Carlos Bianchi (ur. 26 kwietnia 1949 roku w Buenos Aires, Argentyna) – były piłkarz, obecnie jeden z najbardziej utytułowanych trenerów klubowych na świecie. Pięciokrotny zdobywca tytułu króla strzelców w lidze francuskiej. Jako trener zdobył wszystkie najwyższe trofea klubowe Ameryki Południowej, głównie z Boca Juniors.
Spis treści
1Kariera piłkarska
2Kariera trenerska
3Kluby
3.1jako piłkarz
3.2jako trener
4Sukcesy
4.1piłkarskie
4.2trenerskie
Kariera piłkarska |
Jako piłkarz debiutował w pierwszym składzie Vélez Sársfield w roku 1967 w meczu przeciwko Boca Juniors. Swoją pierwsza bramkę w barwach klubu zdobył 7 lipca 1968 roku w meczu ligowym przeciwko Argentinos Juniors. W tym samym roku wraz ze swoją drużyną sięgnął po tytuł mistrzowski. Dla drużyny Vélez Sársfield zdobył 121 goli w 165 meczach.
W roku 1970 Henri Germain, prezes Stade de Reims sprowadził Bianchiego do Francji i od razu chciał go zatrudnić. Dla Reims zdobył 107 bramek w 124 meczach dzięki czemu był królem strzelców Ligue 1 w latach 1974, 1976 i 1977. Następnie od 1977 do 1979 grał dla paryskiego Saint-Germain, w którego barwach również zdobył tytuł króla strzelców. Kolejny sezon 1979/1980 spędził w Racingu Strasbourg.
Z Francji wrócił do Argentyny do swojego macierzystego klubu Vélez Sársfield by przed zakończeniem kariery wrócić na sezon 1984/85 do Reims.
Bianch grając w klubach prezentował się bardzo dobrze, jednak jego kariera międzynarodowa nie wyglądała tak imponująco. W drużynie narodowej Argentyny zagrał tylko 14 razy i strzelił 7 bramek. Nie wystąpił również nigdy na mistrzostwach świata.
Kariera trenerska |
Zaraz po zakończeniu kariery piłkarskiej Carlos Bianchi rozpoczął pracę ze Stade de Reims jako trener. Był trenerem Reims od roku 1984 do 1988, po czym pracował z OGC Nice (1989/90) i z Paris St. Germain (1991/92).
W roku 1993 przejął swoją macierzystą drużynę Vélez Sársfield i doprowadził ją do mistrzostwa w lidze argentyńskiej. Rok później, po meczu finałowym przeciwko São Paulo FC zdobył Copa Libertadores. W tym samym roku pokonał zespół A.C. Milan w Pucharze Interkontynentalnym. Z Vélez zdobył jeszcze mistrzostwo Argentyny w 1995 i 1996 oraz Copa Interamericana w 1996.
Następnie przeniósł się do Włoch gdzie trenował AS Roma. Po dziesięciu miesiącach został jednak zwolniony ze względu na słabe wyniki sportowe.
Po krótkiej przerwie, w której był dyrektorem sportowym Paris FC, w roku 1998 rozpoczął pracę z Boca Juniors. W latach 1998 i 1999 zdobył mistrzostwo Argentyny, po czym w roku 2000 zdobył Copa Libertadores pokonując w rzutach karnych Palmeiras oraz Puchar Interkontynentalny wygrywając z osławionym Realem Madryt. W roku 2001 z takimi znanymi zawodnikami w składzie jak Martín Palermo, Óscar Córdoba i Juan Román Riquelme znów zdobył Copa Libertadores; tym razem jednak przegrał Puchar Interkontynentalny z Bayernem Monachium.
Po kolejnym roku przerwy znów został zatrudniony przez Boca Juniors i od razu zdobył z nimi kolejne mistrzostwo Argentyny, Copa Libertadores i Puchar Interkontynentalny. Po porażce w finale Copa Libertadores w 2004 Bianchi zrobił sobie roczną przerwę od piłki nożnej żeby poświęcić się swojej rodzinie.
W sezonie 2005/2006 trenował Atlético Madryt. Od 1 stycznia 2013 powrócił na ławkę trenerską Boca Juniors.
Bianchi był wielokrotnie wybierany najlepszym trenerem Ameryki Południowej oraz najlepszym trenerem klubowym świata. Kilka razy otrzymał propozycję prowadzenia narodowej reprezentacji Argentyny jednak za każdym razem je odrzucał.
Kluby |
jako piłkarz |
1967-1973 – Vélez Sársfield (165 meczów / 121 bramek)
1973-1977 – Stade de Reims (124 meczów / 107 bramek)
1977-1979 – Paris Saint-Germain (74 meczów / 64 bramek)
1979-1980 – RC Strasbourg (22 meczów / 8 bramek)
1980-1984 – Vélez Sársfield (159 meczów / 85 bramek)
1984-1985 – Stade de Reims ((w Ligue 2) 18 meczów / 8 bramek)
jako trener |
1984-1988 – Stade de Reims
1989-1990 – OGC Nice
1991-1992 – Paris Saint-Germain
1993-1996 – Vélez Sársfield
1996-1997 – AS Roma
1998-2002 – Boca Juniors
2003-2004 – Boca Juniors
2005-2006 – Atlético Madryt
2013- – Boca Juniors
Sukcesy |
piłkarskie |
1968 mistrz Argentyny z Vélez Sársfield
król strzelców francuskiej Ligue 1 1974, 1976, 1977, 1978, 1979
w dziesiątce najlepszych strzelców wszech czasów francuskiej Ligue 1
trenerskie |
z drużynami
1993 mistrzostwo Argentyny Clausura z Vélez Sársfield
1994 Copa Libertadores z Vélez Sársfield
1994 Puchar Interkontynentalny z Vélez Sársfield
1995 mistrzostwo Argentyny Aperura z Vélez Sársfield
1996 mistrzostwo Argentyny Clausura z Vélez Sársfield
1996 Copa Interamericana z Vélez Sársfield
1998 mistrzostwo Argentyny Apertura z Boca Juniors
1999 mistrzostwo Argentyny Clausura z Boca Juniors
2000 Copa Libertadores z Boca Juniors
2000 Puchar Interkontynentalny z Boca Juniors
2000 mistrzostwo Argentyny Apertura z Boca Juniors
2001 Copa Libertadores z Boca Juniors
2003 mistrzostwo Argentyny Apertura z Boca Juniors
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No. built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
Vélez Sársfield (165 meczów / 121 bramek)
Stade de Reims (124 meczów / 107 bramek)
AS Roma
Atlético Madryt
