II Batalion OW PPS na Ochocie






Pismo Oddziałów Wojskowych Pogotowia Powstańczego Socjalistów "Do Szeregu"


II Batalion OW PPS na Ochocie – batalion Oddziałów Wojskowych Pogotowia Powstańczego Socjalistów w dzielnicy Ochota; istniał od listopada 1939 do sierpnia 1944. W ramach akcji scaleniowej z Armią Krajową został włączony w 1942 w skład II rejonu Obwodu Ochota Armii Krajowej. 1 sierpnia batalion uczestniczył w powstaniu warszawskim na Ochocie, gdzie został doszczętnie rozbity, część żołnierzy, przedostała się do Śródmieścia Północnego i Południowego.




Spis treści






  • 1 Historia batalionu


    • 1.1 Ordre de Bataille przed 1 sierpnia 1944




  • 2 Powstanie warszawskie


  • 3 Przypisy


  • 4 Bibliografia





Historia batalionu |


Prace organizacyjne nad utworzeniem oddziału wojskowego PPS-WRN rozpoczął przedwojenny przewodniczący dzielnicy Rudolf Cymerman. Następnie przekazał realizację zadań plut. Stanisławowi Kujawie "Stasiek" dowódcy Akcji Socjalistycznej w dzielnicy. Organizacją oddziału zajmowali się również plut. Jan Kołtuniak "Kielecki", plut. Jan Koc "Janek" oraz plut. Wasyl Słotwiński "Wacek" [1].


Od grudnia 1939 do maja 1940 zorganizowano 1 kompanię kadrową "Ochota" (w składzie 40 żołnierzy). Kompania ta składała się wyłącznie z byłych członków Akcji Socjalistycznej, którzy odbyli służbę wojskową i brali udział w wojnie obronnej 1939[2]. Kompanią dowodzili kolejno: plut. Jan Kołtuniak "Kielecki" do 1940, plut. Wasyl Słotwiński "Wacek", zaś od 1943 sierż. Walenty Mendrzycki "Mechanik"[3]. Funkcje dowódców plutonów pełnili plut. Józef Michalski "Wariat", kpr. Jan Foremny "Rura" oraz kpr. Feliks Domeradzki "Chałka". Szefem kompanii był kpr. Jan Koc "Janek"[4].


Od czerwca do grudnia 1940 zorganizowana została 2 kompania. Większość żołnierzy wywodziła się z osiedla Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej na Rakowcu. Ponadto w skład kompanii weszła grupa mieszkańców okolic ulicy Żelaznej zorganizowana przez pchor. Juszczyka, oraz grupa z Okęcia, zorganizowana przez sierż. Henryka Bojarskiego "Grom"[4]. Dowódcą 2 kompanii "Rakowiec", został wówczas ppor. rez. Stanisław Rapiński "Technik", a szefem kompanii st. strz. Edward Strusiński "Butológ". Dowódcami plutonów kadrowych zostali wówczas: plut. Roman Górnicki "Kmitas", sierż. Roman Pakuła "Tramwajarz oraz kpr. Stanisław Kierowicz "Staber"[2].


Dopiero w końcu 1941 do batalionu trafiła ok. dwudziestoosobowa grupa młodzieży z rodzin robotniczych. Na przełomie 1941 i 1942 skierowany został do batalionu dowódca-szkoleniowiec por. Henryk Zinówko "Borkowski". Zorganizował on szkolenie wewnątrz oddziału. Na kurs podoficerski i kurs podchorążych Warszawskiego Zgrupowania GL WRN, skierowano ponadto 10 żołnierzy. Kurs podchorążych ukończył m.in. dowódca batalionu Jan Kołtuniak "Kielecki"[5]. Trzech dalszych żołnierzy ukończyło kursy podchorążych AK w następnych latach.


Na początku 1942 batalion został włączony w skład oddziałów Armii Krajowej. Z uwagi na różnice w określeniu wielkości oddziałów w Armii Krajowej (pluton liczył do 60 żołnierzy), w nowej strukturze 1 kompania "Ochota" została oznaczona jako pluton 431, zaś 2 kompania "Rakowiec" jako pluton 432 liczyły łącznie 120 żołnierzy. Według niektórych wersji, oddział składał się z 80 żołnierzy po 40 w plutonie[6]. Skład oddziału został zwiększony w 1943 o 25-osobowy pluton kobiecy szkolony do służby sanitarnej oraz łączności[4].


II Batalion OW PPS stanowił I Zgrupowanie II rejonu Obwodu Ochota Armii Krajowej, dowodzonego przez kpt. Eugeniusza Kosiackiego "Korczak". Wskutek urlopu komendanta, dowództwo 1 sierpnia sprawował zastępca kpt. Stanisław Wanat "Jastrzębiec".
Rejon obejmował obszar ograniczony północnym odcinkiem ul. Żwirki i Wigury, ul. Raszyńską od ul. Filtrowej, ul. Filtrową, Skwerem Wielkopolskim i Polem Mokotowskim. Obok I Zgrupowania, w skład oddziałów 2 Rejonu wchodziły ponadto: II Zgrupowanie (plutony 435, 437 i 439) dowodzone przez ppor. Jerzego Gołembiewskiego "Stach", i III Zgrupowanie (plutony 433 i 434 w organizacji), dowodzone przez pro. Stanisława Junka "Brzoza" (wcześniej OW PPS)[7], łącznie licząc ok. 320 żołnierzy[8]. Oddziały rejonu miały zaatakować i zdobyć budynek Akademii Nauk Politycznych przy ul. Wawelskiej 56, budynek przy ul. Reja 9 oraz budynek Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych przy ul. Wawelska 54. Kwaterowała w nich niemiecka kompania SS i ukraińska kompania Dywizji SS-Galizien (łącznie 300 SS-manów), oraz 30 funkcjonariuszy Ordnungspolizei i kilkudziesięciu zbrojonych urzędników niemieckich[9].



Ordre de Bataille przed 1 sierpnia 1944 |


Dowództwo


  • dowódca - plut. pchor. Jan Kołtuniak "Kielecki";

  • zastępca dowódcy (dowódca szkoleniowiec) - ppor. rez. Henryk Zinówko "Borkowski" (zg. 1 sierpnia);

  • szef - kpr. podch. Sylwester Zając "Sylwek";

  • łącznik zgrupowania - ppor. Aleksander Krzyczkowski "Aleksandrowicz:

  • lekarz - Zofia Baranowska "Barbara"[10];


Oddziały


  • Pluton 431 - dowódca sierż. Walenty Mendrzycki "Mechanik";

    • drużyna - dowódca plut. Józef Michalski "Wariat";

    • drużyna - dowódca kpr. Jan Foremny "Rura";

    • drużyna - dowódca sierż. Feliks Domeradzki "Chałka";



  • Pluton 432 - dowódca pchor. Zygmunt Juszczyk "Goliat" (zg. 1 sierpnia);

    • drużyna - dowódca plut. Roman Górnicki "Kmitas";

    • drużyna - dowódca sierż. rez. Roman Pakuła "Tramwajarz";

    • drużyna - dowódca kpr. Stanisław Bierowicz "Staber"[11].





Powstanie warszawskie |




Budynek Dyrekcji Lasów Państwowych przy ul. Wawelskiej. Obiekt ataku batalionu OW PPS 1 sierpnia 1944


1 sierpnia 1944 na miejsce koncentracji przy ul. Dantyszka stawiło się ok. 90 żołnierzy i dwa kobiece patrole sanitarne, celem ataku był gmach Dyrekcji Lasów przy ul. Wawelskiej. Z uwagi na brak broni wyłoniono grupę szturmową 40 żołnierzy, uzbrojoną w ręczny karabin maszynowy, 18 pistoletów i dwudziestu żołnierzy z grantami. Pozostali (posiadając 80 granatów) pozostali w pozycjach wyjściowych jako odwód. Atak o godz. 17.oo poprowadził por. "Borkowski". Powstańcy przedarli się pod ogniem karabinów maszynowych przez ogródki działkowe pomiędzy ul Dantyszka a ul. Reja, do rowów przeciwlotniczych na tyłach gmachy Dyrekcji Lasów. Do rowów dotarło 26 żołnierzy, 9 zginęło a 5 było rannych. Niepowodzenie ataku spowodowane było złą jakością granatów. Spośród trzydziestu rzuconych granatów, wybuchło zaledwie siedem[12]. Wśród poległych byli m.in. dowódca plutonu 431, pchor. Zygmunt Juszczyk "Goliat" oraz Jan Witkowski "Jaś".


Dopiero po zmroku udało się wycofać 18 żołnierzom w tym 8 rannym. Dwóch śmiertelnie rannych, w tym ppor. Henryk Zinówko "Borkowskiego", wyniesiono dopiero przed świtem. Jak ocenił to historyk Józef Kazimierz Wroniszewski, sytuacja w 2 Rejonie mogła zostać uratowana przez dowództwo rejonu, jednak dowodzący w zastępstwie rejonem kpt. Stanisław Wanat "Jastrzębiec" opuścił z grupą żołnierzy miejsce dowodzenia o godz. 18.00[13]. Tym samym rozbity oddział, pozbawiony dowódców uległ rozproszeniu.


Jedna zwarta kilkuosobowa grupa natrafiła w nocy z 1 na 2 sierpnia na drużynę ppor. Jarzębskiego "Poboga" (z oddziału szturmowego I Rejonu) i połączyła się z nią. Oddział "Poboga" waz z oddziałem por. Andrzeja Chyczewskiego "Gustawa" (dowódcą 3 Rejonu) utworzyły ośrodek obrony zwany "Redutą Kaliską". Dowódca batalionu plut. pchor. Jan Kołtuniak "Kielecki" brał udział w obronie "Reduty Kaliskiej", jednak według podanych informacji przedostał się następnie do Pruszkowa, wychodząc prawdopodobnie 9 sierpnia wraz z większością załogi reduty do lasów chojnowskich[14].


Kpt. Wacław Sieroszewski "Sabała", uczestniczący w obronie "Reduty Wawelskiej" w swojej relacji dla BiP, wspominał, że w trakcie wypadu na ul. Grójecką w trakcie poszukiwania dróg ewakuacji 10 sierpnia nawiązano kontakt z resztkami rozbitej jednostki milicji PPS[15]. Według ustaleń J.K.Wroniszewskiego, była to 4-5 osobowa grupa żołnierzy OW PPS z "Reduty Kaliskiej". Grupa ta skierowała się za oddziałem "Sabały" na ul. Wawelską.[16]. Żołnierze tej grupy przedostali się następnie do Podobwodu Śródmieście Południowe wchodząc w skład 2 kompanii Batalionu "Iwo". Jednym z zidentyfikowanych żołnierzy jest kpr. pchor. Stanisław Fijewski "Radionek" z plutonu 432, który znajdował się w "Reducie Kaliskiej"[17], następnie prawdopodobnie wraz z grupą żołnierzy z "Reduty Wawelskiej" przedostał się do Śródmieścia wchodząc w skład 2 kompanii batalionu "Iwo"[18].


Wiadomo również o dwóch innych grupach. Czterech żołnierzy batalionu dotarło 1 sierpnia do gmachu Admiralicji przy ul. Wawelskiej 7. Brak jednak innych informacji o ich losach. Natomiast około dziesięciu żołnierzy ze Śródmieścia, uzbrojonych w rkm i kilka pistoletów przeczołgało się nocą z 1 na 2 sierpnia przez teren Filtrów i dotarło pod dowództwem sierż. Mendrzyckiego "Mechanika" na ul.Towarową tracąc po drodze trzech rannych. Oddział "Mechanika" połączył się powstańcami na Grzybowie[13].



Przypisy |




  1. Ryszard Maciąg: Powstanie i struktura organizacyjna GL PPS-WRN na Ochocie i Woli [w]: Z lat wojny, okupacji i odbudowy. T. V. Warszawa: 1974, s. 136.


  2. ab Ryszard Maciąg: Powstanie i struktura organizacyjna GL PPS-WRN na Ochocie i Woli [w]: Z lat wojny, okupacji i odbudowy. T. V. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej, 1974, s. 137.


  3. Ryszard Maciąg: Powstanie i struktura organizacyjna GL PPS-WRN na Ochocie i Woli [w]: Z lat wojny, okupacji i odbudowy. T. V. Warszawa: 1974, s. 138.


  4. abc Józef Wroniszewski: Ochota 1939-1945. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej, 1976, s. 206.


  5. Józef Wroniszewski: Ochota 1939-1945. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej, 1976, s. 207.


  6. Józef Wroniszewski: Ochota 1939-1945. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej, 1976, s. 524.


  7. Stanisław Tymkiewicz: IV Obwód Armii Krajowej. Polegli w Powstaniu Warszawskim w 1944 r. i czasie konspiracji lat 1939 - 1944 r.. Warszawa: Oficyna Wydawnicza ASPRA, 2004, s. 51.


  8. Józef Wroniszewski: IV Obwód Armii Krajowej Ochota Okręg Warszawa. Warszawa: Przedsiębiorstwo Wydawnicze LAM, 1997, s. 171.


  9. Józef Wroniszewski: IV Obwód Armii Krajowej Ochota Okręg Warszawa. Warszawa: Przedsiębiorstwo Wydawnicze LAM, 1997, s. 175.


  10. Stanisław Tymkiewicz: IV Obwód Armii Krajowej. Polegli w Powstaniu Warszawskim w 1944 r. i czasie konspiracji lat 1939 - 1944 r.. Warszawa: Oficyna Wydawnicza ASPRA, 2004, s. 48.


  11. Józef Wroniszewski: IV Obwód Armii Krajowej Ochota Okręg warszawa. Warszawa: Przedsiębiorstwo Wydawnicze LAM, 1997, s. 65.


  12. Józef Wroniszewski: IV Obwód Armii Krajowej Ochota Okręg warszawa. Warszawa: Przedsiębiorstwo Wydawnicze LAM, 1997, s. 184.


  13. ab Józef Wroniszewski: IV Obwód Armii Krajowej Ochota Okręg warszawa. Warszawa: Przedsiębiorstwo Wydawnicze LAM, 1997, s. 192.


  14. Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego. T. 3. Warszawa: Muzeum Niepodległości, 1992, s. 249.


  15. Piotr Matusak (pod red.): Powstanie warszawskie 1944. Wybór dokumentów. T. 3. Warszawa: Agencja Wydawnicza "Egros", 2003, s. 295.


  16. Józef Wroniszewski: IV Obwód Armii Krajowej Ochota Okręg warszawa. Warszawa: Przedsiębiorstwo Wydawnicze LAM, 1997, s. 255.


  17. Józef Wroniszewski: IV Obwód Armii Krajowej Ochota Okręg warszawa. Warszawa: Przedsiębiorstwo Wydawnicze LAM, 1997, s. 294.


  18. Marek Strok: Bataliony Iwo i Ostoja. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 2004, s. 258.



Bibliografia |



  • Wroniszewski J.K., Ochota 1939-1945, Warszawa 1976

  • Wroniszewski J.K., IV Obwód Armii Krajowej Ochota Okręg warszawa, Warszawa 1997 ISBN 83-870650-2

  • Maciąg R., Powstanie i struktura organizacyjna GL PPS-WRN na Ochocie i Woli [w]: Z lat wojny, okupacji i odbudowy, T. V, Ministerstwo Obrony Narodowej, Warszawa 1974.

  • Tymkiewicz S. IV Obwód Armii Krajowej. Polegli w Powstaniu Warszawskim w 1944 r. i czasie konspiracji lat 1939 - 1944 r., Warszawa 2004 ​ISBN 83-88766-97-X




這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

Rikitea

University of Vienna