Egftnjytyk

	; Holandia;
Przydomek;	; Oranje (Pomarańczowi);
Związek;	; Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond;
Sponsor techniczny;	; Nike;
Trener;	; Ronald Koeman; (od 2018);
Asystent trenera;	; Ruud Gullit; (od 2017);
; Skrót FIFA;	NED;
; Ranking FIFA;	; 15. (1550 pkt.);
Miejsce w rankingu Elo;	11. (21 sierpnia 2018) (1907 pkt.);
	Zawodnicy;
Najwięcej występów;	; Wesley Sneijder (134);
Najwięcej bramek;	; Robin van Persie (50);
; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; Stroje; domowe; ;	; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; Stroje; wyjazdowe; ;
	Mecze;
	; Pierwszy mecz; Belgia 1:4 Holandia ; (Antwerpia, Belgia; 30.04.1905);
	; Najwyższe zwycięstwo; Holandia 11:0 San Marino ; (Eindhoven, Holandia; 02.09.2011);
	; Najwyższa porażka; Holandia 2:12 Anglia (amatorzy) ; (Haga, Holandia; 01.04.1907);
	Medale;
	; Igrzyska olimpijskie;
; ;	; 1908, 1912, 1920;
	Mistrzostwa świata;
; ;	; 1974, 1978, 2010;
; ;	; 2014;
	Mistrzostwa Europy;
; ;	; 1988;
; ;	; 1976, 1992, 2000, 2004;
; ;	; Multimedia w Wikimedia Commons;
; ;	; Cytaty w Wikicytatach;
; ;	; Wiadomości w Wikinews;
	; Strona internetowa;
	; ; ; ↑ Stan aktualny na 25 października 2018.; ; ; ;

Reprezentacja Holandii w piłce nożnej reprezentuje Holandię w piłkarskich rozgrywkach międzynarodowych mężczyzn i jest bezpośrednio podporządkowana Królewskiemu Holenderskiemu Związkowi Piłki Nożnej (KNVB). Drużyna od koloru strojów nazywana jest Pomarańczowymi (Oranje).

Pierwszy oficjalny mecz piłkarski rozegrała w 1905 roku, z Belgią w Antwerpii. Do europejskiej czołówki awansowała dopiero w latach 70.; wówczas także rozpowszechniła system gry zwany futbolem totalnym. Holendrzy są jedyną drużyną w historii, która trzykrotnie wystąpiła w finale mistrzostw świata i ani razu nie wygrała; w najważniejszym meczu przegrywali z RFN (1974), Argentyną (1978) oraz Hiszpanią (2010)^[1].

Ich jedynym zwycięskim finałem jest ostatnie spotkanie Euro 1988, w którym pokonali Związek Radziecki. Zwycięstwo w mistrzostwach Europy oraz trzykrotne wicemistrzostwo świata to najważniejsze osiągnięcia w historii holenderskiej piłki reprezentacyjnej.

Spis treści

1 Historia
- 1.1 Początki
- 1.2 Lata 1974–1978. Rozkwit futbolu totalnego
- 1.3 Lata 1980–1986. Na uboczu wielkiego futbolu
- 1.4 Lata 1988–1992. Powroty Rinusa Michelsa
- 1.5 Lata 1994–2004. Złote czy stracone pokolenie?
- 1.6 Lata 2006–2012. "Pomarańczowa rewolucja"
- 1.7 Od 2014. Czas rzemieślników

2 Holenderskie finały
- 2.1 Mistrzostwa świata 1974
- 2.2 Mistrzostwa świata 1978
- 2.3 Mistrzostwa Europy 1988
- 2.4 Mistrzostwa świata 2010

3 Sztab szkoleniowy

4 Aktualny skład

5 Udział w mistrzostwach świata

6 Udział w mistrzostwach Europy

7 Kwalifikacje do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2016

8 Kwalifikacje do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2018
- 8.1 Grupa A

9 Rekordziści

10 Trenerzy reprezentacji Holandii od lat 90.

11 W rankingu FIFA

12 Bibliografia

13 Przypisy

14 Linki zewnętrzne

Historia |

Początki |

Reprezentacja Holandii w roku 1905

Piłka nożna w Holandii pojawiła się w drugiej połowie XIX wieku wraz z angielskimi robotnikami. Przez wiele kolejnych lat to właśnie piłkarze i trenerzy z Wysp Brytyjskich pozostawali wzorami dla Holendrów. Próbą przeszczepienia angielskiej myśli szkoleniowej do Kraju Tulipanów było zatrudnianie szkoleniowców znad Tamizy, zarówno w klubach, jak i reprezentacji. Od 1908 do 1940 roku selekcjonerami drużyny narodowej byli wyłącznie Anglicy. Pierwszym Holendrem, który otrzymał nominację na trenera kadry, był Otto Bonsema, pracujący w latach 1946-1947.

Reprezentacja Holandii pierwszy oficjalny mecz międzypaństwowy rozegrała 30 kwietnia 1905 roku z Belgią w Antwerpii. Mimo sukcesów na trzech kolejnych igrzyskach olimpijskich (brązowe medale w 1908, 1912 i 1920 roku), holenderscy zawodnicy nie cieszyli się uznaniem, nie pomagał im w tym utrzymujący się aż do połowy lat 50. brak zawodowstwa; piłkarze łączyli grę w futbol z pracą w kopalniach, urzędach i portach^[2]. Dopiero w 1956 roku wracający z Hiszpanii napastnik Faas Wilkes podpisał pierwszy zawodowy kontrakt z klubem holenderskim.

Abe Lenstra, reprezentant Holandii w latach 1940-1959

Holendrzy nie wzięli udziału w pierwszych mistrzostwach świata w 1930 roku. Z dwu kolejnych – w 1934 i 1938 roku – odpadali już po jednym meczu. Najpierw ulegli 2:3 Szwajcarii, a cztery lata później 0:3 Czechosłowacji. Strzelcami goli w pierwszym spotkaniu byli Kick Smit i Leen Vente, a trenerem na obu turniejach – Anglik Bob Glendenning.

Po wojnie aż do 1974 roku nie zagrali w żadnym z pięciu mundiali. Sytuacja polityczna i społeczna (głównie zniszczenia wojenne) zmusiła ich do wycofania się z eliminacji do mistrzostw świata w 1950 i 1954. Między 1949 a 1955 rokiem Pomarańczowi nie wygrali ani jednego meczu. W grupie kwalifikacyjnej do kolejnych turniejów wyprzedzali ich Austriacy (1958), Węgrzy (1962), Szwajcarzy i Irlandczycy z Północy (1966) oraz Bułgarzy i Polacy (1970).

W Kraju Tulipanów nie brakowało w tym czasie talentów piłkarskich. Najbardziej znanymi graczami holenderskimi byli członkowie tzw. "złotej trójcy": Faas Wilkes, Abe Lenstra i Kees Rijvers^[3]. Wilkes z czasem przeniósł się do Interu Mediolan, Lenstra był gwiazdą SC Heerenveen, a przyszły selekcjoner (to u niego debiutowali Frank Rijkaard, Marco van Basten i Ruud Gullit^[3]) Rijvers zarabiał w AS Saint-Étienne. Brakowało natomiast holenderskich szkoleniowców, którzy, tak w drużynach klubowych, jak i reprezentacji, musieli pogodzić się z prymatem trenerów z Anglii i Austrii.

W 1965 roku z pracy w Ajaksie Amsterdam zrezygnował Vic Buckingham. Jego następcą został jego asystent, były piłkarz i nauczyciel gimnastyki, Holender Rinus Michels. Był to początek zmian w klubowej piłce holenderskiej, które z czasem objęły również drużynę narodową.

Lata 1974–1978. Rozkwit futbolu totalnego |

Osobny artykuł: Reprezentacja Holandii w piłce nożnej mężczyzn/Lata 1974-1978.

Lata 1980–1986. Na uboczu wielkiego futbolu |

Osobny artykuł: Reprezentacja Holandii w piłce nożnej mężczyzn/Lata 1980-1986.

Lata 1988–1992. Powroty Rinusa Michelsa |

Osobny artykuł: Reprezentacja Holandii w piłce nożnej mężczyzn/Lata 1988-1992.

Holendrzy po raz pierwszy i – jak na razie – ostatni zdobyli mistrzostwo Europy w 1988

Po porażkach do trzech turniejów rangi mistrzowskiej w marcu 1986 roku do pracy z kadrą powrócił Rinus Michels. Opiekun wicemistrzów świata z 1974 roku poprowadził Holendrów do zwycięstwa w grupie eliminacyjnej do Euro 1988, dzięki czemu Pomarańczowi po ośmioletniej przerwie wrócili do rywalizacji o najważniejsze europejskie trofeum. Mimo iż przed turniejem nie wymieniano ich w gronie głównych faworytów^[4], to nazwisko uznanego i utytułowanego szkoleniowca oraz forma piłkarzy, już wówczas należących do europejskiej czołówki^[5], sprawiły, że wielu komentatorów widziało w Pomarańczowych "czarnego konia" mistrzostw^[6]. Nie pomylili się: mimo porażki w pierwszym meczu ze Związkiem Radzieckim, podopieczni Michelsa w kolejnych spotkaniach ograli Anglię (3:1), Irlandię (1:0), RFN (2:1), a w spotkaniu finałowym zrewanżowali się ZSRR (2:0), i po raz pierwszy w historii wygrali mistrzostwa Europy. W prasowych komentarzach podkreślano, że Holandia grała nie tylko skutecznie, ale także szybko i ofensywnie^[7]^[8]. Wśród zawodników, którzy zebrali najwyższe noty, znaleźli się kapitan i najbardziej wszechstronny piłkarz w ekipie Pomarańczowych Ruud Gullit (26 lat, AC Milan)^[9]^[10] oraz napastnik Marco van Basten (24, AC Milan), któremu przypadła korona króla strzelców (pięć goli) oraz nagroda dla najlepszego gracza turnieju^[11].

Dwa lata później ta sama drużyna startowała w mundialu w 1990. Jednak w przeciwieństwie do poprzedniego turnieju na mistrzostwach świata zespół był skonfliktowany i podzielony: kilka tygodni wcześniej piłkarze wymusili zmianę selekcjonera^[12], ponadto zarzucano im arogancję i pychę, brak zaangażowania w grę oraz błędy w przygotowaniu do mundialu^[13]^[14]^[15]. W efekcie mistrzowie Europy odpadli już w 1/8 finału, a bilans ich gier zamknął się na trzech remisach (m.in. z Egiptem) i jednej porażce. Z czterech spotkań Holendrzy nie wygrali ani jednego, strzelili tylko trzy bramki.

Po tym niepowodzeniu do pracy w kadrą po raz kolejny powrócił Rinus Michels. Ponownie zaufał zawodnikom, z którymi w 1988 roku zdobył mistrzostwo Europy. Jednak inaczej niż na turnieju cztery lata wcześniej Holendrzy odpadli w fazie półfinałowej: po wygraniu grupy (m.in. z Szkocją i Niemcami) w meczu decydującym o grze w finale spotkali się z Duńczykami, z którymi przegrali dopiero po serii rzutów karnych (4:5). Wśród komentatorów nie było zgodności, co do przyczyn porażki Holendrów. Niektórzy podkreślali brak szczęścia w konkursie jedenastek^[16]^[17], inni zaś wskazywali słabszą formę w ostatnim meczu liderów, Ruuda Gullita i przede wszystkim Marca van Bastena, który nie wykorzystał rzutu karnego^[18]^[19]. Euro 1992 było jednym z ostatnich turniejów, na którym o obliczu Pomarańczowych decydowało pokolenie triumfatorów Euro 1988. I ostatnim, na którym wspólnie wystąpiło trio van Basten – Gullit – Rijkaard.

Lata 1994–2004. Złote czy stracone pokolenie? |

Osobny artykuł: Reprezentacja Holandii w piłce nożnej mężczyzn/Lata 1994-2004.

Bramkarz Edwin van der Sar był jedynym zawodnikiem z pokolenia triumfatorów LM 1995, który nie został odsunięty od kadry w 2004

24 maja 1995 roku AFC Ajax pokonał 1:0 AC Milan w finale Ligi Mistrzów. Ośmiu piłkarzy, którzy wówczas wybiegli na boisko w barwach Ajaksu (plus Winston Bogarde, który w meczu finałowym siedział na ławce rezerwowych, ale wcześniej grał w czterech spotkaniach), przez kolejną dekadę występowało w pierwszej jedenastce drużyny narodowej na mistrzostwach świata i Europy. Najstarsi z nich – Edwin van der Sar, Bogarde i bracia Frank i Ronald de Boerowie – urodzili się w 1970 roku i w dniu wiedeńskiego zwycięstwa liczyli dwadzieścia pięć lat, najmłodsi – Clarence Seedorf i Patrick Kluivert to rocznik 1976; Puchar Mistrzów zdobyli nie mając nawet dwudziestu lat.

Na rok przed zwycięstwem Ajaksu w Lidze Mistrzów Pomarańczowi dotarli do ćwierćfinału mistrzostw świata. Ostatni raz zagrało w holenderskiej kadrze czterech mistrzów Europy z 1988 roku, a czterech przyszłych triumfatorów Pucharu Mistrzów (bracia de Boer i Overmars oraz van der Sar jako rezerwowy) na amerykańskich boiskach zaczynało reprezentacyjne przygody.

Na Euro 1996 spośród tej dziewiątki Guus Hiddink powołał siedmiu, ale dwaj nieobecni – Frank de Boer i Marc Overmars – nie znaleźli się w kadrze tylko z powodu urazów. Dwa lata później na mundialu wystąpili już wszyscy, jednego – kontuzjowanego Bogarde'a – zabrakło na Euro 2000. Ostatnim turniejem, na którym o obliczu Pomarańczowych decydowała tamta generacja piłkarzy, było Euro 2004 (powołanie otrzymało siedmiu z nich). Po tych mistrzostwach nowy selekcjoner Marco van Basten postanowił radykalnie odmłodzić kadrę, co oznaczało pożegnanie z drużyną narodową dla wszystkich, oprócz bramkarza van der Sara.

W czasie tej dekady Holendrzy zdobyli dwukrotnie brązowy medal mistrzostw Europy i raz zajęli czwarte miejsce na mundialu, chociaż zawsze startowali z pozycji faworytów do zdobycia głównego trofeum. Zawodnicy z czasem przeszli z Ajaksu do najlepszych klubów Europy, wygrywali rankingi na najlepszych na Starym Kontynencie, ale grając w reprezentacji zazwyczaj zawodzili. Dlatego też wśród komentatorów obserwujących na przełomie wieków drużynę Holandii czasem pojawia się określenie "stracone pokolenie"^[20].

Lata 2006–2012. "Pomarańczowa rewolucja" |

Osobny artykuł: Reprezentacja Holandii w piłce nożnej mężczyzn/Od 2006.

Arjen Robben, lider reprezentacji M. van Bastena i B. van Marwijka

Nowy selekcjoner Marco van Basten, były napastnik Ajaksu i Milanu, zdecydowanie odmłodził drużynę narodową. Zbudował reprezentację wokół grających na co dzień w rodzimych klubach młodych i niedoświadczonych piłkarzy lub starszych, ale dotychczas pomijanych przez kolejnych selekcjonerów. Zmiany kadrowe poczynione przez van Bastena były tak głębokie, że dziennikarze zaczęli pisać o "pomarańczowej rewolucji" w kadrze^[21]. To za jego kadencji miejsce w reprezentacji wywalczyli m.in. Khalid Boulahrouz, Joris Mathijsen, a także Wesley Sneijder, Robin van Persie i Dirk Kuyt, a na jej lidera wyrósł Arjen Robben. Jednak w podsumowaniach czteroletniej kadencji van Bastena przeważał niedosyt; podkreślano, że najpierw odsunął starsze pokolenie piłkarzy i zdecydowanie oparł kadrę na młodych graczach, konsekwentnie ignorował słowa krytyki zarówno działaczy, jak i kibiców oraz autorytetów sportowych (jak Johan Cruyff), jednak – wyniki na turniejach nie były satysfakcjonujące: Holendrzy odpadli już w drugiej rundzie zarówno mundialu w 2006, jak i Euro 2008, gdzie wcześniej w rozgrywkach grupowych wysoko pokonali aktualnych mistrzów (Włochy) i wicemistrzów świata (Francja).

Następcą van Bastena został Bert van Marwijk, który z piłkarzami wprowadzonymi przez niego do reprezentacji (plus Mark van Bommel i Gregory van der Wiel) zdobył srebrny medal na mundialu w 2010. W prasowych komentarzach zwracano uwagę na to, że chociaż van Marwijk był kontynuatorem koncepcji gry stworzonej przez van Bastena, to – inaczej niż jego poprzednik – rozsądniej wykorzystywał potencjał ofensywny zawodników, i przez to na mundialu Holendrzy nie zagrali ani jednego tak efektownego meczu, jak z Włochami czy Francją na mistrzostwach Europy. Selekcjoner wolał oszczędzać siły na decydujące spotkania nawet kosztem widowiskowego stylu gry^[22] oraz – jak sam podkreślał – położyć większy nacisk na grę w obronie^[23]^[24]. Taktyka van Marwijka odniosła sukces – Holendrzy po raz pierwszy od 1978 roku zagrali w finale mistrzostw świata, jednak – podobnie jak wtedy – zakończyli turniej na drugim miejscu; tym razem ulegli 0:1 Hiszpanii. W drodze do finału pokonali m.in. Danię, Brazylię i Urugwaj. Jednak kolejny wielki turniej okazał się dla Holendrów porażką.

Na Euro 2012 gdzie Holendrzy byli jednymi z faworytów do wygrania całego turnieju nie zdołali wyjść z "grupy śmierci" przegrywając wszystkie trzy mecze z Danią, Niemcami i Portugalią. Po bardzo nieudanym turnieju van Marwijk podał się do dymisji. Jego następcą został Louis van Gaal, który już po raz drugi został selekcjonerem kadry. 28 marca 2014 roku KNVB zdecydował, iż po zakończeniu mistrzostw świata w Brazylii funkcję selekcjonera obejmie po raz kolejny Guus Hiddink^[25]^[26].

Od 2014. Czas rzemieślników |

Pod wodzą Louisa van Gaala Holandia na Mistrzostwach w Brazylii bezproblemowo wyszła najpierw z grupy, zaczynając od spektakularnego zwycięstwa 5:1 z Hiszpanią, a później pokonując Australię oraz Chile. W 1/8 finału Holendrzy trafili na Meksyk, w którym pomarańczowi przegrywali 1:0, ale ostatecznie udało im się wygrać 2:1, lecz drugi gol dla Holandii padł po kontrowersyjnym rzucie karnym po faulu na Arjenie Robben. W ćwierćfinale Holandia trafiła na rewelację turnieju Kostarykę. Nie potrafili oni sforsować jednak bramki Keylora Navasa ani w regulaminowym czasie, ani w dogrywce. Ostatecznie wygrali jednak po rzutach karnych 4:3. W półfinale Oranje trafili na Argentynę. Mecz ten miał podobny scenariusz i po 120 minutach gry było 0:0. O tym kto awansuje do finału zadecydowały zatem karne, w których Holendrzy przegrali 2:4. Holandia zakończyła jednak swój udział w turnieju zwycięstwem z gospodarzami z Brazylii zwyciężając pewnie 0:3, a więc tak jak 4 lata wcześniej znów stanęli na podium mundialu.

Po mistrzostwach Holendrzy przygotowywali się do eliminacji mistrzostw Europy, ale pod wodzą innego już trenera, Guusa Hidinka. Holendrzy jednak od początku eliminacji nie zachwycała. Zaczęli od porażki z Czechami, a w październiku przegrali z Islandią. W marcu 2015 roku tylko zremisowali z Turcją. Latem Guus Hiddink zrezygnował z posady, a funkcję selekcjonera objął jego asystent, Danny Blind. Zmiana trenera nie pomogła jednak i we wrześniu 2015 Holendrzy przegrali kolejny raz z Islandią i Turcją, a na koniec eliminacji przegrali po raz drugi z Czechami. Holandia wygrała w eliminacjach tylko 4 mecze z najsłabszą Łotwą oraz z Kazachstanem. W meczach z trzema najlepszymi drużynami Holandia zdobyła zaledwie 1 punkt (na 18 możliwych) i Oranje z 13 punktami zajęli dopiero 4. miejsce w grupie i sensacyjnie nie awansowali do Mistrzostw Europy we Francji. Zabrakło ich więc na mistrzostwach po raz pierwszy od Euro 1984.

Po tych nieudanych dla Holendrów eliminacjach, przyszedł czas na kolejne eliminacje tym razem do rosyjskiego mundialu. Oranje znaleźli się w grupie A razem z Bułgarią, Szwecją, Białorusią, Francją i Luksemburgiem. Słaba gra "Pomarańczowych" w pierwszych pięciu spotkaniach eliminacyjnych (siedem punktów na piętnaście możliwych po dwóch zwycięstwach, remisie i dwóch porażkach), oraz wyjazdowa przegrana z Bułgarią w Sofii 0:2 sprawiły, że z posadą selekcjonera pożegnał się Danny Blind^[27]. Do maja 2017 roku kadrę tymczasowo prowadził jego asystent Fred Grim, natomiast od czerwca do listopada 2017 selekcjonerem ekipy "Oranje" był Dick Advocaat (który prowadził już kadrę narodową w latach 1992–1994, oraz 2002–2004). Pod jego wodzą Holendrzy dokończyli eliminacje do MŚ 2018, zajmując ostatecznie trzecie miejsce w grupie A, które nie dało im kwalifikacji do turnieju głównego (po raz pierwszy od mundialu 2002 w Korei i Japonii). Holandii zabrakło więc na drugiej wielkiej imprezie rangi mistrzowskiej z rzędu (dwa lata wcześniej nie zakwalifikowała się do Euro 2016). W następstwie tego wydarzenia Arjen Robben zakończył karierę reprezentacyjną^[28]. Po meczu towarzyskim z Rumunią Dick Advocaat zrezygnował z prowadzenia kadry narodowej^[29]. Jego asystentem był Ruud Gullit^[30].

6 lutego 2018 roku nowym selekcjonerem Holendrów został Ronald Koeman^[31].

Holenderskie finały |

Mistrzostwa świata 1974 |

7 lipca 1974 finał mundialu 1974	Holandia	1-2 1-2	RFN	Stadion Olimpijski, Monachium
	Johan Neeskens 2k.'		Paul Breitner 25k.' Gerd Müller 43'	Widzów: 75 200 Sędzia: Jack Taylor


HOLANDIA:
GK	8	Jan Jongbloed
DF	12	Ruud Krol
DF	17	Wim Rijsbergen	69'
DF	20	Wim Suurbier
MF	2	Arie Haan
MF	3	Willem van Hanegem
MF	6	Wim Jansen
MF	13	Johan Neeskens
FW	14	Johan Cruijff
FW	15	Rob Rensenbrink	46'
FW	16	Johnny Rep
Zmiany:
MF	7	Theo de Jong	69'
MF	10	René van de Kerkhof	46'
Selekcjoner:
Rinus Michels


RFN:
GK	1	Sepp Maier
DF	2	Berti Vogts
DF	3	Paul Breitner
DF	4	Hans-Georg Schwarzenbeck
DF	5	Franz Beckenbauer
MF	12	Wolfgang Overath
MF	16	Rainer Bonhof
FW	9	Jürgen Grabowski
FW	13	Gerd Müller
FW	14	Uli Hoeneß
FW	17	Bernd Hölzenbein
Selekcjoner:
Helmut Schön

Mistrzostwa świata 1978 |

25 czerwca 1978 finał mundialu 1978	Holandia	1-3 (po dogr.) 0-1	Argentyna	Estadio Monumental, Buenos Aires
	Dick Nanninga 82'		Mario Kempes 38' 105' Daniel Bertoni 116'	Widzów: 71 483 Sędzia: Sergio Gonella


HOLANDIA:
GK	8	Jan Jongbloed
SW	5	Ruud Krol
RB	6	Wim Jansen	75'
CB	22	Ernie Brandts
LB	2	Jan Poortvliet
RM	13	Johan Neeskens
CM	9	Arie Haan
LM	11	Willy van de Kerkhof
RF	10	René van de Kerkhof
CF	16	Johnny Rep	58'
LF	12	Rob Rensenbrink
Zmiany:
FW	18	Dick Nanninga	58'
DF	20	Wim Suurbier	75'
Selekcjoner:
Ernst Happel


ARGENTYNA:
GK	5	Ubaldo Fillol
RB	15	Jorge Olguín
CB	7	Luis Galván
CB	19	Daniel Passarella
LB	20	Alberto Tarantini
DM	6	Américo Gallego
RM	2	Osvaldo Ardiles	66'
LM	10	Mario Kempes
RF	4	Daniel Bertoni
CF	14	Leopoldo Luque
LF	16	Oscar Alberto Ortiz	75'
Zmiany:
MF	12	Omar Larrosa	66'
MF	9	René Houseman	75'
Selekcjoner:
César Luis Menotti

Mistrzostwa Europy 1988 |

25 czerwca 1988 finał Euro 1988	ZSRR	0-2 0-1	Holandia	Stadion Olimpijski, Monachium
			Ruud Gullit 32' Marco van Basten 54'	Widzów: 72 308 Sędzia: Michel Vautrot


ZWIĄZEK RADZIECKI:
GK	1	Rinat Dasajew
RB	5	Anatolij Demjanenko
CB	3	Wagiz Chidijatullin
CB	7	Siarhiej Alejnikau
LB	6	Wasyl Rac
RM	8	Hennadij Łytowczenko
CM	9	Ołeksandr Zawarow
CM	15	Ołeksij Mychajłyczenko
LM	18	Siarhiej Hocmanau	68'
CF	10	Ołeh Protasow	71'
CF	11	Ihor Biełanow
Rezerwowi:
GK	16	Wiktor Czanow
DF	14	Viačeslavas Sukristovas
DF	13	Tengiz Sulakwelidze
MF	19	Serhij Bałtacza	68'
MF	20	Wiktor Pasulko	71'
Selekcjoner:
Walery Łobanowski


HOLANDIA:
GK	1	Hans van Breukelen
RB	6	Berry van Aerle
CB	4	Ronald Koeman
CB	17	Frank Rijkaard
LB	2	Adri van Tiggelen
RM	7	Gerald Vanenburg
CM	8	Arnold Mühren
CM	20	Jan Wouters
LM	13	Erwin Koeman
CF	10	Ruud Gullit
CF	12	Marco van Basten
Rezerwowi:
GK	16	Joop Hiele
DF	18	Wilbert Suvrijn
MF	11	John van 't Schip
FW	9	John Bosman
FW	14	Wim Kieft
Selekcjoner:
Rinus Michels

Mistrzostwa świata 2010 |

11 lipca 2010 finał mundialu 2010	Holandia	0-1 (po dogr.) 0-0	Hiszpania	Soccer City Stadium, Johannesburg
			Andrés Iniesta 116'	Widzów: 84 490 Sędzia: Howard Webb


HOLANDIA:
GK	1	Maarten Stekelenburg
RB	2	Gregory van der Wiel
CB	3	John Heitinga
CB	4	Joris Mathijsen
LB	5	Giovanni van Bronckhorst	105'
CM	6	Mark van Bommel
CM	8	Nigel de Jong	99'
RW	11	Arjen Robben
AM	10	Wesley Sneijder
LW	7	Dirk Kuyt	71'
CF	9	Robin van Persie
Zmiany:
MF	17	Eljero Elia	71'
MF	23	Rafael van der Vaart	99'
DF	15	Edson Braafheid	105'
Selekcjoner:
Bert van Marwijk


Hiszpania:
GK	1	Iker Casillas
RB	15	Sergio Ramos
CB	3	Gerard Piqué
CB	5	Carles Puyol
LB	11	Joan Capdevila
DM	16	Sergio Busquets
DM	14	Xabi Alonso	87'
CM	8	Xavi
RW	6	Andrés Iniesta
LW	18	Pedro	60'
CF	7	David Villa	106'
Zmiany:
MF	22	Jesús Navas	60'
MF	10	Cesc Fàbregas	87'
FW	9	Fernando Torres	106'
Selekcjoner:
Vicente del Bosque

Sztab szkoleniowy |

Reprezentacja Holandii w 2011

Selekcjoner: Ronald Koeman

Asystent: Ruud Gullit

Trener bramkarzy: Frans Hoek

Trener przygotowania fizycznego: Rene Wormhoudt

Menedżer: Hans Jorritsma

Aktualny skład |

23-osobowa kadra na MŚ 2014. Występy i gole aktualne na 13 lipca 2014^[32].

Nr	Imię i nazwisko	Data urodzenia (wiek)	Występy	Gole	Klub
Bramkarze
1	Jasper Cillessen	22.04.1989 (27)	15	0	AFC Ajax
22	Michel Vorm	20.10.1983 (32)	15	0	Tottenham Hotspur
23	Tim Krul	03.04.1988 (28)	6	0	Newcastle United
Obrońcy
2	Ron Vlaar	16.02.1985 (31)	31	1	Aston Villa
3	Stefan de Vrij	05.02.1992 (24)	19	1	S.S. Lazio
4	Bruno Martins Indi	08.02.1992 (24)	14	2	FC Porto
5	Daley Blind	09.03.1990 (26)	19	0	Manchester United
7	Daryl Janmaat	22.07.1989 (26)	21	0	Newcastle United
12	Paul Verhaegh	01.09.1983 (32)	3	0	FC Augsburg
13	Joël Veltman	15.01.1992 (24)	4	0	AFC Ajax
14	Terence Kongolo	14.02.1994 (22)	2	0	Feyenoord
Pomocnicy
6	Nigel de Jong	13.11.1984 (31)	76	1	A.C. Milan
8	Jonathan de Guzmán	13.09.1987 (28)	13	0	SSC Napoli
10	Wesley Sneijder	09.06.1984 (32)	105	27	Galatasaray SK
11	Arjen Robben	23.01.1984 (32)	82	26	Bayern Monachium
16	Jordy Clasie	27.06.1991 (25)	10	0	Feyenoord
18	Leroy Fer	05.01.1990 (26)	7	1	Queens Park Rangers
20	Georginio Wijnaldum	11.11.1990 (25)	12	2	Los Angeles Galaxy
Napastnicy
9	Robin van Persie	06.08.1983 (32)	91	47	Fenerbahçe SK
15	Dirk Kuyt	22.07.1980 (35)	103	24	Feyenoord
17	Jeremain Lens	24.11.1987 (28)	26	8	Dynamo Kijów
19	Klaas-Jan Huntelaar	12.08.1983 (32)	65	35	FC Schalke 04
21	Memphis Depay	13.02.1994 (22)	10	2	Manchester United

Udział w mistrzostwach świata |

Kibice reprezentacji Holandii

Udział w mistrzostwach świata
Rok	Kwalifikacje	Wynik
1930	Nie brała udziału
1934	Awans	1/8 finału
1938	Awans	1/8 finału
1950	Nie brała udziału
1954	Nie brała udziału
1958	Nie zakwalifikowała się
1962
1966
1970
1974	Awans	II miejsce
1978	Awans	II miejsce
1982	Nie zakwalifikowała się
1986	Nie zakwalifikowała się
1990	Awans	1/8 finału
1994	Awans	Ćwierćfinał
1998	Awans	IV miejsce
2002	Nie zakwalifikowała się
2006	Awans	1/8 finału
2010	Awans	II miejsce
2014	Awans	III miejsce
2018	Nie zakwalifikowała się
2022

Udział w mistrzostwach Europy |

Marco van Basten, król strzelców Euro 1988

Udział w mistrzostwach Europy
Rok	Kwalifikacje	Wynik
1960	Nie brała udziału
1964	Nie zakwalifikowała się
1968
1972
1976	Awans	III miejsce
1980	Awans	Faza grupowa
1984	Nie zakwalifikowała się
1988	Awans	Mistrzostwo
1992	Awans	III/IV miejsce
1996	Awans	Ćwierćfinał
2000	Gospodarz	III/IV miejsce
2004	Awans	III/IV miejsce
2008	Awans	Ćwierćfinał
2012	Awans	Faza grupowa
2016	Nie zakwalifikowała się
2020

Kwalifikacje do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2016 |

Zespół	Pkt	M	W	R	P	Br+	Br−	+/−
Czechy	22	10	7	1	2	19	14	+5
Islandia	20	10	6	2	2	17	6	+11
Turcja	18	10	5	3	2	14	9	+5
Holandia	13	10	4	1	5	17	14	+3
Kazachstan	5	10	1	2	7	7	18	-11
Łotwa	5	10	0	5	5	6	19	-13


Czechy	X	2:1	2:1	0:2	1:1	2:1
Islandia	2:1	X	2:0	3:0	2:2	0:0
Holandia	2:3	0:1	X	1:1	6:0	3:1
Turcja	1:2	1:0	3:0	X	1:1	3:1
Łotwa	1:2	0:3	0:2	1:1	X	0:1
Kazachstan	2:4	0:3	1:2	0:1	0:0	X

Kwalifikacje do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2018 |

Grupa A |

Osobny artykuł: Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 2018 (eliminacje strefy UEFA)/Grupa 1.

Lp.	Drużyna	M	Mecze			Bramki			Pkt
Lp.	Drużyna	M	W	R	P	+	−	+/−	Pkt
1.	Francja	10	7	2	1	18	6	+12	23
2.	Szwecja	10	6	1	3	26	9	+17	19
3.	Holandia	10	6	1	3	21	12	+9	19
4.	Bułgaria	10	4	1	5	14	19	−5	13
5.	Luksemburg	10	1	3	6	8	26	−18	6
6.	Białoruś	10	1	2	7	6	21	−15	5

Rekordziści |

Stan na 6 września 2018

Najwięcej występów w kadrze

Lp.	Zawodnik	Lata gry	Mecze
1.	Wesley Sneijder	2003–2018	134
2.	Edwin van der Sar	1995–2008	130
3.	Frank de Boer	1990–2004	112
4.	Rafael van der Vaart	2001–2013	109
5.	Giovanni van Bronckhorst	1996–2010	106
6.	Dirk Kuijt	2004–2014	104
7.	Robin van Persie	2005–	102
8.	Phillip Cocu	1996–2006	101
9.	Arjen Robben	2003–2017	96
10.	Clarence Seedorf	1994–2008	87
10.	John Heitinga	2004–2013	87

Najwięcej goli w kadrze

Lp.	Zawodnik	Lata gry	Gole	Mecze
1.	Robin van Persie	2005–	50	102
2.	Klaas-Jan Huntelaar	2006–	42	76
3.	Patrick Kluivert	1994–2004	40	79
4.	Dennis Bergkamp	1990–2000	37	79
4.	Arjen Robben	2003–2017	37	96
6.	Faas Wilkes	1946–1961	35	38
6.	Ruud van Nistelrooy	1998–2011	35	70
8.	Abe Lenstra	1940–1959	33	47
8.	Johan Cruijff	1966–1977	33	48
10.	Wesley Sneijder	2003–2018	31	134

Pogrubioną czcionką oznaczono piłkarzy branych pod uwagę przy ustalaniu obecnej kadry.

Trenerzy reprezentacji Holandii od lat 90. |

Pełna lista selekcjonerów kadry znajduje się tutaj.

Trener	Wiek¹	Data zatrudnienia	Data rezygnacji	M	Z	R	P	%Z	Okoliczności rezygnacji
Thijs Libregts	47	14 września 1988	28 marca 1990	13	6	4	3	46,1%	Na trzy miesiące przed Mundialem 1990 został zwolniony – mimo awansu do tego turnieju – na wniosek większości piłkarzy, niezawodolonych z jego metod szkoleniowych.
Nol de Ruiter	50	20 lutego 1990	28 marca 1990	2	1	1	0	50,0%	Tymczasowo prowadził kadrę za chorego Libregtsa. W dwu meczach towarzyskich zanotował zwycięstwo (2:1 ze ZSRR) i remis (0:0 z Włochami).
Leo Beenhakker	48	30 maja 1990	24 czerwca 1990	6	1	3	2	16,7%	Po nieudanym Mundialu 1990 – zgodnie z wcześniejszymi deklaracjami – ustąpił miejsca wracającemu do pracy z reprezentacją Michelsowi.
Rinus Michels	62	26 września 1990	22 czerwca 1992	19	11	4	4	57,9%	Po zdobyciu brązowego medalu na Euro 1992 nie tylko zrezygnował z prowadzenia kadry, ale i w ogóle zakończył karierę szkoleniową.
Dick Advocaat	45	9 września 1992	14 grudnia 1994	26	15	5	6	57,7%	W grudniu 1994 roku, na początku eliminacji do Euro 1996, złożył dymisję, bo otrzymał korzystniejszą finansowo ofertę z PSV Eindhoven.
Guus Hiddink	48	20 grudnia 1994	11 lipca 1998	37	22	7	8	59,4%	Po wywalczeniu czwartego miejsca na mundialu 1998 otrzymał propozycję pracy w Realu Madryt.
Frank Rijkaard	36	10 października 1998	30 czerwca 2000	22	8	11	3	36,4%	Zrezygnował pod wpływem krytyki mediów po niesatysfakcjonującym występie drużyny na Euro 2000.
Louis van Gaal	49	7 lipca 2000	5 grudnia 2001	14	8	4	2	57,1%	Podał się do dymisji po porażce w eliminacjach do mundialu 2002.
Dick Advocaat	55	1 lutego 2002	1 lipca 2004	29	17	6	6	58,6%	Drugą przygodę na stanowisku selekcjonera zakończył po Euro 2004, po którym jego ustąpienia zażądały media.
Marco van Basten	40	1 sierpnia 2004	1 lipca 2008	52	35	11	6	67,3%	Decyzję o odejściu z reprezentacji ogłosił już cztery miesiące przed Euro 2008. Po tym turnieju został szkoleniowcem Ajaksu Amsterdam.
Bert van Marwijk	56	1 lipca 2008	27 czerwca 2012	52	34	10	8	65,4%	Mimo obowiązującego do 2016 kontraktu, podał się do dymisji po Euro 2012, gdzie Holendrzy przegrali wszystkie trzy mecze i odpadli już po rundzie grupowej.
Louis van Gaal	60	1 sierpnia 2012	12 lipca 2014	28	17	9	2	60,7%	Przed rozpoczęciem mundialu 2014, gdzie zajął 3. miejsce, otrzymał propozycję pracy w Manchesterze United.
Guus Hiddink	67	14 lipca 2014	30 czerwca 2015	10	4	1	5	40,0%	Decyzję o odejściu podjął z powodu fatalnej gry i wyników podczas eliminacji Euro 2016. Gdy opuszczał reprezentację, ta zajmowała 3 miejsce w swojej grupie eliminacyjnej.
Danny Blind	54	1 lipca 2015	26 marca 2017	17	7	3	7	41,1%	Odszedł z powodu słabych wyników reprezentacji w eliminacjach do MŚ 2018, przez co awans na mundial dla Holandii bardzo się skomplikował.
Dick Advocaat	69	1 czerwca 2017	14 listopada 2017	7	6	0	1	85,7%	Po tym jak reprezentacja nie zdołała zakwalifikować się na MŚ 2018, zrezygnował ze stanowiska.
Ronald Koeman	54	6 lutego 2018		0	0	0	0	0,00%

W rankingu FIFA |

Rok	I	II	III	IV	V	VI	VII	VIII	IX	X	XI	XII
1993	-	-	-	-	-	-	-	16.	13.	6.	2.	7.
1994	7.	3.	9.	8.	11.	2.	5.	5.	5.	5.	6.	6.
1995	6.	8.	8.	7.	7.	9.	17.	17.	5.	14.	10.	6.
1996	6.	6.	6.	11.	13.	13.	6.	6.	7.	9.	10.	9.
1997	9.	9.	9.	10.	7.	10.	6.	6.	4.	8.	12.	22.
1998	22.	25.	6.	14.	25.	25.	8.	9.	9.	9.	9.	11.
1999	8.	8.	8.	9.	9.	10.	13.	13.	14.	16.	17.	19.
2000	19.	19.	19.	20.	21.	21.	8.	8.	10.	9.	10.	8.
2001	8.	8.	9.	10.	8.	9.	10.	10.	8.	7.	8.	8.
2002	8.	8.	9.	9.	9.	9.	15.	14.	12.	9.	10.	6.
2003	6.	6.	6.	5.	6.	5.	4.	4.	7.	5.	6.	4.
2004	4.	4.	4.	5.	4.	5.	5.	6.	6.	5.	6.	6.
2005	6.	6.	7.	5.	5.	4.	3.	3.	2.	2.	3.	3.
2006	3.	3.	3.	3.	3.	3.	6.	6.	6.	7.	7.	7.
2007	7.	7.	7.	6.	6.	9.	6.	7.	5.	7.	9.	9.
2008	9.	9.	9.	10.	10.	10.	5.	4.	4.	5.	4.	3.
2009	3.	3.	3.	3.	3.	2.	3.	3.	3.	3.	3.	3.
2010	3.	3.	3.	4.	4.	4.	2.	2.	2.	2.	2.	2.
2011	2.	2.	2.	2.	2.	2.	2.	1.	2.	2.	2.	2.
2012	2.	3.	2.	4.	4.	4.	8.	8.	8.	6.	7.	8.
2013	8.	8.	8.	9.	9.	5.	5.	5.	9.	8.	9.	9.
2014	9.	10.	11.	15.	15.	3.	3.	4.	5.	5.	5.	5.
2015	5.	5.	5.	6.	6.	6.	5.	12.	12.	14.	16.	14.
2016	14.	14.	15.	17.	17.	14.	26.	26.	24.	20.	22.	22.
2017	22.	21.	21.	32.	32.	31.	32.	36.	29.	20.	20.	20.
2018	21.	21.	21.	19.

najlepsze miejsce: 1. (sierpień 2011)

najgorsze miejsce: 36. (lipiec 2017)

najwyższy awans: +19 (marzec 1998)

największy spadek: -11 (maj 1998, kwiecień 2017)

źródła^[33]^[34]

Bibliografia |

Piłka Nożna, pojedyncze numery z lat 1987-2010 (szczegóły w przypisach)

Przegląd Sportowy, pojedyncze numery z lat 1987-2010 (szczegóły w przypisach)

Marek Ołdakowski, Droga do Euro 2000. Historia mistrzostw Europy, TELBIT, Warszawa 2000

Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarska Fuji. Mistrzostwa świata, GiA, Katowice 1994

Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarska Fuji. Mistrzostwa Europy, GiA, Katowice 1992

Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarska Fuji. Europejskie finały od A do Z, GiA, Katowice 1999

David Winner, Brilliant Orange, Orion House, Amsterdam 2003

Simon Kuper, Ajax, The Dutch, The War, Londyn 2000

Przypisy |

↑ Holenderski "De Telegraaf" po przegranym finale mundialu w 2010 następująco podsumował porażki Holendrów w najważniejszych meczach MŚ: "W 1974 roku przegraliśmy finał z Niemcami, choć mieliśmy najlepszą drużynę na turnieju. W 1978 roku polegliśmy z Argentyną, choć graliśmy lepiej. W 2010 roku po prostu nie byliśmy wystarczająco dobrzy". Cyt. za: M. Szadkowski. Hiszpańska feta, pomarańczowa złość. "Gazeta Wyborcza", 13 lipca 2010, s. 24.

↑ Zdaniem Stefana Szczepłka "archaiczne przepisy o amatorstwie" były jedną z głównych przyczyn słabości holenderskiej ligi i reprezentacji. Zob. S. Szczepłek. Absolutyzm oświecony. W: "Piłka w grze", dodatek do "Rzeczpospolitej" przed MŚ 2006, część 11, 16 stycznia 2006, s. 5.

↑ ^a^b Zob. S. Szczepłek. Absolutyzm oświecony. W: "Piłka w grze", dodatek do "Rzeczpospolitej" przed MŚ 2006, część 11, 16 stycznia 2006, s. 5.

↑ Na kilka dni przed rozpoczęciem turnieju według "Piłki Nożnej" faworytami do mistrzostwa były reprezentacje RFN, Włoch, ZSRR i Hiszpanii. (g). Euro '88. Kto będzie mistrzem?. "Piłka Nożna", 7 czerwca 1988, nr 23, s. 1. Zaś zdaniem Rudiego Voellera, napastnika drużyny RFN, najwięcej szans na zwycięstwo ma Anglia. Anglia moim faworytem. Z Rudim Voellerem rozmawia Jacek Barański, "Piłka Nożna", 5 kwietnia 1988, nr 14, s. 6.

↑ Świadczą o tym co najmniej trzy fakty: po pierwsze dziesięciu piłkarzy z kadry wystąpiło w dwu finałach europejskich pucharów; po drugie w klasyfikacji "France Football" na najlepszego piłkarza Europy w 1987 roku Złotą Piłkę zdobył kapitan reprezentacji Holandii Ruud Gullit; po trzecie zaś w tym samym rankingu znalazło się nazwisko jeszcze jednego Holendra – Marco van Bastena. Zob. R. Hurkowski, Śpiewający Gullit, tańczący Futre, "Piłka Nożna", 12 stycznia 1988, nr 2, s. 9.

↑ Mirosław Skórzewski z "Przeglądu Sportowego" pisał: "Holandia mocno pragnie sobie powetować niepowodzenia z ostatnich latach. Jeśli nie teraz, to kiedy?". Bez faworyta. "Przegląd Sportowy", 9 czerwca 1988, nr 112, s. 4.

↑ Zob. np. relacja meczu z RFN, gdzie autor przeciwstawił sobie "radosny i ofensywny futbol" Holendrów taktyce obronnej ich rywali. Sposób Michelsa, "Piłka Nożna", 28 czerwca 1988, nr 26, s. 8.

↑ Dwa lata później, w roku 1990, Janusz Basałaj wspominał: "Postawa ekipy Rinusa Michelsa wzbudziła wówczas [na Euro 1988] powszechny zachwyt. Pomarańczowi byli skuteczni, grali bardzo efektownie, a Gullit – van Basten – duet, jakiego piłkarska Europa dawno nie widziała, czynił na niemieckich boiskach cuda". Bez Ruuda, z Johannem?. "Przegląd Sportowy", 6 kwietnia 1990, nr 61, s. 4.

↑ "Piłka Nożna" komplementowała Gullita w meczu finałowym: "Najlepszy piłkarz Holandii i Europy. Finałowy mecz był potwierdzeniem jego wielkiej klasy. Grał wszędzie. Doskonale radził sobie pod obiema bramkami". "Piłka Nożna", 28 czerwca 1988, nr 26, s. 11.

↑ W analizie Jerzego Lechowskiego Gullitowi poświęcone zostało osobne miejsce: "Był na tych mistrzostwach również taki piłkarz, którego piłkarska osobowość nie mieści się w żadnym z przedstawionych schematów. To Ruud Gullit. Indywidualność niemalże renesansowa. Był na boisku wszystkim: napastnikiem, pomocnikiem o różnych wcieleniach oraz w sytuacjach krytycznych obrońcą". J. Lechowski. Aneks do raportu. "Piłka Nożna", 5 lipca 1988, nr 27, s. 4.

↑ Zdaniem Romana Hurkowskiego van Basten stał się "nowym królem piłkarskiej Europy". R. Hurkowski. Chłopcy Rinusa Michelsa. "Piłka Nożna", 19 lipca 1988, nr 29, s. 8.

↑ Szerzej: K. Oleszek. Los trenera. "Piłka Nożna", 18 kwietnia 1990, nr 16, s. 12.

↑ Zob. np. wypowiedź Berta van Lingena, selekcjonera reprezentacji juniorskiej: Sukces czy porażka? Europejska sąda PN. "Piłka Nożna", 10 lipca 1990, nr 28, s. 18.

↑ Po meczu z RFN holenderski "De Volksrant" napisał: "Pycha i arogancja zostały ukarane. Beenhakker i jego przemęczeni piłkarze od początku przeceniali swe siły". Cyt za: "Przegląd Sportowy", 27 czerwca 1990, nr 109, s. 4.

↑ Podobnie: K. Oleszek. Cruyff zerka na reprezentację. "Piłka Nożna", 28 sierpnia 1990, nr 35, s. 8.

↑ Według Rafała Nahornego: "Holendrzy podczas całego turnieju prezentowali najrówniejszą formę i o ich wyeliminowaniu przesądziła dopiero seria rzutów karnych". Holandia: za mało ognia. "Przegląd Sportowy" nr 122, 24 czerwca 1992, s. 7.

↑ Podobnie pisał Roman Hurkowski: "Bezlitośnie krytkowanych po półfinale Holendrów uważam za co najmniej drugą drużynę Euro 1992. Bo srebrny medal Niemcy zdobyli już naprawdę szczęśliwie, niejako sposobem". Dania, czyli radość futbolu!. "Piłka Nożna" nr 26, 30 czerwca 1992, s. 15.

↑ W relacji z meczu Holandia-Dania czytamy: "U mistrzów Europy 1988 bodaj najsłabszy mecz turnieju rozegrali Gullit i van Basten, na dodatek brzydko faulowali". "Piłka Nożna" nr 25, 23 czerwca 1992, s. 15.

↑ Także Michel Hidalgo nie miał wątpliwości: "Wśród Holendrów zawiniły jednak wielkie gwiazdy: Gullit i niestety van Basten – zwłaszcza w półfinale z Danią". Podobało mi się!. Z Michelem Hidalgo rozmawia Janusz Basałaj. "Przegląd Sportowy" nr 126, 30 czerwca 1992, s. 4.

↑ .Tak np. ZM. Zwiędłe tulipany. "Piłka Nożna Plus" nr 10, październik 2001, s. 39.

↑ .P. Wilkowicz. Człowiek z misją, "Piłka w grze", dodatek "Rzeczpospolitej" przed Mundialem 2006, część 22, 3 kwietnia 2006, s. 4.

↑ Leszek Orłowski w swoim podsumowaniu mundialu napisał: "Po bardzo dobrym meczu z Danią, w którym pomarańczowi okiełznali szalejących Skandynawów, przyszły dwa spotkania wyjątkowo bezbarwne, ale zwycięskie. To chyba był zaplanowany relaks przed bojami pucharowymi, gdzie drużyna prezentowała się już wyśmienicie". Średnia bardzo średnia. "Piłka Nożna" nr 28, 13 lipca 2010, s. 18.

↑ Jak pisał Michał Szadkowski w analizie przed meczem Holandia-Urugwaj: "[Van Marwijk] zaczął od deklaracji, że chce nauczyć zespół bronić. Zadanie czekało go niełatwe, bo trafił na pokolenie piłkarzy o mniejszych talentach defensywnych niż poprzednie. [...] Selekcjoner znalazł sposób, w przeszkadzanie rywalom zaangażował aż siedmiu piłkarzy, odbierając im zadania ofensywne." M. Szadkowski. Wygrać nie po holendersku. "Gazeta Wyborcza" 6 lipca 2010, s. 36.

↑ Skuteczność w grze i "styl czasami przesadnie defensywny" podkreślał również Zbigniew Mroziński w swojej analizie gry Holandii w czasie Mundialu 2010. Zob. Pomarańczowa defensywa. "Piłka Nożna Plus" nr 8/2010, s. 40-41.

↑ Guus Hiddink will replace Louis van Gaal as manager of the Netherlands after World Cup 2014 – but he'll only stay until 2016 (ang.). [dostęp 22/07/2014].

↑ Guus Hiddink to replace Louis van Gaal as Netherlands coach (ang.). [dostęp 22/07/2014].

↑ UEFA.com: Danny Blind dismissed as Netherlands coach - European Qualifiers - News - UEFA.com (ang.). UEFA.com. [dostęp 2017-04-01].

↑ Arjen Robben kończy karierę w reprezentacji Holandii - Newsy Meczyki.pl, www.meczyki.pl [dostęp 2018-01-08] (pol.).

↑ Dick Advocaat nie chce już trenować Holandii [dostęp 2018-01-08] (pol.).

↑ Advocaat en Gullit leiden Oranje in WK-kwalificatie | knvb, www.knvb.nl [dostęp 2017-05-09] .

↑ Oficjalnie: Ronald Koeman selekcjonerem reprezentacji Holandii - WP SportoweFakty, sportowefakty.wp.pl [dostęp 2018-02-07] (pol.).

↑ dfb.de

↑ FIFA/Coca-Cola World Ranking (ang.). fifa.com. [dostęp 2016-06-14].

↑ Index of /ranking. archiwumfutbolu.pl. [dostęp 2016-06-14].

Linki zewnętrzne |

Oficjalna witryna związku (niderl.)

Profil na stronie FIFA (ang.)

Profil na National Football Teams (ang.)

KNVB – wszystkie mecze

RSSSF – archiwum zawodników z największą liczbą meczów i goli

RSSSF – archiwum trenerów 1908 – 1999

Planet World Cup – archiwum wyników na mistrzostwach świata

Planet World Cup – archiwum wyników w eliminacjach do mistrzostw świata

Planet World Cup – składy Holandii na poszczególnych mundialach

[1] Stan aktualny na 25 października 2018.

[2] Holenderski "De Telegraaf" po przegranym finale mundialu w 2010 następująco podsumował porażki Holendrów w najważniejszych meczach MŚ: "W 1974 roku przegraliśmy finał z Niemcami, choć mieliśmy najlepszą drużynę na turnieju. W 1978 roku polegliśmy z Argentyną, choć graliśmy lepiej. W 2010 roku po prostu nie byliśmy wystarczająco dobrzy". Cyt. za: M. Szadkowski. Hiszpańska feta, pomarańczowa złość. "Gazeta Wyborcza", 13 lipca 2010, s. 24.

[3] Zdaniem Stefana Szczepłka "archaiczne przepisy o amatorstwie" były jedną z głównych przyczyn słabości holenderskiej ligi i reprezentacji. Zob. S. Szczepłek. Absolutyzm oświecony. W: "Piłka w grze", dodatek do "Rzeczpospolitej" przed MŚ 2006, część 11, 16 stycznia 2006, s. 5.

[autonazwa1-4] Zob. S. Szczepłek. Absolutyzm oświecony. W: "Piłka w grze", dodatek do "Rzeczpospolitej" przed MŚ 2006, część 11, 16 stycznia 2006, s. 5.

[5] Na kilka dni przed rozpoczęciem turnieju według "Piłki Nożnej" faworytami do mistrzostwa były reprezentacje RFN, Włoch, ZSRR i Hiszpanii. (g). Euro '88. Kto będzie mistrzem?. "Piłka Nożna", 7 czerwca 1988, nr 23, s. 1. Zaś zdaniem Rudiego Voellera, napastnika drużyny RFN, najwięcej szans na zwycięstwo ma Anglia. Anglia moim faworytem. Z Rudim Voellerem rozmawia Jacek Barański, "Piłka Nożna", 5 kwietnia 1988, nr 14, s. 6.

[6] Świadczą o tym co najmniej trzy fakty: po pierwsze dziesięciu piłkarzy z kadry wystąpiło w dwu finałach europejskich pucharów; po drugie w klasyfikacji "France Football" na najlepszego piłkarza Europy w 1987 roku Złotą Piłkę zdobył kapitan reprezentacji Holandii Ruud Gullit; po trzecie zaś w tym samym rankingu znalazło się nazwisko jeszcze jednego Holendra – Marco van Bastena. Zob. R. Hurkowski, Śpiewający Gullit, tańczący Futre, "Piłka Nożna", 12 stycznia 1988, nr 2, s. 9.

[7] Mirosław Skórzewski z "Przeglądu Sportowego" pisał: "Holandia mocno pragnie sobie powetować niepowodzenia z ostatnich latach. Jeśli nie teraz, to kiedy?". Bez faworyta. "Przegląd Sportowy", 9 czerwca 1988, nr 112, s. 4.

[8] Zob. np. relacja meczu z RFN, gdzie autor przeciwstawił sobie "radosny i ofensywny futbol" Holendrów taktyce obronnej ich rywali. Sposób Michelsa, "Piłka Nożna", 28 czerwca 1988, nr 26, s. 8.

[9] Dwa lata później, w roku 1990, Janusz Basałaj wspominał: "Postawa ekipy Rinusa Michelsa wzbudziła wówczas [na Euro 1988] powszechny zachwyt. Pomarańczowi byli skuteczni, grali bardzo efektownie, a Gullit – van Basten – duet, jakiego piłkarska Europa dawno nie widziała, czynił na niemieckich boiskach cuda". Bez Ruuda, z Johannem?. "Przegląd Sportowy", 6 kwietnia 1990, nr 61, s. 4.

[10] "Piłka Nożna" komplementowała Gullita w meczu finałowym: "Najlepszy piłkarz Holandii i Europy. Finałowy mecz był potwierdzeniem jego wielkiej klasy. Grał wszędzie. Doskonale radził sobie pod obiema bramkami". "Piłka Nożna", 28 czerwca 1988, nr 26, s. 11.

[11] W analizie Jerzego Lechowskiego Gullitowi poświęcone zostało osobne miejsce: "Był na tych mistrzostwach również taki piłkarz, którego piłkarska osobowość nie mieści się w żadnym z przedstawionych schematów. To Ruud Gullit. Indywidualność niemalże renesansowa. Był na boisku wszystkim: napastnikiem, pomocnikiem o różnych wcieleniach oraz w sytuacjach krytycznych obrońcą". J. Lechowski. Aneks do raportu. "Piłka Nożna", 5 lipca 1988, nr 27, s. 4.

[12] Zdaniem Romana Hurkowskiego van Basten stał się "nowym królem piłkarskiej Europy". R. Hurkowski. Chłopcy Rinusa Michelsa. "Piłka Nożna", 19 lipca 1988, nr 29, s. 8.

[13] Szerzej: K. Oleszek. Los trenera. "Piłka Nożna", 18 kwietnia 1990, nr 16, s. 12.

[14] Zob. np. wypowiedź Berta van Lingena, selekcjonera reprezentacji juniorskiej: Sukces czy porażka? Europejska sąda PN. "Piłka Nożna", 10 lipca 1990, nr 28, s. 18.

[15] Po meczu z RFN holenderski "De Volksrant" napisał: "Pycha i arogancja zostały ukarane. Beenhakker i jego przemęczeni piłkarze od początku przeceniali swe siły". Cyt za: "Przegląd Sportowy", 27 czerwca 1990, nr 109, s. 4.

[16] Podobnie: K. Oleszek. Cruyff zerka na reprezentację. "Piłka Nożna", 28 sierpnia 1990, nr 35, s. 8.

[17] Według Rafała Nahornego: "Holendrzy podczas całego turnieju prezentowali najrówniejszą formę i o ich wyeliminowaniu przesądziła dopiero seria rzutów karnych". Holandia: za mało ognia. "Przegląd Sportowy" nr 122, 24 czerwca 1992, s. 7.

[18] Podobnie pisał Roman Hurkowski: "Bezlitośnie krytkowanych po półfinale Holendrów uważam za co najmniej drugą drużynę Euro 1992. Bo srebrny medal Niemcy zdobyli już naprawdę szczęśliwie, niejako sposobem". Dania, czyli radość futbolu!. "Piłka Nożna" nr 26, 30 czerwca 1992, s. 15.

[19] W relacji z meczu Holandia-Dania czytamy: "U mistrzów Europy 1988 bodaj najsłabszy mecz turnieju rozegrali Gullit i van Basten, na dodatek brzydko faulowali". "Piłka Nożna" nr 25, 23 czerwca 1992, s. 15.

[20] Także Michel Hidalgo nie miał wątpliwości: "Wśród Holendrów zawiniły jednak wielkie gwiazdy: Gullit i niestety van Basten – zwłaszcza w półfinale z Danią". Podobało mi się!. Z Michelem Hidalgo rozmawia Janusz Basałaj. "Przegląd Sportowy" nr 126, 30 czerwca 1992, s. 4.

[21] .Tak np. ZM. Zwiędłe tulipany. "Piłka Nożna Plus" nr 10, październik 2001, s. 39.

[22] .P. Wilkowicz. Człowiek z misją, "Piłka w grze", dodatek "Rzeczpospolitej" przed Mundialem 2006, część 22, 3 kwietnia 2006, s. 4.

[23] Leszek Orłowski w swoim podsumowaniu mundialu napisał: "Po bardzo dobrym meczu z Danią, w którym pomarańczowi okiełznali szalejących Skandynawów, przyszły dwa spotkania wyjątkowo bezbarwne, ale zwycięskie. To chyba był zaplanowany relaks przed bojami pucharowymi, gdzie drużyna prezentowała się już wyśmienicie". Średnia bardzo średnia. "Piłka Nożna" nr 28, 13 lipca 2010, s. 18.

[24] Jak pisał Michał Szadkowski w analizie przed meczem Holandia-Urugwaj: "[Van Marwijk] zaczął od deklaracji, że chce nauczyć zespół bronić. Zadanie czekało go niełatwe, bo trafił na pokolenie piłkarzy o mniejszych talentach defensywnych niż poprzednie. [...] Selekcjoner znalazł sposób, w przeszkadzanie rywalom zaangażował aż siedmiu piłkarzy, odbierając im zadania ofensywne." M. Szadkowski. Wygrać nie po holendersku. "Gazeta Wyborcza" 6 lipca 2010, s. 36.

[25] Skuteczność w grze i "styl czasami przesadnie defensywny" podkreślał również Zbigniew Mroziński w swojej analizie gry Holandii w czasie Mundialu 2010. Zob. Pomarańczowa defensywa. "Piłka Nożna Plus" nr 8/2010, s. 40-41.

[26] Guus Hiddink will replace Louis van Gaal as manager of the Netherlands after World Cup 2014 – but he'll only stay until 2016 (ang.). [dostęp 22/07/2014].

[27] Guus Hiddink to replace Louis van Gaal as Netherlands coach (ang.). [dostęp 22/07/2014].

[28] UEFA.com: Danny Blind dismissed as Netherlands coach - European Qualifiers - News - UEFA.com (ang.). UEFA.com. [dostęp 2017-04-01].

[29] Arjen Robben kończy karierę w reprezentacji Holandii - Newsy Meczyki.pl, www.meczyki.pl [dostęp 2018-01-08] (pol.).

[30] Dick Advocaat nie chce już trenować Holandii [dostęp 2018-01-08] (pol.).

[31] Advocaat en Gullit leiden Oranje in WK-kwalificatie | knvb, www.knvb.nl [dostęp 2017-05-09] .

[32] Oficjalnie: Ronald Koeman selekcjonerem reprezentacji Holandii - WP SportoweFakty, sportowefakty.wp.pl [dostęp 2018-02-07] (pol.).

[33] .de

[34] FIFA/Coca-Cola World Ranking (ang.). fifa.com. [dostęp 2016-06-14].

[35] Index of /ranking. archiwumfutbolu.pl. [dostęp 2016-06-14].

[kosovo-36] Państwo uznawane częściowo.

[przedUEFA-37] Reprezentacja istniała przed powstaniem UEFA.

搜尋此網誌