Teoria rekapitulacji
Teoria rekapitulacji – zjawisko opisane przez teorię ujawnia się w ten sposób, że każdy organizm (szczególnie w okresie zarodkowym) nosi w sobie ślady przeszłości. Na przykład: w rozwoju zarodkowym człowieka pojawiają się ślady łuków skrzelowych, które później przekształcają się w kosteczki słuchowe: strzemiączko, kowadełko, młoteczek.
Teoria opiera się na koncepcji Karla Baera przyjmującej, że w trakcie rozwoju płodowego ujawniają się cechy coraz wyższych taksonów. W przykładzie człowieka są to cechy strunowców, jak dwuboczna symetria z układem nerwowym i główną osią szkieletu nad układem pokarmowym, połączenie układu oddechowego z pokarmowym, następnie cechy kręgowców, jak kostnienie szkieletu, powstanie łuków skrzelowych itd. W ten sposób cechy powstałe w filogenezie wcześniej ujawniają się w ontogenezie.
Obecnie koncepcja ta ma status historyczny, ukazując pewne analogie między ontogenezą a filogenezą, nie będąc jednak teorią naukową według standardów nauk przyrodniczych ani tym bardziej prawem naukowym. Co prawda analogie te przyczyniły się do rozwoju teorii ewolucji, mimo to samo „prawo” nie jest elementem współczesnego darwinizmu.
Ogólnym założeniem teorii rekapitulacji (zwanej też teorią biogenetyczną) jest przypuszczenie, iż rozwój osobniczy (od zarodka do osobnika dorosłego) oddaje całość rozwoju filogenetycznego danego gatunku.
Linki zewnętrzne |
- The Inapplicability of the Biogenetic Rule to Behavioral Development
| ||||||||||||||||||||||||||
