Cerkiew Podniesienia Krzyża Świętego w Dłużniowie





















































Cerkiew Podniesienia Krzyża Świętego w Dłużniowie


Distinctive emblem for cultural property.svg A/1317 z dnia 10.11.1980[1]

kościół filialny

Ilustracja
Widok od strony północnej

Państwo
 Polska

Województwo
 lubelskie
Miejscowość
Dłużniów


Wyznanie
katolickie

Kościół
rzymskokatolicki

Parafia
św. Michała Archanioła w Żniatynie


Wezwanie
 Podniesienia Krzyża Świętego

Wspomnienie liturgiczne
14 września




























Położenie na mapie gminy Dołhobyczów


Mapa lokalizacyjna gminy Dołhobyczów

Cerkiew w Dłużniowie

Cerkiew w Dłużniowie






Położenie na mapie Polski


Mapa lokalizacyjna Polski

Cerkiew w Dłużniowie

Cerkiew w Dłużniowie






Położenie na mapie województwa lubelskiego


Mapa lokalizacyjna województwa lubelskiego

Cerkiew w Dłużniowie

Cerkiew w Dłużniowie






Położenie na mapie powiatu hrubieszowskiego


Mapa lokalizacyjna powiatu hrubieszowskiego

Cerkiew w Dłużniowie

Cerkiew w Dłużniowie





Ziemia50°27′59,9″N 24°00′48,8″E/50,466639 24,013556





Commons
Multimedia w Wikimedia Commons


Cerkiew Podniesienia Krzyża Świętego w Dłużniowie – dawna drewniana parafialna cerkiew greckokatolicka, znajdująca się w Dłużniowie.


Uważana za jedną z najwyższych i największych cerkwi drewnianych w Polsce. Wysokość do szczytu krzyża wieńczącego kopułę nawy wynosi 27,1 m, długość świątyni – 25,36 m, szerokość nawy – 9,78 m[2].


Obecnie użytkowana jako kościół filialny rzymskokatolickiej parafii w Żniatynie.




Spis treści






  • 1 Historia obiektu


  • 2 Architektura i wyposażenie


  • 3 Wokół cerkwi


  • 4 Turystyka


  • 5 Przypisy


  • 6 Literatura


  • 7 Linki zewnętrzne





Historia obiektu |


Istnienie cerkwi w Dłużniowie wzmiankowano już w latach 1564-1573 oraz w 1761. Obecna cerkiew greckokatolicka pw. Podniesienia Krzyża Świętego zbudowana została w 1882 w miejscu poprzedniej, prawdopodobnie z fundacji Henryka Rylskiego. Jako cerkiew parafialna ze świątyniami filialnymi w Mycowie i Wyżłowie należała do dekanatu waręskiego. W 1895 poświęcona, odnawiana w latach 1930. Po 1947 przejęta przez kościół rzymskokatolicki. W latach 2005-2006 przeprowadzono remont świątyni w ramach, którego: wymieniono oszalowanie i częściowo podwaliny i podmurówkę, stolarkę okienną i słupy przy gankach, zmieniono blachę na dachach, zaimpregnowano zewnętrzne elementy drewniane[3][2]






  • Widok od strony południowej







  • Wejście do babińca







  • Widok od strony zachodniej






Architektura i wyposażenie |


Jest to duża cerkiew trzykopułowa, orientowana, drewniana, konstrukcji zrębowej, zwęgłowana na rybi ogon na ceglanym podmurowaniu. Trójdzielny:prezbiterium zamknięte trójbocznie, nawa szersza oraz węższy, równej szerokości z prezbiterium babiniec, kwadratowe. Przy prezbiterium od strony północnej i południowej dwie czworoboczne zakrystie. Bryła świątyni trójkondygnacyjna, zręby wszystkich trzech pomieszczeń równej wysokości przykryte ośmiopołaciowymi, wydłużonymi kopułami wspartymi na wysokich ośmiobocznych tamburach zwieńczonymi latarniami z hełmami w formie makowic zakończonych żelaznymi krzyżami.


Ściany wszystkich kondygnacji są oszalowane. Na wysokości około 1/3 świątynię obiega wokół okap wsparty na występujących belkach zrębu. Wejścia do babińca oraz do nawy osłonięte gankami, wspartymi na 6 słupach zapewne z pierwszej połowy XX wieku. Kopuły, dachy pulpitowe nad zakrystiami oraz daszek okapowy kryte blachą ocynkowaną[4].


Wewnątrz w kopułach znajdują się ośmiopolowe, pozorne sklepienia, w zakrystiach natomiast stropy.
W kopułach sklepienie pomalowane na niebiesko z gwiazdami. Poszczególne części świątyni połączone są ze sobą dużymi otworami o wykroju łuku. Na ścianach polichromia figuralna z końca XIX wieku. Zachowały się: niekompletny ikonostas i połączone z nim dwa ołtarze boczne Matki Bożej i Podwyższenia Krzyża, ołtarz główny w stylu neogotyku, ambona połączona z konfesjonałem i ławki[2].



Wokół cerkwi |


Cerkiew położoną na odosobnionym wzgórzu otaczają stare drzewa i kamienny mur z bramą, do której prowadzą ozdobne schody zflankowane czterema słupami. W pobliżu świątyni stoi murowana dzwonnica typu parawanowego z początku XX wieku.






  • Dzwonnica







  • Wejście do nawy







  • Schody






Turystyka |


Cerkiew jest obiektem transgranicznego szlaku turystycznego Bełżec - Bełz[5].



Przypisy |




  1. ↑ Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych – województwo lubelskie. 2018-09-30. [dostęp 2015.12.29].


  2. ↑ abc Katarzyna Warmińska: Dziewiętnastowieczne byłe świątynie greckokatolickie z Chłopiatyna, Lisek, Dłużniowa i Budynina jako przykłady trójkopułowych cerkwi drewnianych z południowo – wschodniej części województwa lubelskiego oraz ich problematyka konserwatorska. [dostęp 2015-12-30].


  3. ↑ Maria Kaniewska: Cerkiewki lubelszczyzny - katalog. [dostęp 2015-12-28].


  4. ↑ Parafia w Żniatynie informacje na stronie diecezji


  5. ↑ Bełżec – Bełz. Transgraniczny szlak turystyczny. [dostęp 2015-12-30].



Literatura |




  • Dmytro Błażejowśkyj, Istorycznyj szematyzm Peremyskoji Eparchiji z wkluczennjam Apostolśkoji Administratury Łemkiwszczyny (1828-1939), Lwów 1995, ​ISBN 5-7745-0672-X​

  • Grzegorz Rąkowski, Polska egzotyczna, część II, Oficyna Wydawnicza "Rewasz", Pruszków 2002, ​ISBN 978-83-62460-26-7​



Linki zewnętrzne |


  • Informacje o cerkwi na stronie kościoły drewniane








p • d • e

Cerkwie powiatu hrubieszowskiego


  • Chłopiatyn

  • Czerniczyn

  • Dłużniów

  • Dołhobyczów

  • Horodło

  • Hostynne

  • Hrubieszów

  • Hrubieszów

  • Hrubieszów

  • Cerkiew w Jankach

  • Kościaszyn

  • Liski

  • Mircze

  • Modryń

  • Myców

  • Cerkiew w Przewodowie

  • Sahryń

  • Stara Wieś

  • Strzyżów

  • Sulimów

  • Szpikołosy

  • Teratyn

  • Terebiń

  • Turkowice

  • Cerkiew w Uchaniach

  • Werbkowice

  • Wiszniów

  • Wyżłów

  • Żniatyn


 Hrubieszow cerk.jpg



-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
閱讀完整內容

Shark

圖片
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
閱讀完整內容

Wiciokrzew

圖片
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
閱讀完整內容