Egftnjytyk

; ;	; Ingmar Bergman;
	; Ingmar Bergman;
	; ; Ingmar Bergman w czasie pracy nad filmem; Tam, gdzie rosną poziomki (1957);
Prawdziwe imię i nazwisko;	Ernst Ingmar Bergman;
Data i miejsce urodzenia;	; 14 lipca 1918 ; Uppsala;
Data i miejsce śmierci;	; 30 lipca 2007 ; Fårö;
Zawód;	; reżyser; scenarzysta; producent filmowy;
Lata aktywności;	1944–2005;
; ;	; Multimedia w Wikimedia Commons;
; ;	; Cytaty w Wikicytatach;

Ojciec Ingmara Bergmana, Erik (1886-1970)

Ingmar Bergman, 1958

Ingmar Bergman, 1965

Ingmar Bergman, właściwie Ernst Ingmar Bergman (ur. 14 lipca 1918 w Uppsali, zm. 30 lipca 2007 na wyspie Fårö) – szwedzki reżyser filmowy i teatralny, uważany za największego szwedzkiego artystę od czasu Strindberga (do bycia pod ogromnym wpływem którego się przyznawał) i jednego z największych artystów w historii kina obok Luisa Buñuela czy Federico Felliniego.

Ojciec Evy Bergman, której mężem był znany szwedzki pisarz Henning Mankell (twórca postaci Kurta Wallandera).

Spis treści

1 Życiorys

2 Charakterystyka twórczości
- 2.1 Psychologia i biologia
- 2.2 Kwestia istnienia Boga

3 Nagrody

4 Filmografia
- 4.1 Reżyseria
- 4.2 Scenariusz

5 Przypisy

6 Bibliografia
- 6.1 Podmiotowa
- 6.2 Przedmiotowa

7 Linki zewnętrzne

Życiorys |

Studiował literaturę i historię sztuki na uniwersytecie w Sztokholmie. Swoją karierę rozpoczął jako reżyser teatralny. W latach 1944–1946 był dyrektorem Teatru w Helsingborgu, 1946-1949 Teatru w Göteborgu, 1952-1958 Teatru w Malmö, 1963-1966 Królewskiego Teatru Dramatycznego w Sztokholmie. Zadebiutował w filmie w latach 40., najpierw jako scenarzysta, potem jako reżyser. W latach 50. zaczął realizować filmy według własnych scenariuszy. Początkowo był bardzo ograniczany przez producentów; jego styl i zainteresowania dopiero się krystalizowały. Pod koniec lat czterdziestych przyjął praktykę przygotowywania przedstawień teatralnych w sezonie zimowym, a kręcenia filmów w letnim, stąd zapewne częsty motyw krótkiego, północnego lata w jego filmach, np. Letni sen, Wakacje z Moniką, Uśmiech nocy, Milczenie. W okresie dyrekcji w Malmö uformowała się grupa aktorów, w skład której wchodzili: Max von Sydow, Gunnar Björnstrand, Bibi Andersson, Harriet Andersson, Ingrid Thulin, a z którymi współpracował zarówno w teatrze, jak i na planie filmowym.

W jego twórczości scenicznej wyodrębnić można kilka kręgów tematycznych i związanych z nimi preferencji repertuarowych, a więc autorów i sztuki, do których powracał po wielokroć. Szczególnie chętnie inscenizował dramaty Henryka Ibsena: Peer Gynt, a zwłaszcza te, poświęcone problematyce kobiecej psychologii: Nora, Hedda Gabler. Od Augusta Strindberga przejął sadomasochistyczne piętno relacji pomiędzy kobietami i mężczyznami: Panna Julia, Sonata widm, Gra snów, obecne także w inscenizacjach dramatów Tennessee Williamsa Tramwaj zwany pożądaniem, Edwarda Albeego Kto się boi Virginii Woolf?, Georga Büchnera Woyzeck, Yukio Mishimy Madame de Sade. Osobny krąg tematyczny stanowią inscenizacje szekspirowskie: m.in. Król Lear, Wieczór Trzech Króli – ten ostatni spektakl, Królewskiego Teatru Dramatycznego w Sztokholmie, z Bibi Andersson w roli Violi, pokazano w Warszawie w czerwcu 1975. Motywy przemocy i okrucieństwa wojny obecne były zarówno w inscenizacjach Makbeta oraz Kaliguli Alberta Camusa, jak i niektórych filmach np. Hańba. W Królewskim Teatrze Dramatycznym wyreżyserował również Iwonę, księżniczkę Burgunda Witolda Gombrowicza z Erlandem Josephsonem w roli Króla, pokazaną w Krakowie w październiku 1996 roku. Reżyserował również w teatrze muzycznym: od Wesołej wdówki Franza Lehara po Żywot rozpustnika Igora Strawińskiego, a w filmie zaadaptował Czarodziejski flet Wolfganga Amadeusa Mozarta w formie osiemnastowiecznego przedstawienia w dworskim teatrze w Drottningholmie. Jego reżyseria teatralna odznaczała się przywiązywaniem szczególnej wagi do pracy z aktorem oraz dbałością o dopracowanie scenicznych detali.

Sukcesy filmów Uśmiech nocy, Siódma pieczęć i Tam, gdzie rosną poziomki na festiwalach filmowych w Cannes i w Berlinie w latach 1956 i 1957 poprawiły jego pozycję i pozwoliły na twórczą swobodę^[1]. Zrealizował ponad 40 filmów, 140 przedstawień teatralnych, kilkanaście spektakli telewizyjnych; napisał kilkanaście scenariuszy dla innych reżyserów. Jest czołowym przedstawicielem tzw. kina autorskiego.

Z okazji 50-lecia Festiwalu w Cannes ówczesny dyrektor tegoż festiwalu Gilles Jacob poprosił wszystkich żyjących laureatów Złotej Palmy o wybranie laureata Palmy Palm, największego ich zdaniem żyjącego filmowca. Wybór padł na Bergmana.

Charakterystyka twórczości |

Psychologia i biologia |

Większość jego filmów to pesymistyczne dramaty psychologiczne, za pomocą których ukazał nieograniczone psychologiczne możliwości kina jako medium. Jego filmy są zarazem bardzo osobiste i bardzo uniwersalne; zawierają spójną wizję człowieka i świata. Przez całą twórczość Bergmana przewijają się pewne stałe motywy: samotność, trudności w kontakcie z drugim człowiekiem, upokorzenie, człowiek wobec śmierci i cierpienia. Cechuje Bergmana niezwykła dosadność, a nawet okrucieństwo w przeprowadzaniu psychicznej wiwisekcji, operowaniu bezlitosnym, biologicznym konkretem, zwłaszcza w przedstawianiu seksualności i śmierci.

Kwestia istnienia Boga |

Kwestia istnienia Boga jest jednym z najważniejszych problemów w twórczości Bergmana, który był synem luterańskiego pastora^[1]. W początkowej fazie zadaje on rozpaczliwie pytanie o jego istnienie. Szczytowym tego przykładem jest Siódma pieczęć, w której rycerz Antonius Block gra w szachy ze Śmiercią. Usiłuje się od niej dowiedzieć, co jest po drugiej stronie. Ale nawet Śmierć tego nie wie.

Przełomowy okres w twórczości Bergmana następuje w latach 60.; jego wyrazem jest np. Milczenie. Okres ten to czas rozpaczliwego krzyku wobec konstatacji, że Boga jednak nie ma. Dowodem na nieistnienie Boga jest dla Bergmana kształt świata, składającego się niemal wyłącznie z cierpienia. Hipoteza, że taki świat stworzył Bóg, jest dla Bergmana niedopuszczalna, niemoralna.

W dalszej części twórczości Bergman przechodzi nad tym do porządku dziennego, zajmuje się już relacjami między ludźmi, skoro badanie relacji między człowiekiem a Bogiem jest bezpodstawne wobec nieistnienia Boga. Ten Bóg odbija się wciąż jednak echem, jako swego rodzaju kategoria kulturowa i psychiczna, ale już nikt w Niego w filmach Bergmana nie wierzy. Nawet pastor w filmie Szepty i krzyki mówi, modląc się, że Niebo jest puste i okrutne. A pastor w Gościach Wieczerzy Pańskiej odprawia wprawdzie nabożeństwo w kościele, ale sam już w Boga nie wierzy; kościół jest pusty, pastora słucha tylko jedna kobieta i na dodatek tylko dlatego, że jest w nim zakochana.

Podpis Bergmana

Pomimo całego pesymizmu twórczości Bergmana jest w niej coś bardzo konstruktywnego: konstatacja, że Boga nie ma, nie oznacza, że życie jest bez sensu ani że nie istnieje inne sacrum. Sacrum tkwi dla Bergmana w drugim człowieku.

Nagrody |

1948 – nominacja do Złotych Lwów za film Muzyka w ciemności

1948 – nominacja do nagrody Złota Palma – udział w konkursie głównym za film Okręt do Indii

1955 – nominacja do nagrody Złota Palma – udział w konkursie głównym za film Uśmiech nocy

1955 – Nagroda specjalna jury Festiwalu w Cannes za film Uśmiech nocy

1957 – Nagroda specjalna jury Festiwalu w Cannes za film Siódma pieczęć

1958 – Złoty Niedźwiedź w Berlinie za film Tam, gdzie rosną poziomki

1958 – Złota Palma za najlepszą reżyserię na Festiwalu w Cannes za film U progu życia

1958 – nominacja do nagrody Złota Palma – udział w konkursie głównym za film U progu życia

1959 – Nagroda specjalna jury Festiwalu w Wenecji za film Twarz

1959 – nominacja do Złotych Lwów za film Twarz

1960 – nominacja do Oscara w kategorii najlepszy scenariusz za film Tam, gdzie rosną poziomki

1961 – Oscar w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny za film Źródło

1961 – nominacja do nagrody Złota Palma – udział w konkursie głównym za film Źródło

1961 – Nagroda specjalna jury Festiwalu w Cannes za film Źródło

1962 – nominacja do Złotego Niedźwiedzia w Berlinie za film Jak w zwierciadle

1963 – nominacja do Oscara w kategorii najlepszy scenariusz za film Jak w zwierciadle

1965 – Guldbagge w kategorii najlepszy reżyser za film Milczenie

1971 – Nagroda im. Irvinga G. Thalberga

1974 – nominacja do Oscara w kategorii najlepszy film za Szepty i krzyki

1974 – nominacja do Oscara w kategorii najlepszy scenariusz i adaptacja za Szepty i krzyki

1974 – nominacja do Oscara w kategorii najlepszy reżyser za Szepty i krzyki

1975 – David di Donatello w kategorii najlepszy reżyser za Szepty i krzyki

1976 – nominacja do Césara w kategorii najlepszy film obcojęzyczny za Czarodziejski flet

1977 – nominacja do Oscara w kategorii najlepszy reżyser za Twarzą w twarz

1979 – Złoty Glob w kategorii najlepszy film obcojęzyczny za Jesienną sonatę

1979 – nominacja do Césara w kategorii najlepszy film obcojęzyczny za Jesienną sonatę

1979 – nominacja do Oscara w kategorii najlepszy scenariusz oryginalny za Jesienną sonatę

1983 – nagroda FIPRESCI na Festiwalu w Wenecji za Fanny i Aleksander

1983 – Guldbagge w kategorii najlepszy reżyser za film Fanny i Aleksander

1984 – nominacja do Oscara w kategorii najlepszy film obcojęzyczny za film Fanny i Aleksander

1984 – nominacja do Oscara w kategorii najlepszy reżyser za Fanny i Aleksander

1984 – nominacja do Oscara w kategorii najlepszy scenariusz oryginalny za Fanny i Aleksander

1984 – nominacja do nagrody BAFTA w kategorii najlepszy film obcojęzyczny za Fanny i Aleksander

1984 – David di Donatello w kategorii najlepszy film zagraniczny za Fanny i Aleksander

1984 – David di Donatello w kategorii najlepszy reżyser za Fanny i Aleksander

1984 – David di Donatello w kategorii najlepszy scenariusz za Fanny i Aleksander

1984 – Złoty Glob w kategorii najlepszy film obcojęzyczny za Fanny i Aleksander

1984 – nominacja do Złotego Globu w kategorii najlepszy reżyser za Fanny i Aleksander

1984 – César w kategorii najlepszy film zagraniczny za Fanny i Aleksander

1993 – Guldbagge w kategorii najlepszy scenariusz za film Dobre chęci

2004 – nominacja do Césara w kategorii Najlepszy film zagraniczny za film Sarabanda (2003)

Filmografia |

Grób Ingmara Bergmana na wyspie Fårö

Popiersie Ingmara Bergmana w Alei Sław na Skwerze Harcerskim w Kielcach

Reżyseria |

- 1946 Kryzys (szw. „Kris”)
- 1946 Deszcz pada na naszą miłość (Det regnar på vår kärlek)
- 1947 Okręt do Indii („Skepp till Indialand”)
- 1948 Muzyka w ciemności („Musik i mörker”)
- 1948 Miasto portowe („Hamnstad”)
- 1949 Więzienie („Fängelse”)
- 1949 Pragnienie („Törst”)
- 1950 Oda do radości („Till glädje”. ang. „To Joy”)
- 1950 To się tu nie zdarza („Sånt händer inte här”)
- 1951 Letni sen („Sommarlek”)
- 1952 Kobiety czekają („Kvinnors väntan”)
- 1952 Wakacje z Moniką („Sommaren med Monika”)
- 1953 Wieczór kuglarzy („Gycklarnas afton”)
- 1954 Lekcja miłości („En Lektion i kärlek”)
- 1955 Marzenia kobiet („Kvinnodröm”)
- 1955 Uśmiech nocy („Sommarnattens leende”)
- 1957 Siódma pieczęć („Det Sjunde inseglet”)
- 1957 Przybycie pana Sleemana („Herr Sleeman kommer”)
- 1957 Tam, gdzie rosną poziomki („Smultronstället”)
- 1958 Venetianskan
- 1958 U progu życia („Nära livet”)
- 1958 Rabies
- 1958 Twarz („Ansiktet”)
- 1960 Źródło („Jungfrukällan”)
- 1960 Oväder
- 1960 Oko diabła („Djävulens öga”)
- 1961 Jak w zwierciadle („Såsom i en spegel”)
- 1962 Goście Wieczerzy Pańskiej („Nattvardsgästerna”)
- 1963 Drömspel, Ett
- 1963 Milczenie („Tystnaden”)
- 1964 O tych paniach („För att inte tala om alla dessa kvinnor”)
- 1965 Don Juan
- 1966 Persona
- 1967 Stimulantia
- 1968 Godzina wilka („Vargtimmen”)
- 1968 Hańba („Skammen”)
- 1969 Fårödokument 1969
- 1969 Rytuał („Riten”)
- 1969 Namiętności („En Passion”)
- 1971 Dotyk („Beröringen”)
- 1972 Szepty i krzyki („Viskningar och rop”)
- 1973 Sceny z życia małżeńskiego („Scener ur ett äktenskap”)
- 1974 Misantropen
- 1975 Czarodziejski flet („Trollflöjten”)
- 1976 Twarzą w twarz („Ansikte mot ansikte”)
- 1977 Jajo węża („The Serpent's Egg”)
- 1978 Jesienna sonata („Höstsonaten”)
- 1979 Fårö-dokument 1979
- 1980 Z życia marionetek („Aus dem Leben der Marionetten”)
- 1982 Fanny i Aleksander („Fanny och Alexander”)
- 1983 Hustruskolan
- 1984 Po próbie („Efter repetitionen”)
- 1986 De Två saliga
- 1986 Twarz Karin („Karins ansikte”)
- 1986 Dokument Fanny och Alexander
- 1992 Markisinnan de Sade
- 1993 Backanterna
- 1995 Ostatni („Sista skriket”)
- 1997 W obecności klowna (Puszy się i miota, „Larmar och gör sig till”)
- 2000 Bildmakarna
- 2003 Sarabanda („Saraband”)

Scenariusz |

- 1944 Skandal („Hets”)
- 1946 Det regnar på vår kärlek
- 1946 Kryzys („Kris”)
- 1947 Kobieta bez twarzy („Kvinna utan ansikte”)
- 1947 Okręt do Indii („Skepp till India land”)
- 1948 Eva
- 1948 Miasto portowe („Hamnstad”)
- 1949 Więzienie („Fängelse”)
- 1950 Oda do radości („Till glädje”. „To Joy”)
- 1950 Kiedy miasto śpi („Medan staden sover”)
- 1951 Letni sen („Sommarlek”)
- 1951 Rozwódka („Frånskild”)
- 1952 Kobiety czekają („Kvinnors väntan”)
- 1953 Wieczór kuglarzy („Gycklarnas afton”)
- 1953 Wakacje z Moniką („Sommaren med Monika”)
- 1954 Lekcja miłości („En Lektion i kärlek”)
- 1955 Uśmiech nocy („Sommarnattens leende”)
- 1955 Marzenia kobiet („Kvinnodröm”)
- 1956 Ostatnia para wychodzi („Sista paret ut”)
- 1956 Siódma pieczęć („Det Sjunde inseglet”)
- 1957 Nattens ljus
- 1957 Tam, gdzie rosną poziomki („Smultronstället”)
- 1958 Twarz („Ansiktet”)
- 1958 U progu życia („Nära livet”)
- 1960 Oko diabła („Djävulens öga”)
- 1961 Raj („Lustgården”)
- 1961 Jak w zwierciadle („Såsom i en spegel”)
- 1963 Milczenie („Tystnaden”)
- 1963 Trämalning
- 1963 Goście Wieczerzy Pańskiej („Nattvardsgästerna”)
- 1964 O tych paniach („För att inte tala om alla dessa kvinnor”)
- 1966 Persona
- 1967 Stimulantia
- 1968 Godzina wilka („Vargtimmen”)
- 1968 Hańba („Skammen”)
- 1969-1967 Rytuał („Riten”)
- 1969 Namiętności („En Passion”)
- 1970 Reservatet
- 1970 The Lie
- 1971 Dotyk („Beröringen”)
- 1972 Szepty i krzyki („Viskningar och rop”)
- 1973 Sceny z życia małżeńskiego („Scener ur ett äktenskap”)
- 1975 Czarodziejski flet („Trollflöjten”)
- 1976 Twarzą w twarz („Ansikte mot ansikte”)
- 1977 A Little Night Music
- 1977 Jajo węża („The Serpent's Egg”)
- 1978 Jesienna sonata („Höstsonaten”)
- 1980 Z życia marionetek („Aus dem Leben der Marionetten”)
- 1982 Fanny i Aleksander („Fanny och Alexander”)
- 1984 Po próbie („Efter repetitionen”)
- 1986 Twarz Karin („Karins ansikte”)
- 1986 Dokument Fanny och Alexander
- 1990 A Little Night Music
- 1992 Markisinnan de Sade
- 1992 Niedzielne dzieci („Söndagsbarn”)
- 1992 Dobre chęci („Den Goda viljan”)
- 1995 Ostatni („Sista skriket”)
- 1996 Intymne zwierzenia („Enskilda samtal”)
- 1997 W obecności klowna („Larmar och gör sig till”)
- 2000 Wiarołomni („Trolösa”)
- 2002 Persona
- 2003 Sarabanda („Saraband”)

Przypisy |

↑ ^a^b Światowa encyklopedia filmu religijnego. Marek Lis i Adam Garbicz (red.). Kraków: Biały Kruk, 2007, s. 43. ISBN 978-83-60292-30-3.

Bibliografia |

Podmiotowa |

Książki, scenariusze i opowiadania I. Bergmana opublikowane w Polsce:

Malowidło na drzewie, „Życie Literackie” 1960 nr 39.

Scenariusze (Wieczór kuglarzy, Siódma pieczęć, Tam, gdzie rosną poziomki, Persona, Szepty i krzyki), Warszawa 1978 (1987).

Sceny z życia małżeńskiego, Poznań 1975.

Jajo węża. Sonata jesienna, Warszawa 1980.

Po próbie „Dialog” nr 6 1986.

Fanny i Aleksander. Z życia marionetek, Warszawa 1987.

Krótsze opowiadanie o jednym z najwcześniejszych wspomnień z dzieciństwa Kuby Rozpruwacza, „Kino” 1991 nr 5.

Laterna magica, Warszawa 1991 (autobiografia).

Obrazy, Warszawa 1993 (autobiografia).

Ostatni krzyk, „Dialog” 1993 nr 12.

Niedzielne dziecko, Warszawa 1994.

Puszy się i miota, „Dialog” 1995 nr 4.

Dobre chęci, Warszawa 1995.

Ryba. Farsa filmowa, „Kwartalnik Filmowy” 1996 nr 14.

Miłość bez kochanków, „Kwartalnik Filmowy” 2002 nr 39-40.

Rozmowy poufne, Warszawa 1996.

Przedmiotowa |

J. Donner, The Personal Vision of Ingmar Bergman, Bloomington 1964 (przekł. ang. ze szw.).

„Film na Świecie” 1974 nr 5 (nr monograficzny).

A. Helman, Dramaturgia Ingmara Bergmana, „Dialog” 1974 nr 6.

M. Koskinen, Epilog – miejsca gry pamięci, „Kwartalnik Filmowy” 2002 nr 39-40.

„Kultura Filmowa” 1969 nr 11/12 (nr monograficzny).

T. Szczepański, Zwierciadło Bergmana, Gdańsk 1999.

E. Wilde, Rodowód kulturowy techniki autotematycznej w filmach Ingmara Bergmana [w:] Szkice z teorii filmu, red. A. Helman, Katowice 1978.

Lesław Czapliński, „Motywy-klucze do twórczości Bergmana” [w:] Ingmar Bergman, Kraków 1993.

Lesław Czapliński, „Bergman – mistrz scenicznego szczegółu” (o twórczości scenicznej Ingmara Bergmana) + wykaz realizacji teatralnych [w:] Ingmar Bergman, Kraków 1993.

Stanisław Błaszczyna, "Bergman a symbole", „KINO” 1989 nr 11. [Dostęp: 15-12-2101]

Linki zewnętrzne |

Ingmar Bergman w bazie IMDb (ang.)

Ingmar Bergman w bazie Filmweb

Ingmar Bergman Face to Face (ang.)

Ingmar Bergman Swedish Posters (ang.)

Bergmanorama: The magic works of Ingmar Bergman (ang.)

The Religious Affiliation of Ingmar Bergman (ang.)

Senses of Cinema: Great Directors Critical Database (ang.)

Ingmar Bergman na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”

Plakaty do filmów Ingmara Bergmana w galerii plakatu filmowego Filmoteki Narodowej „Gapla”

[SEFR-1] Światowa encyklopedia filmu religijnego. Marek Lis i Adam Garbicz (red.). Kraków: Biały Kruk, 2007, s. 43. ISBN 978-83-60292-30-3.

搜尋此網誌