Bezpartyjny Blok Wspierania Reform
| ||
| Skrót | BBWR | |
| Lider | Zbigniew Religa (1994), Jerzy Gwiżdż (1994–1996), Stanisław Kowolik (1996–1997) | |
| Data założenia | 30 listopada 1993 | |
| Data rozwiązania | listopad 1997 | |
| Ideologia polityczna | chrześcijańska demokracja | |
Bezpartyjny Blok Wspierania Reform (BBWR) – polski komitet wyborczy, którego powstanie zapowiedział Lech Wałęsa 1 czerwca 1993 podczas konferencji prasowej w ogrodach Belwederu. Miał on odnosić się do tradycji piłsudczykowskiego Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem[1].
Spis treści
1 Historia
2 Działacze
3 Zobacz też
4 Przypisy
5 Bibliografia
Historia |
BBWR został zarejestrowany sądownie 30 listopada 1993 jako stowarzyszenie[2].
W 7 stycznia 1994 podczas posiedzenia założycieli funkcję przewodniczącego powierzono Zbigniewowi Relidze. Funkcję przewodniczącego pełnił do czasu zwołania zjazdu stowarzyszenia. W listopadzie tego samego roku ustąpił i odszedł z BBWR, a na funkcji szefa stowarzyszenia zastąpił go Jerzy Gwiżdż[2].
Bezpartyjny Blok Wspierania Reform był formacją polityczną mającą stworzyć w nowym parlamencie zaplecze Prezydenta RP, który liczył na uzyskanie przez swoje ugrupowanie co najmniej 25% głosów. W momencie powstania sondaż Demoskopu dawał stowarzyszeniu poparcie 18% ankietowanych[1].
W wyniku wyborów parlamentarnych, które odbyły się 19 września 1993, BBWR uzyskał 746 653 głosy, tj. 5,41% poparcia, co przełożyło się na 18 mandatów parlamentarnych (16 sejmowych i 2 senackie)[3]. Już wówczas Lech Wałęsa zaczął się dystansować od swojej nowej formacji.
W wyborach prezydenckich w 1995 ugrupowanie działało na rzecz reelekcji Lecha Wałęsy. Po przegranych wyborach w ugrupowaniu nastąpił rozłam.
W lutym 1996 Jerzy Gwiżdż został zawieszony, a w marcu odwołany i wykluczony przez nadzwyczajny zjazd. Następnie zrezygnował z członkostwa w BBWR[2]. Następcą Jerzego Gwiżdża został Stanisław Kowolik.
W trakcie trwania II kadencji Sejmu RP w latach 1993–1997 Klub Parlamentarny BBWR okazał się najbardziej skłóconym klubem. Na koniec kadencji jego posłowie byli podzieleni na kilka grup:
(nazwa ugrupowania, ilość posłów z listy BBWR, lider)
- BBWR – Blok dla Polski, 7 posłów, Andrzej Gąsienica-Makowski (były przewodniczący klubu),
- BBWR – Solidarni w Wyborach, 3 posłów, Jerzy Gwiżdż (były wiceprzewodniczący klubu),
Nowa Polska, 3 posłów,
Partia Republikanie, 2 posłów, Jerzy Eysymontt (były wiceprzewodniczący klubu),
Krajowa Partia Emerytów i Rencistów, 1 poseł.
W efekcie były prezydent zaapelował do polityków BBWR o wycofanie swoich kandydatur w kolejnych wyborach parlamentarnych, czego jednak zdecydowana większość nie uczyniła. W wyborach tych BBWR otrzymał 1,36% głosów i nie uzyskał mandatów w parlamencie. W listopadzie tego samego roku działacze BBWR podjęli decyzję o przekształceniu stowarzyszenia w partię polityczną Blok dla Polski[4].
Działacze |
BBWR składał się z czterech pionów. Skupiały one: pracobiorców, pracodawców, rolników oraz działaczy samorządowych. W skład ugrupowania wchodzili działacze postsolidarnościowi (m.in. Jerzy Eysymontt czy Janusz Byliński), pracownicy Kancelarii Prezydenta (Andrzej Kozakiewicz czy Eligiusz Włodarczyk), związkowcy, przedsiębiorcy oraz 18 wojskowych[5].
Zobacz też |
Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem Józefa Piłsudskiego (BBWR)
Przypisy |
↑ ab Antoni Dudek: Historia polityczna Polski 1989–2012. Kraków: Znak, 2013, s. 281. ISBN 978-83-240-2130-7.
↑ abc Krystyna Paszkiewicz: Partie i koalicje polityczne III Rzeczypospolitej. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2004, s. 14. ISBN 83-229-2493-3.
↑ Krystyna Paszkiewicz: Partie i koalicje polityczne III Rzeczypospolitej. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2004, s. 13. ISBN 83-229-2493-3.
↑ Krystyna Paszkiewicz: Partie i koalicje polityczne III Rzeczypospolitej. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2004, s. 16. ISBN 83-229-2493-3.
↑ Antoni Dudek: Historia polityczna Polski 1989–2012. Kraków: Znak, 2013, s. 282. ISBN 978-83-240-2130-7.
Bibliografia |
- Krystyna Paszkiewicz: Partie i koalicje polityczne III Rzeczypospolitej. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2004, s. 13–16. ISBN 83-229-2493-3.
