Egftnjytyk

Konkurs Piosenki Eurowizji 1963
Informacje ogólne
Finał	23 marca 1963
Miejsce	BBC Television Centre, Londyn (Wielka Brytania)
Nadawca	British Broadcasting Corporation (BBC)
Prowadzący	Katie Boyle
Informacje dodatkowe
Reżyser	Yvonne Littlewood
Główny dyrygent	Eric Robinson
Występ interwałowy	Ola & Barbro
Uczestnicy
Łącznie	16 reprezentacji
Mapa uczestników      Państwa uczestniczące w finale.
Głosowanie
Każdy kraj wyznaczał 20-osobowe jury, które przyznało 5-2 lub 1 punkt ulubionym utworom. Wszystkie głosy podsumowano i utworzono ogólną punktację: 5-2 i 1 punkt.
Zero punktów	Szwecja  Finlandia  Norwegia  Holandia
Zwycięzca	Dania
Reprezentant	Grethe & Jørgen Ingmann
Piosenka	„Dansevise”
Muzyka	Otto Francker
Tekst	Sejr Volmer-Sørensen
Konkurs Piosenki Eurowizji
◄ 1962 1964 ►

8. Konkurs Piosenki Eurowizji został zorganizowany 23 marca 1963 roku w Centrum Telewizyjnym BBC w Londynie przez brytyjskiego nadawcę publicznego British Broadcasting Company (BBC).

Koncert finałowy prowadziła Katie Boyle, a zwycięzcami zostali reprezentanci Danii - Grethe i Jørgen Ingmann z utworem „Dansevise”, który zdobył 42 punkty.

Po raz drugi w historii konkursu aż cztery kraje nie zdobyły ani jednego punktu - Szwecja, Finlandia, Norwegia oraz Holandia^[1], która została pierwszym państwem, które dwa lata z rzędu nie otrzymało żadnego głosu^[1].

Lokalizacja |

 Osobny artykuł: Londyn.

Londyn

Lokalizacja Londynu w Wielkiej Brytanii.

Pomimo zwycięstwa Francji podczas 7. Konkursu Piosenki Eurowizji w 1962 roku^[2], francuski nadawca publiczny nie był w stanie zorganizować koncertu finałowego z powodu problemów finansowych. W październiku 1962 roku ogłoszono, że konkurs odbędzie się w BBC Television Centre w Wielkiej Brytanii^[1][3].

Londyn to położone nad Tamizą w południowo-wschodniej części Wielkiej Brytanii miasto oraz stolica kraju. Jest ogromnym ośrodkiem medialnym i kulturalnym: na terenie miasta znajduje się opera Covent Garden, słynne orkiestry (London Symphony Orchestra, BBC Orchestra i London
Philharmonic Orchestra) oraz teatry (w tym m.in. National Theatre Miasto)^[4].

BBC Television Centre, w którym odbył się koncert, mieści się w londyńskiej dzielnicy Hammersmith and Fulham. Budynek został otwarty 29 czerwca 1960 roku i był pierwszym gmachem należącym do BBC, wzniesionym z myślą o prowadzeniu w nim produkcji telewizyjnej. Miał opinię jednego z najłatwiej rozpoznawalnych i największych obiektów tego typu w Europie do czasu, kiedy został zamknięty 31 marca 2013 roku^[5][3].

Przebieg konkursu |

BBC Television Centre - miejsce konkursu

Dwa studia |

Telewizja BBC postanowiła zorganizować koncert finałowy w kilku studiach nagraniowych. Z powodu niedokończonej budowy największego studia w Europie - TC1, miejscem organizacji zostały sale TC3 i TC4, mające optycznie identyczne wymiary. Z powodu dobrej jakości akustyki, studio TC4 zostało wykorzystane jako miejsce prezentacji uczestników, a TC3 służyło jako miejsce dla widowni i tablicy wyników. W trzecim pomieszczeniu - TC5 - przebywała brytyjska komisja sędziowska^[3]. Każdy uczestnik zapewniał sobie swój własny wygląd sceny, co wywołało pogłoski o wcześniejszym nagraniu koncertu. Plotki jednak zdementowano^[1].

Kolejność występów |

Kolejność występów ustalono stosunkowo wcześnie w porównaniu z poprzednimi konkursami, decyzja zapadła 26 listopada 1962^[3]. Dzięki szybkiemu sporządzeniu grafiku, reprezentanci, którzy wylosowali dalsze pozycje startowe nie musieli być obecni na wszystkich trzech dniach prób^[3]. Podobnie jak podczas konkursu w 1960 roku, Wielka Brytania ponownie otwierała stawkę konkursową organizowanej przez siebie imprezy^[3].

Próby |

Grethe i Jørgen Ingmann - zwycięzcy konkursu w 1963 roku

Próby do konkursu rozpoczęły się we wtorek 21 marca, każdy uczestnik z pierwszej połowy stawki miał 55 minut na próbny występ z orkiestrą, która liczyła ok. 45 muzyków^[3].
Jedyny raz w historii konkursu podczas prezentacji konkursowej użyto wysięgnika mikrofonu, który nie był widoczny przez telewidza. Oglądający widział jedynie sylwetkę reprezentanta i ruch jego warg. Len Shorey, główny nadzorca dźwięku podczas konkursu, zdradziła w książce Songs For Europe - The United Kingdom at the Eurovision Song Contest, że odpowiedzialny za odbiór dźwiękowy mieli kilka problemów^[3].

Po raz pierwszy planowano również wprowadzić tzw. pocztówki, czyli krótkie filmiki między poszczególnymi występami prezentujące artystę. Organizatorzy chcieli nagrać 30-sekundowe skecze z popularnymi postaciami świnek z bajki dla dzieci Pinky and Perky. Filmiki zostały sfilmowane i nagrane w studio w Manchesterze i miały pojawić się podczas transmisji na żywo, jednak w ostatniej chwili zrezygnowano z ich zaprezentowania^[3].

Kontrowersyjne głosowanie |

Najbardziej kontrowersyjną częścią konkursu było głosowanie. Podobnie jak w 1962 roku, komisja jurorska głosowała na swoje ulubione utwory. Tym razem członkowie jednak przyznawali punkty pięciu, a nie trzem najlepszym propozycjom. Najlepszy utwór zdobywał 5 punktów, kolejny - cztery itd, aż do 1 punktu dla piątej ocenionej piosenki^[3]. Po raz pierwszy komisja podawała swoje głosy w kolejności występowania krajów, a nie od końca tabeli^[3].

Cały proces głosowania przebiegał bez problemu, aż do czasu podania głosów przez norweskiego sekretarza Roalda Øyena, który podał swoje punkty w nieodpowiedni sposób. Prowadząca koncert, Katie Boyle, połączyła się z nim ponownie po oddaniu głosów przez pozostałe państwa (wówczas szwajcarska reprezentantka Esther Ofahim miała na koncie 42 punkty, a duński duet Jørgen i Grethe Ingmann - 40). Po prezentacji norweskich punktów suma punktów obu krajów zmieniła się na korzyść małżeństwa z Danii^[3]. Pomimo plotek o zmanipulowaniu wyników z Norwegii, Europejska Unia Nadawców (EBU) ostateczne uznała je za przyznane zgodnie z regulaminem i ogłosiła zwycięstwo duńskich reprezentantów^[1]

Kraje uczestniczące |

Reprezentantka Szwajcarii - Ester Ofarim

Podobnie jak w 1961 i 1962 roku, w konkursie udział wzięło 16 państw, które uczestniczyły w dwóch poprzednich koncertach. Żadne państwo nie zadebiutowało ani nie wycofało się z rywalizacji^[1].

Dyrygenci |

Każdemu reprezentantowi towarzyszyła orkiestra, którą kierował wyznaczony przez kraj dyrygent. Głównym dyrygentem konkursu był Eric Robinson^[1].

Powracający artyści |

W konkursie po raz drugi wziął udział Ronnie Carroll, który reprezentował Wielką Brytanię, podczas konkursu w 1962 roku.

Wyniki |

L.p. Kraj Język Artysta Piosenka Miejsce Punkty 01  Wielka Brytania angielski Ronnie Carroll „Say Wonderful Things” 4 28 02  Holandia niderlandzki Annie Palmen „Een speeldoos” 13 0 03  Niemcy niemiecki Heidi Brühl „Marcel” 9 5 04  Austria niemiecki, angielski Carmela Corren „Vielleicht geschieht ein Wunder” 7 16 05  Norwegia norweski Anita Thallaug „Solhverv” 13 0 06  Włochy włoski Emilio Pericoli „Uno per tutte” 3 37 07  Finlandia fiński Laila Halme „Muistojeni laulu” 13 0 08  Dania duński Grethe i Jørgen Ingmann „Dansevise” 1 42 09  Jugosławia serbsko-chorwacki Vice Vukov „Brodovi” 11 3 10  Szwajcaria francuski Ester Ofarim „T’en va pas” 2 40 11  Francja francuski Alain Barrière „Elle était si jolie” 5 25 12  Hiszpania hiszpański José Guardiola „Algo prodigioso” 12 2 13  Szwecja szwedzki Monica Zetterlund „En gång i Stockholm” 13 0 14  Belgia niderlandzki Jacques Raymond „Waarom?” 10 4 15  Monako francuski Françoise Hardy „L’amour s’en va” 5 25 16  Luksemburg francuski Nana Mouskouri „À force de prier” 8 13

Legenda:      1 miejsce

Tabela punktacyjna finału |

Kraje uczestniczące w 1963 roku

     Kraje, które uczestniczyły w finale

		Wyniki
	Wielka Brytania		3			5		3	3	3		3	5	2		1
	Holandia
	Niemcy					2										3
	Austria	4						4	1			2		3	2
	Norwegia
	Włochy	2	1			3		2	5	4	5		3		3	5	4
	Finlandia
	Dania	3	5	2	3	4	2	5			3			5	5		5
	Jugosławia											1	2
	Szwajcaria	5		4	5	1	5		4				4	1	4	4	3
	Francja		4	1	2		4			5	4		1		1	2	1
	Hiszpania									2
	Szwecja
	Belgia				4
	Monako	1	2	5	1		3			1	1	5		4			2
	Luksemburg			3			1	1	2		2	4

Międzynarodowi nadawcy i głosowanie |

Spis poniżej przedstawia kolejność głosowania poszczególnych krajów w 1963 roku wraz z nazwiskami sekretarzy, którzy przekazywali punkty od swojego państwa. Każdy krajowy nadawca miał również swojego komentatora całego koncertu, który relacjonował w ojczystym języku przebieg konkursu.

Kolejność głosowania i krajowi sekretarze |

Komentatorzy |

Przypisy |

Linki zewnętrzne |

W Wikimedia Commons znajdują się multimedia związane z tematem: Konkurs Piosenki Eurowizji 1963