Gotha G.IV








































































































Gotha G.IV


Gotha G.IV
Dane podstawowe
Państwo

 Cesarstwo Niemieckie
Producent

Gothaer Waggonfabrik
Typ

Samolot bombowy
Konstrukcja
dwupłat o konstrukcji mieszane, podwozie – stałe
Załoga
3 (pilot, obserwator, strzelec pokładowy)
Historia
Data oblotu

1916
Lata produkcji

1917-1919
Dane techniczne
Napęd
2 silniki rzędowe Mercedes D.IVa

Moc
260 KM (191 kW, każdy)
Wymiary
Rozpiętość
23,71 m (górny płat)
21,90 m (dolny płat)
Długość
12,36 m
Wysokość
4,30 m
Powierzchnia nośna
89,50 m²
Masa

Własna
2400 kg

Startowa
3635 kg
Osiągi

Prędkość maks.
135 km/h

Prędkość przelotowa
110 km/h

Prędkość wznoszenia
4,2 m/s

Pułap
5000 m
Zasięg
700 km
Długotrwałość lotu
4 godz.
Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 karabiny maszynowe Spandau kal. 7,92 mm (ruchome)
300 – 500 kg bomb
Użytkownicy

 Cesarstwo Niemieckie  Polska

Gotha G.IV – niemiecki średni samolot bombowy z okresu I wojny światowej




Spis treści






  • 1 Historia


  • 2 Użycie


  • 3 Opis konstrukcji


  • 4 Przypisy





Historia |


W czasie I wojny światowej lotnictwo niemieckie wobec niesprawdzenia się koncepcji bombardowań strategicznych przy pomocy sterowców, już na początku 1915 roku zwróciło się do wytwórni lotniczych o podjęcie produkcji samolotów bombowych mogących je zastąpić.


Produkcję tego typu samolotów w układzie dwupłata podjęła się wytwórnia Gothäer Wagonfabrik AG. Już w styczniu 1915 roku inż. Oskar Ursinus i inż. Helmut Friedel opracowali prototyp dwusilnikowego samolotu bombowego, który oznaczono jako Gotha G.I. Następnie w 1916 roku zbudowano kolejny prototyp oznaczony jako Gotha G.II opracowany przez inż. Hansa Burkharda i inż. Karla Rösnera. Oba te prototypy nie spełniały jednak warunków dla samolotów bombowych zdolnych do bombardowań strategicznych na terytorium przeciwnika.


W wytwórni Gotha pomimo tych niepowodzeń opracowano jednak kolejny prototyp, który został opracowany na bazie produkowanego już seryjnie samolotu bombowego Friedrichshafen G.III[potrzebny przypis]. Samolot ten opracowano w 1916 roku i został on oznaczony jako Gotha G.IV.


Samolot Gotha G.IV spełniał warunki samolotu bombowego dla bombardowań strategicznych i został wprowadzony do produkcji seryjnej, która trwała do zakończenia I wojny światowej. Dane odnośnie produkcji są rozbieżne, według niektórych źródeł wyprodukowano 50 samolotów w wytwórni Gotha, 100 na licencji w LVG i 80 na licencji w Siemens-Schuckert Werke (SSW)[1].



Użycie |




Podwieszanie bomb pod samolot Gotha.


Samoloty Gotha G.IV były systematycznie wprowadzane do użycia w lotnictwie niemieckim. 30 samolotów produkcji LVG dostarczono lotnictwu Austro-Węgier[1].


Po raz pierwszy wzięły one udział w bombardowaniu Anglii w lutym 1917 roku. Potem uczestniczyły w wyprawach bombowych na Londyn w maju i czerwcu 1917 roku.


W 1918 użyto tych samolotów w nocnych wyprawach bombowych na Londyn i Paryż oraz w dziennych wyprawach bombowych na terytorium Francji.


Jeden samolot Gotha G.IV nr 213/17 (później 100/17) został zdobyty przez siły polskie 16 stycznia 1919 po jego lądowaniu pod Nowym Tomyślem (wbrew niektórym informacjom, nie został zdobyty na lotnisku Ławica)[2][1]. W dniu 30 kwietnia 1920 roku wcielony do polskiej 21. Eskadry Niszczycielskiej. Był używany operacyjnie podczas wojny polsko-radzieckiej od 20 maja do 2 sierpnia 1920[1]. 31 sierpnia 1920 został uszkodzony przy lądowaniu, po czym nie został naprawiony[1]. Polska otrzymała jeszcze jeden G.IV w styczniu 1921 w ramach reparacji wojennych, ale nie był używany. Ponadto, dwa niemieckie G.IV przymusowo wylądowały w Polsce w 1919 roku, lecz jeden został zniszczony, a co do drugiego brak informacji o jego losie[1].



Opis konstrukcji |




Silnik Mercedes D.IVa eksponowany w MLP w Krakowie.


Samolot Gotha G.IV był dwupłatowym samolotem bombowym o konstrukcji mieszanej.


Kadłub miał konstrukcję drewnianą, kratownicową i pokryty był płótnem. W jego przedniej części, wystającej przed komorę płatów, mieściła się wewnętrzna kabina obserwatora. Miała ona u góry otwór, przez który obserwator mógł obsługiwać zamontowany na obrotnicy ruchomy karabin maszynowy. Pod kabiną obserwatora i dolnym płatem znajdowały się zamki, na których podczepiano bomby. Za kabiną obserwatora pod górnym płatem znajdowała się odkryta kabina pilota, a za nią kabina strzelca. Strzelec obsługiwał zamontowany na obrotnicy ruchomy karabin maszynowy. Mógł on z niego prowadzić ogień do góry, na boki i dzięki podłużnemu otworowi w górnym pokryciu kadłuba i otworowi w dolnej części kadłuba również w dół, pod kątem 60º. Na końcu kadłuba zamontowano usterzenie klasyczne o konstrukcji metalowej.


Płaty o konstrukcji drewnianej dźwigarowej kryte płótnem. Lotki umieszczono na obu płatach. Płat górny miał większą rozpiętość.


Napęd samolotu stanowiły dwa silniki rzędowe umieszczone w gondolach z blach duraluminiowych zamocowanych do dolnego płata po obu stronach kadłuba.



Przypisy |




  1. abcdef Andrzej Morgała, Samoloty wojskowe w Polsce 1918-1924. Warszawa: Lampart, 1997. ​ISBN 83-86776-34-X​, ss.183-186, 313


  2. Tomasz Kopański: Ławica rok 1919, w: Militaria czerwiec 1991, vol.1 no.1, s.30






這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

Rikitea

University of Vienna