Gleby pustynne






Pustynia w Maroku


Gleby pustynne, aridisole, daw. yermosole – gleby występujące na obszarach o opadach 100–150 mm w ciągu roku. Ich cechą charakterystyczną jest bardzo słabo zaznaczony poziom próchniczny oraz silne zasolenie. Dominującymi glebami pustynnymi są gleby czerwone, czerwonawe, szare i bure[1].
Według klasyfikacji Międzynarodowego Towarzystwa Gleboznawczego FAO 1974 gleby pustynne zwano yermosolami[2][3], a według taksonomii amerykańskiej jako rząd aridisoli[2].




Spis treści






  • 1 Występowanie na świecie


    • 1.1 Azja


    • 1.2 Ameryka Północna


    • 1.3 Ameryka Południowa


    • 1.4 Afryka


    • 1.5 Australia




  • 2 Roślinność


    • 2.1 Roślinność nieantropogeniczna


    • 2.2 Przydatność rolnicza




  • 3 Przypisy





Występowanie na świecie |


Gleby pustynne występują na pustyniach, szczególnie w Azji Centralnej, na Półwyspie Arabskim, w Afryce północnej (Sahara) i południowej, w centralnej Australii oraz w zachodniej części Ameryk. Gleby te tworzą zwarte obszary o niemal jednolitej strukturze[4].



Azja |


Gleby pustynne w Azji znajdują się na terenie Azji Centralnej: Mongolii, Kazachstanu, Chin[4]. Wśród tego rodzaju gleb na wspomnianych terenach dominują buroziemy, szaroziemy oraz gleby cynamonowe[5]; są one porośnięte rzadką roślinnością i pokryte żwirem lub gruzem[6].


W krajach arabskich (Półwysep Arabski, Syria, Iran, Irak) dominują szaroziemy oraz w niewielkim zakresie gleby czerwonobure[7].



Ameryka Północna |


Gleby pustynne w Ameryce występują głównie w zachodniej części USA oraz w północnym Meksyku. W tym rejonie świata gleby są bardziej różnorodne. Najbardziej rozpowszechnione gleby pustynne w zachodnich Stanach Zjednoczonych to gleby wapniowo-próchniczne, salitowe, brązowe, szarobrązowe, kserowęglanowe, buroziemy, szaroziemy, gleby czerwonawobure[8]. Natomiast w Meksyku i Teksasie gleby czerwonoczarne, brązowe oraz czerwonawobrązowe. Z powodu występujących tu większych opadów niż w zachodnich Stanach Zjednoczonych oraz Azji gleby te przechodzą w gleby typowo preriowe. Są one w miarę urodzajne, lecz ze względu na niesprzyjający klimat nie są wykorzystywane w rolnictwie[9].



Ameryka Południowa |


W Ameryce Południowej gleby pustynne występują głównie w krainie środkowoandyjskiej oraz południowo-argentyńsko-patagońskiej. Rozwój tych gleb w dużej mierze związany jest z Andami, przez co występują na podobnej szerokości geograficznej, co strefa lasów tropikalnych[10]. Na powstawanie gleb pustynnych w tym regionie wpływ miała również aktywność wulkaniczna, z tego powodu szczególnie na północy tego obszaru występują warstwy wulkaniczne. Wśród gleb w tym regionie dominują buroziemy oraz gleby kasztanowe[11].



Afryka |


Gleby pustynne w Afryce występują zasadniczo w dwóch zwartych grupach: większej na północy (Sahara) i mniejszej na południu. Są one bardzo podobne do tych na półpustyniach. Na Saharze występują głównie gleby czerwone, czerwonobure i brązowe[12]. Gleby te są pokryte często grubą warstwą piasku lub gipsów. W zagłębieniach występują gleby sołonczakowe[13].



Australia |


Gleby pustynne w Australii występują w zachodniej części interioru. W Australii dominują ziemie czerwone, gleby czerwonawe, w wielu miejscach występują wychodnie skał podłoża, głównie piaskowce[14].



Roślinność |



Roślinność nieantropogeniczna |


Gleby pustynne są słabo porośnięte roślinnością; występują na nich jedynie rzadkie trawy oraz miejscami kaktusy i opuncje. W wielu miejscach roślinność pustyń bardziej jest zdeterminowana klimatem niż glebą, co powoduje, że gleba pustynna w innym klimacie może być zakwalifikowana jako gleba stepowa lub sawannowa[1].



Przydatność rolnicza |


Gleby pustynne są praktycznie nieprzydatne w rolnictwie[7]. Tylko w niektórych miejscach o glebie nieco lepszej uprawia się w kotlinach kukurydzę, drzewa owocowe lub winorośle. W miejscach, gdzie gleby pustynne przechodzą w gleby preriowe, gleby pustynne są nieco bardziej żyzne, jednakże również nie są wykorzystywane w rolnictwie[9]. Dodatkowym czynnikiem decydującym o nieprzydatności rolniczej jest niekorzystny klimat występujący w rejonie występowania tych gleb[7][9].



Przypisy |




  1. ↑ ab Harry C. Buckman, Nyle C. Brady: Gleba i jej właściwości. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1971, s. 301.


  2. ↑ ab Stefan Skiba, Gleby południowego Maroka, Uniwersytet Jagielloński, 2006


  3. ↑ AGROVOC Tezaurus


  4. ↑ ab M. A. Głazowska: Gleby kuli ziemskiej. Warszawa: PWN, 1981, s. mapa dołączona. ISBN 83-01-02198-5.


  5. ↑ M. A. Głazowska: Gleby kuli ziemskiej. Warszawa: PWN, 1981, s. 249-265. ISBN 83-01-02198-5.


  6. ↑ M. A. Głazowska: Gleby kuli ziemskiej. Warszawa: PWN, 1981, s. 248. ISBN 83-01-02198-5.


  7. ↑ abc M. A. Głazowska: Gleby kuli ziemskiej. Warszawa: PWN, 1981, s. 264-265. ISBN 83-01-02198-5.


  8. ↑ M. A. Głazowska: Gleby kuli ziemskiej. Warszawa: PWN, 1981, s. 311. ISBN 83-01-02198-5.


  9. ↑ abc M. A. Głazowska: Gleby kuli ziemskiej. Warszawa: PWN, 1981, s. 314-316. ISBN 83-01-02198-5.


  10. ↑ M. A. Głazowska: Gleby kuli ziemskiej. Warszawa: PWN, 1981, s. 345. ISBN 83-01-02198-5.


  11. ↑ M. A. Głazowska: Gleby kuli ziemskiej. Warszawa: PWN, 1981, s. 348. ISBN 83-01-02198-5.


  12. ↑ M. A. Głazowska: Gleby kuli ziemskiej. Warszawa: PWN, 1981, s. 378. ISBN 83-01-02198-5.


  13. ↑ M. A. Głazowska: Gleby kuli ziemskiej. Warszawa: PWN, 1981, s. 379. ISBN 83-01-02198-5.


  14. ↑ M. A. Głazowska: Gleby kuli ziemskiej. Warszawa: PWN, 1981, s. 408-412. ISBN 83-01-02198-5.




















-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
閱讀完整內容

Shark

圖片
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
閱讀完整內容

Wiciokrzew

圖片
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
閱讀完整內容