Księstwo Parmy i Piacenzy

































Ducato di Parma e Piacenza
Księstwo Parmy i Piacenzy[1]

1545–1802/1808
1814–1859











Flaga Księstwa Parmy
Herb Księstwa Parmy

Flaga Księstwa Parmy
Herb Księstwa Parmy


Położenie Księstwa Parmy

Stolica
Parma

Ustrój polityczny
monarchia
Ostatnia głowa państwa
książę Robert I
Data powstania
16 września 1545

Zjednoczenie Włoch
3 grudnia 1859

Mapa Księstwa Parmy

Państwa w północnych Włoszech w 1796 roku – tuż przed najazdem Napoleona Bonaparte. U dołu mapy Księstwo Parmy (na mapie: Duchy of Parma).



Flaga Księstwa Parmy w użyciu od 1545 do 29 grudnia 1731




Księstwo Parmy i Piacenzy w roku 1639





Guillaume Du Tillot





Maria Amalia Habsburg


Księstwo Parmy, Piacenzy i Guastalli (wł. Ducato di Parma, Piacenza e Guastalla) – państwo historyczne w północnych Włoszech, istniejące w latach 1545–1859. Do 1556 znane oficjalnie, a następnie potocznie, jako Księstwo Parmy, do 1748 Księstwo Parmy i Piacenzy.




Spis treści






  • 1 Historia


    • 1.1 XVI–XVII wiek


    • 1.2 XVIII wiek


    • 1.3 XIX




  • 2 Zobacz też


  • 3 Przypisy


  • 4 Bibliografia





Historia |



XVI–XVII wiek |


W roku 1545 papież Paweł III utworzył nowe księstwo Parmy i Piazenzy. Otrzymał je jego syn Piotr Alojzy Farnese.



XVIII wiek |


Ostatni z rodu Antoni Farnese panował w latach 1727–1731. Jego bratanica Elżbieta (nie doczekał się potomstwa) poślubiła króla Hiszpanii Filipa V. Tak więc władze przejęli Burbonowie, a ściślej syn Filipa i Elżbiety Karol III Hiszpański (panował: 1731–1735).


W wyniku wojny o polską sukcesję księstwo przejęli Habsburgowie (Karol VI Habsburg 1735–1740, Maria Teresa Habsburg 1740–1748). Pokój w Akwizgranie (1748) przywrócił te ziemie Burbonom. Czwarty syn króla Hiszpanii Filip (książę Parmy) rządził w latach 1748–1765. W państwie pracowało wielu „oświeconych” Francuzów w tym ministrowie: Guillaume Rouby de Cals i Guillaume Du Tillot, który uczynił z Parmy nowoczesne państwo. Tillota oddalił następca księcia Filipa w 1771 roku. Tillot podporządkował państwu dobra martwej ręki, skonfiskował wiele dóbr nabożnych fundacji pieniężnych polepszając uposażenie proboszczów, zakazał apelacji do trybunałów kościelnych poza granicami Księstwa i zniósł inkwizycję papieska w Parmie.


Książę Filip, zięć króla Francji Ludwika XV, popadł od razu w ostry konflikt z Kościołem i papieżem Benedyktem XIV. Państwo konkurowało z duchownymi ekonomicznie i na płaszczyźnie edukacji. Parma i Piacenza były bowiem papieskimi lennami, a przejście ich w ręce Burbonów w 1748 roku odbyło się bez pytania go o zgodę. Napięcie zwiększyło się, gdy Guillaume Du Tillot wygnał z państwa jezuitów (1767). Papież wypowiedział wówczas wojnę Księstwu, ogłaszając, że władza Burbonów w tym państwie jest bezprawna i obkładając następcę Filipa, Ferdynanda I Parmeńskiego, ekskomuniką.


Państwa Burbonów, a więc Francja, Hiszpania, Królestwo Neapolu i Sycylii, Księstwo Parmy i Piacenzy łączył zawiązany w 1761 roku pakt familijny. Francuzi zajęli więc papieskie posiadłości Awinion i hrabstwo Venaissin, a Neapolitańczycy Benewent i Pontecorvo. Burbonowie żądali od papieża zniesienia zakonu jezuitów. Klemens XIII trwał w bezsilnym oporze, a w końcu zmarł w lutym 1769 roku.


Książę Ferdynand I, którego Tillot otoczył filozofami (m.in. Étienne de Condillac), ożenił się w 1769 roku, jego wybranka Maria Amalia Habsburg (1746–1804) skupiła wokół siebie grupę konserwatystów, która doprowadziła w 1771 roku do wygnania Du Tillota. W roku 1773 Parma zawarła ugodę z Papiestwem, a działalność reformatorska została wstrzymana.



XIX |


W 1814 roku decyzją kongresu wiedeńskiego władzę w Księstwie przejęła Maria Ludwika Austriaczka, żona Napoleona I. W roku 1817 władza dziedziczna Marii Ludwiki została zamieniona na dożywotnią, w związku z czym po jej śmierci na tron powrócili Burbonowie.


W roku 1859 Księstwo zostało przyłączone do jednoczących się Włoch. Ostatnim jej władcą (w latach 1854-1859) był książę Robert I.



Zobacz też |


  • Władcy Parmy


Przypisy |




  1. ↑ od 1556



Bibliografia |




  • Emanuel Rostworowski, Historia powszechna – wiek XVIII,Warszawa 1984 PWN, s. 713, 730, 775.

  • Józef AndrzejJ.A. Gierowski Józef AndrzejJ.A., Historia Włoch, Wrocław: Ossolineum, 2003, ISBN 83-04-04674-1, OCLC 749360064 .

  • Alessandro Cont, Il potere della tradizione. Guillaume Du Tillot e la questione della nobiltà, „Nuova Rivista Storica”, 100, 1 (gennaio-aprile 2016), s. 73–106.




-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
閱讀完整內容

Shark

圖片
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
閱讀完整內容

Wiciokrzew

圖片
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
閱讀完整內容