Archeologia biblijna






Ruiny sadzawki owczej (Betesda) (por. J 5,1-8), którą odkrył R. de Vaux OP.


Archeologia biblijna – nauka, której celem jest odtwarzanie społeczno-kulturowej przeszłości człowieka na podstawie znajdujących się w ziemi, na ziemi lub w wodzie źródeł archeologicznych, czyli materialnych pozostałości działań ludzkich, zawężone pod względem terytorialnym do miejsc związanych z wydarzeniami opisywanymi w Biblii lub mających bezpośredni związek z jej powstaniem.




Spis treści






  • 1 Zakres badań


  • 2 Historia


  • 3 Przypisy


  • 4 Bibliografia


  • 5 Linki zewnętrzne


  • 6 Zobacz też





Zakres badań |


Archeologia biblijna przyczynia się do zapełnienia „luk” w przekazie biblijnym, pozwala ujrzeć przekaz biblijny w pełniejszym świetle, a czasami wręcz umożliwia zrozumienie tekstu[1].


Archeologia biblijna jest jedną z nauk pomocniczych biblistyki.



Historia |


Jednym z ośrodków naukowych archeologii biblijnej jest Szkoła biblijna i archeologiczna w Jerozolimie, założona przez o. Marie-Josepha Lagrange’a OP. Jednym z archeologów tej szkoły był Roland de Vaux OP.


W XX wieku rozwinęła się franciszkańska szkoła archeologii biblijnej przy Studium Biblicum Franciscanum (Wydział Nauk Biblijnych i Archeologii Papieskiego Ateneum Antonianum w Rzymie). Do jej rozwoju przyczyniły się prace takich archeologów i palestynologów, jak: Bellarmino Bagatti, Virgilio Corbo, Sylvester Saller, Stanislao Loffreda, Eugenio Alliata czy Michele Piccirillo. Szkoła ta prowadziła prace wykopaliskowe w miejscach związanych z Nowym Testamentem (m.in. Nazaret, Betlejem, Kafarnaum, Magdala, En Kerem, Getsemani) i w Jordanii (Nebo, Macheront, Madaba, Umm ar-Rasas). Relacje z wykopalisk publikowane są co roku w czasopiśmie SBF Liber Annuus oraz w seriach wydawniczych SBF Collectio Maior i SBF Collectio Minor; opracowania biblijne i patrystyczne ukazują się w serii Analecta, a kolekcje muzealne przedstawia się w serii Museum. Szkoła posiada własne muzeum zlokalizowane przy Via Dolorosa w Jerozolimie[2].



Przypisy |




  1. ↑ Wpływ archeologii na rozumienie Biblii. Biblia. Strona o Piśmie Świętym, 2008-05. [dostęp 2009-06-20]. (Internet Archive)


  2. ↑ Michele Piccirillo, Eugenio Alliata: I Frati Minori al servizio dei Luoghi Santi (wł.). sbf.custodia.org. [dostęp 2016-04-16].



Bibliografia |



  • Albright, William Foxwell: Archeologia Palestyny. St. Majchrzak (przekład). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1964, s. 333.

  • Muszyński, Henryk Józef, Mędala, Stanisław: Archeologia Palestyny w zarysie. Pelplin: Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Chełmińskiej. Filia Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego, 1984, s. 196.

  • Volkmar Fritz: Archeologia biblijna. Halina Stachowska (przekład), Waldemar Chrostowski (konsultacja nauk. i przedm.). Wyd. 2 (poprawione i uzupełnione). Warszawa: Verbinum, 2005, s. 235.



Linki zewnętrzne |




  • Archeologia biblijna news – nowości i odkrycia z archeologii biblijnej


  • Podkop – strona popularyzująca wiedzę o archeologii biblijnej.



Zobacz też |


  • Geografia Izraela








-

這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

圖片
12.7 cm/40 Type 89 naval gun Type 89 gun mounted on Chitose Type Naval gun anti-aircraft gun Place of origin Japan Service history In service 1932–45 Used by Imperial Japanese Navy Wars World War II Production history Designed 1928–32 Produced 1932–45 No.  built ~1500 Variants Type 88 Specifications Mass 3,100 kilograms (6,834 lb) Barrel length 5,080 millimeters (16 ft 8 in) (bore length) Shell Fixed Shell weight 20.9–23.45 kilograms (46.1–51.7 lb) Caliber 12.7-centimeter (5.0 in) Breech horizontal breech block Elevation -8° to +90° [1] Rate of fire 8-14 rounds per minute Muzzle velocity 720–725 meters per second (2,360–2,380 ft/s) Maximum firing range 9,440 meters (30,970 ft) at 90° (AA ceiling) 14,800 meters (48,600 ft) at 45° The 12.7 cm/40 Type 89 naval gun was a Japanese anti-aircraft (AA) gun introduced before World War II. It was the Imperial Japanese Navy's standard heavy AA
閱讀完整內容

Shark

圖片
For other uses, see Shark (disambiguation). Sharks Temporal range: Ludfordian-Present, 425–0 Ma PreЄ Є O S D C P T J K Pg N [1] Clockwise from top left: spiny dogfish, Japanese sawshark, whale shark, great white shark, horn shark, frilled shark, scalloped hammerhead and Australian angelshark representing the orders Squaliformes, Pristiophoriformes, Orectolobiformes, Lamniformes, Heterodontiformes, Hexanchiformes, Carcharhiniformes and Squatiniformes respectively. Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Chondrichthyes Subclass: Elasmobranchii Infraclass: Euselachii Superorder: Selachimorpha Orders Carcharhiniformes Heterodontiformes Hexanchiformes Lamniformes Orectolobiformes Pristiophoriformes Squaliformes Squatiniformes † Cladoselachiformes † Hybodontiformes † Symmoriida † Xenacanthida (Xenacantiformes) † Elegestolepis † = extinct Synonyms Pleurotremata Sharks
閱讀完整內容

Wiciokrzew

圖片
Wiciokrzew, suchodrzew Morfologia (wiciokrzew pospolity) Systematyka [1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd szczeciowce Rodzina przewiertniowate Rodzaj wiciokrzew Nazwa systematyczna Lonicera L. Sp. Pl. 173. 1 Mai 1753 Typ nomenklatoryczny Lonicera caprifolium L. [2] Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Kwiaty suchodrzewu pospolitego Owoce suchodrzewu pospolitego Kwiaty wiciokrzewu pomorskiego Kwiaty wiciokrzewu przewiercienia Wiciokrzew , suchodrzew ( Lonicera L.) – rodzaj roślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych ( Caprifoliaceae ). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej [3] [4]
閱讀完整內容