Pius X




.mw-parser-output table.duchowny-ksiadz td.naglowek{color:white!important;background:black!important}.mw-parser-output table.duchowny-biskup td.naglowek{color:white!important;background:#E56DC4!important}.mw-parser-output table.duchowny-patriarcha td.naglowek{color:white!important;background:#BA55D3!important}.mw-parser-output table.duchowny-kardynal td.naglowek{color:white!important;background:#FF2400!important}.mw-parser-output table.duchowny-papiez td.naglowek{color:black!important;background:gold!important}.mw-parser-output table.duchowny-cywil td.naglowek{color:black!important;background:#C0C0C0!important}.mw-parser-output table.duchowny-ksiadz tr.naglowek{color:white!important;background:black!important}.mw-parser-output table.duchowny-biskup tr.naglowek{color:white!important;background:#E56DC4!important}.mw-parser-output table.duchowny-patriarcha tr.naglowek{color:white!important;background:#BA55D3!important}.mw-parser-output table.duchowny-kardynal tr.naglowek{color:white!important;background:#FF2400!important}.mw-parser-output table.duchowny-papiez tr.naglowek{color:black!important;background:gold!important}.mw-parser-output table.duchowny-cywil tr.naglowek{color:black!important;background:#C0C0C0!important}












































































Pius X
Pius Decimus



Giuseppe Melchiorre Sarto

Papież
Biskup Rzymu

ilustracja






Herb Pius X
Omnia instaurare in Christo
Wszystko odnowić w Chrystusie

Kraj działania

 Włochy
Data i miejsce urodzenia
2 czerwca 1835
Riese
Data i miejsce śmierci
20 sierpnia 1914
Watykan
Papież
Okres sprawowania
4 sierpnia 1903 – 20 sierpnia 1914
Patriarcha Wenecji
Okres sprawowania
15 czerwca 1893 – 4 sierpnia 1903


Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Diakonat
27 lutego 1858

Prezbiterat
18 września 1858

Nominacja biskupia
10 listopada 1884

Sakra biskupia
16 listopada 1884

Wybór patriarchy
15 czerwca 1893

Kreacja kardynalska
12 czerwca 1893
Leon XIII

Kościół tytularny

San Bernardo alle Terme (15 czerwca 1893)

Pontyfikat
4 sierpnia 1903

PiusPPXSignature.svg

Strona internetowa






























Święty
Pius X



Ilustracja
Czczony przez

Kościół katolicki

Beatyfikacja
3 czerwca 1951
Watykan
przez Piusa XII

Kanonizacja
29 maja 1954
Watykan
przez Piusa XII
Wspomnienie
21 sierpnia
Patron

Bractwa Kapłańskiego Świętego Piusa X
Szczególne miejsca kultu
Kaplica Ofiarowania NMP w Watykanie

Pius X (łac. Pius X, właśc. Giuseppe Melchiorre Sarto; ur. 2 czerwca 1835 w Riese, w prowincji Treviso, zm. 20 sierpnia 1914 w Rzymie[1]) – włoski duchowny rzymskokatolicki, 257. papież od 4 sierpnia 1903 do 20 sierpnia 1914, święty Kościoła katolickiego[2].




Spis treści






  • 1 Życiorys


    • 1.1 Dzieciństwo


    • 1.2 Kapłaństwo


    • 1.3 Wybór na papieża


    • 1.4 Pontyfikat


    • 1.5 Choroba i śmierć




  • 2 Dokumenty papieskie


    • 2.1 Encykliki Piusa X




  • 3 Kult


  • 4 Zobacz też


  • 5 Uwagi


  • 6 Przypisy


  • 7 Bibliografia


  • 8 Linki zewnętrzne





Życiorys |



Dzieciństwo |


Był synem wiejskiego listonosza i szwaczki. Niektóre źródła podają, że jego ojciec Giovanni Sarto był Polakiem[3], który na początku XIX wieku, pragnąc uniknąć służby wojskowej, wyemigrował z Górnego Śląska (z Boguszyc koło Toszka w powiecie gliwickim) do Włoch, zmieniając przy tym swoje dotychczasowe nazwisko Jan Krawiec (wł. sarto = pol. krawiec), natomiast jego matka Margherita była Włoszką[4]. Jednakże 26 czerwca 2013 r. w Opolu odbył się kongres historyków z Polski i Włoch, na którym jednoznacznie uznano tę teorię za nieprawdziwą[5]. Wynikiem tych badań jest wydana w 2016 publikacja Genealogia pragnień. Pius X w pamięci ludności Górnego Śląska[6].
Oficjalna watykańska genealogia Giuseppe Melchiorre Sarto mówi o:



  • rodzicach: Giovannim Battiście (1792–1852) i Marghericie Sanson (1813–1894);

  • dziadkach (od strony ojca): Giuseppem Sarto, właścicielu ziemskim, i Paoli Giacomello;

  • pradziadkach: Anzolim Sarto i Antonii Liviero.


Giuseppe od urodzenia żył w wielodzietnej rodzinie, jego rodzice mieli dziesięcioro dzieci. W wieku 12 lat odebrał od patriarchy weneckiego Jacuba Monico stypendium seminaryjne, za które mógł wstąpić do seminarium.



Kapłaństwo |




Młody Giuseppe Melchiorre Sarto




Kardynał Sarto przed konklawe


Po ukończeniu seminarium w Padwie, Giuseppe Melchiorre Sarto został wyświęcony na kapłana 18 września 1858[7]. Początkowo pracował w miejscowości Tombolo, a następnie, w 1867 został proboszczem w Salvano[7]. W 1875 został kanonikiem w Treviso i kanclerzem[8]. W tym samym roku został ojcem duchownym i rektorem seminarium, a rok później kanclerzem kurii biskupiej[7].


10 listopada 1884 Leon XIII mianował Sarto biskupem Mantui, który przyjął sakrę sześć dni potem od św Jana Antoniego Fariny[7][9]. Najwięcej uwagi jako biskup zwracał na formację kapłanów w seminarium. 12 czerwca 1893 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Bernardo alle Terme, a trzy dni później papież mianował go patriarchą Wenecji, którym pozostał do elekcji[7]. Jako pierwszy wprowadził do seminariów studia biblijne, historię Kościoła i ekonomię społeczną.



Wybór na papieża |


Po śmierci Leona XIII w lipcu 1903 roku, w Kaplicy Sykstyńskiej zebrało się konklawe. Najpoważniejszym kandydatem był dotychczasowy sekretarz stanu Mariano Rampolla, mający poparcie kardynałów włoskich, hiszpańskich i francuskich[2]. Wówczas biskup krakowski kardynał Jan Puzyna złożył ekskluzywę w imieniu cesarza austriackiego Franciszka Józefa[2]. Większość elektorów ostro zaprotestowała przeciwko interwencji władców świeckich i kontynuowała obrady, nie wykluczając kandydatury Rampolli[1]. Wkrótce jednak okazało się, że konieczna jest elekcja kogoś znacznie różniącego się od Leona XIII i w siódmym głosowaniu (4 sierpnia 1903) wybrany został Giuseppe Sarto, który przyjął imię Pius X[2].


20 stycznia 1904, aby zapobiec podobnym przypadkom, Pius X wydał konstytucję Commisium nobis, w której w sposób zdecydowany potępił i zakazał pod karą ekskomuniki stosowania przy wyborach papieża ekskluzywy państwowej[1].



Pontyfikat |


Udzielił błogosławieństwa Urbi et Orbi w Bazylice św. Piotra i przyjął hasło swojego pontyfikatu Wszystko odnowić w Chrystusie[2]. Tak jak Pius IX, uznał się za więźnia Watykanu, lecz skupił się przede wszystkim na kwestiach religijnych[1].


Był zdecydowanym przeciwnikiem modernizmu, i dał temu wyraz w dekrecie Lamentabili, encyklice Pascendi Dominici Gregis (oba z 1907) oraz w motu proprio Sacrorum antistitum (1910), gdzie ostro potępił ideały modernistyczne, określając je jako "synteza wszystkich herezji"[1]. Od 1 września 1910 wszyscy kandydaci na duchownych musieli składać przysięgę antymodernistyczną[2]. Generalnie popierał działalność ruchów katolickich, ale zawiesił działalność włoskiego Opera di Congressi i francuskiego Le Sillon Marca Sangiera, za angażowanie się w politykę i próbę połączenia katolicyzmu z ideałami lewicowymi[1].


W dziedzinie wewnętrznej podjął kroki mające zreformować Kurię Rzymską[2]. Przede wszystkim zmniejszył liczbę kongregacji i wyznaczył im nowe zadania[2]. 29 lipca 1908 wydał konstytucję Sapienti Consilio, w której zlikwidował stare urzędy i scentralizował administrację[1]. Nadto powołał komisję kodyfikacyjną prawa kanonicznego. Efekty pracy tej komisji, w postaci Kodeksu prawa kanonicznego, ogłosił jednak dopiero jego następca Benedykt XV w 1917[1]. W 1909 stworzył oficjalne pismo Acta Apostolicae Sedis, w którym ukazywały się wszystkie kolejne dokumenty papieskie[2]. Papież dopuszczał ułatwienia Eucharystii chorym oraz tzw. wczesną komunię (dzieci w "mniej więcej siódmym roku życia")[1]. Możliwość taką dopuścił Pius X w dekrecie Quam singulari z 1910 o Komunii świętej dzieci[10]. Ponadto zreformował śpiewy gregoriańskie (1903) i brewiarz (1911)[1]. Przywrócił także obowiązek biskupów wizytowania Rzymu i zreorganizował Rotę Rzymską[2]. Zachęcał do badania Pisma św. zakładając w Rzymie Papieski Instytut Biblijny[2]. Pius X był prekursorem Akcji Katolickiej[1].


W sprawach konfliktu z rządem włoskim, papież stwierdził, że polityka Leona XIII nie sprawdziła się[1]. Usiłował jednak dążyć do kompromisu w tej sprawie i rozluźnienia napiętych relacji, przez co złagodził nieco zakaz udziału katolików w wyborach[1]. Działania Piusa i sekretarza stanu Rafaela del Vala doprowadziły do zerwania stosunków dyplomatycznych z Francją, 30 lipca 1904[1]. Tamtejszy premier Émile Combes rozwiązał konkordat z 1801, rozdał posiadłości kościelne instytucjom świeckim i w 1905 wprowadził Rozdział Kościoła od państwa[1]. Podobne ustalenie przeprowadzono w 1911 w Portugalii, natomiast Pius stanowczo zaprotestował przeciwko obu zarządzeniom i zabronił duchownym jakiegokolwiek porozumienia z władzami[1].


Jednak we wszystkich swoich działaniach czuł się w pewnym sensie osamotniony. Nie znajdował odpowiedniego wsparcia w realizacji swoich celów, związanych z pontyfikatem. Sam Pius X ujął to słowami: "De gentibus non est vir mecum. (Nie ma nikogo, kto by mnie wspierał)."[11]


Kreował 50 kardynałów na siedmiu konsystorzach. Jest patronem Bractwa Kapłańskiego Świętego Piusa X - skupiającego duchownych podzielających jego poglądy oraz będących przeciwnikami zmian posoborowych. Był tercjarzem franciszkańskim[12] oraz Wielkim mistrzem zakonu bożogrobców[13].



Choroba i śmierć |




Grób Papieża Piusa X w bazylice watykańskiej


W 1913 Pius X doznał zawału serca. W 1914 zachorował i już nigdy z choroby nie wyszedł, a wydarzenia, które doprowadziły do I wojny światowej tylko pogorszyły jego stan. Pius X zmarł w Rzymie w nocy 20 sierpnia 1914 o godzinie 1:15. Jego ostatnie słowa były skierowane do wiernego współpracownika, Rafaela del Vala: Poddaję się całkowicie.


Został pochowany w Bazylice św. Piotra. Jego ciało spoczywa w Kaplicy Ofiarowania NMP[8].


Przez historyków jest uważany za "papieża eucharystycznego"[2] i "pioniera ruchu liturgicznego"[1].



Dokumenty papieskie |



Encykliki Piusa X |


Papież Pius X wydał szesnaście encyklik[14]:




  1. E supremi apostolatus – 4 października 1903, o odnowieniu wszystkiego w Chrystusie.


  2. Ad diem illum laetissimum – 2 lutego 1904, o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny.


  3. Iucunda sane – 12 marca 1904, o papieżu św. Grzegorzu Wielkim.


  4. Acerbo nimis – 15 kwietnia 1905, o nauczaniu doktryny chrześcijańskiej.


  5. Il fermo proposito – 11 czerwca 1905, o Akcji Katolickiej we Włoszech.


  6. Vehementer nos – 11 lutego 1906, o rozdziale państwa i Kościoła we Francji.


  7. Tribus circiter – 5 kwietnia 1906, o mariawitach polskich.


  8. Pieni l'animo – 28 lipca 1906, o duchowieństwie włoskim.


  9. Gravissimo officii munere – 10 sierpnia 1906, o francuskich bractwach pobożnych.


  10. Une fois encore – 6 stycznia 1907, o rozdziale Kościoła i państwa.


  11. Pascendi Dominici Gregis – 8 września 1907, o doktrynie modernistów.


  12. Communium rerum – 21 kwietnia 1909, o św. Anzelmie z Aosty.


  13. Editae saepe – 26 maja 1910, o św. Karolu Boromeuszu.


  14. Iamdudum – 24 maja 1911, o rozdziale państwa i Kościoła w Portugalii.


  15. Lacrimabili statu – 7 czerwca 1912, o Indianach Ameryki Południowej.


  16. Singulari quadam – 24 września 1912, o związkach zawodowych.



Kult |


Został beatyfikowany 3 czerwca 1951 przez Piusa XII[7]. Ten sam papież dokonał kanonizacji 29 maja 1954[7]. Wspomnienie liturgiczne Piusa X przypada na 21 sierpnia[2].



Zobacz też |



  • Beatyfikowani i kanonizowani przez Piusa X

  • kult świętych

  • modlitwa za wstawiennictwem świętego

  • święci i błogosławieni Kościoła katolickiego

  • Katechizm Św. Piusa X



Uwagi |




Przypisy |




  1. abcdefghijklmnopq John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 438-441. ISBN 83-06-02633-0.


  2. abcdefghijklm Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 166-167. ISBN 83-7006-437-X.


  3. Zagadka św. Piusa X (pol.). Onet.pl. [dostęp 2013-10-06].


  4. „Pierwszy «polski» papież?” (pol.). Katolicka Agencja Informacyjna. [dostęp 2013-10-06].


  5. Zdementowano polskie pochodzenie Piusa X (pol.). Polskie Radio. [dostęp 2016-11-09].


  6. "Upadła papieska legenda", metrocafe.pl 22-24 stycznia 2016


  7. abcdefg Sarto, Giuseppe (ang.). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-10-06].


  8. ab Święty Pius X, papież (pol.). Internetowa Liturgia Godzin. [dostęp 16 marca 2013].


  9. Giovanni Antonio Farina (1803-1888) (pol.). Vox Domini. [dostęp 2016-02-26].


  10. Próchniewicz J., Kurosz J., Misiek B., Węcławski M., Wosicka D., Wczesna Komunia Święta. Poznań, Wydawnictwo Piotra i Pawła.


  11. LeonardL. Przybysz LeonardL., Osamotnienie i chwała świętego Papieża., „Przymierze z Maryją”, lipiec 2014 .


  12. Lázaro Iriarte OFMCap, Józef Salezy Kafel OFMCap, Andrzej Józef Zębik OFMCap, Krystyna Kuklińska OSC: Historia franciszkanizmu. Kraków: Bracia Mniejsi Kapucyni, 1998, s. 567. ISBN 83-910410-0-X.


  13. Krótki zarys dziejów i stan obecny (pol.). Zakon Rycerski Grobu Bożego w Jerozolimie. [dostęp 2015-07-04].


  14. Pio X: Encicliche (wł.). w2.vatican.va. [dostęp 2015-08-21].



Bibliografia |


  • Pope Pius X (ang.). Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-10-06].


Linki zewnętrzne |



  • Strona o Św. Piusie X, pl

  • Dokumenty św. Piusa X w Acta Apostolicae Sedis















這個網誌中的熱門文章

12.7 cm/40 Type 89 naval gun

Rikitea

University of Vienna