowu ryb raz warunków chowu, hodowli i połowu innych organizmów żyjących w wodzie, dotyczące między innymi ochrony węgorza i wprowadziło nowe warunki połowu tej ryby i ustalono wymiar ochronny do 50 cm na wodach słodkich i morskich. Od 1 stycznia 2013 wszedł w życie przepis określający minimalną wielkość oczek sieci rybackich służących do połowu węgorza na 20 mm^[5].

Wartości odżywcze |

Zobacz też |

ryby Polski

Przypisy |

↑ Anguilla anguilla, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).

↑ Anguilla anguilla. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).

↑ ^a^b Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby słodkowodne. Leksykon przyrodniczy. Henryk Garbarczyk, Eligiusz Nowakowski i Jacek Wagner. Warszawa: Świat Książki, 1997. ISBN 83-7129-441-7.

↑ ^a^b^c^d^e Przemysław Miller. Na grzyby i na ryby. „Wiedza i Życie”. Nr 7(919)/2011. s. 52-53.

↑ Węgorze pod ochroną Unii Europejskiej (Dziennik Bałtycki 2011-10-07)

↑ Hanna Kunachowicz; Beata Przygoda; Irena Nadolna; Krystyna Iwanow: Tabele składu i wartości odżywczej żywności. Wyd. wydanie II zmienione. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2017, s. 269. ISBN 978-83-200-5311-1.

↑ Dietary Reference Intakes Tables and Application. Institute of Health. The National Academies of Sciences, Engineering, and Medicine. (ang.)

Bibliografia |

Konwencja Waszyngtońska – wykaz gatunków podlegających ochronie, na dzień 22 maja 2009 [1]

Stanisław Stupkiewicz: Wędkarstwo nowoczesne. Świat Książki, 1996. ISBN 83-7129-910-9.

Rekordy na plan. „Wiadomości Wędkarskie”. Polski Związek Wędkarski (pol.).

[itis-1] Anguilla anguilla, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] Anguilla anguilla. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).

[Terofal-3] Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby słodkowodne. Leksykon przyrodniczy. Henryk Garbarczyk, Eligiusz Nowakowski i Jacek Wagner. Warszawa: Świat Książki, 1997. ISBN 83-7129-441-7.

[wiz-4] Przemysław Miller. Na grzyby i na ryby. „Wiedza i Życie”. Nr 7(919)/2011. s. 52-53.

[5] Węgorze pod ochroną Unii Europejskiej (Dziennik Bałtycki 2011-10-07)

[Tab-6] Hanna Kunachowicz; Beata Przygoda; Irena Nadolna; Krystyna Iwanow: Tabele składu i wartości odżywczej żywności. Wyd. wydanie II zmienione. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2017, s. 269. ISBN 978-83-200-5311-1.

[IOM-infobox-7] Dietary Reference Intakes Tables and Application. Institute of Health. The National Academies of Sciences, Engineering, and Medicine. (ang.)

搜尋此網誌