Pius X
.mw-parser-output table.duchowny-ksiadz td.naglowek{color:white!important;background:black!important}.mw-parser-output table.duchowny-biskup td.naglowek{color:white!important;background:#E56DC4!important}.mw-parser-output table.duchowny-patriarcha td.naglowek{color:white!important;background:#BA55D3!important}.mw-parser-output table.duchowny-kardynal td.naglowek{color:white!important;background:#FF2400!important}.mw-parser-output table.duchowny-papiez td.naglowek{color:black!important;background:gold!important}.mw-parser-output table.duchowny-cywil td.naglowek{color:black!important;background:#C0C0C0!important}.mw-parser-output table.duchowny-ksiadz tr.naglowek{color:white!important;background:black!important}.mw-parser-output table.duchowny-biskup tr.naglowek{color:white!important;background:#E56DC4!important}.mw-parser-output table.duchowny-patriarcha tr.naglowek{color:white!important;background:#BA55D3!important}.mw-parser-output table.duchowny-kardynal tr.naglowek{color:white!important;background:#FF2400!important}.mw-parser-output table.duchowny-papiez tr.naglowek{color:black!important;background:gold!important}.mw-parser-output table.duchowny-cywil tr.naglowek{color:black!important;background:#C0C0C0!important}
| |||
| |||
Papież Biskup Rzymu | |||
| |||
Kraj działania | Włochy | ||
Data i miejsce urodzenia | 2 czerwca 1835 Riese | ||
Data i miejsce śmierci | 20 sierpnia 1914 Watykan | ||
Papież | |||
Okres sprawowania | 4 sierpnia 1903 – 20 sierpnia 1914 | ||
Patriarcha Wenecji | |||
Okres sprawowania | 15 czerwca 1893 – 4 sierpnia 1903 | ||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | rzymskokatolicki | ||
Diakonat | 27 lutego 1858 | ||
Prezbiterat | 18 września 1858 | ||
Nominacja biskupia | 10 listopada 1884 | ||
Sakra biskupia | 16 listopada 1884 | ||
Wybór patriarchy | 15 czerwca 1893 | ||
Kreacja kardynalska | 12 czerwca 1893 Leon XIII | ||
Kościół tytularny | San Bernardo alle Terme (15 czerwca 1893) | ||
Pontyfikat | 4 sierpnia 1903 | ||
Strona internetowa |
| ||
Czczony przez | Kościół katolicki | |
Beatyfikacja | 3 czerwca 1951 Watykan przez Piusa XII | |
Kanonizacja | 29 maja 1954 Watykan przez Piusa XII | |
Wspomnienie | 21 sierpnia | |
Patron | Bractwa Kapłańskiego Świętego Piusa X | |
Szczególne miejsca kultu | Kaplica Ofiarowania NMP w Watykanie |
Pius X (łac. Pius X, właśc. Giuseppe Melchiorre Sarto; ur. 2 czerwca 1835 w Riese, w prowincji Treviso, zm. 20 sierpnia 1914 w Rzymie[1]) – włoski duchowny rzymskokatolicki, 257. papież od 4 sierpnia 1903 do 20 sierpnia 1914, święty Kościoła katolickiego[2].
Spis treści
1 Życiorys
1.1 Dzieciństwo
1.2 Kapłaństwo
1.3 Wybór na papieża
1.4 Pontyfikat
1.5 Choroba i śmierć
2 Dokumenty papieskie
2.1 Encykliki Piusa X
3 Kult
4 Zobacz też
5 Uwagi
6 Przypisy
7 Bibliografia
8 Linki zewnętrzne
Życiorys |
Dzieciństwo |
Był synem wiejskiego listonosza i szwaczki. Niektóre źródła podają, że jego ojciec Giovanni Sarto był Polakiem[3], który na początku XIX wieku, pragnąc uniknąć służby wojskowej, wyemigrował z Górnego Śląska (z Boguszyc koło Toszka w powiecie gliwickim) do Włoch, zmieniając przy tym swoje dotychczasowe nazwisko Jan Krawiec (wł. sarto = pol. krawiec), natomiast jego matka Margherita była Włoszką[4]. Jednakże 26 czerwca 2013 r. w Opolu odbył się kongres historyków z Polski i Włoch, na którym jednoznacznie uznano tę teorię za nieprawdziwą[5]. Wynikiem tych badań jest wydana w 2016 publikacja Genealogia pragnień. Pius X w pamięci ludności Górnego Śląska[6].
Oficjalna watykańska genealogia Giuseppe Melchiorre Sarto mówi o:
- rodzicach: Giovannim Battiście (1792–1852) i Marghericie Sanson (1813–1894);
- dziadkach (od strony ojca): Giuseppem Sarto, właścicielu ziemskim, i Paoli Giacomello;
- pradziadkach: Anzolim Sarto i Antonii Liviero.
Giuseppe od urodzenia żył w wielodzietnej rodzinie, jego rodzice mieli dziesięcioro dzieci. W wieku 12 lat odebrał od patriarchy weneckiego Jacuba Monico stypendium seminaryjne, za które mógł wstąpić do seminarium.
Kapłaństwo |
Po ukończeniu seminarium w Padwie, Giuseppe Melchiorre Sarto został wyświęcony na kapłana 18 września 1858[7]. Początkowo pracował w miejscowości Tombolo, a następnie, w 1867 został proboszczem w Salvano[7]. W 1875 został kanonikiem w Treviso i kanclerzem[8]. W tym samym roku został ojcem duchownym i rektorem seminarium, a rok później kanclerzem kurii biskupiej[7].
10 listopada 1884 Leon XIII mianował Sarto biskupem Mantui, który przyjął sakrę sześć dni potem od św Jana Antoniego Fariny[7][9]. Najwięcej uwagi jako biskup zwracał na formację kapłanów w seminarium. 12 czerwca 1893 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Bernardo alle Terme, a trzy dni później papież mianował go patriarchą Wenecji, którym pozostał do elekcji[7]. Jako pierwszy wprowadził do seminariów studia biblijne, historię Kościoła i ekonomię społeczną.
Wybór na papieża |
Po śmierci Leona XIII w lipcu 1903 roku, w Kaplicy Sykstyńskiej zebrało się konklawe. Najpoważniejszym kandydatem był dotychczasowy sekretarz stanu Mariano Rampolla, mający poparcie kardynałów włoskich, hiszpańskich i francuskich[2]. Wówczas biskup krakowski kardynał Jan Puzyna złożył ekskluzywę w imieniu cesarza austriackiego Franciszka Józefa[2]. Większość elektorów ostro zaprotestowała przeciwko interwencji władców świeckich i kontynuowała obrady, nie wykluczając kandydatury Rampolli[1]. Wkrótce jednak okazało się, że konieczna jest elekcja kogoś znacznie różniącego się od Leona XIII i w siódmym głosowaniu (4 sierpnia 1903) wybrany został Giuseppe Sarto, który przyjął imię Pius X[2].
20 stycznia 1904, aby zapobiec podobnym przypadkom, Pius X wydał konstytucję Commisium nobis, w której w sposób zdecydowany potępił i zakazał pod karą ekskomuniki stosowania przy wyborach papieża ekskluzywy państwowej[1].
Pontyfikat |
Udzielił błogosławieństwa Urbi et Orbi w Bazylice św. Piotra i przyjął hasło swojego pontyfikatu Wszystko odnowić w Chrystusie[2]. Tak jak Pius IX, uznał się za więźnia Watykanu, lecz skupił się przede wszystkim na kwestiach religijnych[1].
Był zdecydowanym przeciwnikiem modernizmu, i dał temu wyraz w dekrecie Lamentabili, encyklice Pascendi Dominici Gregis (oba z 1907) oraz w motu proprio Sacrorum antistitum (1910), gdzie ostro potępił ideały modernistyczne, określając je jako "synteza wszystkich herezji"[1]. Od 1 września 1910 wszyscy kandydaci na duchownych musieli składać przysięgę antymodernistyczną[2]. Generalnie popierał działalność ruchów katolickich, ale zawiesił działalność włoskiego Opera di Congressi i francuskiego Le Sillon Marca Sangiera, za angażowanie się w politykę i próbę połączenia katolicyzmu z ideałami lewicowymi[1].
W dziedzinie wewnętrznej podjął kroki mające zreformować Kurię Rzymską[2]. Przede wszystkim zmniejszył liczbę kongregacji i wyznaczył im nowe zadania[2]. 29 lipca 1908 wydał konstytucję Sapienti Consilio, w której zlikwidował stare urzędy i scentralizował administrację[1]. Nadto powołał komisję kodyfikacyjną prawa kanonicznego. Efekty pracy tej komisji, w postaci Kodeksu prawa kanonicznego, ogłosił jednak dopiero jego następca Benedykt XV w 1917[1]. W 1909 stworzył oficjalne pismo Acta Apostolicae Sedis, w którym ukazywały się wszystkie kolejne dokumenty papieskie[2]. Papież dopuszczał ułatwienia Eucharystii chorym oraz tzw. wczesną komunię (dzieci w "mniej więcej siódmym roku życia")[1]. Możliwość taką dopuścił Pius X w dekrecie Quam singulari z 1910 o Komunii świętej dzieci[10]. Ponadto zreformował śpiewy gregoriańskie (1903) i brewiarz (1911)[1]. Przywrócił także obowiązek biskupów wizytowania Rzymu i zreorganizował Rotę Rzymską[2]. Zachęcał do badania Pisma św. zakładając w Rzymie Papieski Instytut Biblijny[2]. Pius X był prekursorem Akcji Katolickiej[1].
W sprawach konfliktu z rządem włoskim, papież stwierdził, że polityka Leona XIII nie sprawdziła się[1]. Usiłował jednak dążyć do kompromisu w tej sprawie i rozluźnienia napiętych relacji, przez co złagodził nieco zakaz udziału katolików w wyborach[1]. Działania Piusa i sekretarza stanu Rafaela del Vala doprowadziły do zerwania stosunków dyplomatycznych z Francją, 30 lipca 1904[1]. Tamtejszy premier Émile Combes rozwiązał konkordat z 1801, rozdał posiadłości kościelne instytucjom świeckim i w 1905 wprowadził Rozdział Kościoła od państwa[1]. Podobne ustalenie przeprowadzono w 1911 w Portugalii, natomiast Pius stanowczo zaprotestował przeciwko obu zarządzeniom i zabronił duchownym jakiegokolwiek porozumienia z władzami[1].
Jednak we wszystkich swoich działaniach czuł się w pewnym sensie osamotniony. Nie znajdował odpowiedniego wsparcia w realizacji swoich celów, związanych z pontyfikatem. Sam Pius X ujął to słowami: "De gentibus non est vir mecum. (Nie ma nikogo, kto by mnie wspierał)."[11]
Kreował 50 kardynałów na siedmiu konsystorzach. Jest patronem Bractwa Kapłańskiego Świętego Piusa X - skupiającego duchownych podzielających jego poglądy oraz będących przeciwnikami zmian posoborowych. Był tercjarzem franciszkańskim[12] oraz Wielkim mistrzem zakonu bożogrobców[13].
Choroba i śmierć |
W 1913 Pius X doznał zawału serca. W 1914 zachorował i już nigdy z choroby nie wyszedł, a wydarzenia, które doprowadziły do I wojny światowej tylko pogorszyły jego stan. Pius X zmarł w Rzymie w nocy 20 sierpnia 1914 o godzinie 1:15. Jego ostatnie słowa były skierowane do wiernego współpracownika, Rafaela del Vala: Poddaję się całkowicie.
Został pochowany w Bazylice św. Piotra. Jego ciało spoczywa w Kaplicy Ofiarowania NMP[8].
Przez historyków jest uważany za "papieża eucharystycznego"[2] i "pioniera ruchu liturgicznego"[1].
Dokumenty papieskie |
Encykliki Piusa X |
Papież Pius X wydał szesnaście encyklik[14]:
E supremi apostolatus – 4 października 1903, o odnowieniu wszystkiego w Chrystusie.
Ad diem illum laetissimum – 2 lutego 1904, o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny.
Iucunda sane – 12 marca 1904, o papieżu św. Grzegorzu Wielkim.
Acerbo nimis – 15 kwietnia 1905, o nauczaniu doktryny chrześcijańskiej.
Il fermo proposito – 11 czerwca 1905, o Akcji Katolickiej we Włoszech.
Vehementer nos – 11 lutego 1906, o rozdziale państwa i Kościoła we Francji.
Tribus circiter – 5 kwietnia 1906, o mariawitach polskich.
Pieni l'animo – 28 lipca 1906, o duchowieństwie włoskim.
Gravissimo officii munere – 10 sierpnia 1906, o francuskich bractwach pobożnych.
Une fois encore – 6 stycznia 1907, o rozdziale Kościoła i państwa.
Pascendi Dominici Gregis – 8 września 1907, o doktrynie modernistów.
Communium rerum – 21 kwietnia 1909, o św. Anzelmie z Aosty.
Editae saepe – 26 maja 1910, o św. Karolu Boromeuszu.
Iamdudum – 24 maja 1911, o rozdziale państwa i Kościoła w Portugalii.
Lacrimabili statu – 7 czerwca 1912, o Indianach Ameryki Południowej.
Singulari quadam – 24 września 1912, o związkach zawodowych.
Kult |
Został beatyfikowany 3 czerwca 1951 przez Piusa XII[7]. Ten sam papież dokonał kanonizacji 29 maja 1954[7]. Wspomnienie liturgiczne Piusa X przypada na 21 sierpnia[2].
Zobacz też |
- Beatyfikowani i kanonizowani przez Piusa X
- kult świętych
- modlitwa za wstawiennictwem świętego
- święci i błogosławieni Kościoła katolickiego
- Katechizm Św. Piusa X
Uwagi |
Przypisy |
↑ abcdefghijklmnopq John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 438-441. ISBN 83-06-02633-0.
↑ abcdefghijklm Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 166-167. ISBN 83-7006-437-X.
↑ Zagadka św. Piusa X (pol.). Onet.pl. [dostęp 2013-10-06].
↑ „Pierwszy «polski» papież?” (pol.). Katolicka Agencja Informacyjna. [dostęp 2013-10-06].
↑ Zdementowano polskie pochodzenie Piusa X (pol.). Polskie Radio. [dostęp 2016-11-09].
↑ "Upadła papieska legenda", metrocafe.pl 22-24 stycznia 2016
↑ abcdefg Sarto, Giuseppe (ang.). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-10-06].
↑ ab Święty Pius X, papież (pol.). Internetowa Liturgia Godzin. [dostęp 16 marca 2013].
↑ Giovanni Antonio Farina (1803-1888) (pol.). Vox Domini. [dostęp 2016-02-26].
↑ Próchniewicz J., Kurosz J., Misiek B., Węcławski M., Wosicka D., Wczesna Komunia Święta. Poznań, Wydawnictwo Piotra i Pawła.
↑ LeonardL. Przybysz LeonardL., Osamotnienie i chwała świętego Papieża., „Przymierze z Maryją”, lipiec 2014 .
↑ Lázaro Iriarte OFMCap, Józef Salezy Kafel OFMCap, Andrzej Józef Zębik OFMCap, Krystyna Kuklińska OSC: Historia franciszkanizmu. Kraków: Bracia Mniejsi Kapucyni, 1998, s. 567. ISBN 83-910410-0-X.
↑ Krótki zarys dziejów i stan obecny (pol.). Zakon Rycerski Grobu Bożego w Jerozolimie. [dostęp 2015-07-04].
↑ Pio X: Encicliche (wł.). w2.vatican.va. [dostęp 2015-08-21].
Bibliografia |
- Pope Pius X (ang.). Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-10-06].
Linki zewnętrzne |
- Strona o Św. Piusie X, pl
- Dokumenty św. Piusa X w Acta Apostolicae Sedis
|
|
|
|
|
|
Kontrola autorytatywna (osoba):
ISNI: 0000 0001 1577 201X
VIAF: 95295599
LCCN: n80096718
GND: 118594737
NDL: 00621302
SELIBR: 242169
BnF: 119199550
SUDOC: 027075524
SBN: ITICCURAVV28620
NLA: 36088413
NKC: js20030113003
BNE: XX1156460
NTA: 069280711
Open Library: OL5299096A
- WorldCat