Lech (sterowiec)
Lech – pierwszy polski sterowiec w służbie Wojsk Aeronautycznych II RP.
W 1921 został zakupiony we Francji z demobilu sterowiec ciśnieniowy „Zodiac VZ-11” klasy Vedette. We francuskiej marynarce wojennej był używany do wykonywania lotów patrolowych, eskortowania konwojów i wykrywania okrętów podwodnych. Przewieziono go do Gdańska, skąd w marcu 1922 przetransportowano go do portu sterowcowego w Toruniu, tam zmontowano i włączono do służby w Szkolnym Batalionie Sterowcowym Oficerskiej Szkoły Aeronautycznej. W 1924, po rozformowaniu szkoły, sterowiec przejęty został przez 1 Batalion Balonowy w Toruniu. Pierwszym komendantem sterowca „Lech” był porucznik Sławomir Bilek. Największą po Bieliku liczbę godzin na „Lechu” wylatał kpt. pil. ster. Kazimierz Kraczkiewicz[1]. Na wiosnę 1928, po wykonaniu ostatniego lotu, sterowiec poszedł do kasacji.
Dane:
- typ: ciśnieniowy (bezszkieletowy, miękki) Zodiac VZ-11
- pojemność: 3150 m³
- długość: 50 m
- średnica: 12 m
- prędkość: 80 km/h
- zasięg: 800 km
- pułap: 3000 m
- załoga: do 6 osób
- eksploatowany w Polsce: 1922–1928
- miejsce stacjonowania: hala sterowcowa w Toruniu
Zobacz też |
- SP-BSC – drugi polski sterowiec
WBS LOPP – niezrealizowany projekt pierwszego sterowca w pełni polskiej konstrukcji- Motobalon WBS (nie zaliczany do sterowców)
Przypisy |
↑ samolotypolskie.pl - Zodiac VZ-11 "Lech", www.samolotypolskie.pl [dostęp 2018-05-06] (pol.).
|