Luiz Felipe Scolari (wym. [luˈis fɪˈɫipɪ sko̞ˈlaɾi], ur. 9 listopada 1948 w Passo Fundo) – brazylijski trener piłkarski i były piłkarz w ojczyźnie znany także jako Felipão (Duży Felipe). Obecnie pełni funkcję trenera brazylijskiego klubu SE Palmeiras.
Spis treści
1Kariera piłkarska
2Kariera szkoleniowa
3Sukcesy szkoleniowe
4Odznaczenia
5Przypisy
6Bibliografia
Kariera piłkarska |
Jako piłkarz grał w brazylijskich klubach drugiej i trzeciej ligi. Karierę sportową zakończył w wieku trzydziestu trzech lat.
Kariera szkoleniowa |
Jego przygoda trenerska, trwająca od początku lat 80., przez pierwszą dekadę przyniosła mu wiele rozczarowań. Nie odnosił sukcesów, poza tym propozycje, jakie otrzymywał, pochodziły najczęściej od prezesów klubów niższych lig. Dlatego też w 1988 udał się na dwuletnią emigrację do Kuwejtu, w którym zdobył swoje pierwsze trofeum – Puchar kraju. Przez kilka miesięcy prowadził nawet drużynę narodową Kuwejtu, ale szybko zrezygnował i w 1991 wrócił do Brazylii.
Lata 90. to nowy etap w jego trenerskiej karierze. Scolari stał się specjalistą od osiągania dużych sukcesów ze słabymi klubami. Już w 1991 sięgnął po Puchar Brazylii z Criciuma EC, a w latach 1993–96, prowadzone przez niego niezbyt wysoko notowane Gremio Porto Alegrense, najpierw powtórzyło ten sukces, po czym zdobyło mistrzostwo kraju oraz puchar dla najlepszej drużyny Ameryki Południowej – Copa Libertadores. Po tych sukcesach Scolari wyjechał na krótko do Japonii. Po powrocie, w 1998, po raz trzeci w swojej karierze zwyciężył w rozgrywkach o Puchar Brazylii, tym razem z Goi-s EC. W drugiej połowie 1998 pierwszy raz został zatrudniony w klubie z czołówki ligi brazylijskiej – w SE Palmeiras São Paulo. W czasie rocznej pracy doprowadził go do triumfu w Copa Libertadores.
W czerwcu 2001 zastąpił Emersona Leão na stanowisku selekcjonera reprezentacji canarinhos[1]. W czasie mistrzostw Brazylijczycy grali skutecznie i prezentowali widowiskowy styl gry, i bez większych problemów zdobyli tytuł mistrza świata. Scolari, który miał niemały wpływ na doprowadzenie do pełnej formy Ronaldo, swoją drużynę zbudował wokół młodych i niedoświadczonych piłkarzy, z których wielu po mistrzostwach zostało wykupionych przez najlepsze kluby Europy (Ronaldinho, Gilberto Silva, Roque Junior).
Po meczu finałowym z Niemcami zrezygnował i przez kolejnych kilka miesięcy starannie przebierał w propozycjach pracy. W listopadzie 2002 objął stanowisko selekcjonera reprezentacji Portugalii[2]. Najpierw wbrew opinii prasy pozbył się z kadry starszych zawodników, a później doprowadził ją do wicemistrzostwa Europy. W 2006 wywalczył z nią czwarte miejsce na Mundialu w Niemczech.
Scolari został zdyskwalifikowany na cztery mecze za udział w incydencie po meczu Portugalczyków z Serbami w Lizbonie, 12 września 2007 (1:1), kiedy to uderzył obrońcę drużyny serbskiej, Ivicę Dragutinovicia[3], jednakże później karę zmniejszono do trzech spotkań[4]. Ta jednak zakwalifikowała się do turnieju finałowego, w trakcie którego ogłoszono, iż Scolari zostanie następcą Awrama Granta na stanowisku trenera Chelsea F.C.[5] Scolari został zwolniony ze stanowiska trenera Chelsea 9 lutego 2009 roku ze skutkiem natychmiastowym po remisie 0:0 w meczu ligowym z Hull City[6].
W czerwcu 2009 roku Scolari podpisał kontrakt z klubem Bunyodkor Taszkent[7]. Od czerwca 2010 roku był trenerem SE Palmeiras[8], z którego został zwolniony 14 września 2012 roku[9].
Od 28 listopada 2012 był ponownie trenerem reprezentacji Brazylii[10][11]. Po mistrzostwach świata w 2014 podał się do dymisji[12], a następnie ponownie objął drużynę Gremio[13].
W czerwcu 2015 został szkoleniowcem Guangzhou Evergrande[14]. W listopadzie tegoż roku po zdobyciu z tym klubem mistrzostwa kraju został wybrany trenerem roku w Chinach[15].
Sukcesy szkoleniowe |
Puchar Kuwejtu 1990 z Al-Qadsia
Puchar Brazylii 1991 z Criciuma EC
Puchar Brazylii 1994, mistrzostwo Brazylii 1996 oraz Copa Libertadores 1995 z GPA
Puchar Brazylii 1998 z Goi-s EC
Copa Libertadores 1999 z Palmeiras
mistrzostwo świata 2002 z reprezentacją Brazylii
wicemistrzostwo Europy 2004 oraz IV miejsce na Mundialu 2006 z reprezentacją Portugalii
Puchar Brazylii 2012 z Palmeiras
Puchar Konfederacji 2013 z reprezentacją Brazylii
Odznaczenia |
Komandor Orderu Infanta Henryka – 2004, Portugalia[16]
Przypisy |
↑Scolari named Brazil coach (ang.). bbc.co.uk, 2001-06-12. [dostęp 2015-12-17].
↑Le Portugal veut Scolari comme entraîneur (fr.). rds.ca, 2002-11-09. [dostęp 2015-12-17].
↑Soccer: Portugal coach Luiz Felipe Scolari gets four-match ban (ang.). nytimes.com, 2007-09-20. [dostęp 2015-12-17].
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No. built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]