Ulica Tadeusza Czackiego w Warszawie
 Warszawa | |||||||||||||||||
| ulica | Tadeusza | ||||||||||||||||
| Czackiego | |||||||||||||||||
Śródmieście Północne | |||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy   ulica Tadeusza Czackiego | |||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  ulica Tadeusza Czackiego | |||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  ulica Tadeusza Czackiego | |||||||||||||||||
 52°14′14,8″N 21°00′53,9″E/52,237444 21,014972 | |||||||||||||||||
Ulica Tadeusza Czackiego – ulica warszawskiego Śródmieścia, biegnąca od ul. Świętokrzyskiej do ul. Traugutta.
Spis treści
1 Historia
2 Przypisy
3 Bibliografia
4 Linki zewnętrzne
Historia |
Ulicę Czackiego, zwaną do roku 1884 Włodzimierską na cześć Włodzimierza I Wielkiego, wytyczono w roku 1866 na gruntach należących wcześniej do księży misjonarzy. Obecna nazwa ulicy została nadana w październiku 1916[1].
Poza epizodycznie istniejącym drewnianym teatrzykiem Rappo pierwszymi zabudowaniami ulicy były: gmach Banku Handlowego, przyporządkowany numeracji ul. Traugutta, trzypiętrowa kamienica projektowana przez Juliana Ankiewicza, oraz pałac Natansonów, mieszczący również bank należący do tej rodziny.
Wśród obiektów wzniesionych w pierwszym dziesięcioleciu istnienia ulicy wyróżniała się kamienica pod numerem 23, z wystrojem rzeźbiarskim autorstwa Faustyna Cenglera.
W latach 1878–80 przy ulicy wybudowano gmach Towarzystwa Kredytowego Miasta Warszawy, zaprojektowany również przez Juliana Ankiewicza.
W tym czasie przy ul. Czackiego powstało też kilka kamienic o starannym, neorenesansowym wystroju fasad; w latach 1882–1884 na posesji Adolfa Szmidta przebito w celach spekulacyjnych ślepy zaułek - obecną ul. Dowcip.
Ostatnim budynkiem wzniesionym przy ulicy Czackiego był gmach Stowarzyszenia Techników, dziś Naczelnej Organizacji Technicznej, wybudowany według projektu Jana Fijałkowskiego w latach 1903–1905.
Ulica zamieszkiwana przed wojną przez wyłącznie zamożnych lokatorów była elementem finansowego „city”, tworzącego się przed wojną wokół placu Wareckiego, obecnego placu Powstańców Warszawy.
Korzystały z tego liczne firmy, lokując swoje siedziby wśród przedstawicielstw banków, w tym m.in. koncern chemiczny Solvay.
W 1939 zniszczeniu uległa cała zabudowa narożnika u zbiegu z ul. Świętokrzyską, pozostałe obiekty uległy spaleniu po upadku powstania warszawskiego.
Krótko po wojnie rozebrano wypalony pałac Natansonów, oraz kilka kamienic. Z całej zabudowy przetrwały jedynie gmachy Towarzystwa Kredytowego Miasta Warszawy i Stowarzyszenia Techników.
Przypisy |
↑ Adam Szczypiorski: Od Piotra Drzewickiego do Stefana Starzyńskiego. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1968, s. 65.
Bibliografia |
- Jarosław Zieliński: Atlas Dawnej Architektury Ulic i Placów Warszawy, tom 2. Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, s. 133. ISBN 83-9066291-4.
Linki zewnętrzne |
- Ulica Włodzimierska przed rokiem 1914
