Óscar Tabárez
.mw-parser-output .infobox td>.kariera td{padding:2px}.mw-parser-output .kariera td:nth-child(1){min-width:61px}.mw-parser-output .kariera td:nth-child(2){width:100%}.mw-parser-output .kariera td:nth-child(3){text-align:right}.mw-parser-output .kariera td:nth-child(4){text-align:right}
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko | Óscar Washington Tabárez Silva | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 3 marca 1947 Montevideo | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 174 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | obrońca | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Informacje klubowe | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Klub | Urugwaj (selekcjoner) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Óscar Washington[a] Tabárez Silva, zwany El Maestro[1] (ur. 3 marca 1947 r. w Montevideo) – urugwajski piłkarz i trener piłkarski, w czasie kariery zawodniczej występujący na pozycji obrońcy.
Pracę szkoleniową rozpoczął na początku lat 80., najpierw jako trener młodzieży, a później drużyn seniorskich z ligi urugwajskiej. W kolejnej dekadzie wyjechał z kraju: początkowo do Argentyny, a następnie do Europy. Pracował w klubach hiszpańskich i włoskich, w tym w AC Milanie. Jednak jego osiągnięcia z tego czasu są niewielkie; pod względem liczby zdobytych trofeów znacznie lepiej wiodło mu się w Ameryce Południowej.
Od 2006 jest po raz drugi – wcześniej w latach 1988–1990 – selekcjonerem reprezentacji Urugwaju. Pod jego opieką po wielu dekadach słabszych występów Urugwajczycy powrócili do światowej czołówki, zdobywając kolejno IV miejsce na Mundialu 2010, Copa América 2011 i półfinał na Copa América 2007 oraz IV miejsce w Pucharze Konfederacji 2013. Za jego kadencji drużyna narodowa zajęła trzecie miejsce w rankingu FIFA (kwiecień 2012); nigdy wcześniej nie była tak wysoko.
W rankingu IFFHS na najlepszego trenera drużyny narodowej na świecie w 2010 i 2011 zajął odpowiednio 4.[2] i – jako pierwszy Urugwajczyk w historii – 1. miejsce[3], z kolei w podobnym zestawieniu dziennika El País na najlepszego szkoleniowca z Ameryki Południowej dwukrotnie – także w latach 2010–2011 – był pierwszy.
Spis treści
1 Kariera piłkarska
2 Kariera szkoleniowa
2.1 1980–1990: pierwsze lata pracy szkoleniowej w Urugwaju
2.2 1991–2002: w Argentynie i w Europie (Włochy i Hiszpania)
2.3 Od 2006: powrót do kraju i reprezentacji
3 Sukcesy szkoleniowe
4 Życie prywatne
5 Uwagi
6 Przypisy
Kariera piłkarska |
Przez jedenaście lat był zawodnikiem klubów urugwajskich (głównie z drugiej ligi), przez sezon występował także w Meksyku. Ani razu nie zagrał w reprezentacji Urugwaju.
Kariera szkoleniowa |
1980–1990: pierwsze lata pracy szkoleniowej w Urugwaju |
Pracę szkoleniową rozpoczął w Bella Vista Montevideo, czyli klubie, w którym zakończył karierę piłkarską. Przez pierwsze lata związany był z futbolem młodzieżowym, najpierw jako trener juniorów w Bella Vista, a następnie jako selekcjoner reprezentacji U-20. Z tą ostatnią wziął udział w igrzyskach panamerykańskich w 1983. Po zwycięstwie nad rówieśnikami z Wenezueli, Bermudów, Gwatemali i Brazylii podopieczni Tabáreza (wśród których znajdował się m.in. przyszły selekcjoner kadry Víctor Púa[4]) po raz pierwszy w historii wygrali w rozgrywkach piłkarskich tych igrzysk.
W 1984 Tabárez rozpoczął pracę w futbolu seniorskim. Z sukcesami prowadził Danubio Montevideo (4. miejsce w pierwszej lidze w sezonie 1984), Wanderers Montevideo (wicemistrzostwo kraju w sezonie 1985) oraz C.A. Peñarol, z którym w 1987 zdobył Copa Libertadores, najważniejsze trofeum w klubowym futbolu w Ameryce Południowej. W drodze do tego triumfu jego podopieczni pokonali m.in. obrońcę pucharu River Plate i w finale Amérikę Cali. Osiągnięcia w piłce klubowej sprawiły, że w 1988 w wieku czterdziestu jeden lat został selekcjonerem reprezentacji Urugwaju.
W ciągu dwu lat pracy awansował z nią do Mundialu 1990 oraz – po porażce w finale z Brazylią – doprowadził do II miejsca na Copa América 1989. W eliminacjach do mistrzostw świata Urugwajczycy wygrali z Boliwią i Peru, a tuż przed rozpoczęciem mundialu w spotkaniach towarzyskich zremisowali z Niemcami (3:3) i ograli Anglików w Londynie (2:1). Obserwatorzy podkreślali, że selekcjoner zrezygnował ze sztywnej taktyki na rzecz większego luzu i improwizacji, dzięki czemu gra jego piłkarzy była znacznie bardziej efektowna niż poprzednio[5]. Jednak na samym turnieju drużyna, w której grali wtedy m.in. Hugo de León, Enzo Francescoli, Daniel Fonseca i Rubén Sosa, zanotowała tylko jedno zwycięstwo – z Koreą Południową. Dzięki bezbramkowemu remisowi z Hiszpanią w innym meczu grupowym awansowała do 1/8 finału, gdzie przegrała 0:2 z gospodarzami mistrzostw Włochami. Po latach Tabárez stwierdził, że przyczyną słabego występu na mundialu było zbyt długie zgrupowanie w Europie, w czasie którego piłkarze nie mieli kontaktu z rodziną i bliskimi[6].
1991–2002: w Argentynie i w Europie (Włochy i Hiszpania) |
Przez całe lata 90. pracował poza granicami Urugwaju. Po mistrzostwach świata otrzymał zatrudnienie w argentyńskim Boca Juniors, który w tamtym okresie nie odnosił sukcesów. Drużyna prowadzona przez Tabáreza, w której wówczas grał m.in. bramkostrzelny napastnik Sergio Martínez, w sezonie 1992–1993 po ponad dziesięcioletniej przerwie zdobyła mistrzostwo kraju. Mimo braku osiągnięć w rozgrywkach międzynarodowych, Urugwajczyk przepracował w klubie ze stolicy Argentyny prawie dwa lata.
| „W Europie nie osiągnął nic. Włosi wspominają go jako intelektualistę gawędziarza, który w latach 90. opowiadał im o filozofii i historii, cytował poezję, ujmował delikatnością. Z prowincjonalnym Calgiari osiągał niezłe wyniki, w potężnym Milanie poniósł klęskę.” —dziennikarz Rafał Stec[7] |
Drugą połowę dekady spędził w Europie. Latem 1994 zastąpił Bruno Giorgiego na stanowisku trenera grającego w Serie A Cagliari Calcio. Swój pierwszy sezon w lidze włoskiej Tabárez zakończył na dziewiątym miejscu, przy czym zanotował kilka dobrych wyników z rywalami znacznie wyżej rozstawionymi: 3:0 z przyszłym mistrzem kraju Juventusem, remis (1:1) i zwycięstwo (2:1) z Interem Mediolan oraz dwukrotnie 1:1 w meczach z AC Milanem. Korzystne rezultaty z silnymi przeciwnikami stały się przepustką do pracy w AC Milanie, gdzie Urugwajczyk latem 1996 zmienił Fabia Capella. Dziennikarze tłumaczyli decyzję prezesów klubu o zatrudnieniu Tabáreza także swoistą „modą” na Amerykę Południową we Włoszech: w tym samym czasie trenerem AS Roma został Argentyńczyk Carlos Bianchi, a piłkarzem AC Fiorentina jego rodak Gabriel Batistuta[8].
W Milanie Tabárez pracował z m.in. Paolo Maldinim, Franco Baresim, Marcelem Desaillym, Roberto Baggio, Edgarem Davidsem i Christophe'em Dugarrym[9]. Jednak mimo wielu znanych nazwisk klub na koniec sezonu zajął dopiero jedenaste miejsce w lidze. Trener został zwolniony już w połowie sezonu, po dwudziestu dwu meczach, kiedy zespół zajmował dziewiątą lokatę i odpadł z Pucharu Włoch[10], podobnie jak z Ligi Mistrzów, gdzie zakończył rozgrywki już na fazie grupowej m.in. po porażkach z FC Porto (2:3) i IFK Göteborg (1:2). Prezes Silvio Berlusconi zatrudnił na jego miejsce byłego selekcjonera reprezentacji Włoch Arriga Sacchiego. Zdaniem komentatorów główną przyczyną porażki Tabáreza w Milanie był jego przesadnie ugodowy charakter i brak autorytetu wśród klubowych gwiazd[11].
Niepowodzeniem zakończyły się także kolejne przygody w europejskich klubach: Real Oviedo udało mu się uratować przed degradacją z Primera División dopiero w barażach (4:3 z UD Las Palmas), a po powrocie do Cagliari Calcio przetrwał jedynie cztery ligowe mecze, z których nie wygrał żadnego. Na koniec sezonu drużyna spadła z Serie A.
Po tych doświadczeniach Tabárez znacznie ograniczył swoją aktywność. W pierwszych latach XXI wieku pracował jedynie w dwu klubach z Argentyny (w obu spędził kilka miesięcy), Vélez Sársfield Buenos Aires i Boca Juniors. Po rozstaniu z tym drugim w 2002 na cztery lata całkowicie wycofał się z futbolu.
Od 2006: powrót do kraju i reprezentacji |
Podstawowe ustawienie reprezentacji Urugwaju w czasie Mundialu 2010 |
Muslera Fucile Lugano Godín (Victorino) Suárez Forlán M.Pereira Arévalo Pérez Á.Pereira Cavani |
Do wielkiej piłki powrócił w 2006, kiedy zastąpił Jorge Fossatiego na stanowisku selekcjonera Urugwaju. Pierwszym wyzwaniem nowego trenera był start na Copa América 2007. W inauguracyjnym meczu jego podopieczni ulegli 0:3 Peru, jednak w kolejnych ograli m.in. Boliwię, gospodarza turnieju Wenezuelę, a w półfinale dopiero po rzutach karnych przegrali z późniejszym triumfatorem Brazylią. Ostatecznie zajęli czwarte miejsce.
Jeszcze większe problemy mieli Urugwajczycy w eliminacjach do Mundialu 2010. Tabárez eksperymentował z ustawieniem i składem, długo nie mógł się zdecydować, kto będzie pierwszym bramkarzem (podziękował numerowi jeden Fabiánowi Cariniemu), a dotychczasowi liderzy kadry, jak Walter Gargano i Sebastián Abreu, musieli coraz częściej ustępować miejsca młodszym graczom. W efekcie w kwalifikacjach Urugwajczycy zajęli dopiero piątą lokatę i o miejsce na mundialu musieli walczyć w barażach z Kostaryką. Wygrali je (1:0 i 1:1) i po raz pierwszy od 2002 zagrali na mistrzostwach świata.
Reprezentacja Urugwaju w rankingu FIFA | |||||||
/ | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 |
| I | - | 30 | 28 | 23 | 20 | 7 | 4 |
| II | - | 24 | 30 | 22 | 21 | 7 | 4 |
| III | - | 26 | 29 | 21 | 18 | 7 | 4 |
| IV | - | 23 | 27 | 16 | 18 | 7 | 3 |
| V | 22 | 23 | 28 | 16 | 16 | 7 | |
| VI | 22 | 30 | 26 | 17 | 16 | 18 | |
| VII | 14 | 19 | 22 | 20 | 6 | 5 | |
| VIII | 14 | 21 | 24 | 21 | 6 | 5 | |
| IX | 15 | 19 | 22 | 28 | 7 | 4 | |
| X | 17 | 17 | 20 | 25 | 7 | 4 | |
| XI | 29 | 27 | 23 | 19 | 7 | 4 | |
| XII | 29 | 28 | 23 | 20 | 7 | 4 | |
W RPA podopieczni Tabárez doszli aż do półfinału, znacznie dalej niż faworyci imprezy Brazylijczycy i Argentyńczycy; po drodze zwyciężyli reprezentację gospodarzy (3:0), Meksyk (1:0), Koreę Południową (2:1), Ghanę (1:1, k. 4:2), a w ostatniej fazie turnieju stoczyli efektowne pojedynki z zespołami europejskimi, Holendrami i Niemcami (oba przegrane 2:3). Występ na Mundialu 2010 był najlepszy od 1970, kiedy Urugwajczycy również otarli się o finał turnieju. Dodatkowo lider kadry Diego Forlán otrzymał nagrodę dla najlepszego zawodnika mistrzostw, a sam Tabárez przez niektórych dziennikarzy uznany został za najlepszego selekcjonera turnieju[12].
Rok później Tabárez poprowadził swoich podopiecznych na Copa América 2011. Nie zmienił znacząco reprezentacji; do Argentyny pojechało aż dwudziestu uczestników mundialu. W rozgrywkach grupowych rywalami Urugwajczyków były zespoły Peru, Chile i Meksyku. Podopieczni Tabáreza zakończyli rozgrywki na drugim miejscu; zdobyli pięć punktów po dwu remisach (po 1:1 z Peru i Chile) oraz jednym zwycięstwie (1:0 z Meksykiem). W ćwierćfinale Urugwajczycy zmierzyli się z gospodarzami turnieju, Argentyńczycy. Ich trener, Sergio Batista, zdołał namówić do gry na Copa América największe gwiazdy zespołu, dzięki czemu jego podopieczni byli uważani za faworytów imprezy[13]. Wynik meczu – nazywanego przez dziennikarzy „przedwczesnym finałem”[14] – został rozstrzygnięty dopiero w rzutach karnych: Urugwajczycy wygrali 1:1 (5:4), a ich bramkarz, Fernando Muslera, obronił jedną jedenastkę, wykonywaną przez Carlosa Téveza. Dzięki temu podopieczni Tabáreza piąty raz z rzędu awansowali do półfinału Copa América.
W półfinale Urugwajczycy zmierzyli się z drużyną Peru, z którą grali już w grupie. Startowali z pozycji faworyta nie tylko tego spotkania, ale i całego turnieju, bo w ćwierćfinałach odpadły Argentyna, Brazylia, Chile i Kolumbia[15]. Po dwu golach Luisa Suáreza, strzelonych w przeciągu pięciu minut, wygrali 2:0 i po raz pierwszy od 1999 zagrali w finale Copa América. W ostatnim meczu turnieju pokonali 3:0 Paragwaj. Tym samym wysunęli się na czoło listy drużyn, które zwyciężyły w rozgrywkach o mistrzostwo Ameryki Południowej.
W tym samym czasie znaczące osiągnięcia zanotowały reprezentacje juniorska i młodzieżowa Urugwaju: pierwsza zdobyła wicemistrzostwo świata, druga zaś zakwalifikowała się do mistrzostw świata i Igrzysk Olimpijskich (jako jedyna oprócz Brazylii z Ameryki Południowej). W Urugwaju wszystkie – a nie tylko seniorska – drużyny narodowe grają i trenują według koncepcji Tabáreza[16].
Drużyna prowadzona przez Tabareza w 2014 roku ponownie zakwalifikowała się na mundial w Brazylii. Urugwaj trafił do grupy C. Po wygranej 2:1 z Anglią, 1:0 z Włochami oraz po porażce z Kostaryką, zespół z dorobkiem 6 punktów zajął 2 miejsce w grupie, co zapewniło mu awans do rundy finałowej. W 1/8 finał reprezentacja Urugwaju zmierzyła się z Kolumbią. Mecz zakończył się porażką 0:2.
Sukcesy szkoleniowe |
Piłkarze Urugwaju świętujący zwycięstwo w CA 2011
reprezentacja Urugwaju U-20
- I miejsce w rozgrywkach piłkarskich na igrzyskach panamerykańskich 1983
- I miejsce w rozgrywkach piłkarskich na igrzyskach panamerykańskich 1983
Wanderers Montevideo
- wicemistrzostwo Urugwaju 1985
- wicemistrzostwo Urugwaju 1985
Club Atlético Peñarol
- Copa Libertadores 1987
Boca Juniors
- mistrzostwo Argentyny 1993
- mistrzostwo Argentyny 1993
reprezentacja Urugwaju:
- awans do Mundialu 1990 i start w tym turnieju (1/8 finału)
- awans do Mundialu 2010 i start w tym turnieju (IV miejsce)
- II miejsce w Copa América 1989
- IV miejsce w Copa América 2007
- zwycięstwo w Copa América 2011
- IV miejsce w Pucharze Konfederacji 2013
Indywidualnie:
- Trener roku 2010 i 2011 Ameryki Południowej plebiscytu El País
- Selekcjoner roku 2011 na świecie według Międzynarodowej Federacji Historyków i Statystyków Futbolu
- Trener roku 2010 i 2011 Ameryki Południowej plebiscytu El País
Życie prywatne |
- Tabárez nigdy nie ukrywał fascynacji Che Guevarą; swoją córkę nazwał Tania na cześć towarzyszki życia legendarnego rewolucjonisty[17].
Uwagi |
↑ Tabárez zapytany skąd wzięło się jego imię Washington odpowiedział: „Mój ojciec lubił imiona zaczynające się na W. Moi bracia to Walter i William”. Nowoczesność i technika. „Piłka Nożna”, 29 maja 1990, nr 22, s. 3.
Przypisy |
↑ Tabárez jest z wykształcenia nauczycielem i przez kilka lat pracował w szkole, stąd przezwisko „El Maestro”, czyli „nauczyciel”.
↑ IFFHS: Najlepsi trenerzy drużyn narodowych na świecie, 2010 (Dostęp 25 czerwca 2013)
↑ IFFHS: Najlepsi trenerzy drużyn narodowych na świecie, 2011 (Dostęp 25 czerwca 2013)
↑ RSSSF: Przebieg eliminacji i turnieju oraz kadry wszystkich drużyn (Dostęp 18 lipca 2010)
↑ Roman Hurkowski pisał przed Mundialem 1990: „Ten 43-letni mężczyzna, wcześniej architekt sukcesu Penarolu w Copa Libertadores '87, zupełnie zmienił metody pracy z reprezentacją. Dał swoim wybrańcom szeroki margines swobody, by na boisku mogli maksymalnie wykorzystać swe nieprzeciętne umiejętności. I pozbawieni pseudotaktycznych gorsetów, futbol techniczny przedkładający nad siłowy, poczęli wreszcie Urugwajczycy spisywać się na miarę oczekiwać swych sympatyków”. R. Hurkowski. Ruben – Enzo – Ruben. „Piłka Nożna”, 29 maja 1990, nr 22, s. 9.
↑ R. Stec. „Tabarez, czyli mundial trenerów niewidzialnych” (Dostęp 18 lipca 2010)
↑ R. Stec. Superdrużyna alternatywna. „Gazeta Wyborcza”, 19 grudnia 2011, dodatek sportowy, s. 4.
↑ Zob. K. Oleszek. Ameryka w Italii. „Piłka Nożna” nr 32, 6 sierpnia 1996, s. 18-19.
↑ FootballSquads.co.: skład AC Milanu na sezon 1996–1997 (Dostęp 18 lipca 2010)
↑ Soccerent: Biografia Óscara Tabáreza (Dostęp 18 lipca 2010)
↑ Jak pisze Rafał Stec: „Zastąpił Fabia Capello, fachowca o osobowości większej niż San Siro, a sam mówił szeptem, do piłkarzy – nawet juniorów – zwracał się per pan, po klubie chodził w kapciach, jakby chciał robić możliwie mało hałasu. Wszyscy go lubili, nikt nie słuchał. Posadę stracił po kilku miesiącach, kiedy Milan przegrał z Piacenzą”. Dzieło cyt.
↑ Leszek Orłowski, który przygotował zestawienie najlepszej jedenastki mundialu dla „Piłki Nożnej”, napisał: „Najlepszym trenerem imprezy należy obwołać Oscara Tabareza – z najmniejszym potencjałem osiągnął najwięcej”. L. Orłowski. Superherosi. „Piłka Nożna” nr 28, 13 lipca 2010, s. 2.
↑ Taką opinię wyraził nawet selekcjoner reprezentacji Brazylii, Mano Menezes. Zob. Futbolnews.pl: Selekcjoner Brazylii: Faworytem Copa America jest... (Dostęp 17 lipca 2011)
↑ Sports.pl: Argentyna – Urugwaj, czyli przedwczesny finał (Dostęp 17 lipca 2011)
↑ Tak pisał Paweł Wilkowicz w „Rzeczpospolitej”: „Dziś faworytem do tytułu wydaje się być Urugwaj”. Zob. Rzeczpospolita: Strzelać zakazano (Dostęp 18 lipca 2011)
↑ MISZA. Na Copa America finał maluchów, „Gazeta Wyborcza”, 23-24 lipca 2011, s. 30.
↑ Z. Mroziński. Meastro z Montevideo. Dwadzieścia lat później, „Piłka Nożna” nr 28, 13 lipca 2010, s. 31.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Kontrola autorytatywna (osoba):
ISNI: 0000 0004 0019 583X
VIAF: 295956249
LCCN: no2013004183
- WorldCat
