Egftnjytyk

Hendrik Antoon Lorentz
Data i miejsce urodzenia	18 lipca 1853 Arnhem
Data i miejsce śmierci	4 lutego 1928 Haarlem
Zawód	fizyk
Multimedia w Wikimedia Commons

Hendrik Lorentz wśród uczestników Pierwszego Kongresu Solvaya w roku 1911 (Bruksela). Siedzą od lewej do prawej: W. Nernst, M. Brillouin, E. Solvay, H. Lorentz, E. Warburg, J. Perrin, W. Wien, M. Skłodowska-Curie, H. Poincaré. Stoją od lewej do prawej: R. Goldschmidt, M. Planck, H. Rubens, A. Sommerfeld, F. Lindemann, M. de Broglie, M. Knudsen, F. Hasenöhrl, G. Hostelet, E. Herzen, J.H. Jeans, E. Rutherford, H. Kamerlingh Onnes, A. Einstein, P. Langevin.

Szczególna teoria względności

E=(mc2)2+(pc)2{displaystyle E={sqrt {(mc^{2})^{2}+(pc)^{2}}}}

Zasada względności Prędkość światła w próżni Transformacja Lorentza Pojęcia podstawowe Układ odniesienia • Układ inercjalny • I zasada dynamiki • Transformacja Galileusza • Równoczesność • Synchronizacja zegarów • Czynnik Lorentza Zjawiska Względność jednoczesności • Dylatacja czasu • Paradoks bliźniąt • Skrócenie Lorentza • Paradoks drabiny • Paradoks Ehrenfesta • Relatywistyczne składanie prędkości • Relatywistyczny efekt Dopplera • Masa spoczynkowa • Masa relatywistyczna • Równoważność masy i energii • Deficyt masy • Precesja Thomasa • Paradoks Bella • Siła Lorentza Formalizm Minkowskiego Czasoprzestrzeń • Zdarzenie czasoprzestrzenne • Diagram czasoprzestrzenny • Linia świata • Stożek świetlny • Interwał czasoprzestrzenny • Czasoprzestrzeń Minkowskiego • Czterowektor • Czteropęd Pojęcia zaawansowane Grupa Galileusza • Grupa Lorentza • Grupa Poincarégo Historia i doświadczenia Aberracja światła • Eter • Układ preferowany • Eksperyment Fizeau • Doświadczenie Michelsona-Morleya • Teoria eteru Lorentza • Przesłanki powstania szczególnej teorii względności • Teoria emisji • Doświadczenie Kennedy’ego-Thorndike’a • Doświadczenie Ivesa-Stillwella Pozostałe pojęcia Cząstka relatywistyczna • Tardion • Lukson • Prędkość nadświetlna • Tachion • Tachionowy antytelefon • Paradoks dziadka • Grom fotoniczny • Jednokierunkowa prędkość światła • Synchronizacja standardowa • Synchronizacja absolutna Powiązane teorie Tensorowe równania Maxwella • Ogólna teoria względności • Relatywistyczna mechanika kwantowa • Kwantowa teoria pola • Paradoks EPR • Efekt Unruha Znani uczeni Albert Einstein • Hermann Minkowski • Henri Poincaré • Hendrik Lorentz • George FitzGerald • Albert Michelson • Edward Morley • George Airy • Armand Fizeau • Augustin Fresnel • François Arago • Galileo Galilei

pokaż • dyskusja • edytuj

Hendrik Antoon Lorentz (ur. 18 lipca 1853 w Arnhem, zm. 4 lutego 1928 w Haarlemie) – fizyk holenderski^[1][2].

Życiorys |

Urodził się w Arnhem jako syn Gerrita Frederika Lorentza i jego żony Geertruidy z Ginkelów. W roku 1870 rozpoczął studia na Uniwersytecie w Lejdzie, które przerwał po dwóch latach, aby wrócić do Arnhem i podjąć pracę nauczyciela, jednocześnie pisząc pracę doktorską. Już w 1875 roku, w wieku 22 lat uzyskał doktorat za pracę udoskonalającą teorię elektromagnetyzmu Maxwella. W roku 1878 został profesorem Uniwersytetu w Lejdzie, obejmując nowo stworzoną katedrę fizyki teoretycznej. W 1912 roku zrezygnował z katedry, przyjmując stanowisko dyrektora Instytutu Teylera w Haarlemie. W dalszym ciągu jednak do końca życia prowadził wykłady na uniwersytecie^[1][2]. Zmarł 4 lutego 1928 roku w Haarlemie^[1][2].

Odkrycia |

Lorentz był uznawany za jednego z najwybitniejszych fizyków swojego okresu. Zapoczątkował teorię elektronową budowy materii. Prowadził prace nad połączeniem w jedną całość zjawisk elektromagnetycznych i optycznych. Do jego najbardziej znanych osiągnięć należy teoria wyjaśniająca zjawisko dyspersji i przewodnictwa elektrycznego. Wyjaśnił teoretycznie zjawiska rozszczepienia linii widmowych w polu magnetycznym (zjawisko Zeemana).

Aby wyjaśnić doświadczenie Michelsona-Morleya z 1887, w 1891 Lorentz zaproponował wzór na skrócenie ciała sztywnego w ruchu, niezależnie od Fitzgeralda. Rozwinął go potem w teorię znaną dzisiaj jako teoria eteru Lorentza, której elementem jest m.in. transformacja Lorentza. Stała się ona elementem późniejszej Szczególnej teorii względności Einsteina, dla której Lorentz porzucił swoją teorię eteru.

Oprócz fizyki teoretycznej zajmował się też praktyką: w roku 1919 został wybrany przewodniczącym zespołu uczonych i inżynierów pracujących przy przegrodzeniu tamą zatoki Zuiderzee.

Wyróżnienia |

Był członkiem brytyjskiego Towarzystwa Królewskiego i innych stowarzyszeń naukowych^[1][2], m.in. Polskiej Akademii Umiejętności^[3]. W roku 1902 otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki, razem z Pieterem Zeemanem (swoim dawnym studentem). Od Royal Society otrzymał Medal Rumforda (1908)^[4] i Medal Copleya (1918)^[5].

W roku 1925, z okazji pięćdziesięciolecia doktoratu Lorentza, Królewska Holenderska Akademia Sztuk i Nauk ustanowiła medal jego imienia. Ta nagroda naukowa z dziedziny fizyki teoretycznej przyznawana jest co cztery lata^[6].

Zobacz też |

• Siła Lorentza


• Transformacja Lorentza


• Równanie Lorentza-Lorenza

Przypisy |

Linki zewnętrzne |

• 
  Hendrik Antoon Lorentz w: Encyclopædia Britannica


• J J O'Connor, E F Robertson: Hendrik Antoon Lorentz