Egftnjytyk

Symbol Women Power, używany przez niektóre feministki od lat 60. XX wieku

Feminizm (łac. femina ‘kobieta’) – ideologia, kierunek polityczny i ruch społeczny związany z równouprawnieniem kobiet. Istnieje wiele nurtów feminizmu, odróżniających się stanowiskami w takich kwestiach jak np. prawa kobiet i płeć kulturowa. Za twórcę terminu féminisme uważany jest Charles Fourier, który po raz pierwszy użył go w 1837 roku.

Współcześnie w społeczeństwach zachodnich pod pojęciem feminizmu rozumie się przede wszystkim nowy ruch feministyczny (feminizm drugiej fali), za którego początek uważa się wydanie przez Betty Friedan książki pt. Mistyka kobiecości w roku 1963. Poglądy reprezentowane przez wcześniejszą falę feminizmu (formalne równouprawnienie kobiet) zostały w dużej mierze przyswojone przez zachodnie społeczeństwa i przestały być elementem programu feministycznego.

Podstawą programu feminizmu jest dążenie do emancypacji kobiet i równouprawnienia płci, zarówno pod względem formalnym, jak i faktycznym. Feminizm zajmuje się też problemem kobiecości, konstrukcją płci kulturowej oraz zwiększeniem udziału kobiet w różnych obszarach życia. Od lat 60. XX wieku wysunięto postulaty dotyczące uwzględnienia roli kobiet w historii, w której pomijano ich dorobek i osiągnięcia^[1].

Centralne zagadnienia |

Indeks równości płciowej (2016) mierzy szanse ekonomiczne, zawodowe, polityczne, edukacyjne i zdrowotne. Głębsza zieleń oznacza większą równość

Centralne zagadnienia feminizmu ulegają zmianom w czasie. Przez ostatnie 30 lat feminizm zajmował się następującymi tematami:

• rozwój teorii feminizmu oraz przekształcanie jej w polityczną praktykę;


• równe traktowanie;


• 
  równouprawnienie w polityce, pracy, społeczeństwie, rodzinie itd.;


• 
  przemoc indywidualna i strukturalna wobec kobiet;


• seksualne samostanowienie;


• dopuszczalność aborcji;


• walka z męską dominacją językową;


• 
  krytyczne ujęcie spraw reprodukcji;


• pozycja matek w społeczeństwie;


• 
  homoseksualizm – równe traktowanie związków hetero- i homoseksualnych;


• dyskusje na temat pornografii;


• 
  konstrukcja i dekonstrukcja tożsamości płciowej;


• kulturowe i indywidualne samostanowienie;


• przeciwdziałanie tendencjom dyskryminacji poprzez dążenia emancypacyjne;


• stosunek wobec innych ruchów społecznych, takich jak ruch robotniczy, ruch ekologiczny, ruch praw obywatelskich;


• obecność kobiet w różnych obszarach życia (np. kobiety w nauce);


• 
  intersekcjonalność, czyli relacje płci do innych podstawowych kategorii społecznych, takich jak rasa, klasa, orientacja seksualna.

Spory w ramach feminizmu |

W ramach ruchu feministycznego toczą się gorące dyskusje na temat kwestii podstawowych, celów ruchu i środków działania. Dyskusja toczy się również pomiędzy podejściami drugofalowym i trzeciofalowym. Z tych powodów feminizm jest ruchem podzielonym. Poszczególne nurty zarzucają sobie często działanie na szkodę kobiet czy nieuprawnione wypowiadanie się w ich interesie.

Do tematów spornych należą m.in.:

• metody działania feminizmu – większość feministek (szczególnie związanych z liberalnym odłamem) dąży do osiągania swoich celów za pomocą reform społecznych. Nie zgadzają się z tym feministki radykalne sięgające po ostre metody walki i nawołujące do całościowego, rewolucyjnego przekształcenia społeczeństwa;


• kwestie nierówności – nie ma zgody do tego, co jest przyczyną nierówności między płciami i jaki jest jej zakres. Także samo znaczenie równości i możliwość jej osiągnięcia są gorąco dyskutowane^[2];


• konstrukcja płci kulturowej – spory dotyczą sposobów jej konstruowania i na ile podlega ona zmianom^[3];


• treść kobiecości – co oznacza bycie kobietą i na ile różni się to od bycia mężczyzną. Częstym zarzutem jest tu zarzut esencjalizmu, czyli traktowania pewnych cech za naturalnie czy niezmiennie kobiece. Poszczególne działaczki bądź przyjmują bądź odrzucają istnienie takich cech^[4];


• kwestia akademizmu – niektórym działaczkom (szczególnie z nurtu postmodernistycznego, psychoanalitycznego czy egzystencjalistycznego) zarzuca się oderwanie od rzeczywistości i skupieniu się na poziomie teoretycznym. Prace tych feministek mają mieć mało wspólnego z życiem i problemami „zwykłych kobiet” i są krytykowane za nieprzydatność^[5];


• kwestie rasowe, etniczne i klasowe – wraz z końcem drugiej fali zaczęła narastać krytyka dotycząca ograniczeń perspektywy jej działaczek. Miały one wyrażać jedynie punkt widzenia i interesy białych, heteroseksualnych kobiet z klasy średniej państw zachodnich. Takie nurty jak czarny, latynoski, czerwony czy trzecioświatowy feminizm krytykowały je za zawłaszczanie problematyki feministycznej, paternalizm i europocentryzm^[6];


• reprezentacja – kolejnym problemem jest to, na ile feministki mają prawo reprezentować głos i interesy kobiet jako takich. Dyskusja ta dotyczy szczególnie krajów, gdzie feminizm nie jest ruchem masowym;


• seksualność kobiet – feminizm drugiej fali zakończył się tzw. wojnami seksualnymi, czyli sporami dotyczącymi takich kwestii jak kobieca seksualność, pornografia, heteronormatywność, homoseksualizm czy problem władzy w akcie seksualnym. Gorące spory jakie wtedy wybuchły są uznawane za jedną z przyczyn rozpadu drugiej fali i nasilenia się konserwatywnej reakcji wobec feminizmu^[7].

Historia feminizmu |

Samo słowo feminizm (oraz feministyczny czy feministka) pojawia się w różnych językach w ostatnich dekadach XIX w. Ruch i idee związane z emancypacją kobiet są jednak znacznie starsze.

Myśl feministyczna rozwijana jest od XVII–XVIII wieku, choć jej ślady można znaleźć właściwie we wszystkich epokach. Początki feminizmu sięgają czasów rewolucji francuskiej (lata 1789–1799) i powstania Deklaracji Praw Kobiety i Obywatelki (1791 r.), którą na wzór Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela wydała Olimpia de Gouges (za głoszone poglądy zginęła na szafocie). Rok później Mary Wollstonecraft wydała Wołanie o prawa kobiety z postulatami równości politycznej i systemu kształcenia dla kobiet i mężczyzn^[8]. Za pierwszą feministkę w historii uznaje się Christine de Pisan, francuską pisarkę z XIV wieku.

W etap masowego ruchu feminizm wkroczył w wieku XIX. Od tego czasu mówi się o trzech „falach” feminizmu. Różnią się one programem i sposobem definiowania „równouprawnienia kobiet”, stąd mówi się również o typach feminizmu (pierwszo-, drugo- i trzeciofalowy).

Historia pojęcia |

Za twórcę pojęcia féminisme uważa się francuskiego socjalistę utopijnego Charlesa Fouriera, który miał je ukuć w 1837^[9]. Przez wiele dekad nie było jednak szerzej używane. W Holandii słowo pojawiło się w 1872^[10], w Wielkiej Brytanii w latach 90tych XIX w., a w Stanach Zjednoczonych w 1910^[11]. Oxford English Dictionary podaje rok 1852 jako pierwszy w którym pojawiło się słowo "feminist", a rok 1895 jako pierwszy w którym pojawiło się słowo "feminism"^[12][13].

W języku polskim słowo feministyczny pojawia się sporadycznie w prasie ostatnich dwóch dekad XIX w. Było one używane zarówno wśród przeciwników emancypacji kobiet, którzy wiązali je z czymś niepoważnym lub niemoralnym, jak i przez jej zwolenników. Feminizm Pauliny Kuczalskiej-Reinschmit był często określany jako radykalny, bezkompromisowy czy odważny^[14]. Słowa feministka użyto w prasie po raz pierwszy w grudniu 1891 w kontekście zjazdu kobiet i powstałego na nim kobiecego komitetu jubileuszowego z okazji dwudziestopięciolecia twórczości Elizy Orzeszkowej^[15].

Pierwsza fala feminizmu |

 Osobny artykuł: Feminizm pierwszej fali.

Parada sufrażystek w Nowym Jorku (1912)

Pierwsza fala – inaczej „dawna fala” (old wave), to okres aktywności ruchu amerykańskich i angielskich sufrażystek (od łac. suffragium – głos wyborczy) ok. 1840–1920 roku. W kręgu zainteresowań feminizmu pierwszej fali leżały przede wszystkim: reforma prawa rodzinnego, prawo wyborcze i ekonomiczne warunki życia kobiet. Ruch kobiecy od początku spotykał się z szeroką krytyką, także ze strony samych kobiet (działających np. w ramach ruchu antysufrażystowskiego).

Wysiłki sufrażystek ukoronowane zostały prawem wyborczym dla kobiet. Pierwszym państwem, które przyznało to prawo kobietom była Nowa Zelandia w 1893 roku. W 1918 r. wprowadzono je (tylko dla kobiet, które przekroczyły 30. rok życia) w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych w 1920 r. Wcześniej jednak kobiety uzyskały pełne prawa wyborcze m.in. w Finlandii i w Polsce (28 listopad 1918).

Druga fala feminizmu |

 Osobny artykuł: Feminizm drugiej fali.

Demonstracja holenderskich feministek w Hadze (1975)

O drugiej fali feminizmu mówi się w odniesieniu do ruchów i teorii charakterystycznych dla lat 60. i 70. XX wieku. Termin „feminizm drugiej fali” (second wave feminism) został po raz pierwszy użyty przez Marshę Lear w 1968 r.^[16] Druga fala feminizmu objęła przede wszystkim Stany Zjednoczone i niektóre kraje Europy Zachodniej, a głównymi poruszanymi tematami były równouprawnienie na rynku pracy, kwestie kobiecej seksualności, prawa do aborcji.

Druga fala feminizmu była konsekwencją rozczarowania dotychczasowymi działaniami na rzecz równouprawnienia, skupionymi przede wszystkim na formalnych gwarancjach prawnych. Wbrew przewidywaniom, zmiany prawne nie pociągnęły za sobą rzeczywistej równości płci. Zmiany w prawie nadal były postulowane przez liberalny odłam drugofalowego feminizmu, co doprowadziło m.in. do rozwoju ustawodawstwa w zakresie równości w miejscu pracy^[17]. Z kolei nurt radykalny wskazywał, że źródłem opresji jest patriarchalna struktura społeczeństwa i warunkiem równouprawnienia jest jej radykalna przemiana.

Postfeminizm i trzecia fala feminizmu |

 Osobny artykuł: Feminizm trzeciej fali.

Pod koniec drugiej fali feminizmu zaczęła narastać konserwatywna reakcja na jego postulaty i działania (backlash). Spowodowała ona cofnięcie wielu politycznych osiągnięć feminizmu drugiej fali. Pojawił się pogląd (określany jako postfeminizm), że feminizm osiągnął sukces (równouprawnienie kobiet). Przestał więc być potrzebny, a nawet zaczął szkodzić kobietom.

Od lat 80. XX wieku zaczęła narastać trzecia fala feminizmu. Jej działaczki zwracały uwagę, że cele feminizmu nie zostały osiągnięte, a ruch powinien ulec radykalizacji. Zwracały uwagę na pominięte dotychczas tematy, takie jak etniczność, kwestie rasowe, podziały ekonomiczne czy religijne. Trzecia fala jest inspirowana współczesną teorią społeczną i filozofią, w szczególności teorią krytyczną, poststrukturalizmem, teorią queer, postkolonializmem, ekologizmem czy gender studies.

Prądy w ramach feminizmu |

Feminizm jest ruchem złożonym i w jego ramach wyróżnić można wiele nurtów. Brakuje powszechnej zgody co do kryteriów ich wyróżniania i wielu badaczy wprowadza własne klasyfikacje. Poszczególne nurty nie są jednorodne i często wewnętrznie skonfliktowane.
Powszechnie odróżnia się liberalny i radykalny feminizm. Podstawowym kryterium jest tutaj radykalizm postulatów i działań, a także nastawienie reformistyczne bądź rewolucyjne.

Innym kryterium wyróżnienia są inspiracje prądami teoretycznymi i filozoficznymi. Na tej podstawie można wyróżnić feminizm marksistowski, socjalistyczny, psychoanalityczny, egzystencjalny, ekologiczny, chrześcijański, anarchistyczny czy postmodernistyczny.

Według kolejnego kryterium wyróżnia się odłamy ruchu feministycznego związane z pewnymi zbiorowościami, grupami czy klasami. Do najbardziej znanych należą czarny feminizm, feminizm latynoski, czerwony, feminizm trzecioświatowy czy lesbijski.

Kryteria wyróżniania nurtów krzyżują się (co jest związane ze zjawiskiem intersekcjonalności), a więc można być np. radykalną, czarną feministką, bądź marksistowską feministką trzecioświatową.

Liberalny feminizm |

 Osobny artykuł: Liberalny feminizm.

Sufrażystki przed Białym Domem w Waszyngtonie. Pierwsza fala feminizmu (m.in. ruch sufrażystek) miała charakter ściśle liberalny

Najstarszy i najpopularniejszy nurt feminizmu, biorący swoje początki jeszcze w XVIII w. Przyjmuje tradycyjne rozdzielenie sfery prywatnej i publicznej. Jest nastawiony reformistycznie i uznaje, że poprzez prawo, działalność polityczną, zmiany mentalności i programy społeczne można doprowadzić do faktycznej równości mężczyzn i kobiet. Wiele elementów programu liberalnego (np. prawo wyborcze dla kobiet czy równość w dostępie do edukacji), zostało zrealizowanych. Jest on jednak krytykowany za próby uczynienia kobiet podobnych mężczyznom, a także niedostrzeganie głębszych (niż tylko prawne) przyczyn nierówności i opresji^[18].

Radykalny feminizm |

 Osobny artykuł: Radykalny feminizm.

Radykalny feminizm przyczynę opresji kobiet upatruje w męskiej dominacji opartej na patriarchalnych strukturach społeczeństwa. Obejmują one nie tylko system polityczny, ale także gospodarkę i kulturę. Opresja wobec kobiet jest wszechobecna i występuje we wszystkich społeczeństwach. Dlatego też radykalne feministki odrzucają metody reformistyczne i dążą do całościowego, rewolucyjnego przekształcenia społeczeństwa. Przekształcenie takie dotyczyć musi nie tylko struktur politycznych i gospodarczych, ale przede wszystkim tradycyjnych ról płciowych^[19].

Feminizm zorientowany psychoanalitycznie |

W ramach tego prądu przyczyn podporządkowanej pozycji kobiet szuka się w interpretacjach psychoanalitycznych, w szczególności w kompleksie Edypa. Feminizm psychoanalityczny źródeł nierówności upatruje w psychice ludzkiej. Stąd ta orientacja kieruje się bardziej ku badaniu sposobu kształtowania osobowości, oraz relacji rodzinnych (syn-córka-ojciec-matka). Feministki odrzucają przy tym freudowski determinizm biologiczny, wskazując, że można wpływać na proces kształtowania się osobowości, zmieniając tym samym tradycyjne role męskie i kobiece. Do tego nurtu należą m.in. Dorothy Dinnerstein, Nancy Chodorow, Jean Bethke Elshtain czy Juliet Mitchell^[20].

Feminizm egzystencjalny |

Nurt łączący feminizm z egzystencjalizmem. Czołową pracą dla niego jest Druga płeć Simone de Beauvoir. Jest to także jedna z głównych prac feminizmu drugiej fali. Zdaniem Beauvoir mężczyźni utożsamiają siebie z Ja, natomiast kobieta jest dla nich Innym, którym należy zawładnąć czy go sobie podporządkować. Prace feministek egzystencjalnych opierają się na filozoficznej analizie tej pierwotnej sytuacji, która ma rzutować na kształt społeczeństwa. Istotne znaczenie pełni w nich także badanie doświadczenia kobiecej cielesności. Feminizm egzystencjalny jest krytykowany m.in. za posługiwanie się zbyt ezoterycznym językiem filozoficznym, obcym codziennemu doświadczeniu większości kobiet^[21].

Feminizm postmodernistyczny |

Judith Butler, jedna z czołowych feministek postmodernistycznych

Feminizm postmodernistyczny wywodzi się z jednej strony z feminizmu egzystencjalnego Simone de Beauvoir, z drugiej zaś strony z francuskiego postmodernizmu i poststrukturalizmu (m.in. Jacques Derrida, Jacques Lacan i Michel Foucault). Zalicza się do niego takie autorki jak Judith Butler, Hélène Cixous, Luce Irigaray czy Julija Krystewa. Feminizm postmodernistyczny skupia się na dekonstrukcji języka i sposobach w jaki konstruuje on rzeczywistość. Szczególnie ważne są dla niego analizy konstruowania płci kulturowej (np. koncepcja performatywności płci zaprezentowana przez Judith Butler w Uwikłanych w płeć)^[22].

Feminizm anarchistyczny |

 Osobny artykuł: Anarchizm feministyczny.

Feminizm anarchistyczny postrzega państwo jako narzędzie opresyjnego działania patriarchatu, proponując zniesienie władzy człowieka nad człowiekiem jako jedyną drogę do wyzwolenia kobiet.

Ekofeminizm |

 Osobny artykuł: Ekofeminizm.

Nurt łączący feminizm z ekologizmem. Stoi na stanowisku, że opresyjne zachowania wobec kobiet mają to samo źródło co destrukcyjne traktowanie środowiska naturalnego.

Feminizm czarny, czerwony, latynoski |

bell hooks, przedstawicielka czarnego feminizmu

 Osobny artykuł: Czarny feminizm.

Feministki z tych nurtów (czasami nazywane łącznie kolorowymi feministkami lub feministkami wielokulturowymi) sprzeciwiają się uniwersalistycznym aspiracjom feminizmów tworzonych przez białe kobiety. Feministki pochodzące ze społeczności afroamerykańskiej (feminizm czarny), indiańskiej (feminizm czerwony) czy latynoskiej, zwracają uwagę, że tożsamość jest silnie uwikłana etnicznie i wypowiadanie się w imieniu kobiet „w ogóle” jest uzurpacją. Odmienność tożsamości i położenia społecznego pociąga za sobą odmienne perspektywy poznawcze i systemy wartości. Każdy z tych feminizmów podejmuje problematykę istotną dla swojej grupy etnicznej czy rasowej. Na odmienne kwestie związane z tożsamością etniczną i odmienną kulturą, nakładają się także kwestie rasistowskie oraz wynikające z odmiennego położenia ekonomicznego^[23].

Feminizm chrześcijański i teologia feministyczna |

 Osobny artykuł: Feminizm chrześcijański.

Feminizm chrześcijański jest nurtem chrześcijaństwa, próbującym łączyć je z perspektywą feministyczną. Podejmuje problem równouprawnienia płci na gruncie religijnym (np. kapłaństwo i ordynacja kobiet) i stara się korygować utrwaloną przez wieki teologiczną wizję kobiety. Na nim opierają swoją działalność kościoły feministyczne. Feminizm chrześcijański jest blisko związany z teologią feministyczną, która jednak zajmuje się nieco odmienną tematyką (jest ona „oddolną” próbą opisania relacji człowieka z Bogiem). Feminizm chrześcijański jest też niekiedy kojarzony z „nowym feminizmem” postulowanym przez Jana Pawła II w encyklice Evangelium Vitae^[24].

Feminizm trzecioświatowy, postkolonialny i globalny |

Są to blisko związane nurty, które łączy wychodzenie poza perspektywę świata zachodniego. Nurty te wskazują, że dotychczas ruch feministyczny prezentował perspektywę białych kobiet z cywilizacji zachodniej, starając się ją narzucić społeczeństwom pozazachodnim. Oskarżają główny nurt feminizmu i europocentryzm, paternalizm i imperializm kulturowy. Z tego powodu blisko im do feminizmów czarnego, indiańskiego i latynoskiego^[25]. Niektóre przedstawicielki tego nurtu odrzucają łączność z zachodnim ruchem feministycznym i sam termin feministka, przeciwstawiając mu pojęcie kobietystki (ang. womanist^[26]). Wskazują w ten sposób, że są kobietami walczącymi o prawa i zachowanie całej swojej społeczności, niezależnie od płci.

Feminizm lesbijski |

Feminizm lesbijski jest nurtem feminizmu, wskazującym, że heteroseksualizm jest jednym z elementów patriarchatu^[27]. Tym samym każdy związek kobiety z mężczyzną jest traktowany jako opresywny. Jest to wobec tego jedna ze skrajnych postaci feminizmu. Z tego też powodu należy zastąpić takie związki związkami lesbijskimi, które pozwolą zachować wolność kobiety. Feminizm lesbijski gloryfikuje wolność seksualną i wskazuje, że ma ona charakter ściśle polityczny.

Feminizm marksistowski i socjalistyczny |

 Osobny artykuł: Feminizm marksistowski.

Oba nurty są do siebie zbliżone i często nie można między nimi przeprowadzić ostrego podziału^[28]. Oba wywodzą się z marksizmu, traktując go jednak w odmienny sposób. feminizm marksistowski pozostaje bliski głównemu nurtowi marksizmu, natomiast socjalistyczny znacznie rozszerza o elementy innych teorii.

Feminizm marksistowski widzi konflikt klasowy jako podstawę wszelkiej opresji, w tym nierówności płci. Przyczyny tej nierówności tkwią więc w mechanizmach gospodarki kapitalistycznej i zostaną zniesione wraz z nią. Tematyka kobieca traktowana jest jako drugorzędna i właściwie marginalna^[29].

Z kolei feminizm socjalistyczny uważa, że ucisk płciowy nie jest wyłącznie pochodną struktury klasowej, lecz ma charakter odrębny^[30]. Z tego powodu ruch feministyczny powinien prowadzić dwutorową walkę: z uciskiem klasowym i płciowym. Praca kobiet w domu jest nieopłacana i traktowana jako gorsza. Nie dotyczy ich też podział czasu na wolny (konsumpcja) i pracy (produkcja). Mężczyźni żyją w dwóch sferach: publicznej i prywatnej. Natomiast życie kobiet jest ograniczone wyłącznie do sfery prywatnej. Są one utrzymywane w patriarchalnej zależności zarówno przez struktury klasowego społeczeństwa, jak i przez własnego męża. Stąd takie feministki socjalistyczne jak Juliet Mitchell, Iris Young czy Alison Jaggar uznają, że należy prowadzić walkę „na dwa fronty” zarówno z uciskiem klasowym, jak i płciowym^[31].

Feminizm proseksualny i antypornograficzny |

 Osobny artykuł: Feminizm proseksualny.

Feminizm proseksualny to nurt w feminizmie, akcentujący wyzwolenie seksualne kobiet. Jego początki datują się na początek lat 80. XX wieku i związane są z krytyką feministek antypornograficznych, takich jak Catharine MacKinnon, Andrea Dworkin, Robin Morgan i Dorchen Leidholdt. Feminizm antypornograficzny wskazywał, że pornografia jest głównym czynnikiem wyjaśniającym dyskryminację kobiet. Okres intensywnej debaty i konfliktu pomiędzy feministkami proseksualnymi i antypornograficznymi, nazywa się często „feministycznymi wojnami seksualnymi”. Część feministek proseksualnych zaangażowała się w ruch nie w opozycji do innych nurtów feminizmu, lecz aby sprzeciwić się patriarchalnej kontroli seksualności.

Feminizm w naukach społecznych i humanistycznych |

 Osobne artykuły: Filozofia feministyczna, Antropologia feministyczna, Feministyczna teoria prawa, Feminizm w badaniach literackich, Feminizm w muzykologii, Historia kobiet i Teologia feministyczna.

Feminizm znacząco wpłynął na kształt wielu nauk społecznych i humanistycznych. W większości dyscyplin istnieje odrębny nurt badań inspirowanych bądź związanych z feminizmem. Występując często przeciwko ustalonym kanonom, uznanym teoriom czy poglądom, prowadził do wzmożenia dyskusji w ramach poszczególnych dyscyplin, przedefiniowaniu wielu problemów czy poszerzeniu pola badawczego.

Sztuka feministyczna |

 Osobny artykuł: Sztuka feministyczna.

Antyfeminizm |

Amerykańscy antysufrażyści (1911)

 Osobny artykuł: Antyfeminizm.

Podobnie jak feminizm, antyfeminizm jest zjawiskiem bardzo różnorodnym. W ogólności antyfeminizm sprzeciwia się ideom lub działaniom ruchu feministycznego. W zależności od kontekstu społecznego i historycznego, a także w zależności od tego jakim ideom i odłamom feminizmu się sprzeciwia, antyfeminizm może przybierać różne odmiany. W centrum antyfeminizmu tkwi zazwyczaj przekonanie, że albo nierówności w pozycji społecznej płci nie istnieją, albo też, że zmiana w odmiennej pozycji płci jest albo niemożliwa, albo szkodliwa.

Można też wyróżnić dwie zasadnicze odmiany antyfeminizmu. Dla pierwszej z nich nierówności w pozycji płci mają charakter nadnaturalny. Jest to antyfeminizm związany najczęściej ze światopoglądem religijnym. Druga odmiana antyfeminizmu widzi źródła nierówności w przyczynach naturalnych, najczęściej biologicznych^[32][33].

Antyfeminizm nie jest tym samym co mizoginia czy seksizm. Seksizm i mizoginia są dyskryminacją i niechęcią wobec kobiet. Mogą więc istnieć bez odniesienia do feminizmu i są znacznie od niego starsze. Antyfeminizm jest natomiast sprzeciwem wobec idei i ruchu feministycznego i dlatego jego początki datowane są na epokę oświecenia^[34].

Feminizm w Polsce |

 Osobny artykuł: Feminizm w Polsce.

Feminizm jest w Polsce obecny od początku XIX wieku i jego rozwój historyczny znacznie odbiega od feminizmu zachodnioeuropejskiego i amerykańskiego, na skutek m.in. odizolowania PRL od światowego feminizmu. Historia polskiego feminizmu dzieli się na 7 tzw. „fal”. Jedną z pierwszych publikacji w Polsce na temat praw kobiet napisał w 1836 roku prawnik Antoni Czajkowski^[35].

Zobacz też |

Informacje w projektach siostrzanych

Multimedia w Wikimedia Commons

Cytaty w Wikicytatach

Definicje słownikowe w Wikisłowniku

 Zobacz też kategorię: Feminizm.

Przypisy |

Linki zewnętrzne |

Artykuły na Stanford Encyclopedia of Philosophy (ang.) [dostęp 2018-08-23]:

• NancyN. Tuana NancyN., Approaches to Feminism, 20 stycznia 2011 .


• GeorgiaG. Warnke GeorgiaG., Intersections Between Analytic and Continental Feminism, 22 sierpnia 2018 .